En dan is het 1 juli 2017. De dag van onze terugkomst. Hedda voorspelde drie jaar geleden al het weer van vandaag. 'Je zal zien' zei ze toen we in juli 2014 het Noordzeekanaal afvoeren 'dat het de dag van onze aankomst grijs is, met keiharde wind en regen'. Nou, Hedda kan zo bij het KNMI aan de slag als senior-weersvoorspeller-ultra-plus. Want het weer drie jaar van te voren exact voorspellen is toch wel bijzonder knap. Maar Hedda haalt haar schouders op. 'Dat hebben wij altijd' zegt ze. 'Je hoopt op een mooie rustige zonnige dag, maar dat zit er voor ons niet in'.
VLAGGENLIJN
Gisterenavond, toen het nog windstil was, verlegden we Antares alvast naar de andere kant van de steiger in IJmuiden. Met de voorspelde harde wind zouden we Antares vandaag nooit uit de box kunnen uitvaren. Gelukkig waren we gisterenavond zo slim, want het waait snoeihard als we ons zaterdagochtend klaar maken voor de laatste tocht van onze reis. Een half uur voor vertrek hijsen we lijnen met vlaggetjes van alle zesentwintig landen die we bezochten in de mast. De wind rukt aan de vlaggetjes en prompt breekt de vlaggenlijn. De vlaggen draaien luid klapperend om de mast. Ik probeer te trekken maar dat mag niet van Hedda want dan trek ik de boel nog verder kapot. Dan moet ik dus met dit hondenweer ook nog de mast in om de boel los te maken. Als Hedda naar binnen gaat om het maststoeltje te halen trek ik stiekem toch nog eens flink aan de lijn en met heel veel geluk komt er weer beweging in. Met nog wat trucs weten we de gesneuvelde vlaggenlijn omlaag te krijgen. We starten de motor, gooien los en varen Marine IJmuiden uit richting de sluis. Hedda herstelt ondertussen de vlaggenlijn.
'NA DRIE JAAR...'
We roepen de Zuidersluis op voor een schutting en ik kan de neiging weerstaan om de sluiswachter te melden 'dat onze sluispassage zo bijzonder is omdat we na een zeilreis van drie jaar nu weer terug zijn in Nederland'... Hoewel ik in de jaren voorafgaand aan onze reis die zin in mijn gedachten wel tientallen keren heb uitgesproken wanneer we deze sluis passeerden, fantaserend over dit moment, deze dag, waarop we nu echt werkelijk na onze reis weer de Zuidersluis passeren naar ons vertrouwde thuiswater. Hedda staat in de sluis op haar tenen op het voordek. 'Ik zie een mast' zegt ze. 'Zou die voor ons...?' Als we even later de sluis uitvaren zien we een bekend schip. Het is de Neeltje van onze clubgenoot Harry, net als Antares een Trintella 38. Hij is naar IJmuiden gevaren om ons op te halen. Zo geweldig!
 |
| Hedda hijst de vlaggetjes. Quirijn stuurt. Op de achtergrond de Neeltje die ons verwelkomt bij de sluis in IJmuiden. |
Het is nog twee uur varen naar Zaandam en de Neeltje vaart met ons op. Hmmm... bedenken we een even later vertwijfelt... 'misschien hadden we toch wel gedacht dat er nog wat andere clubgenoten bij Harry aan boord waren meegevaren om ons te verwelkomen...?' Maar dat is niet het geval. In de luwte van de industrie en bomen bij Velsen hijsen we de lijnen met vlaggetjes. Een in het voorstag en een in het achterstag.
WEER EEN BUI
Even verderop maakt het Noordzeekanaal een flauwe lange bocht en zien we aan de horizon voor het eerst sinds drie jaar weer het vertrouwde aangezicht van de Amsterdamse haven, met in de voorgrond een paar zeilboten die liggen te wachten voor de brugopening naar Haarlem. Hedda maakt in de kombuis warme soep en slingert een vest en wollen muts naar buiten, want ik heb het koud achter het stuurwiel. Een verse regenbui verbergt Amsterdam onder een grijze deken. Wanneer het even later weer wat lichter wordt krijgen de voor de brug wachtende boten meer kleur...
en dan zie ik... ... echt waar... dat de wachtende boten... ik tel er zo... even kijken... een, twee, vier, zes, acht... elf... elf boten... die liggen daar niet... voor de brug...
'Hedda! Kom gauw buiten kijken... die boten... ...' Het lukt mij niet om de zin af te maken. Dikke tranen rollen over mijn wangen en een brok in mijn keel verhindert verder praten...
 |
| Een rij met wachtende boten... wachten ze op een brugopening...? |
------------------------------------------------------------------------------------------------
NET EEN GEWONE VAKANTIE
 |
| Mooi Maassluis |
Al twee weken zijn we weer in Nederland. In Oostende hebben we onze AIS uitgezet en sindsdien zijn we zo'n beetje undercover. Vanaf Oostende zeilden we via Vlissingen en Middelburg naar het Veerse Meer waar we een aantal dagen ankerden. Daarna via Zeeland naar het Hollands Diep, waar de Haringvlietbrug wegens storing buiten werking was. We ankerden een nachtje naast de brug en voeren toen via Dordrecht en de Oude Maas naar Maassluis, waar we afmeerden in de historische binnenstad.
In de oude molen van Maasluis vonden we een bordje met de tekst
'ziet men de kerken en de molens staan, dan nog is het niet met de reis gedaan'. Die leek speciaal voor ons geschreven. Gedwongen door het wisselvallige weer verlieten we twee dagen later Maassluis en voeren over zee naar IJmuiden, waar we een aantal dagen wachtten tot 1 juli. De afgelopen weken in Belgie en Nederland voelden net alsof we gewoon een paar weken met vakantie waren in eigen land en zo voelt het vandaag ook alsof we gewoon terug van een regulier zeilvakantie komen... tot aan dit moment...
 |
| Na drie jaar zeilen we tussen de pieren door de haven van IJmuiden binnen. We blijven een paar nachten in de marina en gaan dan door naar Zaandam. |
------------------------------------------------------------------------------------------------------
BruynSAIL
Hedda komt ook in de kuip kijken hoe de stoet wachtende boten onder luid getoeter onze kant op komt en met ons meedraait richting Zaandam. Tien boten van Watersportveeniging Bruynzeel varen getooid met feestvlaggetjes met ons op. En verder De Verleiding met Ron en Joce waarmee we de afgelopen jaren in Suriname en de Carieb lange tijd opvoeren. Met aan boord ook nog Frieda van de Puff met hun jongste matroos. 'Toppie Antares' lezen we op een spandoek op De Verleiding. Jan van de Echo ontsteekt een firestick voor ons, als waren we arriverende Vendee Globe zeilers.
 |
| 'Welkom thuis Antares' |
Mijn god, het voelt nu net alsof we iets heel bijzonders hebben gedaan... Stuk voor stuk komt iedereen even naast ons varen om ons te verwelkomen. Wij beleven het hele theater intens maar zien het wazig, door onze tranen heen. Even later sluit de Lycka aan. Het voorzeil wordt gehesen en daar lezen we in grote sierlijke letters 'Welkom thuis Antares'. WoW!
 |
| Blauwe Pinquin en Antares |
Op de marifoon horen we de havendienst aan een uitvarende zeevaart melden dat er een 'ongewoon grote groep pleziervaart nadert'. Op een binnenvaartschip stapt een vrouw uit de stuurhut naar buiten om naar het grote peloton van met vlaggetjes uitgedoste boten te kijken. 'SAIL Amsterdam is toch pas over drie jaar?', zoiets zal ze wel denken. Vervolgens zwaait ze uitbundig naar de 'BruynSAIL' stoet.
Verderop sluiten nog twee boten aan. Zo varen we met vijftien toeterende boten naar de Bruynzeelhaven, waar de steiger zich vult met familie en vrienden. Havengenoot Jan maakt een film van onze aankomst, zie
Antares weer terug na drie jaar.
EVEN WENNEN
Als even later Antares veilig afgemeerd ligt aan de kopsteiger, worden we begroet door familie, vrienden, havengenoten en zelfs een enkele oud collega. Wat een prachtig onthaal en wat zijn veel mensen druk bezig geweest om deze dag voor ons zo bijzonder te maken met vlaggen, ballonnen, de intocht en zo veel cadeaus ook nog! Man, man, man wat worden we verwend met Hollandse producten en bijgespijkerd met de nieuwste hypes en gebruiken in Nederland... je drankje in een jampotje, aan zo veel hipheid moeten wij nog even wennen...
ONDERTUSSEN...
... zijn we alweer anderhalve week verder. En ja hoor, onze dagen vullen zich sneller dan we voor mogelijk hielden. We schrijven nu nog onze afspraken op een los`blaadje, maar hebben eigenlijk alweer een agenda nodig. Moesten al twee keer een afspraak verzetten omdat er weer een andere afspraak tussen kwam... Aj Aj, dat landleven...! Maar we genieten ook van alle gemakken. Zoals de luxe van een steiger, waar je zo maar van je boot af kunt lopen naar een douche... een douche! Die je elke dag kunt gebruiken! En heerlijk ook dat voor het eerst sinds jaren geen rekening hoeven houden met veranderende weersomstandigheden, waardoor je vroegtijdig een ankerplaats moet verlaten en een veilig heenkomen zoeken.
De eerste dag vinden we onszelf terug in het clubschip van de watersportvereniging... onze telefoons, IPad en laptop in het stopcontact geplugd en haastig ons internet-to-do lijstje afwerkend. Uhm... zo zie je maar...
'elektriciteit = laden' en
'internet = to do lijstje afwerken' zijn ingesleten gebruiken die we nog even van ons moeten afschudden. Elektriciteit is niet meer schaars. En internet ook niet. Ook water is er weer volop, maar de kraan aan boord wordt nog net zo spaarzaam bedient als toen maanden achtereen voor anker lagen. En onze telefoons hebben weer bereik. En draaien overuren.
MINI ZEILEN
Toch hebben we afgelopen weekend al weer gezeild. Maar niet met Antares. Afgelopen weekend kwamen er twintig kinderen en vele (groot)ouders af op de georganiseerde jeugdzeildag op de Bruynzeelhaven en die konden kennismaken met roeien, suppen en zeilen in Optimisten en een Piraat (jeugdzeilbootjes).
En dat vonden niet alleen de kinderen leuk; Hedda en ik hebben ons ook heerlijk vermaakt in de kleine bootjes.
En tot onze grote vreugde vond Quirijn het ook geweldig om in een Optimist te zeilen. Dat wordt misschien nog wat...? De afgelopen jaren heeft hij een voorliefde ontwikkeld voor speedboten. Die boten in Amerika en in de Carieb, met soms wel vier of vijf keer 300pk aan buitenboordmotoren erachter, tja, daar kan geen zeilboot tegenop natuurlijk... of toch wel? Sinds de festiviteiten van afgelopen weekend wil Quirijn iedere dag weer Optimist zeilen.
SUPER, SUPER VEEL DANK!
'Wat valt jullie het meeste op nu je terug bent in Nederland?' is een vraag die ons de laatste week veelvuldig om de oren vliegt. Nou, wat ons het meest opvalt, is dat het net lijkt of we nooit zijn weggeweest, maar dat we gewoon vier weken op vakantie waren... hoe bizar is dat! Nederland zit zo in onze haarvaten, dat het hier voor ons gelijk weer als heel gewoon voelt. Zo werkt dat kennelijk en ook dat is weer mooi om te ervaren. - Maar dan zijn daar direct weer onze herinneringen aan onze aankomst op 1 juli, die zo bijzonder was door alle mensen die ons verwelkomden en door de tientallen warme 'welkom thuis' berichten die we van jullie kregen via digitale en gewone post. Wauw, dat maakt het zo ontzettend bijzonder! We willen jullie daarom ontzettend bedanken voor jullie fantastische warme onthaal!
En verder wil ik jullie danken voor het lezen van onze blog in de afgelopen jaren. Ik weet het... het was soms wel erg lang en uitgebreid, het lezen heeft soms dus wel erg veel tijd van jullie gevergd, maar ik hoop dat jullie er desalniettemin van genoten hebben.
We zullen misschien de komende tijd af en toe nog eens een berichtje plaatsen, meerdere mensen vroegen daar al om, benieuwd als zij zijn naar wat wij gaan doen nu we terug zijn in Nederland. Nou, daar zijn wij ook benieuwd naar, dat is voor ons weer een heel nieuw avontuur. Een ding dat we in ieder geval graag zouden willen, naast het 'gewone werk' dat we weer zullen gaan zoeken, is anderen helpen om ook hun droom te verwezenlijken. Wat die droom ook is. Daarvoor hebben we al wat in de bouwsteigers gezet. Nog lang niet compleet, gepolijst en af, maar neem alvast maar eens een kijkje op
www.projectyourdream.blogspot.nl.
Laterrrrr!
Regelmatig geven we presentaties over onze zeilreis. 
