LEVEN ONDER DE RADAR

Het was een tijdje stil op onze site he? Dat zit zo...

Zes weken lang leefden wij met een klein geheim. Mondje dicht. Niets verklappen. Geen berichten plaatsen op facebook. Dat soort werk. Allemaal om Hedda's ouders een grote verassing te bezorgen op 7 maart, wanneer zij voor een midweek naar Nederland komen. Hoe leuk zou het zijn, als wij dan voor hun neus staan en een paar dagen met hen kunnen doorbrengen?

Half januari vernamen we dat Hedda's ouders een etentje voor familie zouden organiseren in Nederland ter ere van hun 50 jarige huwelijk. Op 9 maart. Hedda en ik keken elkaar aan. Zouden we daar bij kunnen zijn? Een retourtje Sint Maarten - Amsterdam was ruim duizend euro. Keer drie... Hmmm. Nee dus. Maar het zou wel handig zijn om even naar Nederland te gaan, want we zouden gelijk wat administratieve zaken kunnen regelen. We hielden de ticketprijzen in de gaten en een aantal dagen later was het raak. Drie retourtjes Nederland voor een schappelijke(r) prijs! Nog maar zesentwintig nachtjes slapen tot vertrek...

Kunnen we het een verrassing houden? We lichten zo weinig mogelijk mensen in en vragen iedereen het stil te houden. Extra complicerende factor is dat Hedda's ouders erg actief zijn op Facebook. Twee en halve maand leven we onder de radar en vertellen iedereen die er van hoort 'ja, we gaan naar Nederland, maar het is een geheim voor Hedda's ouders dus niets zeggen en zeker niet op Facebook'. 

STUITEND
Op 26 februari vliegen we naar Nederland. Met in het vliegtuig, u kent dat wel, zo'n tv scherm voor onze neus die de positie van het vliegtuig toont boven de Atlantische Oceaan. Ik vind het stuitend. Verbijsterend zo snel als zo'n vliegtuig gaat... Wij hebben op onze boot een kaartplotter waar we onze zeilroute en positie op kunnen projecteren. Als we op die kaartplotter helemaal uitzoomen, zien we exact zo'n beeld als in het vliegtuig. Alleen dan als icoon een bootje in plaats van een vliegtuigje.

Dat bootje gaat natuurlijk tergend langzaam. Zouden wij non-stop varen, dan zouden we een week of zes, zeven onderweg zijn van Sint Maarten naar Nederland. Nu zitten we in het vliegtuig en zie ik voor mijn neus het vliegtuigje over het beeldscherm schieten. Zo snel... Daar is Bermuda al. Anderhalf filmpje later... de Azoren. Zo stuitend snel! 

Hedda: Hoewel het vliegtuig met een stuitende snelheid over die oceaan vliegt is het comfort van zo'n "budgetvlucht" toch wel minimaal. Slapen op stoelen waarvan de rugleuning die niet verder dan 30% naar achter gaan is niet comfortabel. Er zijn flink wat yogastandjes voor nodig om jezelf in een soort slaaphouding te krijgen. Kijk, dat maakt dat je ook voordelen gaat zien van zo'n oceaanoversteek per schip.

WAT VALT JULLIE OP IN NEDERLAND?
Die vraag krijgen we continu. Koud zeker?

Neef en nicht en de mooie ballon

Nou, dat valt ons eigenlijk wel mee. Op Schiphol wacht ons een warm welkom door oma, tante, neefje en nichtje (van Walewijn's kant natuurlijk, voor Hedda's kant houden we tenslotte onze komst geheim). Quirijn is gelijk door het dolle van vreugde en slooft zich uit voor zijn neef en nicht. Hij krijgt een 'welkom thuis' heliumballon die later in het huis van oma -waar we verblijven- mee gaat bij alles wat hij doet. De ballon staat 's nachts naast zijn bed en verhuist 's ochtends via de badkamer naar de ontbijttafel. Zelfs naar het toilet gaat de ballon met hem mee.

Net twee uurtjes in Nederland en
bij oma sneeuwt het al...

Op de A2 bekijkt Hedda Nederland door de ogen van een Caraïbe. 'Als je nooit buiten je eigen Caraïbische eiland bent geweest, dan ben je er echt van overtuigd dat alle bomen hier dood zijn'. Verder valt Hedda het gebrek aan kleur op. Nederland is ongekend grauw en grijs als je er een tijd niet bent geweest. Het weer hielp ook niet mee die dag, maar ook valt het op dat de mensen vrijwel uitsluitend zwarte, donkerblauwe, bruine en grijze jassen dragen! Daar doen we zelf natuurlijk ook aan mee, maar we zien nu het grote contrast met het kleurrijke modebeeld in de Carieb. Ook de Nederlandse auto's zijn grijs, zwart, donkerblauw.

Met de trein naar Rotterdam
en daarna door naar Amsterdam

Wat ons verder opvalt, is dat alles gelijk weer zo vertrouwd en gewoon is voor ons. Dat hadden we niet verwacht. Wat dat betreft voelt het net, echt waar, alsof we drie weken met de boot op vakantie zijn geweest. Rijden over de snelweg, in je winterjas naar buiten.... boodschappen doen bij de Albert Heijn! Allemaal alsof we het vorige maand nog deden. 

Het afgelopen jaar stelden we onszelf regelmatig de vraag: wat zouden we kopen als we zo naar de Albert Heijn zouden kunnen? Nu het weer kan, ach, is het lang zo aanlokkelijk niet meer. Wel makkelijk. En divers! Zo veel producten als er in de Nederlandse supermarkten liggen. Prachtig natuurlijk, maar we realiseren ons nu dat we ons eigenlijk heel prima voelen bij minder keuze.



VAKANTIE IN EIGEN LAND

krabben!

Wij van de Antares hebben het goed hier. Kregen voor onze aankomst al drie leenautos en twee huizen aangeboden. Iedereen maakt ruimte voor ons in zijn of haar agenda, ontvangt ons met open armen en we mogen overal blijven eten. We eten drie avonden op rij boerenkool met worst (heerlijk!), crossen door het land en werken een lange to-do lijst af. Alle spullen die in de Carieb te duur of niet te krijgen zijn vinden een plaatsje in onze koffer voor de terugreis. We halen een herhalingsprik bij de GGD, brengen een dag op de Amerikaanse Ambassade door voor een visum, leggen contact met onze voormalige werkgevers, bezoeken de tandarts, halen logistieke hoogstandjes uit om alles in de drie weken te proppen, waarbij we op zekere ochtend met twee auto's achter elkaar aan naar Amsterdam rijden. Een volgende ochtend rijden we naar de Posbank om medezeilers te ontmoeten (van de Puff) en jippiejee wat een feest... als we door de bossen wandelen sneeuwt het. 'Kijk Quirijn, dat is nou sneeuw'. Kortom, de eerste anderhalve week vliegt voorbij en zo is het maandag 7 maart. Hedda's ouders komen in Nederland aan.

Woehoe!!!! Echte sneeuw!

SURPRISE
Vanachter het raam van een vakantiehuis in Uitgeest loeren we over straat. Aan de voordeur hingen we drie ballonnen en we vroegen de parkbeheerder om Hedda's ouders en zusje door te sturen met een 'u wordt ontvangen in het vakantiehuis'. Na een uurtje wachten is het moment daar en onze opzet slaagt. Hedda's ouders en zusje wisten van niets en de verassing is dan ook groot. Het weerzien is mooi, de laatste keer dat we Hedda's ouders zagen was in augustus 2014 in La Coruna, Spanje.

Het is gek dat na zes weken nu opeens het geheim van ons afvalt, maar ook nog niet helemaal. Woensdagmiddag is er weer en verassing als Hedda's ouders ter gelegenheid van hun vijftig jarig huwelijk een vaartocht op de Zaan en een diner organiseren. De familie van Hedda is ook nog niet op de hoogte van onze komst naar Nederland en dus doen we de surprise nog een keertje dunnetjes over. 

rondvaart op de Zaan

Quirijn geniet op de rondvaartboot van het uitzicht op de Zaanse fabrieken en molens. Vooral de houtzaagmolen vind hij mooi, vanaf de Zaan zien we door het raam de zaag zijn werk doen, aangedreven door de draaiende wieken. Het wordt nog veel mooier voor Quirijn als hij met cadeautjes verwend wordt door vrienden van Hedda's ouders en als hij in de prachtig historische entourage van restaurant De Hoop op D'Swarte Walvis in de keuken zelf zijn nagerecht mag maken.



De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?!

Quirijn mag zijn eigen
nagerecht maken

Prachtig restaurant, heerlijk eten en fijn gezelschap

De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?!


DANK
Iedereen die op welke wijze dan ook aandacht heeft besteed aan ons verblijf hier, bijzonder bedankt! Het was erg fijn om even in Nederland te zijn maar toch ook weer zo gewoon en zo vanzelfsprekend, alsof we nooit zijn weggeweest. Zoals Hedda vandaag verwoordde... 'Je zou zo vergeten om woensdag weer in het vliegtuig te stappen'. Het is dat we er vandaag nog een hele kluif aan hebben om de veel-te-veel spullen die we hier kochten te verdelen over alle koffers en tassen voor de ruim- en handbagage, anders zouden we inderdaad vergeten om weer te vertrekken.