woensdag 10 augustus 2016

VOORPROEFJE NEW YORK & DE SORES VAN EEN CRUISER

Een DUBBEL weblogbericht weer deze keer. We zaten een tijdJE zonder goed internet, dus konden het eerste bericht niet eerder plaatsen.

blog 1: VOORPROEFJE NEW YORK

Whoehoe! Wat een e-n-o-r-m coole dag hadden we afgelopen zaterdag 30 juli. Nooit, maar dan ook n-o-o-i-t hebben we gedacht dat we o-o-i-t eens op eigen kiel New York zouden binnenvaren. Tijdens de voorbereiding van onze reis stond dat nooit op het programma. Te ver weg, te veel uit onze route, te onhaalbaar vanwege ontelbare redenen. 'En de afgelopen maanden dan?', zeggen jullie dan tegen ons... 'Jullie waren toch al maanden onderweg naar New York?' Klopt. 'Nou, dan kan het toch geen verassing zijn dat je er nu bent'. Tjonge, kritisch publiek zijn jullie vandaag zeg. Maar goed... Geen verassing dat we er nu zijn... Toch wel, toch wel. Want, we weten maar al te goed dat er onderweg zo veel kan misgaan. Qua techniek, weer, planning, gezondheid, noem maar op. 




En dus geldt een wet die zo logisch is dat ie onnozel klinkt: je bent er pas echt als je er bent. Simpel zat. 'To finish first, you first have to finish' zeggen de Britten in de zeilracerij. En zo is het.

En ja, onze panne lijst is flink gegroeid, zo lagen we onlangs nog vijf dagen stil vanwege wat technische dingen aan de boot en zo zijn we vandaag 18 mijl terug gevaren omdat we 'hier' hopelijk wat beter dingen kunnen fixen dan 'daar'. Maar... New York... Dus.

FOTOSHOOT
We naderen New York. De eerste bruggen zijn al indrukwekkend
We zijn alleen nog maar langs/door New York gevaren en ankerden een nachtje in een kanaaltje achter het Vrijheidsbeeld. We laten de stad zelf nog even liggen, bezoeken eerst de Long Island Sound; een negentig mijl lange binnenzee boven New York, en hopen half augustus echt naar New York te gaan.

Afgelopen vrijdag voeren we de laatste zeventien mijl de Hudson River op. Zo onwerkelijk en indrukwekkend om 'gewoon even' NY in te varen! Hoe bijzonder het is, ervoeren we nog eens extra toen we met Antares voor het Vrijheidsbeeld lagen en om ons heen acht, negen rondvaartboten en enkele Statue Island Ferries met fotograferende toeristen voeren. De rondvaartboten varen af en aan, een gemiddelde vaartocht is denk ik een half uurtje?

Wij blijven twee uur voor Manhatten en Vrijheidsbeeld, hijsen de zeilen en plonzen de bijboot in het water, waarna ik al roeiend tegen de stroming mijzelf in een goede positie probeer te manoeuvreren om foto's te maken. Best eng met al die ferries om mij heen, ik 'schuil' af en toe bij een rode boei, omdat ik weet (hoop?) dat zo'n ferry daar niet overheen zal varen en dus ook niet over mij heen. Er vliegt soms een helikopter boven mijn hoofd en ik vermoed even dat het de NY politie is die mij van het water gaat halen, maar ach, die New Yorkers zijn wel wat gewend natuurlijk en het blijkt dat je gewoon een helikoptervluchtje kunt boeken om naar het Vrijheidsbeeld te kijken. Tochtje duurt acht minuten en kost een vermogen.

Maar goed, bla, bla, bla. Hier de foto's van vrijdag.
We komen in de buurt!










DRIE EENDJES
Eten a/b Arion
Na de vrijdag fotoshoot ankeren we in een kanaaltje achter het Vrijheidsbeeld en wanen ons in een rustig provinciestadje. Bomen langs het water, een moerassig gebied aan de andere zijde met foeragerende vogels. De goudkleurige top van het Vrijheidsbeeld steekt nog net boven de bomen uit. Naast ons ligt de Arion, van wie we drie weken geleden afscheid namen in de veronderstelling elkaar niet meer te zullen zien. Zij verlaten New York, wij komen net aan en via de whatsapp hebben we deze ontmoeting gearrangeerd.

Ook Bas en Agnes van de Tisento zijn in de buurt. Zaterdagochtend varen zij het laatste stuk naar New York en zo liggen we zaterdagochtend met drie zeilboten als eendjes in de Manhatten vijver klaar voor de volgende fotoshoot. 
Om de beurt hijsen we de zeilen en varen in een krap stukje water voor het Vrijheidsbeeld langs, snel overstag omdat het ondiep wordt en dan over de andere boeg weer terug. Extra ronde als er rondvaartboten op de foto's staan. De twee fotograferende boten balanceren op de sterke stroming, varen vrij van overige scheepvaart, geven via de marifoon aanwijzingen aan het fotomodel over te varen koersen en hoe vrij te varen van rondvaartboten. Aan het einde van de dag hebben we, na onderlinge uitwisseling, ruim achthonderd foto's... En daar zitten best wel wat mooie bij vinden we.


Hedda fotografeert de Arion


ZEILEN DOOR MANHATTEN
De bestemming van vandaag is Long Island Sound en de route voert over de East River, langs de oostzijde van Manhatten. Wowwwww, wowwww, wowww... Wat kicken om hier te varen! En we hebben de beste wind sinds... uhm... sinds we in de USA rondvaren (anders gezegd, we kunnen voor het eerst zeilen...). We scheuren onder vol tuig tussen de wolkenkrabbers van Manhatten en Brooklyn door. Ondertussen tikt ons log exact 10.000 mijl aan sinds ons vertrek 2 jaar geleden uit Watersportvereniging Bruynzeel in Zaandam. Exact ter hoogte van de Brooklyn Bridge. Hoe is het mogelijk! Een mijlpaal tijdens een mijlpaal.






Het is druk op de East River met rondvaartboten, ferries en vrachtschepen, maar we zeilen er gewoon dwars tussendoor, dit moment is veel en veel te mooi om te laten schieten. No Way dat we onze zeilen naar beneden halen en de motor starten! De wind duwt Antares op een oor, water bruist langs haar romp, de snelheid loopt op. Hedda zit op de kuiprand en stuurt Antares soepeltjes  met een hand aan het roer door de metropool. Zes knopen, zeven, acht. Geholpen door de stroming spuiten we langs Empire State Building, Chrysler Building, Verenigde Naties, de majestueuze bruggen. We kijken onze ogen uit. 'Behouden vaart!' horen we iemand roepen vanaf een passerende rondvaartboot. We zwaaien over en weer en duimen gaan omhoog. Het moet voor hen ook bijzonder zijn om hier een Nederlandse zeilboot te zien varen.



En het voelt zo vreemd, zo ontzettend onbeschrijflijk vreemd, als dat alles aan je voorbij trekt vanuit je eigen vertrouwde omgeving. Gewoon vanaf Antares, al twee jaar ons huis. In de vertrouwde kombuis schenk ik geduldig kokend water in het koffiefilter, vul twee bekers met koffie en als ik dan de kuip weer instap, schiet de imposante Manhatten Bridge hoog boven voorbij. Zo onwerkelijk. Stel je dat maar eens voor, dat je met je eigen huis dwars door New York trekt. Zo voelt dit voor ons. Zo bizar.








MARINE TRAFFIC
Ondertussen zijn we drie dagen op de Long Island Sound. Eerste stop was City Island, tweede stop Oyster Bay maar inmiddels zijn we weer 18 mijl teruggevaren naar City Island, waar we een paar problemen hopen te verhelpen. Volgens Marine Traffic zijn we nog steeds op de East River in New York. Onze AIS is daar kapot gegaan en dus zijn we voorlopig niet te volgen op Marine Traffic. Jammer voor jullie, maar vervelend voor ons omdat de AIS een belangrijk hulpmiddel is voor onze navigatie ten opzichte van andere schepen. Zeker in dit gebied, waar nog wel eens mist is (woensdagnacht hadden we een naar uur mist, onderweg van Cape May naar het begin van de Hudson River) en dat is zonder AIS erg onprettig. Het is al de tweede keer deze reis dat de AIS stuk gaat. Hopelijk wordt het nu net als anderhalf jaar geleden netjes opgelost.

Verder is ook onze buitenboordmotor stuk. Mechanisch dingetje, niet heel ernstig, maar we moesten de volledige motor uit elkaar halen om er bij te kunnen en kunnen het probleem zelf niet oplossen met de beperkte middelen aan boord. Zonder buitenboordmotor is het lastig hier, omdat de ankerplekken op de Long Island Sound ver van de landings plekken liggen. Valt niet te roeien, zeker niet met de soms sterke stroming. En we wilden nu juist erg graag weer eens naar de wal, vanwege al het doorvaren om naar New York te komen, is het inmiddels tien dagen geleden dat we  vaste grond onder onze voeten hadden.

We hopen deze en andere zaken snel te kunnen verhelpen en dan opnieuw de Long Island Sound in te gaan en hopen half augustus weer terug te zijn in New York voor een stadsbezoek. We hebben al een lange lijst met dingen die we willen bezoeken, maar als je echt iets heel bijzonders weet wat bovendien gratis of goedkoop is, we horen het graag op sy.antares@yahoo.com! 



X X X X X X X X X X X X X X X X X

BLOG 2: DE SORES VAN EEN CRUISER

Het is inmiddels 10 augustus. Van het plan om de Long Island Sound te bezoeken is weinig terecht gekomen. We hebben ons plan om zeilmekka Newport en maritiem historisch mekka Mystic* te bezoeken geschrapt. Helaas. Vanwege die verdraaide AIS en die verdomde buitenboordmotor. Voor jullie thuis natuurlijk heerlijk om over problemen van cruisers te lezen, dus schenk jezelf nog een glaasje wijn in en geniet van dit verhaal; de dagelijkse sores van een cruisend gezinnetje. Daar gaan we. 

*) voor wie ook eens met zijn eigen (zeil)boot op de Long Island Sound terecht komt: Mystic Seaport os een maritiem museum. Er worden nog altijd houten klassieke schepen gebouwd, het dorp is in oude staat teruggebracht met werven, klassieke schepen, etcetera, etcetera. Maar echt leuk is het, dat je als (zeil)boot uit een overzees gebied (dus uit Europa, Azië of Austarlie) een nacht midden in de museumhaven mag liggen. En nog gratis ook. Heel bijzonder. Zie Seaportmystic

PROBLEEM UITLEZER
We hebben software aan boord om de AIS uit te kunnen lezen op de laptop, om een foutcode te kunnen definiëren. Hartstikke handig, behalve als alle drie onze laptops de AIS niet (meer) herkennen. Dan ontstaat er bij het uitlezen van een probleem eerst een ander probleem. 


En Quirijn spot 'Takel' op City Island
Het schikt dat we terug gevaren zijn naar City Island, want dat is sinds jaar en dag een watersport eiland, dus werven en watersportwinkels te over. Een Garmin dealer kan ook onze AIS uitlezen, dus die zoeken we hier wel even op. Nadat we tegen wind en stroom in 
naar de kant zijn geroeid (vanwege dat andere probleem) lopen we ruim een uur naar een watersportwinkel. Dat is niet erg, want onderweg spotten we dan eerste levensbehoeften voor cruisers; vuilnisbakken, een bibliotheek (lees: internet!), een supermarkt (nee, we eten niet uit de vuilnisbakken), een wasserette en een speeltuin voor onze matroos. 

PREHISTORIE
De winkelmevrouw van watersportwinkel 1 had ongetwijfeld haar pensioneringsfeestje al achter de rug toen het WTC in NY neerging; hangend aan de trapleuning strompelt ze uit het magazijn een trapje op en vindt daar moeizaam steun aan de toonbank, die haar verhindert om (dood? neer) te vallen. De computerisering ging aan haar deur voorbij, in geen velden of wegen een computer te zien. Wel een vergeeld notitieboekje en een prehistorische telefoon. 


We proberen het toch even. Of we hier onze Garmin AIS kunnen laten uitlezen? De jampot brilglazen beslaan, de raderen draaien, er wordt nagedacht. 'Noooowww', is het verassende antwoord. We proberen er nog een. De andere winkels op het eiland misschien? Mevrouw geeft ons weinig kans. Verderop zit nog een watersportwinkel, maar ze vermoedt dat die dicht is, omdat de eigenaar ziek is. Hij is namelijk stokoud, voegt ze er aan toe. En hij doet ook geen Garmin trouwens. Deze twee winkels waren onze enige kans hier, dus moeten we voor de Garmin op zoek naar een andere oplossing/ andere stad. 



HOOP
In de bibliotheek (via de gratis WiFi dus) vindt Hedda op de Garmin site een truc om je laptop opnieuw te laten kennismaken met je AIS. Ze downloadt alle info en eenmaal terug aan boord gaat ze een avond aan de slag. Resultaat 1: laptop en AIS zijn vrienden. Resultaat 2: de AIS werkt weer. Maar wij juigen niet, wij kijken wel uit. Juigen = altijd te vroeg = de goden verzoeken = vragen om problemen = probleem weer terug. Dus wij juigen niet, wij hebben alleen maar een beetje hoop dat ie het weer doet. 

Die hoop wordt de volgende ochtend al om zeep geholpen als we, voor de tweede keer in drie dagen op weg naar Oyster Bay, de AIS weer horen ratelen en we even later weer geen signalen van andere schepen ontvangen. AIS wederom kapot. In de dagen erna krijgt Hedda (hoofd ICT zaken aan boord Antares) de AIS weer aan de praat, stopt die er weer mee, reanimeert Hedda hem weer en nu... ach... kijk zelf maar even op MarineTraffic of ie het nog doet. Momenteel liggen we in Stratford, Connecticut, dus als Marine Traffic wat anders aangeeft, dan weet je hoe de AIS situatie aan boord is. Oh ja, als Antares ook de komende dagen vast blijft staan in Statford, dan hoeft dat niet te betekenen dat de AIS weer kapot is, het kan heel goed zijn dat wij nog steeds in Stratford liggen. En daarmee zijn we aangekomen bij de buitenboordmotor. 

NOG 'KAPOTTERDER' 
Ik schreef net over ons bezoek aan City Eiland. Wat ik in het rijtje supermarkt ... vuilnisbak niet vermeldde, is dat we ook nog twee bezoeken brachten aan een jachtwerf. Met de staart tussen de benen (de staart van de buitenboordmotor) klopten we aan bij Consolidated Yachts, een jachtwerf van faam. Een van de drie werven op dit eiland die in het verleden America's Cup racejachten bouwden. Op dit eiland zijn maar liefst zeven zeilschepen gebouwd die ooit de America's Cup wonnen. Dat tijdperk ligt ver achter ons, maar in het kantoor van Consolidated zien we prachtige foto's uit de vervlogen glorietijd en een vitrine vol klassieke modelschepen. 


motor in duizend stukjes
We leggen uit dat de bout die door het staartstuk heen steekt en muurvast zit (twee verschillende soorten metaal), nu juist zou moeten kunnen bewegen en dat we al dagen bezig zijn met zachte hand (wd40, biokarbonaat met azijn, etc) en met harde hand (hamer en spreekwoordelijke sikkel), maar dat we er geen beweging in krijgen. 

John zal er wel naar kijken en de boel flink verhitten om de twee metalen los te krijgen en als we eind van de dag terugkeren heeft hij er inderdaad beweging in gekregen. Een beetje. Zo'n ietsie pietsie klein beetje dat we er niets voor hoeven te betalen. 

Maar wij zijn al lang blij dat er weer schot in de zaak zit en besteden de volgende dagen uitgebreid aan het een lange tang heen en weer bewegen van de bout om een en ander steeds soepeler, nee dat is niet het woord, iets-minder-dan-muurvast, dat woord zocht ik... te maken. Daarna zetten we de motor - die meer weg heeft van een Ikea bouwpakket zonder bouwtekening - weer in elkaar en warempel, hij doet het! 


De originele handel die aan de bout zat is kapot, dus maak ik een nieuwe extra lange handel, zodat we een grotere hefboom hebben en de motor makkelijker in en uit versnelling kunnen zetten. Wij blij. Maar we juigen niet, we juigen niet... 

DAT KAN ER OOK NOG WEL BIJ?
Hedda had op internet al gezocht naar nieuwe buitenboordmotoren. En de motor lag zo ontzettend ver uit elkaar, dat dat helemaal geen slecht idee was. Maar in de navolgende dagen gebruiken we de motor weer naar volle tevredenheid. Tot, gisteren. Het lijkt wel alsof we deze motor niet meer mogen gebruiken. Alsof we een nieuwe moeten kopen. Maar als het even kan, houden we die elfhonderd dollar liever in onze zak. Gisteren dus. Beloofde een mooie dag te worden. We liggen in Stratford voor anker, omdat we hier onze voorraden kunnen aanvullen bij een supermarkt. 

We zitten om 7.15 in de bijboot, omdat we eerst nog gaan ontbijten met de bemanning van de Arion. Die hebben hun zeilboot een paar tientallen mijlen verderop achtergelaten en zijn u per huurauto onderweg naar NY waar ze vanmiddag aan boord van cruiseschip Queen Mary II stappen terug naar de U.K.. Maar eerst nog even een gezamenlijk afscheidsontbijt.

Ik trek aan het startkoord van de motor. Reng. Startkoord kapot. Nu hebben we dat eerder meegemaakt; kwestie van twintig minuten werk en er zit een nieuwe op. Maar deze keer niet. Als ik alles los schroef schiet de trekkoordveer eruit en is met geen mogelijkheid terug te krijgen. Ook twee palletjes schieten los en we komen er niet achter hoe ze moeten zitten. 

KOFFIEHUIS UIT DE FILM
Een uur later roeien we tegen de stroom in naar de afgesproken ontbijtlocatie; een typisch Amerikaanse koffietentje. Geweldig gewoon. Met zitjes zoals je in Amerikaanse films uit de jaren '80 ziet. Serveersters met een schorten als een toiletjuffrouw in een Raststette langs 
de Duitse Autobahn, grijze mannen in grijze broeken en grijze truien die hier - naar wij horen van de serveerster - iedere ochtend ontbijten, golden seventies uit de jukebox en een tafeldame die ons aanspreekt met 'my love' wanneer ze de zoveelste koffie refill inschenkt. Dikke pannenkoeken en wafels met gebakken ei en spek eten we ook niet dagelijks. Na het ontbijt zwaaien we de bemanning van de Arion uit. 

Terug wandelend gaan onze gedachten weer naar de buitenboordmotor en schiet mij een manier binnen waarop ik de veer misschien terug zou kunnen plaatsen. Terwijl Hedda en Quirijn een rondje wandelen probeer ik de methode en na wat strubbelingen zit twee uur later de motor weer in elkaar. Trekkoord aantrekken en ... Lopen. Mooi zo, maar we juigen niet. Het is laag water en het kreekje waar onze bijboot ligt is drooggevall
en, dus wij maken een wandeling door het dorp en bezoeken de bibliotheek, waar Hedda boeken leest over Amerikaanse schoolmethoden en waar de Amerikaanse kinderen op hun zesde aan zouden moeten voldoen, ik bekijk plaatjesboeken over graafmachines (ook heel belangrijk...), vindt stappenplannen over hoe kinderen een brug in elkaar kunnen knutselen (gaan we binnenkort proberen) en vindt een kinderboek over een kind dat New York bezoekt. Dat is erg leuk en toepasselijk, we lezen het samen met Quirijn. 

NEE HE...
Als het water iets gestegen is, varen we terug naar Antares om boodschappentassen te halen en de bolderkar, zodat we door kunnen naar een steiger in de buurt van de supermarkt. Onderweg naar Antares geeft de bijboot een ratelend geluid (andere ratel dan de AIS, we beginnen expert te worden in de verschillende soorten ratelende geluiden). Het wordt vrij ernstig en dus moet de supermarkt nog even wachten en demonteer ik het trekkoordmechanisme weer. 

En dan klapt de boel weer uit elkaar en... Plons zegt de trekveer en verdwijnt in het zeven meter diepe water. Ik heb hard gevloekt. En ik heb lang gevloekt. Het heeft geen zin om dat te ontkennen, want het was ongetwijfeld in de hele baai te horen. Dat heeft er zo'n beetje mee te maken, dat de kluslijst mij de laatste tijd weer behoorlijk boven de pet groeit. Een kluslijst is er altijd aan boord, maar het gaat er om hoe urgent de dingen zijn die er op staan. Meestal zijn het klussen die wel moeten gebeuren, maar niet perse cruciaal zijn. Nu staan er te veel urgente dingen op dan mij lief is en dan is het erg fijn om zo'n urgent ding als de buitenboordmotor te kunnen afvinken, wat na het schakelmechanisme dat een week heeft geduurd kon. Maar nu zijn we terug bij af, of zelfs verre van dat, omdat we nu eerst nog een nieuwe trekveer moeten vinden, hopen dat we die weer terug kunnen monteren en dan weten we natuurlijk nog niet of het mysterie van het ratelen verholpen is, waarschijnlijk niet... We wachten nu op een nieuw onderdeel en dan kan ik hopelijk de motor dit weekend weer in elkaar zetten en dan... Hedda zoekt al weer op internet naar een nieuwe motor... 

ROEIEN NAAR VERBODEN PLEKKEN 
En dus roeien we momenteel vanaf Antares op de momenten dat de stroom ons gunstig gezind is. Het stroom hier op de Housatonic River maximaal vier knopen, dus daar valt niet tegenin te roeien. De ene kant op brengt ons bij een brug in de kreek waar waarschuwingsborden staan dat het water sterk vervuilt is en dat je er absoluut niet mee in aanraking moet komen (tja, Amerikanen...), met stroom mee twintig minuten roeien. 

De andere kant brengt ons naar een steiger waar vier borden staan met rode letters dat het privé terrein is, je er niet mag vissen, jagen, passeren of welke andere activiteit die je ook maar kunt bedenken dan ook en dat eea met boetes en gevangenisstraffen zal worden beloond (tja, Amerikanen he...), half uur roeien met de stroom mee. En zo kunnen we in de ochtend naar de bibliotheek om (zoals nu) ons weblog te uploaden en tegen de avond naar de supermarkt om onze voorraden aan te vullen. 

PROOST!
En oeps! Zitten we opeens in een milieu omhelzende staat zeg, dat Connecticut hier... Vul ik onze drinkwatervoorraad aan met 120 1/2 liter waterflesjes uit de supermarkt (handig aan boord en lekker goedkoop)... Blijkt dat ze er hier statiegeld op hebben! Dus zitten we straks aan boord met 120 lege waterflesjes. Zie je dat al voor je? Zakken vol lege flesjes die je ook nog eens niet plat mag stampen... 

Ik heb naast de uitgang van de winkel vandaag al even bij de emballage (de flessenbalie) gekeken, maar daar staan dus gewoon Amerikanen met menshoge plastic zakken gevuld met plastic flessen, de flesjes stuk voor stuk in een van de twintig (!) flesseninzamelingsapparaten te duwen... En ja, dan kun je lachen, daar aan je wijntje in Nederland, maar wen er maar vast aan, zo staan we over een paar jaar in Nederland ook. 

Ik denk dat wij op Antares voorlopig maar weer gewoon overgaan op het drinkwater uit onze eigen watertank, tot we de staten Connecticut en New York weer uit zijn. Dus vanaf Antares zeggen wij met een glas water in de hand... Proost! en klinken met jullie wijnglas. Juigen jullie ondertussen maar stilletjes bij de gedachte dat je niet al die sores op een zeilboot hoeft te ondergaan, maar gewoon lekker kunt genieten van het zonnetje vanaf je terras of balkon. 

3 opmerkingen:

  1. Misschien helpt het jullie om te weten dat de zon hier niet schijnt. Het is zelfs rode wijn-weer :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. GEWELDIG !!!! jullie met de Antares in New York. Prachtige foto’s ook de blogfoto!
    Ach, wat de sores betreft, denk dan maar, ieder ‘jacht en huis’ heeft zijn kruis.
    Trouwens, ik denk dat de mensen/lezers alleen lachen en juichen als jullie weer veilig aankomen bij Bruynzeel.

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.