... NU WE ER TOCH ZIJN...
DRUKTE OP DE YACHTCLUB
‘Nee’ is het antwoord op mijn vraag. Uiteraard
zijn alle vrijwilligersplekken vergeven, maar ik mag mijn naam op een
reservelijst schrijven, inclusief mijn telefoonnummer. ‘Don’t call us, we’ll
call you’. Nu hebben wij geen telefoonnummer, dus meld ik mij gewoon de
volgende ochend weer op de jachtclub. Nee, er is ook vandaag geen werk voor
mij. De volgende ochtend, racedag 1, probeer ik het weer. Nu sta ik al om 6.50
uur op de jachtclub. Maar nee, alles is vol, dus weer geen werk. Maar ik kan
even bij de watertaxi’s proberen.
OOK AL GEEN PLEK...
Haast geen plek meer voor je dinghy, zo druk. Gezellig hoor. |
BINGO!
Ik trek snel het shirt aan, neem plaats op
een stoeltje tussen andere taxidrivers en trek de pet zo ver over mijn hoofd
dat mijn gezicht onzichtbaar is voor mevrouw de coördinator. Een kwartiertje
later begint het spitsuur voor de watertaxi’s. Deelnemers worden weggebracht
naar geankerde raceboten, er moet brandstof worden gehaald en wedstrijdboeien
worden weggebracht.
Dan moet iemand naar een startboot worden
gebracht, maar is er twijfel of dat wel veilig kan gebeuren. De startboot ligt
op volle zee in de golven, dus overstappen is misschien te gevaarlijk. Met de
bestuurder van een watertaxi overleg ik dat we het in ieder geval kunnen
proberen en als ik nu mee ga als derde bemanningslid, naast zijn hulpje, dan
hebben we een paar extra handen. Voor de coordinator het doorheeft hebben we de
startbootpersoon aan boord gehesen, van een reddingsvest voorzien en zijn
onderweg. Verbaasd kijkt de coordinator ons na. Ik ben binnen.
'He, daar kwam papa voorbij! Echt waar mama, echt waar, ik zag hem in een taxiboot!' |
GAS EROP
Bij terugkomst aan de steiger wordt de
taxidriver van de boot naast ons gebeld en moet even naar de toegangspoort van
de jachtclub om wat af te halen. En zo beschik ik over mijn eigen boot. Zes
personen moeten naar ‘team huppeldepup’, die aan een mooring ligt buiten in
Simpson Bay. En dan gaat het bijna even mis... onze dinghy heeft een 3,5 pk
buitenboordmotor. ‘Mijn’ watertaxi beschikt over een 50pk buitenboordmotor...
gewoontegetrouw draai ik de gashandel volledig open. Bij onze dinghy heeft dat
het effect dat je, na een paar seconden wachten, langzaam maar zeker een beetje
op gang komt. In de taxiboot is dat anders. Iedereen rolt door de dinghy naar
achteren, terwijl die met veel geweld achterover helt en er met grote snelheid
vandoor spuit. Oeps, sorry! Gelukkig worden buitenboordmotor en ik al snel weer
vrienden en aan het einde van de ochtendshift ben ik vanzelfsprekend lid van de
watertaxi club. ‘See you tommorow guys!’
PROMOTIE
Zaterdagochtend, racedag twee, ben ik al
om 06.45 uur onderweg met mijn vaste hulp ‘Tom, Arizona United States, every
year volunteer at the Heineken Regatta – I fly in just for this event’. We zijn
mooi op elkaar ingespeeld en bewegen ons soepeltjes door de baai. Om half acht
krijgen we drie passagiers die de hoofddsponsor van dit evenement een warm hart
toedragen. Zwalkend stappen ze de dinghy in, met een fles Heineken in hun hand.
Ze hebben de hele nacht gefeest en gedronken en hopen nog twee uurtjes te
slapen voor de start van hun eerste zeilrace... Misschien is het een idee als
Roosvice voortaan dit evenement sponsort?
Tom en Walewijn aan het werk als taxidrivers. |
De finishboot |
De finishboot is een 44 voets catamaran waar we met acht personen op zitten. Ik blijk de boot te delen met zes Nederlanders (goedemorgen!) en een Amerikaanse mevrouw. Coordinator Frank legt mij de finishprocedure uit die blijkt te bestaan uit veel check en dubbelcheck werk.
Dat moet ook wel, want soms naderen er zeven, acht boten tegelijk en is het spitsuur op de finishboot. Op zondag (de derde en laatste racedag – ja, ik mag weer mee op de finishboot!) hebben we zelfs op een moment veertien boten die zeer kort op elkaar finishen.
Met een verrekijker ontcijfer ik de racenummers van de naderende boten. Die nummers stem ik af met Hoite, die na finishing het nummer van de betreffende boot hard oproept. Zo checken we of we de juiste nummers voor ogen hebben, soms is het moeilijk zichtbaar.
Daar komen de eerste finishers aan... |
Mijn (werk)plek voor twee dagen. |
OP DE VOORSTE RIJ
Het is zo ontzettend gaaf om die racejachten – waaronder een aantal Volvo Ocean Racers en extravagante catamarans – van zo dichtbij te zien finishen. En daarnaast heerst er een geweldige sfeer aan boord met een prachtige concentratie en focus op de wedstrijd wanneer er boten finishen en ruimte voor ontspanning en gesprekken als het even rustiger is.
Concentratie op de finishboot |
En bovenal realiseer ik mij op zondagmiddag - terwijl een groot veld raceboten met hoge snelheid op de finishlijn afstormt en ik door mijn verrekijker tuur en nummers doorneem met Hoite - in wat een fantastische situatie ik terecht ben gekomen. Ik moet er een beetje om lachen. Eigenlijk was er helemaal geen plek voor mij op de Heineken Regatta, en nu zit ik op de voorste rij van een van de grootste zeilwedstrijden ter wereld deel uit te maken van het wedstrijdcommitee! Whaha! Wat een gave ervaring! En aan alle collega finishboot genoten; super dank, ‘het waren twee geweldige dagen’!
En weer een Volvo Ocean Racer op snelheid. |
![]() |
Gevecht op de finishlijn. En ik ziet er met mijn neus bovenop. Zo ontzettend kicken dit! |
UITGEBLUST
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.