TWEE WEKEN NEW YORK CITY

Na twee weken NYC hebben we 3980 foto's van New York gemaakt. En we zijn nog lang niet klaar hier. Nee, nog lange lang niet. We hebben er dan ook een weekje aan vast geplakt en blijven drie weken in plaats van de geplande twee weken. Nog steeds te kort, dit is  w e e r  zo'n plek waar we zeker een paar maanden zouden willen blijven. Maar dat gaat niet, begin december moeten we de USA weer verlaten vanwege ons visum en tot die tijd moeten we nog helemaal terug naar Florida.

Maar NY bevalt ons dus prima. Geweldig. Fantastisch. De eerste drie dagen hielden we een tempo aan dat hoort bij een stedentrip en bezochten ook alle plekken die horen bij een stedentrip. Daarna kregen we het pas echt naar onze zin. Want sindsdien ligt ons tempo lager, bezoeken we de uithoeken van de stad en de evenementen voor de New Yorkers en kennen de weg in metro en op straat als onze broekzak. We voelen ons kortom, net New Yorkers. Dat gaat ook vrij makkelijk, want meer dan de helft van de inwoners van NYC is zelf -of heeft ouders die- buiten de USA geboren. Het oogt en voelt ook allemaal minder Amerikaans dan de gebieden die we tot nu toe zagen langs de oostkust. Minder hele dikke mensen, minder witte-sokken-met-sportschoenen-onder-de-korte-broek, en minder alles-met-de-auto.

hoek 79th Street en Amsterdam Avenue

Onze boot ligt aan een mooring bij West 79th Street Boat Basin en dat is (dus) in Upper West. Een sjiek stukje stad, waar wij slechts 180usd/week betalen om aan de mooring te liggen en onze dinghy veilig achter te kunnen laten in de haven. Bovendien hebben we beschikking over een gratis wasmachine, wasdroger, douche en ijsblokjesmachine. Een ongekende luxe voor deze ongedouchte zeilers. En als je bedenkt dat we in de goedkoopste commerciële jachthaven van New York meer dan 180 USD per nacht betalen en in sommigen zelfs 450 USD per nacht, dan liggen we hier in 79th Boat Bassin met extra veel plezier.

Hedda heeft eens op internet opgezocht wat de huurprijzen zijn in het stukje stad waar wij nu tijdelijk wonen. Voor een 1 slaapkamer appartement betaal je hier op de 79th street en omgeving rond de 3500 USD per maand. Voor 2 slaapkamers 7500 USD per maand. 

Met de vouwfiets even boodschappen doen in de buurt.

Heb je wel twee badkamers. Maar die hebben wij nu ook; eentje aan boord van Antares (met binnen en buitendouche notabene) en eentje in het clubgebouw op de steiger. Die appartementen hebben dan ook nog een gezamenlijk dakterras, maar daar staat ons privé terras direct aan de Hudson River (onze kuip) tegenover. En een gym, dat hebben ze ook. Maar ach, als wij iedere ochtend de zeilen hijsen en strijken -gewoon voor de beweging- dan staat dat gelijk aan een half uurtje fitness. 

Hardlopen langs de waterkant

Zelfs de portier die bij al die appartementengebouwen inbegrepen is, hebben wij ook. Als we terugkomen uit de stad, dan opent een havenmedewerker de poort naar de steigers voor ons. En oh ja, wij van 79th St Boat Basin hebben nog eens gezamenlijke huisdieren op de steigers: ratten. Nou, die luxe hebben die dure huurflats vast niet!

Ontbijten op het Antares balkon.

SIGHTSEEING
Dan de stad. Tja, je bent er zelf vast wel eens geweest of gaat dat misschien nog wel eens doen. Dus over New York hoeven we verder niet te veel woorden vuil te maken. Na het lijstje uit de reisgids zijn wij wat meer de buitenwijken ingegaan.

Bezochten onder andere een buurtevenement van de Harlem Week, op East 135th Street. We gingen een dagje naar Coney Island; een lunapark aan het strand in Brooklyn, waar New Yorkers heen gaan voor een dagje vermaak. Ook kwamen we op de trainingen voor de US Open 2016 tenniswedstrijden. We luisterden naar kinderverhalen op zondagochtend in Central Park en bezochten daar ook een buitenlucht filmvoorstelling; Stuart Little waarbij de honderden aanwezigen op het grasveld in een deuk lagen bij de zin 'o.k., I lied to you... But he... Welcome in Manhatten!'. Quirijn en ik lopen hard op zaterdagochtend (Quirijn op zijn loopfiets, waar hij inmiddels wat te groot voor is dus de tweede keer op zijn nieuwe step die we hier kochten), we doen boodschappen op onze loopfiets en wijzen toeristen de weg in het metrostelsel. 

Vandaag werk ik een dagje in een van de fraaie zalen van de Public Libary. Helaas is DE mooie zaal gesloten, mei vorig jaar viel een van de honderden rozetten spontaan uit het plafond naar beneden. Sindsdien is de zaak gesloten voor renovatie.

Zo'n entree van de bibliotheek zie je niet vaak (links). De fraaie leeszaal die gesloten is voor renovatie en de rozet die naar beneden is gevallen (midden). Gelukkig is het kindergedeelte van de bibliotheek nog geopend (rechts).

Het zijn lange dagen...

Vorige week waren Hedda's oom en tante ook in New York en spendeerden we drie dagen samen met hen en ontbeten en lunchten in restaurants waar wij -budget cruisers- normaal met een grote boog omheen lopen. Wat heerlijk om daar eens van te mogen proeven!

Astoria staat nog op het programma, een buitenwijk in Queens. 

Verder voelden we ons weer even echte 'cruisers' toen we op zoek waren naar iets specifieks en daarvoor het uiterste uit onze metrokaart moesten halen en ergens ver weg in The Bronx belandden, ver van het toerisme en de hoofdstroom van de stad. 



Aynway, wat valt er verder te zeggen? Hierbij een aantal foto's, ik heb ze maar even gebundeld.

Brooklyn Bridge.

Onze favoriete wolkenkrabber, de Chrysler Building in Art Deco stijl. Helaas mochten we niet verder dan de lobby... tot we er een aantal dagen later nog eens waren en toen zagen dat je bloed kon doneren op de 33e etage! Hmm... mooie mogelijkheid om meer van het gebouw te zien, maar we waren bang dat we daarna om zouden vallen en hadden nog een druk programma.

Coney Island. Een echte Quirijn dag. draaimolen race auto, super truck en honkballen op het strand. En we aten een hotdog bij Nathan's. Wereldberoemd en de beste hotdogs die er bestaan... zeggen ze zelf.

Op de Harlem Week waren veel oldtimers te zien.

Verhalen in het Central Park

Quirijn groeit uit zijn loopfiets. We hebben een stepje voor hem gekocht.

Bootje varen in Central Park. Tjoge, met al deze foto's lijkt het wel een Quirijn-week in New York. Maar hij heeft zich ook rot gelopen langs alle 'saaie' dingen die Hedda en Walewijn zo nodig wilden zien en doen.

US Open. Gaaf om dat van dichtbij mee te maken.

Hedda en Quirijn verlenen eerste hulp
aan een verwarde man...

Het is koud joh! Sneeuw in augustus...

Uitzicht op Manhatten vanaf Brooklyn

Uitzicht op Brooklyn vanaf Manhatten

DE ARMOEDE VAN EEN HELIKOPTER

Bescheiden optrekje (1) langs de Long Island Sound.

'En dat is nummer vijf'. Het is half acht in de ochtend. We liggen voor anker in Oyster Bay, een van de vele baaien aan de noordzijde van Long Island, waar een deel van de New Yorkse "rich and famous" woont. Vanochtend om half zeven werden we gewekt door een kabaal dat we maar moeilijk konden thuisbrengen. Een Rescue Helikopter, dat was het enige dat we - met de vernauwde gedachtenstroom van een zeiler- konden bedenken. Bijna goed. 

Quirijn rende naar buiten en gaf ons live verslag. 'Het is een helikopter'. En 'zo heeee - hij stijgt gewoon zo op van uit de tuin daar...dat is toch niet normaal, man!'. Nou, het blijkt hier aardig normaal, zo leren we in het navolgende uur. De ene helikopter na de andere vliegt over ons heen. Woon-werkverkeer op Long Island; zo vanuit je achtertuin naar het dak van een wolkenkrabber in Manhatten.

Zelfde bescheiden optrekje, maar de eigenaar
is geland (zie watervliegtuig op het strand).

'Nummer zes' roept Quirijn. Hij telt geen helikopters, nee die zijn al zooo gewoon... 

Hij telt watervliegtuigen. Want waarom zou je met een helikopter naar je werk gaan, als je ook met een watervliegtuig kunt? Nou, wij weten het wel. Zo'n watervliegtuig parkeer je makkelijk op je privé strand in de Long Island Sound (wel even rekening houden met de 2 1/2 meter tussen hoogwater en laagwater)... Maar waar laat je zo'n ding in de stad? Misschien ligt op iedere wolkenkrabber een (driehonderd)vijftigmeterbad?

TEDDYBEER (koppen in goud deze keer, wij zijn op chique)
Een van de famous bewoners van deze baai was Theodore Roosevelt. Krap tweeëntwintig jaar oud, kocht hij in 1880 een lapje grond aan de baai hier. Een hele heuvel eigenlijk. Hij liet er een landhuis bouwen, inclusief volledige boerderij, watertoren, windmolen, paarden, pony's, schapen en weet ik wat allemaal (erfenisje; papa bezat veel grond in Manhatten, vandaar). Daarna ging hij de Spanjaarden te lijf in Cuba (Spaans-Amerikaanse oorlog) en boekte een grote zege, waarna hij als held werd binnengehaald in zijn thuisland. Met die faam in zijn achterzak werd hij de 26e president van de USA. Ik denk zelf dat we hem al lang vergeten zouden zijn -ja of we zouden hem nog moeten herinneren omdat via hem de term 'teddybeer' is ontstaan-, als zijn familie niet het huis achterliet aan de staat, die er een nationaal historisch museum van maakte.

PRIVÉ BEZIT

Behoorlijk stukje slepen. Waar eerst water was, is nu gras.

Dat gaan we bezoeken. Bas en Agnes van de Tisento liggen ook in Oyster Bay en pikken ons op met hun bijboot (dit verhaal speelt in de tijd van Kapotte Buitenboordmotor deel 1, zie vorig blog). We moeten behoorlijk zoeken naar een plek waar we aan wal kunnen. Alles is hier privéterrein en hartstikke niet toegestaan om te betreden. Op sommige privé steigers staan zelfs camera's en speakers. We vinden een klein strandje direct aan de weg, waar we de boot achterlaten met hoogwater. Als we einde middag terugkeren, is het water zo ver gezakt dat we de boot vijftig meter door het gras naar zee moeten tillen.

De wandeling naar Teddy's is heerlijk. Het is al dagen heet en op de boot zuchten en puffen we van de hitte. Maar nu lopen we door een prachtig frisgroen loofbos, door een glooiend heuvellandschap terwijl de bladeren ons afschermen van de zon en een koel briesje extra verfrissing geeft. Ik vind het heerlijk om weer eens door een loofbos te wandelen, zo lang geleden. In de tropen heb ik dat wel gemist, alhoewel het tropisch regenwoud ongekend mooi en indrukwekkend is, maar de lagere Caraïbische eilanden zijn vrij dor en kaal. We komen op een open veld en zien boven aan de heuvel het voormalig huis van Teddy Roosevelt.



ONGEKROONDE KONING
Het woonhuis is nog in redelijk originele staat en alleen met een rondleiding te bezoeken. Er is ook een museum, in een ander landhuis van de Roosevelts elders op het terrein. Daar leer ik dat Teddy Roosevelt een van de (nee, DE) aller, aller grootste presidenten is geweest van de Verenigde Staten. Waarom dat dan is, dat blijft voor mij een beetje duister. Omdat hij een grondlegger is geweest van het Panamakanaal? Misschien. Of omdat hij de bezem door het corrupte New Yorkse politiekorps heeft gehaald? Kan. Wellicht omdat hij de Russen en Japan ertoe bracht om hun oorlog te beëindigen. Zou kunnen, hij kreeg er de Nobelprijs voor. Of omdat hij zo goed kon hout hakken? Wellicht. Volgens de Amerikanen heeft hij ervoor gezorgd dat de USA een wereldgrootmacht werd. Sorry, DE WereldGrootMacht natuurlijk.

VERBIJSTERDE PARKRANGERS
Terwijl wij onze gedachten laten gaan over deze zaak, wachten Quirijn, Bas, Hedda en ik op Agnes. Die is nog in het museum, waar blijft ze nou? Bas gaat binnen poolshoogte nemen en blijft ook nog even weg. Het blijkt dat ze opgehouden werden door twee parkrangers, die maar niet uitgevraagd en uitgesproken raakten over het feit dat zij (en wij van de Antares) met onze zeilboot de oceaan zijn overgevaren en nu helemaal naar hier. Met een zeilboot! En nog wel zulke kleine. Ja, dat je nu met een zeilboot van veertig meter lang de oceaan over gaat... Maar twaalf meter? Oh My God.

Klik! We worden op de foto gezet.

Als we later, na sluitingstijd, teruglopen naar de bijboot, stopt er midden op de weg een auto. Het raam gaat open en het blijkt een van de parkrangers te zijn. Naast hem zit zijn vrouw, aan wie hij net het hele verhaal over die ongelooflijke zeilers heeft verteld. En hier lopen ze dan, in levende lijve! Of hij een foto mag maken van ons? Dat mag. Ik maak ondertussen een foto van hem:

ONDERTUSSEN OP SAGAMOORE HILL

We verkopen de boot! De rest van ons leven brengen
we door op deze veranda.

Einde van de middag krijgen we een rondleiding door het 23 kamers tellende woonhuis, Sagamoore Hill, gebouwd in Victoriaanse stijl. Een grote centrale leefhal verbindt de kamers op de benedenverdieping, waar het meubilair en veel persoonlijke stukken van de familie nog altijd aanwezig zijn. Het toont de leefwijze van de upperclass rond 1910/1920 en geeft een mooi tijdsbeeld. De keuken met een kolenfornuis, waterleidingen aan het plafond en muur en kranen die ultra modern waren.

'no pictures inside please', dus we doen het met de buitenkant.

... en een foto van internet. Deze kamer van circa 120 m2 (!)
is in 1905 aangebouwd. Op kosten van de Staat.

In de meeste kamers liggen vloerkleden van geschoten beesten, met de kop er nog aan. Verder zijn Olifantenpoten tot asbak verheven en overal zien we slagtanden van olifanten. Het was ook wat dat betreft, zeg maar, een andere tijd. In de kamer van mevrouw Roosevelt ligt een ijsbeer als tapijt op de grond. De bek van het dier opengesperd zodat je de scherpe tanden goed kunt zien. De ogen glinsteren nog in de kop. Een van de eerste (volgens de Amerikanen DE eerste -zou best kunnen- ) poolreizigers voer met zijn schip rechtstreeks van die poolexpeditie naar de Oyster Bay om de ijsberenhuid aan de president te schenken, zo leren we tijdens de rondleiding.

Aj aj aj, ik schaam mij pardoes voor onze entree hier. Wij boffen maar dat Roosevelt 97 jaar geleden overleed, anders hadden wij hier Nederland ten schande gemaakt, aankomen met lege handen. Wij hadden toch minimaal een Nederlandse Vinexwijk kat moeten schieten voor en die als vloermat aan de President moeten aanbieden, had hij nog geleefd...

IN STIJL
De luxe uitstraling bij de Roosevelt's misstaat niet in deze omgeving. Het is onvoorstelbaar hoe veel geld hier, in Long Island, langs de kant van het water staat. 
Niet alleen in Oyster Bay, we zien het ook in de andere baaien die we deze dagen bezoeken. 

De dag na ons bezoek aan Sagamoore Hill schroeven we de buitenboordmotor weer in elkaar en daarna doen we boodschappen en vinden we een wasserette in het dorp waar we (o-zo-upperclass...) de was doen. Nog een half jaartje en wij hoeven niet meer mee naar de wasserette, Quirijn doet alles voor ons. Hartstikke handig.



IJSCO MAN

Kapperij Antares 

Op vrijdag varen we naar de volgende baai, acht mijl verderop. Onderweg is het Kapperij Antares, Hedda knipt de haren van Quirijn, wat een spannende gebeurtenis is, omdat ze de laatste keer in Quirijn's oor knipte (echt waar). Het gaat er, zeg maar, wat anders aan toe dan bij onze favoriet MarNick Kappers in Amsterdam. 

En dus beloven we Quirijn een ijsje als hij goed meewerkt en dat helpt. Alleen, waar halen we een ijsje vandaan? De baaien hier liggen vol moorings, waar lokale boten aan liggen. Wij ankeren liever dan dat we veertig tot negentig dollar (!) voor een nachtje mooring betalen. 

STRAND! weliswaar met kiezelstenen en
bruin water, maar toch.

 Maar de consequentie is wel dat we ver buiten de dorpen liggen. Als we de dinges baai (ik weet even niet meer hoe die baai heet) invaren, zien we recht voor ons, op de enige plek die eigenlijk als ankerplek beschikbaar is, een strand. Dat is leuk voor Quirijn, want we zijn al sinds de maanden niet meer naar een strand geweest. 

De laatste keer was in de Bahama's. Het water was daar zo prachtig helder, dat we onbewust een soort van watervrees hebben ontwikkeld en niet meer kunnen/willen/durven zwemen in troebel water. Maar goed, nu een strand en 'ting, ting' daar is ook een ijscoman. Komt dat even mooi uit! Hedda en Quirijn gaan naar het strand, terwijl ik klussen uitvoer op Antares. Aan het einde van de middag borrelen we samen met de Tisento's op het strand.

 De dag erna varen we twintig mijl verder oostelijk naar Port Jefferson, in weer een fraaie baai. De Amerikanen hebben hun best gedaan om de baai te ontfraaien, maar ondanks dat er een elektriciteitscentrale prominent aan de baai staat, is het toch ook weer mooi hier. 

We nemen voor de derde keer afscheid van de Tisento (na eerder in de Bahama's en in Florida) in de veronderstelling dat we elkaar nu echt niet meer tegen gaan komen. Zij gaan verder oostwaarts, wij gaan vanaf hier terug richting New York. Althans, dat is het plan, maar als we die ochtend uitvaren, zien we een mooi baaitje met duinen en blijven nog een nachtje extra. Daarna naar Stratfotd, waar we even snel boodschappen willen doen maar helaas een nieuw probleem met onze buitenboordmotor hebben (Kapotte Buitenboordmotor deel 2, zie vorige weblog) waardoor we daar weer een aantal dagen vertraging oplopen.

HOE IS HET MOGELIJK, ZO VEEL GELD?
Na Stratford varen we weer terug naar Oyster Bay, onze favoriet. Hoewel er eindelijk weer wat wind is, staat die pal tegen, dus weer motoren in plaats van zeilen. We blijven onze ogen uitkijken naar de landgoederen die uitgestrekt liggen over de beboste heuvels rond de baaien. Het lijkt wel of iedere Amerikaan multimiljonair is. Wij vroegen ons lange tijd af hoe het kan dat er zo veel 'rijken' zijn in Amerika. We denken daarop een antwoord te hebben gevonden, dat tweeledig is.

Het eerste deel is vooral een nuancering; het beeld dat wij krijgen van de USA is natuurlijk geflatteerd; de rijken in de USA vestigen zich vooral in de kuststaten en sowieso langs de waterkant, dus dat is wat wij zien op onze tocht van Florida naar hier. Maar hier langs de Long Island Sound is het allemaal nog een maatje meer. Er staan hier geen huizen, maar kastelen en er zijn geen tuinen, maar landgoederen.

LANTEFANTEREN

Lekker stukje varen door de baai, om de tijd te doden

Hoe dat kan, daar breken wij al een tijdje ons hoofd over. Te meer ook, omdat 's ochtends niet uit iedere tuin aan de Oyster Bay een helikopter opstijgt op weg naar kantoor in New York City. Nee, verre van dat. Bij veel huizen zien we, naast alle tuinpersoneel, in de loop van de ochtend de eigenaar, zijn vrouw / maîtresse(?) en diverse kinderen over het strak gemaaide gazon flaneren. 

en een beetje wedstrijdzeilen rond Antares

Slaat de verveling toe, dan wordt er gewaterskied, een wedstrijdje gezeild met wat vrinden van de Yachtclub-met-lange-en-rijke-historie (anno drieduizend jaar voor Christus) en in de loop van de middag schuiven er vrienden aan op het terras voor borrel en diner. 

De (bescheiden...) Yachtclub van Oyser Bay. Een mooring kost er 90 USD/nacht.

Dat lantefanteren op die landgoederen intrigeert ons. Want wij, uit het land der calvinisten, vragen ons natuurlijk af... moet er niet ook nog gewerrrekkt worrrrden??? Tja... Een logische vraag voor cruisers, toch... ;-)

OPROTPREMIE
Maar we denken dat we er wel uit zijn, ten dele in ieder geval. Het antwoord vonden we in een van de boeken die we hebben over de geschiedenis van New York. Het beschrijft het leven van New Yorkers door de eeuwen heen. En in de jaren '90 en het eerste decennium van deze eeuw, lezen we over de vele New Yokers die gewone banen hadden in de financiële sector en alle aanverwante (dienstverlenende) sectoren. We lezen over de grote overname hausse die in die tijd speelde (waarin ook ABN AMRO verwikkeld was). Alleen de grootsten zouden overleven, dus moest je zorgen dat je als bank groter en groter werd. En dus, werden veel banken overgenomen. En daarbij werden dubbele functies uitgerangeerd. Dat betekende ontslag... Met bij een beetje functie een paar miljoen dollar ontslagvergoeding. En bij een aardige functie tientallen miljoenen dollar. En bij Het Echte Werk honderden miljoenen dollar in je achterzak... 

Tja. Dat verklaart een hoop. Natuurlijk gold dat niet voor iedereen, maar naar wij zo hier in het dorp van de mensen horen, is er de afgelopen twintig jaar op deze wijze heel wat nieuw volk de Long Island opgespoeld.

PAUPERS...
'Ze gaan weer naar huis hoor' roept Quirijn als begin van de avond de eerste watervliegtuigen en helikopters passeren. Maar nu wij het leven hier op Long Island en het mechanisme in de NY banksector wat beter begrijpen dan toen we hier vorige week lagen, kijken we toch wat anders naar dat woon-werk verkeer. Met een gevoel van medelijden eigenlijk. Want als je het echt gemaakt hebt, dan heb je miljoenen opgestreken toen je jaren geleden uit je baan werd geflikkerd. En hoef je -dus- nooit meer te werken.

Chateau 'namaakfrankrijk'

Nee, dat wat hier boven ons hoofd vliegt, dat zijn de Losers van Long Island, begrijpen we nu. Die  m o e t e n  nog  w e r k e n. En als wij, geslaagde Long Island bewoners, ergens een broertje dood aan hebben, dan is het aan werken. Hoofdschuddend kijken we nu dan ook de luchtlawaaimakers na, schenken op landgoed 'Antares' nog een goed glas Chateau Migrane in en fluisteren... "Slaven van de maatschappij... Arbeiders... Paupers...'.

Chateau 'Antares originale'. Sante!

VOORPROEFJE NEW YORK & DE SORES VAN EEN CRUISER

Een DUBBEL weblogbericht weer deze keer. We zaten een tijdJE zonder goed internet, dus konden het eerste bericht niet eerder plaatsen.

blog 1: VOORPROEFJE NEW YORK

Whoehoe! Wat een e-n-o-r-m coole dag hadden we afgelopen zaterdag 30 juli. Nooit, maar dan ook n-o-o-i-t hebben we gedacht dat we o-o-i-t eens op eigen kiel New York zouden binnenvaren. Tijdens de voorbereiding van onze reis stond dat nooit op het programma. Te ver weg, te veel uit onze route, te onhaalbaar vanwege ontelbare redenen. 'En de afgelopen maanden dan?', zeggen jullie dan tegen ons... 'Jullie waren toch al maanden onderweg naar New York?' Klopt. 'Nou, dan kan het toch geen verassing zijn dat je er nu bent'. Tjonge, kritisch publiek zijn jullie vandaag zeg. Maar goed... Geen verassing dat we er nu zijn... Toch wel, toch wel. Want, we weten maar al te goed dat er onderweg zo veel kan misgaan. Qua techniek, weer, planning, gezondheid, noem maar op. 

En dus geldt een wet die zo logisch is dat ie onnozel klinkt: je bent er pas echt als je er bent. Simpel zat. 'To finish first, you first have to finish' zeggen de Britten in de zeilracerij. En zo is het.

En ja, onze panne lijst is flink gegroeid, zo lagen we onlangs nog vijf dagen stil vanwege wat technische dingen aan de boot en zo zijn we vandaag 18 mijl terug gevaren omdat we 'hier' hopelijk wat beter dingen kunnen fixen dan 'daar'. Maar... New York... Dus.

FOTOSHOOT

We naderen New York. De eerste bruggen zijn al indrukwekkend

We zijn alleen nog maar langs/door New York gevaren en ankerden een nachtje in een kanaaltje achter het Vrijheidsbeeld. We laten de stad zelf nog even liggen, bezoeken eerst de Long Island Sound; een negentig mijl lange binnenzee boven New York, en hopen half augustus echt naar New York te gaan.

Afgelopen vrijdag voeren we de laatste zeventien mijl de Hudson River op. Zo onwerkelijk en indrukwekkend om 'gewoon even' NY in te varen! Hoe bijzonder het is, ervoeren we nog eens extra toen we met Antares voor het Vrijheidsbeeld lagen en om ons heen acht, negen rondvaartboten en enkele Statue Island Ferries met fotograferende toeristen voeren. De rondvaartboten varen af en aan, een gemiddelde vaartocht is denk ik een half uurtje?

Wij blijven twee uur voor Manhatten en Vrijheidsbeeld, hijsen de zeilen en plonzen de bijboot in het water, waarna ik al roeiend tegen de stroming mijzelf in een goede positie probeer te manoeuvreren om foto's te maken. Best eng met al die ferries om mij heen, ik 'schuil' af en toe bij een rode boei, omdat ik weet (hoop?) dat zo'n ferry daar niet overheen zal varen en dus ook niet over mij heen. Er vliegt soms een helikopter boven mijn hoofd en ik vermoed even dat het de NY politie is die mij van het water gaat halen, maar ach, die New Yorkers zijn wel wat gewend natuurlijk en het blijkt dat je gewoon een helikoptervluchtje kunt boeken om naar het Vrijheidsbeeld te kijken. Tochtje duurt acht minuten en kost een vermogen.

Maar goed, bla, bla, bla. Hier de foto's van vrijdag.

We komen in de buurt!

DRIE EENDJES

Eten a/b Arion

Na de vrijdag fotoshoot ankeren we in een kanaaltje achter het Vrijheidsbeeld en wanen ons in een rustig provinciestadje. Bomen langs het water, een moerassig gebied aan de andere zijde met foeragerende vogels. De goudkleurige top van het Vrijheidsbeeld steekt nog net boven de bomen uit. Naast ons ligt de Arion, van wie we drie weken geleden afscheid namen in de veronderstelling elkaar niet meer te zullen zien. Zij verlaten New York, wij komen net aan en via de whatsapp hebben we deze ontmoeting gearrangeerd.

Ook Bas en Agnes van de Tisento zijn in de buurt. Zaterdagochtend varen zij het laatste stuk naar New York en zo liggen we zaterdagochtend met drie zeilboten als eendjes in de Manhatten vijver klaar voor de volgende fotoshoot. 

Om de beurt hijsen we de zeilen en varen in een krap stukje water voor het Vrijheidsbeeld langs, snel overstag omdat het ondiep wordt en dan over de andere boeg weer terug. Extra ronde als er rondvaartboten op de foto's staan. De twee fotograferende boten balanceren op de sterke stroming, varen vrij van overige scheepvaart, geven via de marifoon aanwijzingen aan het fotomodel over te varen koersen en hoe vrij te varen van rondvaartboten. Aan het einde van de dag hebben we, na onderlinge uitwisseling, ruim achthonderd foto's... En daar zitten best wel wat mooie bij vinden we.

Hedda fotografeert de Arion

ZEILEN DOOR MANHATTEN
De bestemming van vandaag is Long Island Sound en de route voert over de East River, langs de oostzijde van Manhatten. Wowwwww, wowwww, wowww... Wat kicken om hier te varen! En we hebben de beste wind sinds... uhm... sinds we in de USA rondvaren (anders gezegd, we kunnen voor het eerst zeilen...). We scheuren onder vol tuig tussen de wolkenkrabbers van Manhatten en Brooklyn door. Ondertussen tikt ons log exact 10.000 mijl aan sinds ons vertrek 2 jaar geleden uit Watersportvereniging Bruynzeel in Zaandam. Exact ter hoogte van de Brooklyn Bridge. Hoe is het mogelijk! Een mijlpaal tijdens een mijlpaal.






Het is druk op de East River met rondvaartboten, ferries en vrachtschepen, maar we zeilen er gewoon dwars tussendoor, dit moment is veel en veel te mooi om te laten schieten. No Way dat we onze zeilen naar beneden halen en de motor starten! De wind duwt Antares op een oor, water bruist langs haar romp, de snelheid loopt op. Hedda zit op de kuiprand en stuurt Antares soepeltjes  met een hand aan het roer door de metropool. Zes knopen, zeven, acht. Geholpen door de stroming spuiten we langs Empire State Building, Chrysler Building, Verenigde Naties, de majestueuze bruggen. We kijken onze ogen uit. 'Behouden vaart!' horen we iemand roepen vanaf een passerende rondvaartboot. We zwaaien over en weer en duimen gaan omhoog. Het moet voor hen ook bijzonder zijn om hier een Nederlandse zeilboot te zien varen.



En het voelt zo vreemd, zo ontzettend onbeschrijflijk vreemd, als dat alles aan je voorbij trekt vanuit je eigen vertrouwde omgeving. Gewoon vanaf Antares, al twee jaar ons huis. In de vertrouwde kombuis schenk ik geduldig kokend water in het koffiefilter, vul twee bekers met koffie en als ik dan de kuip weer instap, schiet de imposante Manhatten Bridge hoog boven voorbij. Zo onwerkelijk. Stel je dat maar eens voor, dat je met je eigen huis dwars door New York trekt. Zo voelt dit voor ons. Zo bizar.

MARINE TRAFFIC
Ondertussen zijn we drie dagen op de Long Island Sound. Eerste stop was City Island, tweede stop Oyster Bay maar inmiddels zijn we weer 18 mijl teruggevaren naar City Island, waar we een paar problemen hopen te verhelpen. Volgens Marine Traffic zijn we nog steeds op de East River in New York. Onze AIS is daar kapot gegaan en dus zijn we voorlopig niet te volgen op Marine Traffic. Jammer voor jullie, maar vervelend voor ons omdat de AIS een belangrijk hulpmiddel is voor onze navigatie ten opzichte van andere schepen. Zeker in dit gebied, waar nog wel eens mist is (woensdagnacht hadden we een naar uur mist, onderweg van Cape May naar het begin van de Hudson River) en dat is zonder AIS erg onprettig. Het is al de tweede keer deze reis dat de AIS stuk gaat. Hopelijk wordt het nu net als anderhalf jaar geleden netjes opgelost.

Verder is ook onze buitenboordmotor stuk. Mechanisch dingetje, niet heel ernstig, maar we moesten de volledige motor uit elkaar halen om er bij te kunnen en kunnen het probleem zelf niet oplossen met de beperkte middelen aan boord. Zonder buitenboordmotor is het lastig hier, omdat de ankerplekken op de Long Island Sound ver van de landings plekken liggen. Valt niet te roeien, zeker niet met de soms sterke stroming. En we wilden nu juist erg graag weer eens naar de wal, vanwege al het doorvaren om naar New York te komen, is het inmiddels tien dagen geleden dat we  vaste grond onder onze voeten hadden.

We hopen deze en andere zaken snel te kunnen verhelpen en dan opnieuw de Long Island Sound in te gaan en hopen half augustus weer terug te zijn in New York voor een stadsbezoek. We hebben al een lange lijst met dingen die we willen bezoeken, maar als je echt iets heel bijzonders weet wat bovendien gratis of goedkoop is, we horen het graag op sy.antares@yahoo.com! 



X X X X X X X X X X X X X X X X X

BLOG 2: DE SORES VAN EEN CRUISER

Het is inmiddels 10 augustus. Van het plan om de Long Island Sound te bezoeken is weinig terecht gekomen. We hebben ons plan om zeilmekka Newport en maritiem historisch mekka Mystic* te bezoeken geschrapt. Helaas. Vanwege die verdraaide AIS en die verdomde buitenboordmotor. Voor jullie thuis natuurlijk heerlijk om over problemen van cruisers te lezen, dus schenk jezelf nog een glaasje wijn in en geniet van dit verhaal; de dagelijkse sores van een cruisend gezinnetje. Daar gaan we. 

*) voor wie ook eens met zijn eigen (zeil)boot op de Long Island Sound terecht komt: Mystic Seaport os een maritiem museum. Er worden nog altijd houten klassieke schepen gebouwd, het dorp is in oude staat teruggebracht met werven, klassieke schepen, etcetera, etcetera. Maar echt leuk is het, dat je als (zeil)boot uit een overzees gebied (dus uit Europa, Azië of Austarlie) een nacht midden in de museumhaven mag liggen. En nog gratis ook. Heel bijzonder. Zie Seaportmystic. 

PROBLEEM UITLEZER
We hebben software aan boord om de AIS uit te kunnen lezen op de laptop, om een foutcode te kunnen definiëren. Hartstikke handig, behalve als alle drie onze laptops de AIS niet (meer) herkennen. Dan ontstaat er bij het uitlezen van een probleem eerst een ander probleem. 

En Quirijn spot 'Takel' op City Island

Het schikt dat we terug gevaren zijn naar City Island, want dat is sinds jaar en dag een watersport eiland, dus werven en watersportwinkels te over. Een Garmin dealer kan ook onze AIS uitlezen, dus die zoeken we hier wel even op. Nadat we tegen wind en stroom in 
naar de kant zijn geroeid (vanwege dat andere probleem) lopen we ruim een uur naar een watersportwinkel. Dat is niet erg, want onderweg spotten we dan eerste levensbehoeften voor cruisers; vuilnisbakken, een bibliotheek (lees: internet!), een supermarkt (nee, we eten niet uit de vuilnisbakken), een wasserette en een speeltuin voor onze matroos. 

PREHISTORIE

De winkelmevrouw van watersportwinkel 1 had ongetwijfeld haar pensioneringsfeestje al achter de rug toen het WTC in NY neerging; hangend aan de trapleuning strompelt ze uit het magazijn een trapje op en vindt daar moeizaam steun aan de toonbank, die haar verhindert om (dood? neer) te vallen. De computerisering ging aan haar deur voorbij, in geen velden of wegen een computer te zien. Wel een vergeeld notitieboekje en een prehistorische telefoon. 

We proberen het toch even. Of we hier onze Garmin AIS kunnen laten uitlezen? De jampot brilglazen beslaan, de raderen draaien, er wordt nagedacht. 'Noooowww', is het verassende antwoord. We proberen er nog een. De andere winkels op het eiland misschien? Mevrouw geeft ons weinig kans. Verderop zit nog een watersportwinkel, maar ze vermoedt dat die dicht is, omdat de eigenaar ziek is. Hij is namelijk stokoud, voegt ze er aan toe. En hij doet ook geen Garmin trouwens. Deze twee winkels waren onze enige kans hier, dus moeten we voor de Garmin op zoek naar een andere oplossing/ andere stad. 

HOOP
In de bibliotheek (via de gratis WiFi dus) vindt Hedda op de Garmin site een truc om je laptop opnieuw te laten kennismaken met je AIS. Ze downloadt alle info en eenmaal terug aan boord gaat ze een avond aan de slag. Resultaat 1: laptop en AIS zijn vrienden. Resultaat 2: de AIS werkt weer. Maar wij juigen niet, wij kijken wel uit. Juigen = altijd te vroeg = de goden verzoeken = vragen om problemen = probleem weer terug. Dus wij juigen niet, wij hebben alleen maar een beetje hoop dat ie het weer doet. 

Die hoop wordt de volgende ochtend al om zeep geholpen als we, voor de tweede keer in drie dagen op weg naar Oyster Bay, de AIS weer horen ratelen en we even later weer geen signalen van andere schepen ontvangen. AIS wederom kapot. In de dagen erna krijgt Hedda (hoofd ICT zaken aan boord Antares) de AIS weer aan de praat, stopt die er weer mee, reanimeert Hedda hem weer en nu... ach... kijk zelf maar even op MarineTraffic of ie het nog doet. Momenteel liggen we in Stratford, Connecticut, dus als Marine Traffic wat anders aangeeft, dan weet je hoe de AIS situatie aan boord is. Oh ja, als Antares ook de komende dagen vast blijft staan in Statford, dan hoeft dat niet te betekenen dat de AIS weer kapot is, het kan heel goed zijn dat wij nog steeds in Stratford liggen. En daarmee zijn we aangekomen bij de buitenboordmotor. 

NOG 'KAPOTTERDER' 
Ik schreef net over ons bezoek aan City Eiland. Wat ik in het rijtje supermarkt ... vuilnisbak niet vermeldde, is dat we ook nog twee bezoeken brachten aan een jachtwerf. Met de staart tussen de benen (de staart van de buitenboordmotor) klopten we aan bij Consolidated Yachts, een jachtwerf van faam. Een van de drie werven op dit eiland die in het verleden America's Cup racejachten bouwden. Op dit eiland zijn maar liefst zeven zeilschepen gebouwd die ooit de America's Cup wonnen. Dat tijdperk ligt ver achter ons, maar in het kantoor van Consolidated zien we prachtige foto's uit de vervlogen glorietijd en een vitrine vol klassieke modelschepen. 

motor in duizend stukjes

We leggen uit dat de bout die door het staartstuk heen steekt en muurvast zit (twee verschillende soorten metaal), nu juist zou moeten kunnen bewegen en dat we al dagen bezig zijn met zachte hand (wd40, biokarbonaat met azijn, etc) en met harde hand (hamer en spreekwoordelijke sikkel), maar dat we er geen beweging in krijgen. 

John zal er wel naar kijken en de boel flink verhitten om de twee metalen los te krijgen en als we eind van de dag terugkeren heeft hij er inderdaad beweging in gekregen. Een beetje. Zo'n ietsie pietsie klein beetje dat we er niets voor hoeven te betalen. 

Maar wij zijn al lang blij dat er weer schot in de zaak zit en besteden de volgende dagen uitgebreid aan het een lange tang heen en weer bewegen van de bout om een en ander steeds soepeler, nee dat is niet het woord, iets-minder-dan-muurvast, dat woord zocht ik... te maken. Daarna zetten we de motor - die meer weg heeft van een Ikea bouwpakket zonder bouwtekening - weer in elkaar en warempel, hij doet het! 


De originele handel die aan de bout zat is kapot, dus maak ik een nieuwe extra lange handel, zodat we een grotere hefboom hebben en de motor makkelijker in en uit versnelling kunnen zetten. Wij blij. Maar we juigen niet, we juigen niet... 

DAT KAN ER OOK NOG WEL BIJ?
Hedda had op internet al gezocht naar nieuwe buitenboordmotoren. En de motor lag zo ontzettend ver uit elkaar, dat dat helemaal geen slecht idee was. Maar in de navolgende dagen gebruiken we de motor weer naar volle tevredenheid. Tot, gisteren. Het lijkt wel alsof we deze motor niet meer mogen gebruiken. Alsof we een nieuwe moeten kopen. Maar als het even kan, houden we die elfhonderd dollar liever in onze zak. Gisteren dus. Beloofde een mooie dag te worden. We liggen in Stratford voor anker, omdat we hier onze voorraden kunnen aanvullen bij een supermarkt. 

We zitten om 7.15 in de bijboot, omdat we eerst nog gaan ontbijten met de bemanning van de Arion. Die hebben hun zeilboot een paar tientallen mijlen verderop achtergelaten en zijn u per huurauto onderweg naar NY waar ze vanmiddag aan boord van cruiseschip Queen Mary II stappen terug naar de U.K.. Maar eerst nog even een gezamenlijk afscheidsontbijt.

Ik trek aan het startkoord van de motor. Reng. Startkoord kapot. Nu hebben we dat eerder meegemaakt; kwestie van twintig minuten werk en er zit een nieuwe op. Maar deze keer niet. Als ik alles los schroef schiet de trekkoordveer eruit en is met geen mogelijkheid terug te krijgen. Ook twee palletjes schieten los en we komen er niet achter hoe ze moeten zitten. 

KOFFIEHUIS UIT DE FILM
Een uur later roeien we tegen de stroom in naar de afgesproken ontbijtlocatie; een typisch Amerikaanse koffietentje. Geweldig gewoon. Met zitjes zoals je in Amerikaanse films uit de jaren '80 ziet. Serveersters met een schorten als een toiletjuffrouw in een Raststette langs 
de Duitse Autobahn, grijze mannen in grijze broeken en grijze truien die hier - naar wij horen van de serveerster - iedere ochtend ontbijten, golden seventies uit de jukebox en een tafeldame die ons aanspreekt met 'my love' wanneer ze de zoveelste koffie refill inschenkt. Dikke pannenkoeken en wafels met gebakken ei en spek eten we ook niet dagelijks. Na het ontbijt zwaaien we de bemanning van de Arion uit. 

Terug wandelend gaan onze gedachten weer naar de buitenboordmotor en schiet mij een manier binnen waarop ik de veer misschien terug zou kunnen plaatsen. Terwijl Hedda en Quirijn een rondje wandelen probeer ik de methode en na wat strubbelingen zit twee uur later de motor weer in elkaar. Trekkoord aantrekken en ... Lopen. Mooi zo, maar we juigen niet. Het is laag water en het kreekje waar onze bijboot ligt is drooggevall
en, dus wij maken een wandeling door het dorp en bezoeken de bibliotheek, waar Hedda boeken leest over Amerikaanse schoolmethoden en waar de Amerikaanse kinderen op hun zesde aan zouden moeten voldoen, ik bekijk plaatjesboeken over graafmachines (ook heel belangrijk...), vindt stappenplannen over hoe kinderen een brug in elkaar kunnen knutselen (gaan we binnenkort proberen) en vindt een kinderboek over een kind dat New York bezoekt. Dat is erg leuk en toepasselijk, we lezen het samen met Quirijn. 

NEE HE...
Als het water iets gestegen is, varen we terug naar Antares om boodschappentassen te halen en de bolderkar, zodat we door kunnen naar een steiger in de buurt van de supermarkt. Onderweg naar Antares geeft de bijboot een ratelend geluid (andere ratel dan de AIS, we beginnen expert te worden in de verschillende soorten ratelende geluiden). Het wordt vrij ernstig en dus moet de supermarkt nog even wachten en demonteer ik het trekkoordmechanisme weer. 

En dan klapt de boel weer uit elkaar en... Plons zegt de trekveer en verdwijnt in het zeven meter diepe water. Ik heb hard gevloekt. En ik heb lang gevloekt. Het heeft geen zin om dat te ontkennen, want het was ongetwijfeld in de hele baai te horen. Dat heeft er zo'n beetje mee te maken, dat de kluslijst mij de laatste tijd weer behoorlijk boven de pet groeit. Een kluslijst is er altijd aan boord, maar het gaat er om hoe urgent de dingen zijn die er op staan. Meestal zijn het klussen die wel moeten gebeuren, maar niet perse cruciaal zijn. Nu staan er te veel urgente dingen op dan mij lief is en dan is het erg fijn om zo'n urgent ding als de buitenboordmotor te kunnen afvinken, wat na het schakelmechanisme dat een week heeft geduurd kon. Maar nu zijn we terug bij af, of zelfs verre van dat, omdat we nu eerst nog een nieuwe trekveer moeten vinden, hopen dat we die weer terug kunnen monteren en dan weten we natuurlijk nog niet of het mysterie van het ratelen verholpen is, waarschijnlijk niet... We wachten nu op een nieuw onderdeel en dan kan ik hopelijk de motor dit weekend weer in elkaar zetten en dan... Hedda zoekt al weer op internet naar een nieuwe motor... 

ROEIEN NAAR VERBODEN PLEKKEN 
En dus roeien we momenteel vanaf Antares op de momenten dat de stroom ons gunstig gezind is. Het stroom hier op de Housatonic River maximaal vier knopen, dus daar valt niet tegenin te roeien. De ene kant op brengt ons bij een brug in de kreek waar waarschuwingsborden staan dat het water sterk vervuilt is en dat je er absoluut niet mee in aanraking moet komen (tja, Amerikanen...), met stroom mee twintig minuten roeien. 

De andere kant brengt ons naar een steiger waar vier borden staan met rode letters dat het privé terrein is, je er niet mag vissen, jagen, passeren of welke andere activiteit die je ook maar kunt bedenken dan ook en dat eea met boetes en gevangenisstraffen zal worden beloond (tja, Amerikanen he...), half uur roeien met de stroom mee. En zo kunnen we in de ochtend naar de bibliotheek om (zoals nu) ons weblog te uploaden en tegen de avond naar de supermarkt om onze voorraden aan te vullen. 

PROOST!
En oeps! Zitten we opeens in een milieu omhelzende staat zeg, dat Connecticut hier... Vul ik onze drinkwatervoorraad aan met 120 1/2 liter waterflesjes uit de supermarkt (handig aan boord en lekker goedkoop)... Blijkt dat ze er hier statiegeld op hebben! Dus zitten we straks aan boord met 120 lege waterflesjes. Zie je dat al voor je? Zakken vol lege flesjes die je ook nog eens niet plat mag stampen... 

Ik heb naast de uitgang van de winkel vandaag al even bij de emballage (de flessenbalie) gekeken, maar daar staan dus gewoon Amerikanen met menshoge plastic zakken gevuld met plastic flessen, de flesjes stuk voor stuk in een van de twintig (!) flesseninzamelingsapparaten te duwen... En ja, dan kun je lachen, daar aan je wijntje in Nederland, maar wen er maar vast aan, zo staan we over een paar jaar in Nederland ook. 

Ik denk dat wij op Antares voorlopig maar weer gewoon overgaan op het drinkwater uit onze eigen watertank, tot we de staten Connecticut en New York weer uit zijn. Dus vanaf Antares zeggen wij met een glas water in de hand... Proost! en klinken met jullie wijnglas. Juigen jullie ondertussen maar stilletjes bij de gedachte dat je niet al die sores op een zeilboot hoeft te ondergaan, maar gewoon lekker kunt genieten van het zonnetje vanaf je terras of balkon.