GASTBLOG: GUADELOUPE leven op een zeilboot door de ogen van een opstapper

Op Guadeloupe hebben we een geweldige tijd gehad met Jolie, die ons twee weken lang vergezelde aan boord van Antares. Zo leuk om weer gewoon lekker de draad op te pakken, alsof er geen anderhalf jaar zat tussen de laatste keer dat we elkaar zagen. 
We kijken met veel plezier terug op de prachtige weken met Jolie en we zijn weer een inzicht rijker, namelijk dat wij best een raar leven leiden momenteel. Dat waren we even vergeten. Lees maar hieronder, het mooie verslag van Jolie.

---------------------------------------------------------------
Verslag: Jolie 

Te gast op de Antares

Op 4 december was het na maanden wachten eindelijk zover. Uitgerust met een trolley én een backpack vol pepernoten, marsepein, gevulde speculaas, tekeningen, brieven, kaarten, (Sinterklaas)cadeaus en de nodige oer-Hollandse producten waaronder Douwe Egberts snelfiltermaling (rood!), Rinse appelstroop, rookworsten, stroopwafels, hagelslag en drop vertrok ik richting Guadeloupe.

Het doel van de reis was voor mij het weerzien met Hedda, Walewijn en Quirijn, die ik inmiddels al ruim anderhalf jaar niet meer gezien had. Daarnaast was ik reuze nieuwsgierig naar hun leven aan boord: hoe zien hun dagen eruit? Hoe redden ze zich op zo’n klein oppervlak? Hoe vind je de juiste haven vanaf open zee? Hoe gaat dat in- en uitklaren in z’n werk? Hoe weten ze precies waar ze moeten varen tussen al die koralen? Enzovoorts. Middels dit gastblog zal ik proberen een indruk te geven van hun leven aan boord door de ogen van een landrot.

Budget

Speciaal voor mijn komst was er een auto gehuurd waarin Walewijn mij als een echte local (o.a. hand uit het raam om chaotisch verkeer van rechts te stoppen) naar de jachthaven van Point-á-Pitre vervoerde. Een luxe, werd mij meteen medegedeeld want normaal gesproken gaat de Antares voor anker om dure liggelden te vermijden. De aankomstdag was daarmee meteen ook mijn laatste kans op een ‘normale’  douche voor de komende twee weken. In het vervolg zou het kort afspoelen met een tuinslang op het achterdek worden. Dit relatieve gebrek aan westerse luxe leverde één van de hoogtepunten van de vakantie op: douchen onder een heldere sterrenhemel met uitzicht over prachtige baaien. De Antarescrew vond het regelmatig te koud, maar ik sloeg geen avond over al waaide ik soms bijna van het achterdek. Dan vraag je je af: wat is luxe eigenlijk? Zo onder de tuinslang voelde ik me de koning te rijk. Daarbij past een citaat dat Hedda boven de navigatietafel heeft gehangen en waarvan ze geen kans onbenut laat om dat uit te spreken: 'wie rijk wil zijn moet niet zijn vermogen vergroten, maar zijn hebzucht verminderen', citaat van Plato. Of de eenvoudige variant: 'collect moments, not things'. 

Acrobatiek

Voor mij als landrot was me bewegen aan boord een uitdaging. Altijd één hand vast is het devies van de crew, dus daar hield ik me aan. Alleen was het meest voor de hand liggende object om vast te grijpen de bimini (de overkapping tegen de zon die over de kuip is gespannen). En mocht dat nou juist een enigszins kwetsbaar en niet zo stevig onderdeel van de boot zijn, het enige dat nou juist níet als vastgrijp-object dient… Al snel vond ik met enig afkijkwerk de juiste plekken om me aan vast te grijpen: de (strakgespannen) grootschoot, stagen en de ‘granny-bars’. Juist ja, dat dacht ik ook…

De bimini, van levensbelang tegen de brandende zon, stond behoorlijk in de weg bij het in en uit de kuip komen. Ik moest me er echt tussendoor vouwen. Wonder boven wonder kreeg ik er toch handigheid in, al is er hartelijk gelachen (ook door mijzelf) om al mijn blauwe plekken. Hedda was zo lief om het gebrek aan blauwe plekken aan hun kant te verklaren door hun zongebruinde benen. Maar feitelijk is het gewoon zo dat zij ontzettend handig zijn in het klauteren op de boot.

Navigeren

De langste tocht die we gemaakt hebben was een tocht van 20 nautische mijlen (nm voor de kenners) van Grosier naar het île des Saintes, een liefelijk eiland voor de kust van Guadeloupe. Ik mocht de boot sturen en voer voor mijn gevoel wel 40 nm door alle bochten die ik maakte: het was echt een hele kunst om koers te houden. Volgens de crew deed ik het uitstekend en lag het aan de deining dat ik maar bleef bijsturen. Maar wetende hoe aardig Hedda en Walewijn zijn ben ik toch bang dat ze mij vooral gerust wilden stellen…

            Het binnenvaren van de baai vereiste een groot formaat detailkaart in de kuip waarop boeien en ondieptes te zien waren, en af en toe een tripje naar de navigatietafel om te kijken op de zogenaamde plotter voor nog exactere informatie. Tegelijkertijd moesten we goed opletten op een mijnenveld aan kleine, nauwelijks zichtbare boeitjes waaraan kreeftenkooien vastgebonden zaten. Opperste concentratie voor mij, maar de crew bleek een goed getraind oog voor deze boeitjes te hebben waardoor we uiteindelijk geen kreeftenmaal aan boord hebben gehaald.

Iles de Saintes

 

snorkelen bij Iles de Saintes

Eten aan boord

Hoewel de Antares is uitgerust met een koelkast, kan deze alleen gebruikt worden wanneer de motor draait. De zonnepanelen geven ruim voldoende energie om alle apparatuur te laten werken (inclusief het opladen van laptops, ipads, mobiele telefoons en fototoestellen), maar de oude koelkast laten draaien is net teveel gevraagd. Om toch verse producten te kunnen eten hebben Hedda en Walewijn een getraind oog ontwikkeld voor het spotten van de dichtstbijzijnde supermarkt, bij voorkeur de budget variant Leader Price (een begrip in de Caraïben). Ik durf te stellen dat zij na hun reis 80% van alle Leader Prices in hun vaargebied van binnen hebben gezien ;-).

In het keukentje aan boord werden de lekkerste gerechten gemaakt, van simpele (maar overheerlijke) pannenkoeken tot roti en tortilla’s. Zelf heb ik ook geprobeerd een bijdrage te leveren, maar dat was weinig succesvol. Vol bewondering heb ik voornamelijk toegekeken hoe Hedda met grote handigheid gebruik wist te maken van de kleine ruimte. Quirijn was de helpende hand voor het overboord gooien van alle schillen en pitjes, maar als hij even niet oplette kiepte Hedda dit regelmatig zelf zo hup door het keukenraam. Hartstikke handig!

Rollen

Wat associeert u met rollen? In het gras rollen? Vetrollen? Een rolletje drop? Ga een weekje bij de Antares aan boord en u zult het voorgoed associeren met het rollen van de boot, oftewel het van links naar rechts deinen. En als u denkt dat dat een lekker schommelend gevoel is, beeldt u zich dan in dat u een hele nacht met gespreide armen en benen op uw buik in bed ligt om te voorkomen dat u uit uw bed valt. Toch hebben we er hard om kunnen lachen, en bood een hekanker de nacht daarop uitkomst. We hadden het ook kunnen weten, Chris Doyle had over de betreffende baai in zijn pilot geschreven, maar omdat hij wel meer dingen heeft opgeschreven die niet kloppen, namen we dit (helaas) niet al te serieus.

De pilot van Chris Doyle

Zoals eerder genoemd is de pilot een soort bijbel voor zeilers. Het staat vol met allerhande praktische zaken: waar kun je in- en uitklaren en wat kost dat? Waar is de dichtstbijzijnde supermarkt en hoe kom je daar? Waar kun je je afval kwijt? Welke oplichtingstechnieken worden er gebruikt? En wat doe je daar tegen? Etc. etc. etc. De lijst aan tips & tricks is eindeloos. De pilot voor het vaargebied waar wij voeren was geschreven door Chris Doyle, een zeiler met meer dan 30 jaar ervaring in het gebied die in zijn pilot ook nog wat ruimte had gevonden voor het beschrijven van bezienswaardigheden en excursies.

Hoewel Hedda en Walewijn de meest recente versie (2013) hadden gekocht, bleek dat de nieuwe editie hooguit was aangevuld met nieuwe informatie, zonder de oude informatie te controleren. Zo vertelden H&W dat ze tevergeefs op zoek waren geweest naar een prachtig koloniaal plantagehuis dat toen ze het na lang zoeken vonden overwoekerd en in staat van verval verkeerde. Tsja, de jungle is meedogenloos, maar zo’n deterioratie in twee jaar tijd lijkt toch wat onwaarschijnlijk.

Pepernoten eten tussen de rotsen van de
tropische rivierbedding

Toch startten we, naief of niet, vol goede moed aan een door Chris beschreven wandeling. Er zou een pad zijn en dat bleek ook te kloppen, zeker 50 meter konden we normaal lopen. Daarna was het kilometers lang klauteren (waar de crew dus heel goed in is) door een rivierbedding. Optimistisch als de crew is, was de loopfiets van Quirijn meegenomen. Ook sjouwden we water, fototoestellen, zonnebrand, brood en… pepernoten mee… op onze slippers! 

de route wordt steeds lastiger

De route was uiteindelijk drie keer zo lang als Chris ons had voorgehouden en met het aanstaande vallen van de duisternis in gedachten liep ons stressniveau aardig op. Maar we kwamen veilig terug en genoten vervolgens van een zeer welverdiende cocktail.

Tot slot

Dankzij Jolie gaat Quirijn
eindelijk snorkelen

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, bijvoorbeeld over hoe Quirijn bezig is letters en cijfers te leren en hoe speels Hedda en Walewijn dat aanpakken, hoeveel onderhoud er en passant toch plaatsvindt (hangt Walewijn opeens in de mast, of zit hij urenlang het teakdek te vervangen), hoe het zout en de warmte  alle spullen aantast, hoe ze bijna geen kerst op Antigua zouden vieren omdat het weer opeens verslechterde (en ze mij niet de laatste twee dagen alleen op Guadeloupe wilden achterlaten). Maar dan zou dit blog te lang worden.

Ik vond het een eer om twee weken lang deelgenoot te mogen zijn van het leven van Walenwijn, Hedda en Quirijn. Bovendien was het ontzettend gezellig, en heerlijk tropisch warm. Bedankt jongens! 

Arme Jolie... ben je op vakantie, breng je je 'stranddag' grotendeels door in supermarkt, shopping mall
en Decathlon sportwinkel, omdat de Antres crew de voorraden moet aanvullen...
Jolie weet Quirijn goed te vermaken in de Decathlon, zodat Hedda en Walewijn de voorraden kunnen aanvullen.