Het is even geleden dat we een bericht plaatsten. Als er geen (zeil)nieuws is, valt er
weinig te melden. Zoiets. We liggen nog steeds op Las Palmas, wachten op
weersomstandigheden die voor ons acceptabel zijn om te vertrekken richting de
Kaap Verden. Komen die omstandigheden er? Wij hebben er niet zo veel vertrouwen
in. Wat ons dan rest, is accepteren dat de weersomstandigheden anders zijn dan gewenst
en toch vertrekken, of andere plannen maken. Wat gaan we doen? We weten het
niet. Het antwoord komt vanzelf in de komende weken / maanden.
Geen
(zeil)nieuws dus, maar misschien toch aardig om eens inzicht te geven in hoe het er dan aan toe gaat aan boord van deze wachtende bemanning.
Tenerife
We liggen al
weer drie weken op Gran Canaria, nadat we hier ook begin december al lagen. Half
december voeren we naar Tenerife en bezochten daar onder andere een andere
Nederlandse boot die er langdurig ligt vanwege technische problemen. We toerden
twee dagen met een huurauto rond en waren erg onder de indruk van het prachtige
landschap van Tenerife. Met name het vulkaangebied El Teide met sneeuw op de top
en het dorpje Masca ingeklemd tussen hoge groen begroeide rotsen maakten
indruk.
Ingenieursbureau Amsterdam
Op Tenerife
kwamen we bij toeval mijn oud-collega Katinka en echtgenoot Wouter tegen. Wat
een feest om hen weer te zien en mooi om bij te praten over de ontwikkelingen in
Amsterdam. Ik hoop dat alle collega’s van het Ingenieursbureau een goede en
mooie plek in de organisatie hebben gevonden en vooral ook dat de samenwerking
tussen de samengevoegde onderdelen soepel loopt. Het is zo’n prachtige en
deskundige organisatie, hopelijk wordt dat in de nieuwe vorm nog mooier.
Mocht
iemand een nieuw organogram hebben en/of een lijstje met groepsmanagers, zou je
het aan mij willen mailen? sy.antares@yahoo.com.
Planwijziging
Terug naar
de Canarische Eilanden. Ons plan was om vanaf Tenerife 25 mijl verder westelijk
te varen naar La Gomera, daar een aantal dagen door te brengen en dan te
vertrekken richting Kaap Verden. We voeren echter al een tijd met een
relatieprobleem rond. Nee, gelukkig niet tussen ons, maar tussen onze Pactormodem en laptop, Die twee moeten innig samenwerken om de SSB aan te sturen, waarmee wij dan op zee weerberichten kunnen binnenhalen.Maar hun relatie is nukkig en regelmatig waren ze het regelmatig met elkaar oneens. De echtelijke ruzies namen steeds verder toe en daarom vonden wij het tijd voor relatietherapie. Daarom zijn we 100 mijl terug gevaren tegen wind en golven in naar Las Palmas, daar woont
een 76 jarige Pactor expert. Met zijn hulp is het relatieprobleem –hopelijk
langdurig- opgelost.
|
eerste kerstdag ontbijt op Antares |
Ondertussen ontstond
er een mooi weather window waarmee we onder redelijke omstandigheden zouden
kunnen vertrekken richting de Kaap Verden. Mooi, mooi. Alleen, wij waren nog
druk met het oplossen van de Pactorproblematiek, administratieve zaken en
andere dingen die geregeld of gerepareerd moesten worden.
We hebben tweede kerstdag in grote haast geprobeerd alles rond te
krijgen om de volgende ochtend te kunnen vertrekken. Helaas moesten we
vrijdagavond constateren dat we alles niet voldoende af kregen voor de rond 900
mijl lange zeiltocht naar de Kaap Verden. Dus besloten we vrijdagavond om
zaterdag niet te vertrekken.
Op een zeilreis
kom je jezelf regelmatig tegen. Dit is zo'n moment. Het knaagt behoorlijk als je eigenlijk wilde vertrekken omdat de weersomstandigheden goed zijn, maar je op het laatste moment moet besluiten om
niet te vertrekken. Dat is lastig. Met het vooruitzicht dat er een aantal
dagen later opnieuw een mooi weergat komt, valt het wel mee. Maar blijft die
situatie uit, dan wordt het nog lastiger. Ook al, omdat het vertrekken zelf, het losgooien, altijd moeilijk
is. De periode voor vertrek geeft spanning; het is iedere keer weer lastig om
de veiligheid en geborgenheid van een haven of ankerplaats te verruilen voor de
leegte en eenzaamheid van de zee. Zeker als de tocht die voor je ligt ruim tweemaal verder is dan je ooit eerder hebt gevaren. (ik spreek in de 'je' vorm merk ik... ik zou zo profvoetballer kunnen worden). Anyway. De spanning of alles heel blijft, of de weersomstandigheden
o.k. blijven, hoe (on)comfortabel het leven aan boord is. Die zenuwen voelen we altijd sterk voor vertrek en hoe langer dat
vertrek dan op zich laat wachten, des te hoger wordt de berg waar we tegenop
zien. Je staat er mee op en gaat ermee naar bed.
Wachten
Ons besluit
om niet te vertrekken was goed, we waren nog niet klaar. Maar wanneer kunnen we
dan wel weg? We hadden de hoop dat we een kleine week later zouden kunnen
vertrekken, rond 2 januari. Helaas, harde wind en hoge golven. Dan misschien
een aantal dagen later? Nee. Harde wind en hoge golven. Een week later dan, het
zag er naar uit dat de wind lange tijd wat minder zou waaien. Maar naarmate die
mogelijke vertrekdatum dichterbij kwam, veranderde de weersverwachting weer
naar veel wind en hoge golven.
We hadden
afgelopen week wederom hoop. De aankomende week zou wel eens goed kunnen zijn.
Maar inmiddels ziet het er voor ons helaas weer te onstuimig uit. En volgend
weekend vertrekken lukt ook niet, naar verwachting trekt de wind dan aan naar
> 35 knopen.
Overweging
Het is ons
te veel van het goede. Waar de pilots spreken over (ja, ook in januari) ‘gemiddeld
kracht 4, vrijwel nooit boven 6’ zien wij deze weken 5 maar meestal 6 met
regelmatig vlagen 7. Ja, soms ook 4, maar steeds voor korte duur en voorafgegaan en gevolgd door 6 en 7. Spreken de pilots in dit gebied over ‘golfhoogtes
>90% van de tijd <3 meter hoog’, zien wij golfhoogtes 80% van de tijd meer
dan 3,5 meter.
|
stamkroeg van de zeilers in Las Palmas |
En wij maar
wachten… maar waarop wachten we eigenlijk? Kennelijk zijn dit de
weersomstandigheden waarmee we het moeten doen en -dus- moeten we maar ‘gewoon’
vertrekken? We zijn er dan zeker van dat het een erg ongemakkelijke,
onstuimige, vervelende tocht gaat worden die (ruim) een week duurt. Dat vinden we
een erg onaangenaam vooruitzicht en voor Quirijn zelfs onacceptabel. Wij varen met Q nu eenmaal behoudender dan boten zonder kinderen aan boord of met oudere
kinderen aan boord; zo komt de gedachte naar boven dat we misschien een opstapper moeten meenemen? Wie, o wie wil
en kan er mee met ons? Wederom, te mailen aan
sy.antares@yahoo.com :-)
Lastig vinden
we het wel hoor om zo te liggen wachten zonder dat we weten of/wanneer er verbetering komt. Erg, ja errug lastig vinden we het. Er zijn
de laatste weken wel wat tranen gevallen aan boord van Antares.
Hoe nu
verder? We wachten maar rustig af tot de omstandigheden voor ons acceptabel
zijn om richting Kaap Verden te vertrekken. En als die omstandigheden
uitblijven, en die kans is best aanwezig... dan wijzigen we onze plannen. En dat is best grappig, want zo hebben wij zelf ook geeeeeen ideeeee waar we over een aantal maanden zijn. Misschien vertrekken
we komend voorjaar wel weer naar het Europese vasteland om daar onze zeilreis voort
te zetten, of misschien blijven we hier en gaan volgend jaar naar de Carieb? Of misschien toch nog dit seizoen door? Met of zonder opstapper?
Mogelijkheden te over. Wat het wordt? De tijd zal het leren, wij zijn reuze benieuwd.
Ondertussen in Las Palmas…
|
de papagaai van Columbus? |
…vermaken
wij ons prima hoor. Er liggen hier nog heel wat boten, waaronder overigens behoorlijk
wat langblijvers... we moeten er natuurlijk wel voor zorgen dat we ons niet door hen laten beïnvloeden! Regelmatig borrelen we met andere bemanningen. We doen veel klussen aan onze boot. Vlak voor kerst was er een gezamenlijke BBQ, afgelopen
vrijdag een pontoonborrel op onze steiger. Quirijn speelt met kinderen van een Franse boot tegenover ons, we wandelen door de stad en de parken, genieten van liveoptredens in de oude stad en poppenkast voorstellingen in het park.
Tijdens mijn verjaardag
hadden we andere Nederlanders op de koffie en zijn we ’s avonds met twee andere
zeilers uit eten gegaan. Erg gezellig. Vandaag bezochten we een museum over Columbus en
leerden veel over zijn reizen.
|
poppenkast in het park... de spannende avonturen van Roodkapje |
Het is hier
dus prima, maar een gevoel van onrust en spanning is altijd latent aanwezig in
onze maag.