ONZE MOOISTE ZEILDAG (tot-nu-toe hopelijk)

RONDTOUR TRINIDAD PART TWO
De laatste drie dagen in Trinidad huurden we nog een keer een auto. We laadden twee keer de auto vol met boodschappen en we bezochten in hoog tempo nog een aantal bezienswaardigheden op het eiland. Een spoortunnel uit 1896, waar de laatste trein in de jaren '60 doorheen reed. Sindsdien is er geen spoorlijn meer in Trinidad, maar de 250 meter lange tunnel bestaat nog steeds. Wij reden met de huurauto over het hobbelige zandpad dat nu door de tunnel leidt en zagen duizenden vleermuizen voor de koplampen vliegen.

The Knolly's Tunnel... zou ie voldoen aan de Amsterdamse Tunnel Standaard?
Wegverharding? X Verlichting? X slagbomen? X Intercomsysteem? X
Gescheiden rijrichtingen? X Ventilatiesysteem? X 
... Uhm, Jeroen, Rein, Ruud wat denken jullie? 

een mangat in de tunnelwand. Je kon hier wachten
totdat de trein gepasseerd was. Als je dat nu nog doet,
kun je maar beter een luchpakketje
meenemen... De laatste trein passeerde in 1963.

Bijboot vol boodschappen

Verder bezochten we de 'Magnific Seven'. Zeven grote villa's op een rij langs een park in hoofdstad Port of Spain. De villa's zijn gebouwd aan het begin van de twintigste eeuw, door plantage eigenaren en personen die rijk werden door de olievondsten rond het eiland. Een villa is nog in particulier bezit, de rest is eigendom van de staat en die zorgt er niet uitzonderlijk goed voor.   In een boekje uit 2008 lezen we dat twee villa's 'momenteel in renovatie zijn'. Nu, in 2015, zijn ze dat nog steeds en zo te zien heeft er in de afgelopen zeven jaren geen activiteit plaatsgevonden die de naam renoveren waardig is.




Ook bezochten we een tempel, die in zee is gebouwd. Er zit een bijzonder verhaal aan vast. Een arbeider bouwde een tempel op land. Hij had echter geen toestemming van de landeigenaren en de tempel werd daarom afgebroken. De man besloot om dan maar een tempel in zee te bouwen en fietste (?) iedere dag naar zee om daar stenen in te gooien en zo een nieuwe tempel te bouwen. Dat deed hij tot zijn dood, dertig jaar later. De tempel was nog niet af. Jaren later liet de regering de tempel afbouwen en nu staat er een tempel midden in zee.














De laatste dag autohuur rijden we naar de Edith Falls. Watervallen die vooral tijdens het hoogtepunt van het regenseizoen prachtig zijn ... Het heeft al een tijd niet geregend. Een local die we vragen of er water is bij de Edith zegt, 'yes, just enough to take a shower... for your feet'. Dat belooft wat. We lopen langs een opgedroogde beek de berg op. Een half uur lang, drie kwartier. Dan vinden we tussen een paar stenen en kleine plas water. We slaan direct ons kampement op en ik vervolg alleen de klim, door de rivierbedding, verder naar boven. 

En duiken maar!

Het is een flinke klim naar boven...

Een paar honderd meter hoger sta ik onder aan een imposante hoge rotswand. Ik haal Quirijn en Hedda op en gezamenlijk klimmen we omhoog tot onderaan de rotswand. Daar stroomt een piepklein stroompje omlaag. Erg weinig water, maar toch imposant omdat het van zo'n grote hoogte afkomt. We douchen onder het vallende water. Het meertje onder de waterval is te zeer opgedroogd om in te kunnen baden.

twee weken Chaguaramas en onze bijboot zit vol
met pollen

WE HEBBEN WEER GEZEILD! En hoe!

zonsopkomst, achter Trinidad

Na een maand Trinidad zijn we terug in Grenada. Hier is weinig verandert. Dezelfde boten liggen nog op dezelfde plek in dezelfde ankerbaai en iedere ochtend hetzelfde geneuzel van de (voornamelijk Amerikaanse) zeilers op het cruisersnetje. Het is net of we niet weg zijn geweest, maar als we het schone onderwaterschip van Antares zien of door onze nieuwe rompramen naar buiten kijken, weten we beter. En we kijken terug op een prachtig relaxte zeiltocht. Zo lekker als de laatste 81 mijl van Trinidad naar Grenada hebben we onze hele reis nog niet gezeild.

  
FRAAIE OCHTEND

Zonsopkomst met prachtige kleuren

'Tuut, tuut, tuut...'. Woensdag 30 september gaat de wekker al om vier uur. Een klein uur later schuiven we als dieven in de nacht op alleen grootzeil de ankerbaai uit. Met sterren boven ons hoofd en de donkere schaduwen van rotsen om ons heen een haast sprookjesachtig afscheid van Trinidad. Een half uur later verschijnt een gloed aan de oostelijke horizon en kleuren de wolken boven ons pastelroze. Even later verschijnt de zon.

NOG NIET WAKKER

Lekker alleen in de kuip. De mannen slapen.

Om bovenstaand beeld niet te veel te verstoren, heb ik even achterwege gelaten dat er al snel te weinig wind was en de motor bij moest, maar om een uur of zeven is dat leed ook alweer geleden en zet Hedda het voorzeil bij, de windvaanstuurinrichting in het water en de zeilen op halve-tot-ruime-wind stand. Dat is niet alleen de favoriete koers van Antares, maar ook van ons. Zeker onder deze omstandigheden. 'Hoe kan dat nou?' zeg ik als ik, na nog een uurtje bijslapen op de kajuitbank, bovendeks kom. 'Ja, ik snap er ook niks van'. Hedda begrijpt meteen wat ik bedoel. Ze wijst achter zich naar de bergen aan de horizon, de laatste tekenen van Trinidad. 'We zijn al lang uit de luwte van het eiland. Maar nog helemaal niks' zegt ze terwijl ze naar de zee knikt. Wat is hier toch aan de hand? Antares ligt op een oor en stoomt soepeltjes door het water. Normaal rolt de boot van oor naar oor, of beukt de ene na de andere golf op de romp. We zijn er zo aan gewend geraakt, de oceaan is nooit rustig, altijd is er deining in combinatie met de windgolven, a-l-t-i-j-d is er die rommelige zee. Maar nu... Geen schokken, geen klappen, geen lawaai...

Op zee kun je soms de buien prachtig zien ontwikkelen

SURREALISTISCH
Ik wrijf nog eens in mijn ogen en kijk op de kaartplotter. We varen rond zes knopen, met uitschieters boven de zeven. In volledige rust en stilte. Het is Surrealistisch. En het duurt een tijdje tot ik het begrijp. Er zijn geen golven! Geen hoge deining van een storm ergens honderden of duizenden kilometers weg. Geen windgolven die stoeien met de deining die altijd net vanuit een andere hoek komt. Geen stromingsgolven die daar weer tegenin boksen. Helemaal niets van dat. Slechts kabbelende windgolfjes waar Antares haar neus voor ophaalt. 'Dit is toch geweldig' zeg ik. 'Ja, zo zou het altijd moeten zijn. Dan is zeilen heerlijk' zegt Hedda. Alsof we op het IJsselmeer varen. Wind ergens tussen de twaalf en vijftien knopen. Iets ruimer dan halve wind. En wij varen tegen de zeven knopen. Whoeha!

Dit is nog eens zeilen!

... en dit ook !

VRACHTSCHIP

Deel van de extra vracht

Die mooie snelheid komt, dat weet ik ook wel, omdat we een knoop stroom mee hebben. Als je die er van aftrekt, dan gaan we niet bijster hard. Maar we vertrokken dan ook volledig overbeladen uit Trinidad. (Voor de toekomstige 'Vertrekkers' onder de lezers van ons blog, even opletten nu...) Levensmiddelen zijn in Trinidad aanmerkelijk goedkoper dan in de noordelijkere Caraïbische eilanden en dus kochten wij hier de supermarkten leeg*. De voorraadkast met melk, sap en frisdrank is weer zo vol als toen we Nederland verlieten. Onze voedselvoorraad is op pijl, alhoewel 'hagelslag', 'schenkstroop', 'Douwe Egberts koffie' en 'stoopwavels' helaas niet meer op onze inventarisatielijst staan. Tsss... 'stroopwavels' schrijf ik zelfs, met een 'v'. Kun je nagaan hoe lang wij die dingen niet meer gegeten hebben... Verder is onze 800 liter watertank tot de nok - en de dieseltank vrijwel gevuld*. Maar boven dat is het laadruim (de voorkajuit) van Vrachtschip Antares volgestouwd met spullen voor cruisers in Grenada. De afgelopen maand kregen we mailtjes van diverse cruisers of we uit Trinidad producten mee wilden nemen. En zo slepen we extra wijn, bier en sterkere dranken mee (Tax free te koop na uitklaren bij een winkeltje direct onder Immigrations), een voorraad antifouling voor een klassiek Engels zeiljacht en diverse andere producten die niet of alleen tegen hoge kosten op de noordelijkere eilanden verkrijgbaar zijn.

*) 2ltr Coca Cola kost in Trinidad omgerekend 1,78 euro. 5ltr drinkwater kost 1,56 euro. Ter vergelijking, op Union Island mochten we voor dezelfde fles water 5,02 euro betalen (wat we overigens lekker niet deden, maar dat terzijde). Brandstof is ook al een stuk goedkoper dan elders. Zeker bij het tankstation langs de weg; 0,40 euro/liter benzine en 0,22 euro/liter diesel.

MOOISTE ZEILTOCHT

De zonsondergang is al even mooi als de
opkomst vanochtend

En toch varen we soms zeven knopen. Lekker! Maar het gaat vooral in zo'n enorme rust door de vlakke zee, dat dit een unieke zeildag oplevert. Een zeildag uit de brochure! 'Wanneer hebben we eigenlijk voor het laatst zo'n mooie zeildag gehad?' vraagt Hedda. Het blijft een tijdje stil aan boord van Antares. Ja, in de Spaanse Ria's hadden we ook eens zo'n mooie tocht. En in de Algarve een stukje. En in juni, onderweg van de Tobago Cays naar Petit Sint Vincent. 'Maar dat waren stuk voor stuk korte tochten. Hooguit twintig mijl'. Nu varen we de perfect relaxte tocht over 81 mijl. Mennnnnn, wat is dit lekker zeilen! Omdat Antares zo stabiel en rustig op een oor ligt, kunnen we binnen prima uit de voeten, waar we normaal de eerste dag(en) voorzichtig moeten zijn, om zeeziekte te voorkomen. Nu maken we een uitgebreide lunch en tegen de avond pannenkoeken.

AANLOOP GRENADA

Net na zonsondergang naderen we, uren eerder dan verwacht, Grenada. Vanwege het inklaren hebben we de keuze uit twee ankerbaaien. We kiezen voor Clarkes Court Bay die, vanwege riffen, (zeker in het donker) een stuk moeilijker is aan te lopen dan Prickly Bay. 

Grenada in  zicht

Maar we weten dat er meer ruimte is om te ankeren. Op onze kaartplotter hebben we nog een track staan van een maand geleden en dus kunnen we door exact dat track te varen veilig de baai in komen. Hedda geeft vanuit de kajuit (kijkend op de kaartplotter) aanwijzingen en ik stuur Antares bij indien nodig. Quirijn houdt met mij uitzicht op de omgeving. 'Wat zijn die felle lampen Walewijn' vraagt Quirijn. 'Ja, dat vraag ik mij ook af. Ik denk een bedrijf op de kant'. We blijven turen en naarmate we dichterbij komen wordt het eigenlijk alleen maar onduidelijker. Op een gegeven moment denk ik dat het een werkschip is, dat -zo lijkt het- notabene precies voor de ingang naar de baai ligt. Hedda komt ook buiten kijken en we komen er niet zo goed uit. Ik stuur ondertussen voorzichtig op de lichten af. Hedda gaat weer naar de kaartplotter en gebiedt mij direct negentig graden naar bakboord te sturen. Vijf minuten later zien we dat de felle lampen afkomstig zijn van appartementen bij een resort.

Het gele drinkglas is kapot... en nu in gebruik
als kuiplamp. Ik word steeds handiger :-)

De rest van de aanloop gaat voorspoedig en na enig zoeken tussen deels onverlichte geankerde schepen vinden we een ankerplek in twaalf meter water. Plons, anker in het water. Kuiptafel in de kuip. Glazen op tafel en een glas-in-hergebruik=modus zwevend boven de kuiptafel.

De volgende ochtend zien we om ons heen diverse boten die hier een maand geleden ook al lagen. Geen wonder dat die cruisers zich gaan vervelen en zo neuzelen op het cruisersnetje VHF 68.