Voodoobox

We maken ons op voor onze terugkomst in de thuishaven. Bij ons vertrek drie jaar geleden kregen we een voodooboxje mee dat ons inspiratie, geluk en wijsheid van onze verenigingsgenoten moest geven. Nou, dat is gelukt! Drie jaar reisde het doosje met ons mee en hopelijk nog vele jaren meer.

Met dank aan Erik voor de mooie woorden in de begeleidende brief, en je had zo te lezen een vooruitziende blik, wist toen al dat wij pas in 2017 zouden terugkomen in plaats van de geplande 2016.

OH HELP! DE DOUANE AAN BOORD?!

Klop, klop. 'Douane!'. Het is half twaalf in de ochtend als we wakker worden van hard geklop op de romp van Antares Half twaalf ja. En wij slapen nog ja. Zijn wij zulke luie donders? Nee hoor, dat valt mee. Maar een dag eerder vertrokken we 's ochtends vroeg uit Brighton en voeren in een keer naar Duinkerken, ruim honderd mijl verderop. Om drie uur 's nachts kwamen we in Duinkerken aan. 

Frankrijk in zicht! Cap Gris Nez. Dat betekent 'grijze kaap'... tja, we zijn tenslotte weer bijna thuis :-(

Onze aankomst in Duinkerken voelt best bijzonder. Het is de eerste haven op het Europese vasteland die we aandoen nadat we in oktober 2014 uit de Algarve vertrokken naar Marokko. En we zijn na drie jaar weer terug op het oostelijk halfrond. We meren af aan een gammel steigertje en slapen twee uurtjes totdat we de boot kunnen verplaatsen naar de passantensteiger. Om half tien liggen we weer op bed  om nog wat bij te slapen, totdat we wakker schrikken van het geklop en een t-shirt en broek bij elkaar scharrelen... 

Het is niet de eerste keer dat we 's nachts langs de industrie van Duinkerken varen, maar het blijft een bijzonder aangezicht; alle lichten en geluiden (o ja, geuren ook) van de zware industrie met diverse schoorstenen met felle vuren vanwege het affakkelen. Het hoge licht op de foto is trouwens de opkomende maan, zag er ook prachtig uit maar de maan krijgen we op zee nooit mooi op de foto. Net als de sterren trouwens. Als je eens wilt zien hoe prachtig dat op zee is, moet je zelf maar op zeilreis gaan....

Na drie jaar weer terug op het oostelijk halfrond

. 

Gelezen in een Engelse krant... het komt (dus...)
wel goed met die Britten?!

ZIJN WE DE SJAAK?
Douane... Pfff, daar zitten we helemaal niet op te wachten. We zoeken onze kleren bij elkaar en stommelen naar de kuip. Er spookt van alles door ons hoofd, ook omdat we nog half slaapdronken zijn natuurlijk. Alle papieren in orde? Is onze boot gevolgd? - al vanuit de Carieb? Denken ze dat er dr*gs aan boord zit? Zit dat er? Antares is op transport gegaan, dus hebben we tien dagen geen zicht op haar gehad?? Oh lieve help! Het minste wat we kunnen krijgen zijn honden die we hele boot doorsnuffelen, beambten die alle vloerplaten en plafondplaten slopen en alle kastjes en lades leegtrekken... Wat nu! Met kloppend hart strompelen we de kajuit trap op naar de kuip. En daar staan, tada...! op de steiger, de oom en tante van Hedda! Om ons welkom te heten op het vaste land van Europa. Wat een geweldige verrassing!

Wij hadden het makkelijk op onze tocht van Brighton naar Duinkerken, want  Nijlpaard deed het stuurwerk.

Hedda's oom heeft ons 's nachts gevolgd op Marine Traffic. En zag dat wij - eindelijk, om half drie - de zee af gingen en de haven van Duinkerken opzochten. Om half acht vanochtend stapten zij in de auto in Rotterdam en reden 260 kilometer naar Duinkerken. Geheel voorbereid, met in de auto nog een handmarifoon en een wifi antenne tuner, zodat zij ons alsnog zouden kunnen bereiken/volgen, mochten we vanochtend weer vertrokken zijn. Hoe cool is dat? Wat een ontvangst!

MOSSELEN EN KIP
Hedda's oom en tante verleiden ons direct in de wereld die zij voor ons ook creëerden toen ze ons zomer 2016 in New York bezochten en trakteren ons op een zeer uitgebreide lunch. Voor het eerst sinds lange tijd eten we weer mosselen, waar Quirijn zijn vingers bij aflikt. Hij heeft het er al maanden over dat we 'straks weer lekker mosselen kunnen eten'. Nou ja, 'we'... Hedda en Quirijn dan. En oom en tante. Ik ben duidelijk nog steeds niet helemaal wakker en bestel... kip. Dat heb ik dus twee jaar lang in de Carieb potverd... vrijwel iedere dag gegeten... kan ik eens wat anders bestellen en wat doe ik dan?! Bestel ik kip! Nu ja, de Kip op z'n Duinkerks smaakt gelukkig net ff anders.

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en hebben we de Franse gastenvlag alweer vervangen door de Belgische; de laatste van onze reis. We genieten nog even van het   w a r m e   w e e r    (whoehoe!) in Oostende, waar we gebruik maken van de gratis leenfietsen en met Quirijn vijftien kilometer in en rond Oostende fietsen. 

Z A T E R D A G    1    J U L I    2017    

circa    1 5 . 0 0   U U R   

K O M E N   W I J   A A N   I N   O N Z E   T H U I S H A V E N   I N   Z A A N D A M - AGW/WP*

Als je het leuk vindt om ons te komen begroeten, ben je van harte welkom.  

Meer info: sy.antares@yahoo.com

*) All Goes Well / Weather Permitted – als alles goed gaat en het weer het toelaat.  

LIVING IN THE FRIDGE

Brrr... zo koud! We kunnen er maar niet aan wennen. Zijn nu twee weken in Zuid Engeland en om ons heen zien we mensen in korte broeken, t-shirts en zonnebrillen. Soms zien we plotseling een (typisch Brits) wit lijf in zo'n zomertenue gestoken. Dan schrikken we ons spontaan een hoedje. Oei! Is die man ziek? Is ie dood? Zo lijkbleek... die moet op een haar na dood zijn, denken we dan als vanzelf... Ff wennen dus aan onze nieuwe omgeving. 

We varen dik ingepakt.

Volgens de Engelsen is de zomer begonnen, wij denken eerder aan de herfst. Of winter. Nee, erger nog. Erger. De Noordpool. In de winter. Alhoewel... daar is het dan de hele dag donker en dat is toch wel een lichtpuntje van onze huidige omgeving, het is zo lekker lang licht! In de Carieb wordt het (afhankelijk van waar je zit) tussen 17 uur en 18 uur donker. Hier in Europa... nu ja dat hoef ik jullie niet uit te leggen natuurlijk. Heerlijk, zo lang licht! Je zou lekker lang buiten kunnen zitten in de kuip... ware het niet zo verdomde koud.

Onderweg op de Solent krijgen we een poppenkast voorstelling van Quirijn.

Onze biologische klok is overigens wel van slag door die laat ondergaande zon. Konden we in de Carieb aan de stand van de zon op een kwartier nauwkeurig benoemen hoe laat het was, hier hebben we geen idee. Om acht uur 's avonds hebben wij het gevoel dat het vier uur 's middags is. Quirijn vraagt zich dagelijks af waarom hij al naar bed moet 'het is toch nog licht buiten - dan is het midden op de dag man!'. 

LOKALE BEROEMDHEID

We zijn overigens wel erg warm ontvangen hier in Zuid Engeland, daar ligt het niet aan. Vorige week voeren we naar Chichester Harbour, een deltagebied pal naast de Solent. Daar zochten we vrienden op die in het pittoreske en typisch Engels dorpje Itchenor wonen. Zo leuk. Het leven speelt er zo'n beetje op en aan het water af, de lokale Itchenor Sailing Club lijkt de centrale ontmoetingsplek van het dorp en in iedere garage bij de cottages in het dorp hangen zeilbootjes aan het plafond. Op de rivier wemelt het van de zeilbootjes aan moorings, waar ieder weekend stevig mee geraced wordt. 

Itchenor bij laag water. We hebben een prachtig uitzicht op het dorp.

We leggen Antares aan een visitors mooring op de rivier, waar ze door haar grootte erg opvalt tussen de kleine (zeil)bootjes om haar heen. We roeien de bijboot naar de wal en gaan op zoek naar de Farm Cottage, waar Hermione en Douglas met hun kinderen wonen, met wie we vorig jaar in de Bahama’s en Amerika een paar maanden mee opvoeren. Douglas is er niet, hij racet deze week op de wereldkampioenschappen International 14 op het Gardameer (groot gelijk, stukken warmer daar), maar Hermione en de kids zijn er wel. En die gaan we bezoeken.

Overal bootjes, watersport zit in de genen van de bewoners hier

In het dorp worden we diverse keren aangesproken. Of wij van Antares zijn? En of dit dan DE Antares is? Nou, er zijn wel meer Antaressen, dus nee, dat zal wel niet... antwoorden wij dan. Maar dan schudden die Britten hun hoofd en vertellen dat wij wel degelijk van DE Antares zijn. Die Antares die vorig jaar in Amerika de Arion van de Atlantische Oceaan afsleepte naar een veilige haven. Ja dat klopt wel maar dat mag verder niet zo’n naam hebben, vinden wij op onze beurt dan weer. Nou, dat vinden die Itchenor’s helemaal niet en we krijgen dan ook stevige handdrukken en kloppen op de schouders.

Itchenor Sailing Club

Wij vervolgen onze weg en worden nog een paar keer aangesproken met een min of meer zelfde gespreksverloop. Wij snappen niet zo goed waar al die kennis vandaan komt, tot we het huis van onze vrienden bereiken waar Hermione ons uitlegt dat zij afgelopen winter op de Sailing Club een presentatie hebben gegeven over hun reis. En daar was het hele dorp op afgekomen en daar kwam dat sleepverhaal in voor en zo kent heel Itchenor ‘DE’ Antares, die nu dus zo maar opeens voor hun dorp aan een mooring ligt! En de verhalen worden steeds groter. Volgens verschillende dorpelingen sleepten wij Arion meer dan vijftig mijl, een enkeling houdt het zelfs op meer dan honderd mijl! Terwijl het in werkelijkheid maar zo'n twintig mijl was.

STRANDDAG?

We worden direct hartelijk in de familie opgenomen en opa en oma willen ons graag ontmoeten... omdat wij... vorig jaar... toen de Arion motorproblemen had... enfin. We worden uitgenodigd om de volgende dag, zaterdag, met de hele familie naar het strand te gaan. We worden dan opgehaald van Antares en varen met een van hun bootjes mee naar het strand. 

Zo is althans het plan en daar valt best wat voor te zeggen, want het is vandaag, vrijdag, zulk mooi weer dat Quirijn met de twee kids van de Arion de hele middag speelt op een ‘waterslide’ in de achtertuin.

Zaterdagochtend worden we wakker onder ons dikke donsdekbed. Zo koud als vanochtend hebben we het al drie jaar niet meer gehad! Met wintersokken, dikke joggingbroek en twee dikke truien aan stap ik de kuip in. Het is kouououd, niet normaal! En vreselijk grijs. Vannacht heeft een heftig onweer een einde gemaakt aan het prille voorjaar van de afgelopen dagen en nu is het dus weer hartje winter. Vind ik. En dus is er maar één mogelijkheid voor vandaag; snel terug naar binnen, schuifluik dicht, warme chocolademelk, mutsen op en met z’n drieën onder het dikke donsbed een filmpje kijken. Home Alone ofzo; met sneeuw en kerstsfeer, past prima bij het weer vandaag.

Weer om binnen te blijven. Maar kijk nou eens op die zeilbootjes!

Voordat ik het luik definitief dichtschuif kijk ik rond de boot. Tot mijn verbijstering zie ik dat op het open zeilbootje aan de mooring naast Antares twee mannen een zeil aanslaan. Met dit weer! Wat een gekken. Dan zie ik hoe verderop nog meer bootjes vaarklaar worden gemaakt. Een tender vaart druk op en neer naar de Sailing Club en brengt zeilers naar hun bootjes. Aan de houding en het enthousiasme waarmee het allemaal gepaard gaat lees ik af dat ze er ook echt nog allemaal zin in hebben vandaag... Dan vaart een ferrybootje vlak langs Antares. Volgepakt met fietsen en gezinnetjes. In korte broeken - HUH???

LIEVE HELP...

Iets verder op de rivier ligt een kleine motorboot catamaran, een van de bootjes waarmee wij vandaag naar het strand zouden gaan. Ernstig bezorgd draai ik mij om naar die boot. Het zal toch niet? Maar nee, gelukkig, ik zie geen beweging aan boord. Pfoeh! Geen strand vandaag. Natuurlijk niet. ‘We zullen straks wel uitgenodigd worden voor een dagje spelletjes-bij-de-open-haard’, breng ik verslag uit aan Hedda en Quirijn. Hedda is er echter nog niet zeker op. Het naliggende uur steken we regelmatig bezorgd ons hoofd uit het schuifluik. Om even later te zien dat er beweging komt op de catamaran...! Maar als zij gaan, dan zullen wij toch niet…? Neeeeeh, de Arion’s hebben toch ook in de Carieb gevaren? O.K., ze zijn al negen maanden terug… maar zij zullen hier toch ook nog niet tegen kunnen? 

‘O jee’ zegt Hedda als ze nog een keer haar neus blootstelt aan de ijzige wind... ‘Hermione op de steiger... in korte broek…’. Lieve help... we gaan toch. Het is stil op Antares. Snel pakken we tassen in. Nog een extra trui dan maar. En de zeilbroek. Een extra capuchontrui. En vergeet de zeiljassen niet… Zullen we handschoenen meenemen? Nee, zo besluiten we, dat staat wel heel belachelijk.

TYPISCH BRITISH

Even later tuft er een prachtig houten scheepje ‘Claire’ (bouwjaar 1934) naar Antares met Hermione en drie  kinderen aan boord. Achter het scheepje wordt een Walker Bay gesleept; een dinghy waarmee we bij het strand kunnen zeilen en waarmee we naar het strand kunnen roeien. De rest van de familie is met de cat onderweg. 

Zo leuk om met dit ruim 80 jaar oude bootje te varen!

24 Mirrors op het strand (en kijk die dappere Brit in korte broek
en shirt rechts op de foto)

Er zou nog een tweede zeilboot meegesleept worden (Mirror) maar vanwege het weer (althans dat denk ik...) blijft ie toch maar thuis. Een van de kleindochters volgt in een sportieve zeilboot en terwijl we de rivier aftuffen in het charmante motorbootje met Britse vlag racen de open zeilboten om ons heen. XOD’s, RS200’s, RS800’s, International 14’s (wat gaan die dingen afschuwelijk hard!) en als wij een uurtje op het strand zijn, volgt nog een veld van vierentwintig Mirror’s inclusief een stuk of twaalf volgboten. De Mirrors en volgboten worden op het strand geparkeerd voor een grote picknick.

Wij beleven een geweldig typisch Britse dag op het water, met sandwiches, een regenbui, gesprekken over zeilen in het algemeen en dinghy racen in het bijzonder en uiteraard thee met een wolkje melk. Waar we normaal gesproken het Britse leven van een afstandje aanschouwen maken we er vandaag echt onderdeel van uit en dat vinden we een geweldig mooie ervaring. 

Terwijl we thee zetten kunnen we gelijk onze handen warmen... nu begrijpen we waarom Engelsen zo veel thee drinken.

En overal worden we voorgesteld (als dat al nodig is...) als ‘onze vrienden van Antares, je weet wel, die ons vorig jaar gered hebben van de Oceaan’. Tja, daar worden we wel een beetje verlegen van. Na de thee varen we met ‘Claire’ naar naburig dorpje Bosham, aan weer een zijriviertje. Ook al zo’n pittoresk dorpje, waar ze kennelijk avant la lettre al te maken hadden met de stijgende zeespiegel; in de hoofdstraat zien we halve voordeuren waarbij de onderste helft vervangen is door een betonen muurtje. Bij hoogwater verandert de hoofdstraat in een vaarweg.

De huizen in Bosham hebben ingekorte voordeuren om het water buiten te houden.

Tijdens ons bezoek aan de Arion's mag Quirijn proberen te fietsen. Even wiebelen en dan fietst hij zo weg... en belandt een eindje verderop op zijn kop in een greppel. Maar dat is snel vergeten en vervolgens fietst hij door het prachtige landschap, met het hondje 'Sammy' als begeleider naast zich.

We wandelen / fietsen langs de werf van Southerly, die in Itchenor gevestigd is. Helaas is de werf kort geleden failliet gegaan. Zo jammer, het zijn zulke mooie schepen. In het voormalig kantoor zit nu een klein cafeetje.

FESTIVAL 

Na Itchenor varen we naar Yarmouth op het eiland Cowes, waar we een festival bezoeken van historische gaffel getuigde zeilboten. Onderweg en in de haven speelt de koude wind ons parten. We kunnen er maar niet aan wennen! Zelfs als de zon schijnt vinden we het erg koud op zee; de zeewind is (nog?) zo koud omdat het zeewater natuurlijk nog nauwelijks opgewarmd is in het voorjaar.

Quirijn heeft een fiets gekregen van de Arion's. We pimpen de fiets een beetje; vervangen 'hello kitty' door 'cars'.

De 'Lutine' is een bekend schip, gebouwd door Camper and Nicholson in 1953. 

We bezoeken een oud vissersschip gebouwd in de jaren 1920.

PLANNEN

We hadden nog flinke zeilplannen voor de komende twee maanden. Hadden ja. We realiseerden ons dat we deze zomer een stuk meer tijd hebben dan de komende jaren als werk en school weer onze agenda’s bepaalden. En dus wilden we deze zomer nog naar vanaf de Solent naar het westen (Falmouth), dan oversteken naar Bretagne en misschien zelfs nog via Zuid Bretagne naar Hedda’s ouders in de buurt van Les Sables d’Olone aan de Franse Atlantische kust. 

Maar nu we een tijdje aan deze kant van de oceaan varen twijfelen we sterk. We maken een lange wandeling op het eiland Cowes om onze gedachten eens over de opties te laten gaan. Tijdens de wandeling genieten we (zonder de koude zeewind) van het voorjaarsweer. Op een bankje hakken we de knoop door en schrappen het westwaarts-plan. We gaan de komende tijd langzaam naar het oosten, richting Nederland. 

We wisten niet dat TRUMP ook van zeilen hield...?!

Dat is sneller gezegd dan gedaan, want er komt een lagedrukgebied met windkracht 9 aan en windvlagen naar 10. Dus eerst zoeken we maar de beschutte haven van Lymington op. 

We hopen over een paar weken in onze thuishaven in Zaandam aan te komen. Maar dat is AGW WP (All Goes Well, Weather Permitted - als alles goed gaat en het weer het toelaat).

Het is mooi wandelen op Cowes, zoals eigenlijk op zo veel lekken in GB.

In Yarmouth is het oude station (tot ca 1959 gebruikt) omgebouwd tot cafe restaurant.
Het wandelpad volgt het oude trein tracé, dus je loopt zo naar het cafeetje toe.