CUT ZOOI - BEESTENBOEL - BANKVAREN

Een driedubbele editie van ons weblog deze keer. 
Dat heeft te maken met de schaarste aan internet in de Bahama's. Of eigenlijk met de prijs. 

De Bahama's is de achtertuin van rijke Amerikanen*. Die hebben echt heel veel geld te veel, dus de prijzen zijn navenant. In de Exuma's, die werkelijk schitterend zijn, bevinden zich een paar kleine haventjes met cafeetjes met internet. Leggen we onze dinghy daar aan, mogen we direct 10usd p.p. betalen... Nog nooit meegemaakt, maar hier heel gewoon. Dan een drankje a 9usd p.p., anders geen internet. Dus een uurtje internetten kost ons hier 3x10 en 3x9 is 67 USD! Dat doen we niet en dus stapelen de verslagen zich op tot we weer 'normaal' internet hebben.

Dat betekent voor jullie veel leeswerk deze keer maar ach, je kunt het ook gewoon niet lezen natuurlijk.

*) Er liggen hier zo veel luxe motorschepen (gemiddeld 30 meter lang, 3 verdiepingen hoog en 25 knopen / uur) dat wij die dingen al even gewoon zijn gaan vinden als een 12 meter Gillissen motorkruiser op de Nederlandse rivieren. Terwijl we, als we een van die luxe schepen hier op het Noordzeekanaal zouden tegenkomen, we direct ons fototoestel zouden pakken.

verslag 1: CUT ZOOI

Maandag 16 mei. Na twee weken Bahama's liggen we voor anker bij Long Island, voor het dorpje Clarencetown. Hoewel we flinke afstanden afleggen, zijn we nog lang niet halverwege de Bahama's. Het is een groot gebied; circa 450 mijl (700 kilometer) van zuid tot noord. Het water in de ankerbaai is twee a drie meter diep en turquoise blauw. Zoals je je voorstelt van 'het paradijs'. Alleen is het natuurlijk net te warm vandaag, rolt de boot oncomfortabel op de deining, worden we opgevreten door de no-see-ums en groeit de kluslijst ons boven de pet. Maar ach, dat zie je op de foto's toch niet.

Ankeren in de Bahama's. Het water is eigenlijk wel iedere keer zo mooi blauw.

Achter ons ligt de Tisento waarmee we gezellig opvaren sinds we op de Bahama's aankwamen. In de baai liggen nog zeven zeilboten, wat meer is dan het alle boten die we bij elkaar opgeteld zagen in de afgelopen twee weken. Langzaamaan naderen we weer de bewoonde wereld... De achtertuin van Florida.

LEUK WEERZIEN
Zeilboot acht vaart de baai binnen. Rode buiskap, rode bimini. Sportieve looks, niet al te groot. Hij lijkt op de Arion, een Sigma 36 uit Engeland. We ontmoetten hen eerder op de British Virgin Islands. Zij hebben twee kinderen aan boord, waaronder een jongetje (Arthur) van Quirijn's leeftijd. Maar zij zouden nu in Cuba moeten zijn. We turen en kijken en na tien minuten weten we het zeker; het is de Arion! Quirijn kan zijn geluk niet op en ook Arthur staat te springen op het dek.

Weerzien met de Arion

BRAND

Quirijn vaart mee in de dinghy v/d Arion.
Spuit in de hand, mocht er weer brand uitbreken

Even later varen we langs de Arion en horen de reden van hun routewijziging. Hun buitenboordmotor (BBM) is in Haïti... afgebrand... De BBM had startproblemen waarna de Haïtiaanse boatboys zich erover ontfermden. 'Vakkundig' doopten ze alles in een benzinebadje, want dat ontvet zo lekker... Daarna het geheel weer 'professioneel' in elkaar geschroefd en met een ruk aan het trekkoord ging de motor zijn laatste levensfase in. De bougie -vonk-, al jaren het basisprincipe van een benzinemotor, deed de van benzine druipende motor direct ontvlammen. 'We always had problems with that engine, but were not ready to buy a new one. Now we are', was de typisch Britse reactie van de Arions.

De boatboys sprongen in het water om het vuur te ontvluchten. Door bijboot met motor en al onderste boven te gooien wisten de Arions het vuur te doven en hun mooie 'DinghyGo'* bijboot te redden. Sindsdien roeien ze, tot over een week een nieuwe motor arriveert op de Bahama's. Cuba zonder buitenboordmotor is lastig en daarom is de Arion nu hier. Tot groot plezier van Arthur en Quirijn.

*) Voor wie ook op zoek is naar een ander (soort) bijboot dan een normale boot-zee-en-kombuis dinghy... De DinghyGo is een leuke opblaasbare dinghy met zwaardkast en zeilset, waarmee je redelijk kunt zeilen. Niet te hoog aan de wind, maar de rest gaat goed.
Wij vinden de Walkerbay ook leuk; een volledig polyester bootje in de vorm van een overnaadse klassieke sloep. Goed te roeien en er is ook een zeilset te koop, maar we hebben ook mensen gezien die (van een oude surfset) zelf een zeilset maakten. De 8 voet versie (2.40 meter) is wel erg klein en wiebelig, de 10 voet (3 meter) lijkt ons zeewaardiger.
Een bijzondere dinghy is een type inklapbare dinghy. Een of twee zitbanken zorgen voor de stevigheid. Haal je die weg, dan kun je de twee zijpanelen op elkaar klappen of loshalen. Ik weet even niet meer hoe deze inklapper heet, maar is vast te googelen. Vooral handig als je weinig ruimte aan dek hebt maar de specifieke maat en vorm wel goed past, bijvoorbeeld tussen buiskap en mast.

BATH WITH A VIEW
We slepen de Arion bijboot achter onze bijboot aan naar Clarencetown en gaan gezamenlijk op zoek naar de supermarkt. Onze Pilot (editie 2016) zal vermoedelijk al in de nazomer van 2015 naar de drukker zijn gegaan, want de supermarkt die er nog zo mooi in beschreven staat is weggevlogen tijdens de orkaan van oktober 2015. De eerste winkel is een half uur met de auto. Hedda spreekt een oude mevrouw aan in een nog oudere Mitsubushi Pajero. Of zij weet waar we een winkel kunnen vinden. 'O.... Just get in the car. All of you' zegt mevrouw en wij proppen ons met vier volwassen en drie kinderen in de auto.

Met een gangetje die past bij een 85 jarige tuffen we over het eiland. Niemand in de Pajero maakt zich druk over alle auto's die ons inhalen; wij keuvelen gezellig over de orkaanschade. Van haar huis rest de fundering, een halve houten badkamermuur, het roze bad, roze toilet en de kraan van de wasbak. 'The view from my bath has never been so beautifull' zegt de oude dame met een bulderende lach. Het is onvoorstelbaar hoeveel relativeringsvermogen de mensen hier hebben, we zagen het eerder ook al op Croocked Island. Zij en haar 87 jarige echtgenoot wonen nu in een houten bijhuisje dat wonderwel overeind bleef. Het dak van mevrouws huis ligt 300 meter verderop in het moeras, we rijden er op de terugweg langs. Een nieuw komt er niet, daarvoor zijn zij en haar man te oud. Maar tevreden en gelukkig is ze wel. En nee, ze hoeft niets voor het ritje, ze vond het een genoegen om met ons op pad te zijn. Nou, het genoegen was wederzijds!



WATERMAKER

Tube helemaal losgekomen van het achterschot.
We kunnen zo onze hand er door steken. Een
beetje lijm en een nachtje rust doet wonderen.

We slepen de Arions terug naar hun boot, wat met de forse tegenwind, steile korte golven en onze 3,5 pk een hele opgave is. Zeker met onze oude bijboot die zo lek is dat wij in de cruisers gemeenschap als De Boot Hoos Experts bekend staan. Dagelijks hozen we (2x) al het water uit de bijboot om überhaupt nog te kunnen varen. Daarvoor hebben we diverse methoden. (1) gewoon met hoosblik, gemaakt van een oude wasmiddelfles. (2) automatisch met een slangetje naar de schroef van onze bijboot (als het goed is staat deze methode in het tijdschrift Zeilen 06/2016 uitgelegd). (3) de bijboot vanaf het dek van Antares of vanaf een steiger optillen waardoor deze verticaal komt te hangen en leegstroomt. (4) de bijboot schuin op het strand trekken en dan een schuifje in het achterschot openzetten. (5) omkeren in zee, wel eerst de buitenboordmotor eraf halen.

Ondertussen plakken we de boot waar en wanneer we maar kunnen, maar het is een onmogelijke strijd. We hopen in de USA een nieuwe dinghy aan te kunnen schaffen voor een beetje gemoedelijker prijs dan wat we in de Carieb moeten betalen. Voor de kenners; in de USA kunnen we weer een PVC dinghy kopen, waar in de Carieb alleen mega dure Hypalons te koop zijn.



KREEFTSKEERKRING
Via een tussenstop zeilen we naar Georgetown -daarover schreven we al in ons vorig blog- waar we een aantal dagen blijven. Op zaterdag 21 mei wandelen we door de duinen naar een breed wit strand aan prachtig blauwgroen water. Bovenop de duin staat een houten bankje, neergezet ter nagedachtenis van een overleden eilandbewoner. Zittend op dit bankje gaan mijn gedachten naar vroegere buurjongen en goede vriend Thomas die vandaag 42 zou zijn geworden.

Mooie plek om te mijmeren.

Een paar dagen later varen we 28 mijl verder noordelijk en passeren '23 graden en 30 minuten noorderbreedte'; de kreeftskeerkring, de plek waar de kreeften het koud krijgen, rechtsomkeert maken en weer naar het zuiden zwemmen. We zijn daarmee officieel uit de tropen en in de subtropen. Aan de temperatuur merken we dat allerminst, het is bloedheet. Maar dat komt omdat er nauwelijks wind is en binnen is de temperatuur overdag ruim boven veertig graden Celsius. In de avond en nacht resulteert dat dagelijks in onweer. De nachten gaan voorbij met flitsen, donder, regenbuien en windstoten en dat betekent voor ons raampje open, raampje dicht, ventilator aan, ventilator uit, ankercheck, luisteren naar en anticiperen op de weersveranderingen. Gebroken nachten waarin we soms dromen van een huis dat gewoon vaststaat op een stuk grond. Hoe heerlijk zou dat zijn?! Maar als dan s ochtends de zon weer schijnt en we ontbijten in de kuip, dan weten we dat we dit erg zullen missen straks als we weer in een huis wonen...

EXUMAS

Great Bahama Bank op de voorgrond. Dan de ketting van eilandjes en
daar achter het diepe water van de Bahama Sound.
Wat een geweldig mooi vaargebied!!!

Dinsdag 24 mei mei ligt Antares aan het begin van de Exuma's; een gebied bestaande uit een soort ketting van eilandjes. Die zijn maximaal honderd meter breed, maar schakelen zich aaneen over een lengte van 100 mijl (ca 160 kilometer). Oostelijk van de ketting ligt de Exuma Sound, waar de zee meer dan een kilometer diep is, open voor de oceaandeining en door de heersende oostelijke winden bouwt de zee stijl op en beukt op de eilandjes. Westelijk van de ketting ligt de Exuma Bank waar het soms vijf meter diep is, maar regelmatig drie, twee of minder. Twee totaal verschillende vaargebieden dus, direct naast elkaar. Op een aantal plekken kun je de ketting doorsteken van oost naar west en vice versa; bij een zogenaamde 'Cut'. En dat doen we.



PIANOPLAYER
Wij steken vanaf de Exuma Sound naar de Exuma Bank door bij Rudder Cut, waar we samen met Tisento en de Britse Arion ankeren achter Rudder Cut Cay, eigendom van David Copperfield, je weet wel, die goochelaar. Direct de bijboot in het water en op zoek naar 'The Musician'; een onderwaterbeeld van een Steinway Concert piano(vleugel) met een zeemeermin. Nou, we zoeken ons suf maar het ding is onvindbaar. Dat heb je met die nare goochelaars, zo toveren ze iets tevoorschijn, zo laten ze het weer verdwijnen. We eindigen de middag al borrelend en knopen de drie dinghys aan elkaar pal voor een mooie grot.

Dinghy borrel voor de grot. Tisento, Antares en Arion op een rijtje. Verder geen andere boot in de wijde omtrek.

De volgende ochtend zoeken we de gps coordinaten op van de waterpiano en met de Arion dinghy op sleeptouw en de GPS in onze hand vinden we de bewuste plek. En jawel, in het diepblauwe water zien we de vleugel op de zeebodem staan. We spelen shanties op het klavier en dat is kennelijk zo mooi, dat alle vissen komen luisteren. Waaronder volgens Douglas van Arion een haai. Jajks! Maar dat schijnt normaal te zijn hier, we hopen er binnenkort een op de foto vast te leggen maar we betwijfelen of we daar held genoeg voor zijn...

Walewijn speelt mooie liedjes op de piano terwijl de zeemeermin luistert en de visjes zijn kant op komen

WATERZOOI
Tegen de lunch gaan we ankerop en via Rudder Cut terug naar de Exuma Sound. Helaas, helaas, staat de ebstroom al flink door en in combinatie met de toenemende wind geeft dat een klassieke wind-tegen-stroom situatie zoals we voor het laatste zagen in oktober 2014 bij ons vertrek uit Faro (Potugal). Beng, beng, beng, klapt Antares dapper door de golven, haar neus regelmatig volledig onder water. Met in gedachten de letterlijke vertaling van deze doorsteek (Rudder Cut), zijn we blij dat we ons roer behouden.

de boeg van Antares onder water

We sturen ver de zee op waar de golven minder steil zijn en vervolgen onder voorzeil met vijf knopen noordwaarts waar we bij het binnenvaren van Farmers Cay Cut op dezelfde waterzooi worden getrakteerd. Maar nu met de golven in de rug, dat stuitert een stuk minder alleen slinger je van boord tot boord. De Arion maakt een filmpje van onze binnenkomst, waarop je achter de rotsen onze mast bizar hard heen en weer ziet zwiepen. Al met al weer een bijzondere en mooie ervaring, maar het kan erg te keer gaan bij de Cut's. Hedda noemt de Exuma doorsteken voortaan treffend 'Cut Zooi'.

VARKENS
Inmiddels zijn we (26 mei, Martijn gefeliciteerd!) via een hobbelige tocht over de zeezijde al weer een volgende Cut doorgestoken en varen verder over vier meter diep water aan de westzijde van de ketting over de Exuma Bank. Deze keer konden we vertrekken en aankomen op een tijdstip dat zowel de wind als de stroming 'naar binnen' stond en dus was de zee rustiger. Door de stroming haalden we in de Cut met 2400 toeren een snelheid van 2,2 knopen maximaal, waar we normaal met 1900 toeren makkelijk 5,5 knopen varen.

We zijn nu op weg naar Big Majors Spot, wat een beetje pretpark achtig gebeuren is denken we. Er is een 'Sandals'; een sjiek resort dat we in de Carieb vaker zagen en die gekenmerkt worden door jetskieende, powerbotende en kanoënde vakantiegangers. De boten met toeristen vliegen ons nu al op hoge snelheid voorbij. Verder is hier Thunderball Grotto, waar James Bond nog eens met een kernbom onder zijn arm langs de waterkant wandelde. Ook zouden we al snorkelend een neergestort drugsvliegtuigje moeten kunnen vinden.

En, tot slot, zouden we hier zwemmende (!) varkens moeten tegenkomen. Ja echt! Quirijn was dat al opgevallen in de toeristenbrochures. Hij weet inmiddels dat hij na een bezoekje aan een Tourist Information zelf even alle folders moet doorspitten, om te voorkomen dat die saaie ouders van hem de leukste attracties in een gebied overslaan. 'Ja Quirijn, die varkens gaan we echt wel bezoeken hoor!' beloven we als hij ons het plaatje in de folder laat zien. Of we woord houden, zien jullie in ons volgend blogbericht.

Quirijn zoekt leuke uitstapjes in de Exuma's.

Verslag 2: BEESTENBOEL

KNOR, KNOR
We hebben woord gehouden. Al vanaf onze ankerplaats zagen we de varkens (die zijn groot zeg!) op het strand voor onze boot. Eind van de middag waren alle toeristen weg en dat leek ons een goed idee om de varkens te bezoeken. Naïef natuurlijk; we waren nu de enige potentiële voedselbron en werden bestormd door die beesten. Ze schijnen zelfs in de bijboot te klimmen op zoek naar voedsel, dus gooiden we maar steeds koekjes achter hen om ze van onze bijboot af te houden. Helden zijn we niet, we hielden het al snel voor gezien en voeren terug naar onze veilige Antares. De volgende dag zijn we nog even terug gegaan toen het strand vol lag met andere bootjes en de aandacht van de varkens wat minder bij ons lag.

Whow, ze zijn beest groot die varkentjes.

Wegwezen!!! Die varkens hebben flinke scherpe poten en ze vinden het leuk om ook even een kijkje te nemen in jouw opblaasbootje... misschien ligt er nog wel iets te eten.

Ook de andere bezienswaardigheden in dit gebied kunnen we afstrepen. We lopen ze even na.

KNABBELENDE JAMES BOND VISSEN
In een van de vele rotseilandjes in dit gebied bevindt zich een open ruimte, het lijkt een stenen koepel. Thunderball Grotto heet het. Je snorkelt er naar binnen door onder een stuk rots door te duiken, dat net het wateroppervlakte raakt maar onder water niet doorloopt. De stroming sleet in eeuwen tijd stukken rots weg, waardoor er boven water meer rots is dan onder water. Heel bijzonder en gek. Met je hoofd boven water kijk je tegen de rotsen aan, met je hoofd onder water zie je dat er onder water open ruimtes zijn waar het licht van buiten prachtig doorheen schijnt. Wauw! Ik raak echt niet uitgekeken in deze fascinerende omgeving. Je moet wel hoed op jezelf passen, de sterke stroming sleept je in het gunstige geval rondjes door de grot, in een ongunstiger situatie spuugt hij je er aan de achterkant uit en dan moet je tegen de stroming rond het eiland terug zwemmen naar je bijboot.

De visjes knabbelen zo aan je flippers. In de verte zie je het zonlicht dat onder water de grot in schijnt.

Onder de grot zwemmen veel visjes en die zijn gewend om gevoerd te worden (veel toeristen hier), dus die knabbelen gewoon aan je flippers en zwemmen vlak voor je duikbril langs. Het geheel geeft een mix van buitenaardse en historisch-futuristisch (da's een mooi woord he? Historisch-futuristisch, denk daar maar eens over na!) uit, wat natuurlijk de reden was waarom James Bond ooit eens met een atoombom onder zijn arm door deze grot liep. Heette die film ook niet iets met Thunderball?

Op weg naar de volgende attractie.

VLIEGTUIG
Er zou hier ergens een vliegtuigje moeten liggen in zee. Een drugsvliegtuigje zelfs. Dat klinkt een stuk spannender dan een gewoon vliegtuigje natuurlijk. Op onze kaartplotter zien we staan 'airplane'. Midden in het water. Dat zou hem wel eens kunnen zijn en met de coordinaten in de hand gps varen we naar de locatie toe. We varen door anderhalf tot twee meter diep water, over zand. Het is weer zo prachtig turquoise kleurig en helder water, dat het net lijkt of we in een groot zwembad varen. Het vliegtuigje zien we al van verre liggen. Verderop zien we een donkere vlek in het water. Een rog? Een haai? Ik word op onderzoek uitgestuurd en constateer dat het een stoeltje is uit het vliegtuigje. Dan snorkelen we een half uurtje rond het vliegtuigje en ook Quirijn snorkelt lekker mee.

DOLFIJN
Een paar dagen later varen we verder noordelijk over de Exuma Bank, naar Compas Cay. Er is geen zuchtje wind en dat maakt hier varen nog mooier. Door het heldere water lijkt het net alsof we over de zandbodem rijden in plaats van dat we over het drie meter diepe water varen. We zien zeesterren op de bodem liggen, roggen over grasvelden scharrelen en soms een donkere schimp van een nurseshark. Als we even later in de verte een dolfijn zien, verleggen we onze koers nemen een kijkje. Hij is ook benieuwd naar ons en zwemt een stukje met ons mee en als afscheid een rondje om Antares.

Nurseshark op 4 meter diep.

Echt niet ge-fotoshopt...en ook niet gedonwload van internet. Echt zelluf gemaakt vanaf de boot!!!

ZUSTERHAAI?
Een paar eilandjes verder, puzzelen we onze weg door ondiep water naar een baaitje bij een kleine jachthaven, waar 'nurs sharks' zouden moeten zijn. Zijn dat zusterhaaien? In ieder geval zijn ze niet gevaarlijk, dat is prettig. Groot zijn ze wel! Vanuit onze dinghy bekijken en fotograferen we de twaalf haaien die we onder de aanlegsteiger van de marina zien zwemmen. We blijven behoedzaam los van de steigers, terwijl de havenmeester toekijkt. Gaan we aan land dan mogen we 10usd p.p. 'landingfee' afrekenen.

HAAIEHAAI
Met de dinghy varen we vervolgens naar een klein strandje waar Quirijn op het strand speelt met Arthur van de Arion. In het water liggen dicht bij het strand wat half opgegeten vissen. Eerst komt er een zusterhaai smikkelen en even later verschijnt er een 'echte' haai, zo'n grijze met een haaievin, spitse bek met scherpe tanden en andere haaien kenmerken. Hij komt tot vlak bij het strand waar hij de karkassen van de vissen opeet. We kijken er van een afstandje naar.

Jaws!!!

Weer een dag en een tiental mijl noordelijker gooien we het anker in een al even mooie baai. Het is natuurgebied Waderick Wells, waar je voor dertig dollar per nacht aan een mooring kunt liggen. Wij gooien gewoon ons anker uit. Al dagen horen we iedere ochtend op de marifoon dat je moorings kunt reserveren en dan melden verschillende boten zich voor een mooring. Wij verwachten dan ook grote drukte, maar negentig procent van de moorings is onbezet! En toch iedere ochtend maar weer moorings reserveren...

BOOBOOHILL
Ook bij Warderick mogen we 10 USD p.p. afrekenen als we de kant op willen, zowel bij de steiger als om de hoek op het strand. Hmmm... Na even rondvaren met de dinghy vinden we in de uithoek van het strand een plekje waar geen 'you should pay!' bordje staat (we vinden alleen het paaltje waar het bordje ooit hing) en daar schuiven we de dinghy het strand op, zodat we, mochten we worden aangehouden, een 'wir haven es nicht gewusst' gezicht kunnen opzetten en een 'dan waren we nooit aan wal gegaan' verhaal erbij.

Via een bij laag water droogvallend mangrove gebied lopen en waden we naar Boo Boo Hill; een weeeeeereldberoemde plek... Nu ja, alleen onder Bahama zeilers dan, wij hadden er nog nooit van gehoord. Honderd(en) jaren geleden verging hier een schip met man en muis. Bij volle maan dwalen de geesten van de overledenen rond deze heuvel. Laat je boven op de heuvel een bordje met de naam van je schip achter, dan bevordert dat de behouden vaart, zo gaat het verhaal.

Dat is nooit weg, dus steken we stiften in onze tas en klauteren de heuvel op. Boven vinden we een grote stapel wrakhout met bootnamen. Leuk om te zoeken welke boten we kennen. En er is een prachtig uitzicht over de baai en de verschillende kleine eilandjes die rond ons in de blauwe zee liggen uitgestrooid. We dachten op weg hiernaartoe wel een stukje hout te kunnen scoren, maar dat dacht iedereen voor ons natuurlijk ook, dus vonden wij niets. Zelfs een routebewijzeringsbordje onderweg was verdwenen en we begrijpen nu ook wat er met het 'you should pay!' bordje op het strand is gebeurd. Achter de heuvel liggen wat weggewaaide plankjes in het ravijn en met wat klimwerk halen we daar toch een stukje voor ons 'Antares Amsterdam Holland 2016' bordje. Voor iedereen die hier na ons komt, zoek ons maar!

De komende dagen hopen we nog veel eilandjes in de Exuma's te bezoeken, het is hier zo ontzettend mooi dat we nog lang niet uitgekeken zijn.


Verslag 3: BANKVAREN

Maandagochtend luisteren we zoals iedere ochtend naar het weerbericht op de SSB radio. We horen dat het weer aankomend weekend drastisch gaat veranderen, als gevolg van een trog en koudefront. Een paar dagen 'nasty weather' en in de periode daarna instabiel weer met veel squals  en onweersbuien met hoge intensiteit. Naar verwachting zal het in de naliggende periode lang instabiel blijven. En mogelijk ontwikkelt zich nog een tweede front en eea kan zich verder ontwikkelen tot 'tropical low', 'tropical wave' of 'tropical storm'... Zo... denken wij dan aan boord van Antares... ons Antares bordje boven Boo Boo Hill werpt nu al zijn vruchten af...

GROTE STAPPEN
Het vraagt om beraad aan boord, waar we besluiten om helaas de Exuma's achter ons te laten en in hoog tempo naar Florida te varen, zodat we, als het weer inderdaad lang instabiel blijft, in ieder geval via de Inter Costal Waterways (ICW) verder noordelijk langs de oostkust van Amerika kunnen varen. De ICW is een soort kanaal dat zich dicht tegen de Atlantische Oostkust van de USA bevindt en een binnendoor vaarroute vormt tussen de Chesepeake Bay zuidelijk van Washington tot en met Florida. Circa 1000 mijl lang. Met af en toe openingen naar de oceaan, waar je dus soms een stuk binnendoor en soms over zee kunt varen.

EEN SNUFJE USA
In twee dagtetappes varen we naar hoofdstad Nassau op het eiland New Providence Island, zo'n negentig mijl noordelijker. Het drie tot zes meter diepe water is weer prachtig blauw, we raken er maar niet op uitgekeken. Hedda brengt een uurtje op de boeg door om op het ondiepste deel van het traject voor de zekerheid koraal te spotten en te wijzen welke richting we op moeten sturen om de donkere vlekken (het koraal) vrij te varen. Dat gaat allemaal prima en geflankeerd door fikse onweersbuien aan de horizon bereiken we in de loop van dinsdagmiddag Nassau. Nassau is een voorgerecht van wat ons straks in Amerika staat te wachten; grote villa's die niet alleen een eigen steiger in de achtertuin hebben, maar soms ook een complete zeewering die in Zeeland niet zou misstaan. De eigenaren waren ongetwijfeld blij dat zij weer een mooie uitlaatklep vonden voor hun geldoverschot. We maken een pitstop voor boodschappen en een laatste weerbericht en nemen afscheid van de Tisento, die we hopelijk over een aantal maanden weer tegenkomen.

Varen over 4 meter diep water. Aan de horizon een onweerswolk.

Vakantieuisjes voor de "Rich & Famous"

Atlantis, het vermaakpaleis voor Amerikaanse toeristen.

EEN TOCHT IN ETAPPES
Woensdagochtend vertrekken we om 6 uur naar West Palm Beach in Florida. Er is heel weinig wind, dus de motor blijft de hele tocht bijstaan, met meestal het voorzeil erbij. Het is 185 mijl varen, maar de tocht is lekker opgedeeld in verschillende etappes, omdat we eerst vijftig mijl varen over diep water, dan via een smalle doorsteek de Great Bahama Bank op, waar het tussen vijf en acht meter diep is en op die bank varen we via twee waypoints (om vrij te blijven van ondiepere delen van de bank) met onderlinge afstanden van rond dertig mijl naar de 'uitgang' van de bank, waar we  tussen een koraalrots en een koraalrif door weer op water van ruim een kilometer diep uitkomen. Het blijft een bijzonder en vreemd gebied hier, zo met die banken. Het gat tussen rots en rif is een mijl breed, maar we passeren het om een uur 's nachts en in het donker is het toch best een beetje spannend en goed de te varen koers en onze werkelijke koers monitoren op de kaartplotter.

Na de uitgang volgt het laatste traject van 67 mijl naar West Palm Beach in Florida en ook dat stuk hoeven we ons niet te vervelen want er varen op dit traject vrij veel zeeschepen. Dat is altijd prettig tijdens je wacht, dan heb je wat afleiding en gaat de tijd een stuk sneller. Net als ik de wacht overdraag aan Hedda komt er een flinke bui over en Hedda brengt haar wacht door met zeilbroek en zeiljas, terwijl ik gewoon in t-shirt en korte broek buiten kon zitten. Het is oneerlijk verdeeld aan boord.

In deze wolken zit weer wat onweer... en een kabouter. Zie je hem?

SCHRANSEN

De fruitsalade

We profiteren op dit laatste trajectdeel van de Golfstroom, die met een tot een aantal knopen per uur langs Florida noordwaarts loopt en dat geeft ons mooi een aantal mijlen cadeau. Eigenlijk hebben we de hele tocht geboft met de stroom en zo komen we donderdagochtend rond elf uur aan, terwijl we in onze reisvoorbereiding berekenden (we nemen altijd wat marge) dat we begin van de avond, maar voor donker, zouden aankomen. Mooi zo, hey ging supersnel maar helaas wel erg veel op de motor. De laatste mijlen eten we ons voor de zekerheid misselijk aan roerei, fruitsalade, worstjes en brood; Amerika is zo'n land waar je geen verswaren mag invoeren omdat er misschien wel enge buitenlandse ziektekiemen in huizen en hoewel de kans heel klein is dat we direct bij aankomst in WPB controle aan boord krijgen, verstoppen we toch maar zo veel mogelijk illegaals in onze buik.

De afvalverwerker

Approaching U.S.A.!

HALLO PUFF!

Puff na 21  maanden weer eens zichtbaar op onze AIS!

Nu liggen we al een aantal dagen voor anker in West Palm Beach. Onderweg van de Bahama's naar hier hoorden we tot onze vreugde dat Leon en Frieda van de Puff ook naar West Palm Beach onderweg zijn. Dat is nog eens leuk!!! De laatste keer dat Puff en Antares naast elkaar lagen, was oktober 2014 in Alvor, Portugal. We dachten niet dat we elkaar nog zouden zien, maar zo liggen we even later toch weer naast elkaar! Het is gelijk gezellig en we hebben veel bij te praten, borrelen en eten.

Quirijn toetert de Puff welkom..

'COLIN' KLUSSEN
We wachten in West Palm Beach even rustig af tot tropische storm 'Colin' gepasseerd is, die trekt naar verwachting maandagavond en dinsdag over Florida. Mooie gelegenheid om wat klussen te doen aan boord. De prijzen in de watersportwinkels zijn hier weer zoals we in Nederland gewend zijn en na de dure Carieb is dat een verademing en koop ik eindelijk het nieuwe toilet dat ik al een jaar geleden had willen kopen maar dat in de hele Carieb 60 tot 70% duurder was dan hier. En ik koop meer onderdelen, waaronder wat nieuwe schakelaars... Waarvoor ik mij ei-gen-lijk wel een beetje schaam trouwens. Dat zit zo. Op ons dashboard heb ik jaren geleden een schakelaar geplaatst voor een lamp boven de kaartentafel. Die schakelaar kwam met de lamp. Later kwam er een schakelaar naast, voor de AIS. Die twee werkten prima, maar ja... ze waren verschillend en bovendien niet zo fraai. Dus haal ik nu... uhm, om puur cosmetische redenen dus eigenlijk... de halve boot uit elkaar, boren, vijlen, draden trekken... wat een onzin natuurlijk...maar de boel is geplaatst nu en ik ben blij! Ik ga gewoon soms even achter de navigatietafel zitten om te kijken hoe mooi het is geworden. Maar dat vertel ik niemand natuurlijk... Zo belachelijk...

Even boodschappen gedaan! O.a. een nieuw toilet.

"Sons, they might become handy someday"zei een Engelse zeiler ooit tegen ons. Hij had gelijk....

ZO. GEFELICITEERD! ALS JE NU NOG LEEST, HEB JE DRIE VERSLAGEN HELEMAAL TOT HET EINDE DOORGEWERKT (of een beetje gescrolled onderweg, kan natuurlijk ook). 
PETJE AF VOOR ZO VEEL DOORZETTINGSVERMOGEN. DAT WAREN bijna 4800 WOORDEN. IK ZOU ER NIET AAN MOETEN DENKEN OM DAT ALLEMAAL TE MOETEN LEZEN...