We brengen
in augustus veel tijd door aan land, in en rond de Spaanse Ria’s. Dus de lezers
die alleen geïnteresseerd zijn in onze zeilavonturen, kunnen dit bericht met
een gerust hart overslaan. De dagafstanden zijn hier rond acht mijl en daarna
liggen we weer drie dagen voor anker of in een haven. Af en toe een dagtocht
van rond de vijftien mijl naar een volgende Ria, dan houdt het wel op. Dit
blogbericht gaat over ons landleven... hoewel het er daar ook behoorlijk nat kan zijn, getuige de foto hierboven.
---------
Dank!
Maar voordat
ik van start ga richt ik mij, mede namens Hedda, eerst rechtstreeks tot jullie.
Beste bloglezers, wij zijn erg blij met jullie! Al ruim 26 duizend keer is onze
weblog bezocht. Dat vinden we erg leuk. Bovendien ontvangen we veel reacties
van jullie. Dat vinden we geweldig. Als we weer eens ergens internettoegang
hebben, dan kijken we er echt naar uit om te zien of we nog reacties hebben
gekregen. Dat geeft ons het gevoel dat we de reis een beetje samen met jullie
maken. En we ervaren dat we dat heel leuk vinden. Hadden we van tevoren niet zo
bedacht, maar zo werkt dat kennelijk. Dus, heel erg bedankt voor alle reacties.
Gezien het beperkte internettoegang kunnen we niet de reacties beantwoorden,
maar we waarderen het enorm! Dus blijf reageren.
--------
Santiago de Compostella
Santiago.
Daar slenteren we de hele dag tussen de pelgrims die de ‘Camino di Santiago’
(de voettocht naar Santiago) hebben gelopen; een pelgrimstocht vanuit heel
Europa naar Santiago de Compostella. Mooi gezicht op het plein voor de
Kathedraal, mensen vallen elkaar huilend in de armen omdat ze de tocht
volbracht hebben.
Wij proberen
‘de echte’ bedevaarders te onderscheiden van ‘de neppers’. Dat is vrij eenvoudig. De eerste
De reizigers. Zij hebben afgezien. We voelen de pijn in hun voeten als onze pijn, we voelen de last van hun bagage op onze schouders drukken. Tja, logisch, wij hebben dan ook al zeker vijf kilometer geslenterd vandaag… Dus uhm, dan doe je natuurlijk goed mee met de grote jongens he? In tegenstelling tot die dagjesmensen die maar twintig louzy kilometertjes gesloft hebben. Nee, dan onze V-i-j-f Ki-lo-me-terssssss, die tellen natuurlijk… uhm… oh nee, toch niet… In de trein terug naar Villagarcia bedenk ik mij dat ons gevoel van verbondenheid met de bedevaarders komt omdat wij met onze zeilboot langzaamaan ook het vakantiegevoel kwijt zijn en ons reizigers voelen.
San Roque in Villagarcia
Ieder jaar
vindt op 16 augustus in Villagarcia een processie plaats, San Roque. Met
aansluitend het Festa de Auga. Daarom zijn wij nu hier. Het waterfeest. Dat gaat
zo. Vijftien minuten nadat de heilige San Roque door de straten is gedragen,
start een massaal watergevecht in de stad. Om de zoveel honderd meter staat een
brandweerauto met op het dak twee brandweermannen die de waterslangen vol open
gooien en de menigte nat spuiten. Op straat duizenden mensen bewapend met
waterpistolen, emmers en waterslangen. Iedereen gooit en spuit elkaar nat.
Nachtje doorfeesten
Toen wij
vrijdagavond terug uit Santiago de Compostella terugliepen naar onze haven,
zagen we tot onze schrik dat naast het haventerrein grote geluidsboxen waar
opgesteld. En als ik zeg groot, dan bedoel ik ook echt groot. Dus niet zo van, ‘ja, voor die Walewijntje is iets al snel
groot, dat kleine mannetje’ nee, groot! We weten inmiddels dat die Spanjaarden kunnen
feesten. In Muros (waar eerder lagen) ging een Heavy Metal groep tot vijf uur in de ochtend door. Ze
zullen hier toch ook niet tot vijf uur doorgaan? Gelukkig zien we in het
programma dat DJ Jose Vargas tot 03.00 uur draait. Best laat, maar dan slapen
we morgenochtend wel uit. Die nacht horen we om 3 uur onze Jose zijn publiek
bedanken, afgesloten door een ‘Adios’. Zo.
Kunnen we eindelijk slapen. Maar nee, er volgt een andere DJ. De muziek gaat
nog een tikkie harder en we dreunen in ons bed. Ook om vijf uur klinkt weer het
adios, maar ook daarna gaat het door. Wij liggen nog steeds in ons bed te
dreunen en begrijpen niet waarom die DJ’s doorgaan. Iedereen zal toch al van
vermoeidheid (of van de drank) zijn omgevallen? Er staat vast niemand meer te
luisteren op het grasveld? In onze verbeelding zien we de DJ voor een groot
leeg grasveld zijn nummers afdraaien.
Natuurlijke zwembaden
De beloning
is prachtig. Vanuit de bergen stroomt een bergbeek tussen de rotsen door naar
beneden. Op verschillende plekken stroomt dat water in een klein bekken tussen
de rotsen, waardoor de natuurlijke zwembaden ontstaan. We vinden een mooi
plekje op de rotsen en zwemmen in het heldere, koude water. Heerlijk om eens in
fris zoet water te zwemmen, ter afwisseling van het zoute water dat we normaal
rondom onze boot hebben.
En zo voorts…
de vuurtoren van Isla Ons steekt nog net boven de mist uit |
Ria de Arousa ligt nog in de zon. Op de achtergrond de bergrivier met de natuurlijke zwembaden |
Galicia Atlantic National Parks
23 en 24
augustus liggen we een aantal dagen voor anker bij Isla Ons. Dit eiland maakt,
net als een aantal andere eilanden hier, onderdeel uit van Galicia Atlantic
National Parks. Voor de zeilers die (de komende jaren) ook nog eens deze kant op
gaan: je moet vooraf een registratie aanvragen via de website (www.
iatlanticas.es),vergezeld van kopies van paspoorten, registratie van je schip
(zeebrief oid) en vaarbewijs schipper. Je ontvang dan een inlogcode waarmee je je
via de website een paar dagen voordat je een van de eilanden bezoekt aanmeldt. Overdag komen er toeristen met ferries naar de
eilanden, maar ’s avonds gaan die allemaal weer weg en genieten wij in stilte
van een heldere sterrenhemel, de lichtjes van de dorpjes tegen de heuvels van
het vaste land in de verte en het door plankton oplichtende water als er een
vis doorheen schiet. We ruiken de bossen en horen de krekels op het eiland. Zo
is het mooi!
Vanuit Isla
Ons varen we door naar de meest zuidelijker Ria in Spanje; Ria de Vigo. Daar
willen we de gelijknamige stad bezoeken en wellicht nog een aantal
ankerbaaitjes. Vervolgens nog Isla Cies
(ook een van de nationale parken) en dan is het zo langzamerhand tijd om Spanje
te verlaten en richting Portugal te varen. Maar dan zitten we al weer in het
volgende blogbericht…
Antares onderweg op de Ria de Pontevedra, met dank aan bemanning White Witch |
Merci, Walewijn! We zijn, na een avond Ibis, weer helemaal bij. Wij weten nu weer waar jullie boot woont. Hartelijk groeten en een grote knuf voor Quirijn
BeantwoordenVerwijderenAhoy amigos,
BeantwoordenVerwijderenKlinkt goed zeg die Ria's daar in Spanje. Weer eens wat anders dan de Slota's in Friesland. Veel plezier in Portugal alvast, we kijken uit naar jullie volgende bericht.
Eveline, Max, Tim