Merry Christmas

Aan alle lieve volgers van ons blog,

Wij wensen jullie vanuit een winderig Las Palmas, Gran Canaria* hele fijne kerstdagen toe en een voorspoedig en gezond 2015

*aan de oplettende volger; ja wij zijn weer terug in Las Palmas, Gran Canaria. Wij waren onderweg via Tenerife naar La Gomera, maar besloten toch maar terug te varen naar Las Palmas vanwege een niet goed werkende Pactor modem (modem waarmee wij e-mail en weerkaarten kunnen ontvangen via onze SSB radio). In Las Palmas woont namelijk de goeroe van de SSB wereld; Alfred Deubler. 
Op het moment heeft hij alles werkend kunnen krijgen op 2 verschillende laptops. Zelfs onze positions reports zijn nu zichtbaar op http://www.winlink.org/userPositions  Enter Callsign: PD1ANT.

Overigens zijn wij ook weer zichtbaar op marine traffic, want we hebben weer een functionerende AIS.

Dobberzeilen langs Tenerife

Gisteren een mooie, rustige en vrij korte tocht gevaren langs Tenerife. Van Santa Cruz in het noorden naar Marina San Miguel aan de zuidkant van het eiland. Circa 40 mijl met weinig wind en daarom (jippie!) ook weinig golven. Een groot deel van de dag hebben we de motor bijgezet, net iets te weinig wind om te zeilen.

Antares onderweg langs Tenerife. Foto Verleiding. Met dank aan de Verleiding, die vandaag met ons opvoer

Halverwege de tocht kregen we uitzicht op een besneeuwde top van Tenerife. Bijzonder om te zeilen met uitzicht op een besneeuwde berg. We hadden dat ook al gehoopt terwijl we langs de kust van Marokko voeren (uitzicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte), maar toen was het zicht te slecht. 

Ook op een dag met weinig wind staat er heel wat deining, waardoor een zeiljacht naast ons soms helemaal wegvalt achter de golven:

de deining die overblijft is voor Quirijn helaas wat te veel ... 

Maar al met al is het een mooie rustige vaardag die ons weer een stukje verder zuidelijk brengt.

We zijn nu een dagje in San Miguel en het heeft niet geregend... dat is voor het eerst in drie en een halve week. Gek hoor, ik dacht in mijn naiviteit dat het op de Canarische Eilanden eigenlijk altijd - en vooral, overal - goed weer zou zijn. Dat is niet het geval, zo weten wij nu. Zeker op Gran Canaria en Tenerife is de situatie vaak zo, dat het in het noorden bewolkt is en regent, terwijl aan de zuidzijde de zon schijnt. Daar, in het zuiden, vind je dan ook de toeristenflats en de stranden. Het noorden is wat authentieker en groener, maar met regen.

Onze AIS is kapot gegaan, dus voorlopig zijn we niet te volgen op Marine Traffic. Verder geen huishoudelijke mededelingen.

Canaries - Part Two

Ting, ting, ting. Woehoeshhhh. Ting, ting, ting. De wind giert over de haven van Las Palmas, Gran Canaria. Het is vrijdagavond 28 november en het waait hard op de Canarische Eilanden. Erg hard. 50 knopen, zo hoor ik later. Wij hebben vanavond Ron en Joce van de Verleiding op de koffie. Ik loop het haventerrein over naar een andere Nederlandse boot, de Batjar. Misschien hebben zij ook trek in koffie? Op de kade heb ik moeite om tegen de wind in te lopen. Zo veel wind. Ik moet er tegenin hangen om overeind te blijven. Aan de buitenkant van de kade liggen zes zeilboten aan even zoveel moorings. Ze rukken vervaarlijk aan hun mooringlijnen. De masten zwiepen heen en weer, net als de masten in de haven trouwens. Ting, ting, ting. Woehoesh…. gaat het continu door de haven.

Lanzarote - Gran Canaria

Maandag 24 november vertrokken we na drie weken uit de jachthaven Lanzarote. Met ruime wind, kracht vijf, hadden we een heerlijke zeildag, vooral omdat we in de luwte van Lanzarote voeren waardoor er geen sprake was van hoge golven. Zo zou het altijd moeten zijn. Na een nacht in Rubicon Marina vertrokken we naar Gran Canaria, 96 mijl westelijk. De tocht was vrij pittig vanwege de deining, arme Quirijn heeft vijf keer moeten spugen. Ook Hedda was niet zo lekker maar zij hield het goed. Met halve wind kracht vijf konden we wel snel varen en voeren vijftien uur na vertrek al Las Palmas binnen.

Een half uur voor onze aankomst horen we uit de achterkajuit ‘mama, papa, ik ben wakker’. Quirijn had gezworen wakker te zullen worden om de invaart van de haven mee te maken. Als Hedda hem naar de kuip haalt, zegt hij dan ook met een triomfantelijk gezicht ‘ik had toch belooft dat ik kort zou slapen’. Omdat we in het donker varen en de stad tegen een berg ligt, zien we het al van 35 mijl afstand liggen. Overal lichtjes. Quirijn vindt het prachtig. Tegen de verlichte achtergrond van de stad moeten wij de lichten van de haveningang zoeken en een aantal in- en uitvarende zeeschepen ontwijken. Door de moderne navigatiemiddelen zoals AIS en een kaartplotter is dat tegenwoordig gelukkig eenvoudig.

WalhalLas Palmas

De haven is een bijzonder prettige. Wat zeg ik, een walhalla! Dat is het! Met 1250 ligplaatsen de
grootste jachthaven van de Canaries. Overal zeilers die net aankomen vanuit Madeira, de Middellandse Zee of Lanzarote. Overal zeilers die binnenkort vertrekken naar Kaap Verden of Carieb. Overal jongeren die een plaatsje proberen te bemachtigen op een van de vertrekkende schepen, om liftend naar de overkant te komen. Overal zeilers die lekker (nog) een (paar) jaar op de Canarische Eilanden blijven en hun boot als drijvende caravan gebruiken…

… en geef hen eens ongelijk? De jachthaven is omringd door watersportwinkels in alle soorten en specialismen, restaurants en cafés. Direct daar achter ligt een stad met 400.000 inwoners, voorzien van alle faciliteiten als shoppingcentra, markten, cultuur, stranden, een oude binnenstad. Wat wil je nog meer? Vooruit dan, wij betalen voor onze boot van 11,50 meter minder dan elf euro per nacht. Zo goedkoop hebben we nog nooit ergens gelegen. Ter vergelijking, in Rubicon Marina betaalden we 34 euro per nacht. Dan nog iets. Direct aan het einde van onze steiger ligt café Sailors Bay. Die zit iedere dag vol met medezeilers. Op vrijdagavond is het café vaste prik voor Nederlandse en Vlaamse zeilers. We ontmoeten er oude bekenden, ontmoeten nieuwe medevertrekkers en maken kennis met langblijvers.

Wij hebben het hier dan ook reuze druk met sociale activiteiten. Koffie drinken bij de een, borrelen met de ander, weer een derde uitnodigen om bij ons te eten. We vliegen van hot naar her. Schrappen zelfs een aantal beoogde uitnodigingen (sorry Gertje en sorry Orion!), we komen er gewoon niet aan toe met iedereen te socialisen. Maar wat een heerlijk gezellig gebeuren.

Bijgerust

Zo dus ook die bewuste 28 november met de bemanning van de Verleiding bij ons aan boord. De bemanning van de Batjar bedankt voor de koffie; zij willen een avond vroeg slapen, de tocht naar hier was er een met weinig slaap en door de borrels van eerdere avonden zijn ze nog niet bijgerust.  Ze hebben groot gelijk. ‘Bijgerust’ ja, denk ik als ik door het Ting, ting, ting, Woehoesh terug loop naar onze boot. Bijgerust … zou een goed Nederlands woord kunnen zijn toch? Waarom bestaat dat woord eigenlijk niet? Bijgeslapen. Bestaat wel. Uitgerust ook natuurlijk. Maar Bijgerust? Dat is net even wat anders. Zou er ook een woord moeten zijn. Bij deze! Ik moet mij vasthouden aan een paal om niet van de kade te waaien. De boten aan de moorings liggen in een kleine havenkom, maar de golven bouwen door de harde wind zo op, dat de boten stuiteren aan hun lijnen. Voorzichtig loop ik verder, plan in gedachten alvast de route die we de volgende dagen met een huurauto willen maken.

Sightseeing Gran Canaria

De eerste dag van onze autohuur rijden we de bergen in aan de noordzijde van het eiland. Voor wie het eiland nooit bezocht een korte beschrijving. De noordzijde van Gran Canaria is bijzonder groen. Door de heersende noordelijke winden ontstaat er aan de noordzijde vaak bewolking die in regen neerslaat op de steile bergwanden. In combinatie met de hoogteverschillen (zeeniveau tot 1700 meter) geeft dat een wisselend landschap en zo rijden wij in een uurtje van een landschap vol palmbomen via een bos met loofbomen in herfstkleuren door een naaldbomenbos en even hoger op de berg over een kale vlakte. Het is bijzonder om zo veel afwisseling te zien.

De tweede autodag rijden we naar de zuidkant van het eiland, waar het nauwelijks regent en het landschap dus kaal en ruig overkomt. In Las Palmas regent het al een week en met 20 graden vinden wij het ronduit koud. In zuid Gran Canaria heerst een heel ander klimaat. De zon schijnt er, de mensen liggen op het strand en lopen in korte broek. Het is 25 graden. Wij, noordelingen, stappen uit de auto in lange broek en met dikke trui en slaan een vreemd figuur tussen de badgasten. We hadden er even niet op gerekend dat het hier wel mooi weer zou zijn… Dag drie gaan we weer naar het zuiden voor een stranddag, zodat Quirijn zich even lekker kan uitleven op het strand en in de duinen.

Wat is dat?

Terug naar 28 november. Terwijl ik bijna het einde van de kade bereik, zie ik in mijn ooghoek iets vreemds. Het lijkt wel of een van de gemoorde boten die…. Nee toch dat zie ik niet goed of toch… ja wel, mijn hemel. Wat gebeurt daar? Ik zie hoe een van de boten losraakt van een mooring, dwars op de wind komt te liggen, haar anker diepe krassen maakt in een naastgelegen boot, haar roer vastloopt op de keien van de kademuur en vervolgens de hele boot tot stilstand komt op de keien. Nou ja, tot stilstand? De wind en de golven doen hun werk. De boot stuitert en bonkt tegen de keien. Er is niemand aan boord. Wat een akelig gezicht.

Ik ren naar de andere kant van de kade om alarm te slaan bij de boten die daar aan de steiger liggen. Helaas heb ik met mijn pasje geen toegang tot die steigers. Ik fluit op mijn vingers om aandacht te krijgen, wat met het kabaal van de wind in de haven natuurlijk een volstrekt nutteloze en onnozele actie is. Wie hoort mij nou? Ik zie iemand zijn hoofd uit het luik steken en roep hem toe dat hij alarm moet slaan via de marifoon omdat er een boot op drift is. Hij schut zijn hoofd en verdwijnt weer in de kajuit. Dan zie ik verderop mensen aan komen lopen en ren naar hen toe. Liggen jullie aan deze steiger? Ja? Sla alarm via de marifoon. Ik heb via hen inmiddels ook toegang tot de steiger en bonk op alle boten die er liggen. Binnen vijf minuten staan er negen mannen op de kade. Twee Echte Mannen klimmen met gevaar voor eigen leven aan boord van de stuiterende boot in nood en kunnen vervolgens ook niet veel doen.  Wel hebben ze een dikke lange lijn nodig en ik haal op verzoek van een van deze helden zo’n lijn van zijn boot. Daarna klauteren er nog drie helden aan boord. Eentje verschaft zich toegang tot de kajuit via een dekluik en constateert dat het binnen ten minste nog droog is. Ik vind het maar eng allemaal, want de strandende boot hangt in een lijn van een naastgelegen schip. Als die lijn knapt, dan schiet deze met groot geweld richting de kade, waar wij staan. Ik durf dus niet te dichtbij te staan, maar ja, ik ben dan ook geen held.

Johny Speedboat

Dan meldt zich in het theater een Engelsman die hier al jaren ligt. Dat laatste feit zou er niet toe doen in dit verhaal, ware het niet dat, als je hier zo lang ligt, je toch nog wel eens zin hebt om een stukje te varen. Je zeilboot is inmiddels caravan geworden en het is natuurlijk een heel gedoe om dat alles weer om te bouwen voor een dagje op zee. En dus, zo moet onze Engelsman ongetwijfeld hebben geredeneerd, is het wel aardig om een klein speedbootje aan te schaffen. Scheelt ook veel gedoe met zeilen hijsen en strijken en zo, dus ja, een speedboot, dat moest het worden. En nu juist dat komt natuurlijk goed van pas op dit moment. Engelsman heeft een flinke motor achter zijn speedboot, daarmee gaat getrokken worden.

Even later verschijnt er een auto met sirene en zwaailicht op het toneel. Drie man havenautoriteit. Ze stappen uit, kijken naar de boot op de keien en halen hun schouders op. Tja, hier kunnen zij ook niets aan doen. Het effect van de sirene en zwaailichten is echter fenomenaal. Binnen no time staat de kade vol met nieuwsgierige toeschouwers. Zij zien hoe onze Engelsman verschijnt in zijn speedboot, waarna vanaf de geplaagde boot lijnen worden overgebracht. Helaas is de 50 pk van de speedboot onvoldoende om de gestrande boot uit haar benaderde positie te bevrijden.

Terug naar de koffie

Ik constateer dat ik in de ontstane situatie geen bijdrage meer kan leveren aan de redding van de zeilboot en bedenk dat wij ook nog koffiedrinkers aan boord hebben. Dus wat zou ik hier nog blijven? Op de terugweg naar onze boot informeer ik nog even in het Sailors Bay café of daar nog een speedbooteigenaar aanwezig is die assistentie zou kunnen verlenen, maar helaas, hier zitten alleen zeilers.

Tja, het is natuurlijk jammer voor jullie lezers dat ik vroegtijdig het strijdtoneel heb verlaten. Zo kan ik geen verslag doen van de uiteindelijke afloop van deze ellende. De volgende dag was de boot verdwenen en er stak geen mast boven water uit, dus zou je kunnen concluderen dat het gelukt is om de boot weg te krijgen en naar een betere plek te brengen. Dat is ook wat ik van-horen-zeggen heb. Dus daar houden we het op.  Naar was het wel.

Sinterklaas

Zo vliegen de dagen op Las Palmas aan ons voorbij en is het al snel 4 december. De bemanning van de Batjar heeft ons die avond aan boord uitgenodigd, samen met de bemanning van een andere Nederlandse boot met kinderen.  Als we goed en wel zitten wordt er op de boot geklopt en staat er een zak met prachtige kadootjes en gedichten op dek. De Batjar bemanning heeft (verder…) gezorgd voor pepernoten, mandarijnen en zelfs marsepein. Geweldig.

Verder worden we ook niet vergeten, van Lia (trouwe bloglezers weten nog, ja die van de VVV in Aalten) kregen we namens Sinterklaas prachtige, speciaal op ons aangepaste, uitvoeringen van Sinterklaasliedjes toegestuurd en vanavond verwachten we ook nog een klein zakje met kadootjes aan boord van de Antares.

Gran Canaria - Tenerife

Gisteren (6 december) zijn we een kleine zestig mijl verder westelijk gevaren naar Santa Cruz op Tenerife. Het wordt een mooie zeildag waarin we aan de wind, windkracht vier tot vijf, alweer mooie snelheden boeken. De swell is gelukkig minder dan tijdens onze tocht van Lanzarote naar Gran Canaria, maar helaas moet Quirijn weer drie keer spugen. Arme kind. Hedda voelt zich ook niet helemaal lekker omdat zij binnen wat dingen moet doen. Ik sta de hele dag achter het stuur en heb het daarom een stuk makkelijker. Sturen is de beste remedie tegen zeeziekte. Hedda ligt ’s middags een paar uurtjes binnen op de bank en Quirijn ligt onder een dekentje gezellig bij mij in de kuip. We zingen liedjes waarbij ‘Voor de groentewinkel stond, Keesje de Jordaan’ zijn absolute voorkeur heeft. Ik zit alleen met het begin van het tweede couplet… hoe ging dat ook alweer? Ik zing dan ‘plotseling vloog er een meloen, door de winkelruit. Daarna volgde een meloen, in de baas z’n snuit…’.  Maar, klopt dat wel? Twee keer een meloen? Of was het de eerste keer een andere vrucht? Een tomaat misschien? Of een bloemkool? Daarmee kun je nog eens een ruitje ingooien! Maar werd er eigenlijk wel een ruit ingegooid? Zo veel geweld in een kinderliedje? Dat zal toch niet? Nu ja, wie het weet mag het mailen. Anders houd ik het wel bij mijn versie, alhoewel zo veel geweld toch niet goed kan zijn voor zo'n ukkie?

Santa Cruz de Tenerife

Santa Cruz de Tenerife. Dat klinkt net zo mooi als Las Palmas de Gran Canaria. Helaas is de werkelijkheid anders. We liggen hier, met in het achterhoofd de herinnering aan Las Pamas, in een wat desolate haven! Omringd door betonnen kademuren die hoog boven ons oprijzen. Een havenkom waar zo nog tien steigers bijgelegd zouden kunnen worden, maar daar is duidelijk geen vraag naar. Een havenkantoor dat al wel gebouwd is op een volledig gevulde havenkom, maar duidelijk laat zien dat het oorspronkelijk beoogde gebruik van deze haven nooit gehaald is; het grootste deel van het havengebouw, waar ooit wellicht een restaurant en/of winkel was voorzien, staat leeg. De marina wordt omgeven door parkeerterreinen die in gebruik zijn door autoverhuurbedrijven maar voor het grootste gedeelte leeg staan. Over deze desolate, betonnen, vlakte loop je tien minuten naar het centrum. Om echt in het centrum te komen moet je echter nog eerst over een bouwput heen. Hier wordt een nieuwe, verdiepte weg aangelegd maar dat werk ligt al jaren stil vanwege een conflict tussen opdrachtgever en aannemer. Tja.

De stad zelfs is aardig maar voelt voor ons, stadsmensen, wat dorps en ingeslapen aan. Hoewel er vandaag een leuke vrijmarkt was, waar we lekker hebben rondgestruind. We hopen over een aantal dagen verder te varen naar een haven zuidelijker op Tenerife en daar een Nederlandse boot met twee kinderen te treffen. Vervolgens willen we nog graag naar La Gomera en daar gaan we ons voorbereiden op de oversteek naar de Kaap Verden. Maar tegen die tijd zit 2014 er al weer bijna op...

Slotwoord

Beste lezers, althans, wie van jullie nog niet afgehaakt is in dit vreselijk lang(dradig)e bericht…  nu ik dit zo allemaal schrijf, is het me duidelijk dat ik te lang heb gewacht met weer een blogbericht te plaatsen. Daardoor moeten jullie je door zo’n lang verhaal worstelen. Mijn excuses daarvoor, ik zal proberen mijn leven te beteren. Maar ik verschuil me ook graag lekker makkelijk achter dat het internet op de Canarisch niet overhoudt. Op Las Palmas was het ronduit traag, hier in Santa Cruz is het wat beter. Kijk, toch nog een pluspuntje voor Santa Cruz!

Artikel in Zeilen

In het decembernummer van Zeilen magazine, dat nu in de winkel ligt, staat een artikel van mij over de (jarenlange) voorbereiding van onze zeilreis! ‘Van Droom naar deadline’.

Ik vind het iedere keer weer erg leuk en bijzonder als een artikel geplaatst wordt, dus ben weer blij.

Voor de lezers die via het artikel in Zeilen op onze website komen:

Hartelijk welkom! Leuk dat je onze website even bezoekt! Op deze site staan onze belevenissen van de afgelopen maanden en ook van de periode ervoor, tijdens de voorbereiding. 

In de rechterkolom vind je verwijzingen naar websites van andere zeilers die momenteel onderweg zijn, in het tabblad ‘Links’ staan verwijzingen naar eerdere vertrekkers.

Wij zijn nu 5 ½ maand onderweg en liggen inmiddels op Lanzarote. We ervaren de reis tot nu toe als volgt:

Wat we heerlijk vinden: het leven aan boord, contact met andere zeilers en lokale bevolking, landen bezoeken, mooie dagtochten, de ankerbaaien, tijd doorbrengen met onze zoon, aankomen op nieuwe bestemmingen, tijd hebben voor elkaar.

Wat we niet leuk vinden: de meerdaagse zeiltochten. -Gek toch, dat te horen van iemand die van zeilen houdt??- Vooral de deining / golven maakt dat de meeste meerdaagse tochten tot nu toe onaangenaam waren. De moeite om je staande te houden op een continu stuiterende boot, in slaap komen terwijl je je steeds schrap moet zetten en lawaai van wind en zee om je heen, de eeuwige angst dat er dingen kapot gaan of dat de weersomstandigheden verder verslechteren, maakt het onprettig. Onze dagen onderweg vullen zich met wachtlopen, slapen, eten, aandacht voor onze zoon. Ruimte voor andere bezigheden hebben we op die tochten nog niet gevonden. We kijken dan ook niet uit naar de lange trajecten die voor ons liggen; eerst naar de Kaapverden circa 8 dagen en daarna circa 3 weken naar Suriname. 

… Kortom, de kwelgeest reist nog altijd mee… :-)

Met vriendelijke groet,

bemanning Antares,

Hedda, Quirijn, Walewijn

Landleven op Lanzerote

Op zeilgebied geen nieuws. Ach, verder ook niet zo veel nieuws eigenlijk. Het gaat, zo gezegd, zijn gangetje hier op Lanzarote. We liggen al 16, nee 17, nee 18 dagen in dezelfde haven. De tijd gaat snel. Wat doen we zoal?

De eerste negen dagen zijn we bezig geweest met de reparatie van onze Furlex (het rolsysteem van het voorzeil). Niet de hele dag, maar toch zeker een aantal uren per dag werken aan de Furlex en de rest van de dag op zoek naar de oorzaak en oplossing. Na anderhalve week… gelukkig, de Furlex doet het weer. En ja, de oplossing voor het probleem werd gevonden op Hedda’s verjaardag!

Atlantic Odyssey

Verder ontmoeten we veel andere vertrekkers hier in de haven. Waaronder een Amerikaans stel met twee kinderen, waardoor Quirijn lekker kan spelen met hun vierjarig zoontje.  De eerste week ligt de haven bomvol, de Atlantic Odyssey (een georganiseerde oversteek van Lanzarote naar Martinique, waaraan ruim dertig boten meedoen) vertrekt over een aantal dagen. We zwaaien de boten uit op hun vertrekdag en ik ben een beetje jaloers op de uitgebreide bemanningen aan boord van de schepen.  Stuk voor stuk varen ze met een flink aantal opstappers aan boord. Ik zie een Najad 460 met zes (begin) dertigers. Tja, dan is het een stuk relaxter oversteken dan wij met een onderbemande crew van twee plus klein kind. ... 3 uur op, 9 uur af, wat een luxe moet dat zijn!

Verjaardag Hedda

We vieren Hedda’s verjaardag ’s ochtends met de bemanning van een aantal buurboten op de koffie. Hedda heeft een appeltaart gebakken -- ik schreef het in de eerste alinea al, we hebben geen nieuws. En dan krijg je dit soort informatie dus :-)  --. Van onze buren van de Win2Win kregen we een prachtig cadeau; zij hebben ons de afgelopen weken een aantal keren gefilmd en hebben daar een prachtige compilatie van gemaakt. Er zitten zelfs beelden in dat wij de haven van Agadir uitvaren en de haven van Lanzarote binnenvoeren. Beelden die je nooit ziet van jezelf. Hedda en ik waren allebei tot tranen toe geroerd toen we de film aan boord van de Win2Win te zien kregen. Tja, belachelijk natuurlijk, maar wie ons kent begrijpt dat dit nou eenmaal zo gaat bij ons … Verder kreeg Hedda van buurboten nog Hollandse producten als pepernoten en appelstroop. Quirijn had een prachtige tekening en slinger gemaakt. Hij mocht dat vooraf niet verklappen van mij en heeft zich keurig ingehouden, maar toen Hedda de cadeautjes had uitgepakt zij hij: ‘en nu ga ik het verklappen’ waarna hij twee keer in zijn handen klapte.

 

Afsluitingsfeest verjaardag Hedda

Dan de avond van Hedda’s verjaardag. Tja, je wordt niet iedere dag ‘achtentwintig’, dus dan moet je groot uitpakken. Dat heeft Hedda gedaan! Op het haventerrein stonden om 18.30 uur vijf touringcars klaar. Zo ongeveer alle zeilers die op dat moment in de Marina Lanzarote lagen stapten in die bussen, waarna deze naar een jachthaven een half uur verderop reden. Daar vond in een mooie omgeving een receptie plaats met drank en hapjes. Dat is niet gek he, voor een verjaardagsfeestje? Nu ja, eigenlijk was het een receptie van de jachthaven. De familie Calero is eigenaar van een aantal jachthavens op de Canaries en nodigde alle zeilers uit voor een receptie. Geheel en al verzorgd door de familie. Erg sympathiek, wij hebben zo iets nog nooit eerder meegemaakt.  De familie Calero was aanwezig en de oudste hield een speech. Ook was er een speech van Jimmy Cornell, zeilers onder jullie kennen hem ongetwijfeld van zijn pilots zoals de World Cruising Routes. Leuk om de man eens te ontmoeten.

Lanzarote tours

De dag na de ontdekking van het Furlex probleem hebben we een auto gehuurd en het eiland rondgereden. Lanzarote is een bijzonder (kaal) eiland, soms heb je echt het gevoel dat je in een vulkaan rijdt. Heel bijzonder. Maar wij merkten dat we erg verwend waren door onze rondtocht in Marokko, waar de landschappen steeds veranderen. Hier is dat minder het geval.

Verder is het eiland heel, heel toeristisch. Overal waar maar iets te zien is, vind je een grote parkeerplaats met touringcars en huurauto’s. Ik vond dat wel leuk. Op een gegeven moment ben ik maar toeristen gaan fotograferen. Van de bezienswaardigheden was toch nauwelijks iets te zien, door alle toeristen die ervoor stonden.

museum over het ontstaan van vulkaaneilanden

Socializen XXL

Het weekend na Hedda’s verjaardag was het qua weersomstandigheden mogelijk om te vertrekken en de Furlex was gereed. Maar we wilden in het kader van de morele steun even wachten totdat de bemanning van de W2W met het vliegtuig naar NL vertrok, dus we zijn nog even gebleven. 

Om het wachten aangenaam te maken, bedacht Hedda een steigerborrel. En zo stonden er zaterdagavond ruim twintig man voor de Antares op de steiger en borrelden we met bemanningen van boten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Noorwegen, Zwitserland, Oostenrijk, Verenigde Staten en drie Turkse boten. Lekker internationaal. Een deel van de boten is van plan de komende tijd ook nog naar de Kaap Verden te varen, dus wellicht komen we hen daar nog tegen.

''Nee, gewoon een simpele borrel. Neem maar een flesje wijn mee
of wat biertjes . Geen hapjes ofzo hoor. We houden het gewoon simpel....'

Kerstweer

De weerssituatie na vorige weekend was helaas dermate slecht dat we hier nog wel even vastliggen. We hebben de afgelopen dagen soms erg harde wind gehad en verder veel, veel regen en ook heel wat onweer. Afgelopen zondag kwam er een Nederlandse zeilboot binnen varen  die we nog niet eerder waren tegengekomen, zij waren op hun reis zelfs nog geen andere Nederlandse zeilboot tegen gekomen. Leuk, er waren twee kinderen aan boord van rond tien jaar en al snel borrelden wij in de kuip met de ouders en speelde Quirijn binnen met de kinderen.

En zo rijgen de dagen zich aaneen. We hebben geen idee wat voor dag het is en als we hier in het dorp lopen verbazen we ons -in korte broek- over de kerstspullen in de winkels. Nu het al dagen regent  raken we overigens al wat makkelijker in de kerststemming … gewend als we zijn aan regen voor de kerst in Nederland  - maar ik hoef jullie natuurlijk niets te vertellen, kijk gewoon even naar buiten en je weet waar ik het over heb. Wij zijn hier de laatste dagen zeg maar solidair met jullie daar.

Kunnen we verder?

Nou, zoals gezegd, geen nieuws op zeilvlak of het moet zijn dat we nu ergens komende week een gaatje in het weerpatroon zien waarmee we wellicht verder kunnen. Onze gedachte is om naar Gran Canaria te varen, circa 120 mijl verderop. Maar die swell… er staan de komende dagen weer golven van 4,5 a 5 meter hoog. Niet te doen. Dus wachten we nog maar in de hoop (en verwachting) dat ergens volgende week niet alleen de wind, maar ook de golven afnemen.

En aan het einde van de steiger ligt ... de Burger King. Gelukkig weten we die meestal te mijden. Het is hier een volledig nieuwe jachthaven,
om de zoveel dagen opent een nieuwe sushitent, tapasrestaurant of cafe. 

Van Afrika naar Europa: Agadir – Lanzerote

Au revoir Maroc

Met gemengde gevoelens verlaten we zondagmiddag 2 november om 17 uur de haven van Agadir. Blij dat we Marokko hebben bezocht, zo indrukwekkend, zo mooi. Maar ook blij dat we weer vertrekken, want we hadden in Marokko steeds het gevoel op onze hoede te moeten zijn. Wat dat betreft verandert er de volgende dagen overigens niet veel. Ook tijdens het zeilen, zeker op meerdaagse tochten over grotere afstanden, zijn we continu alert. Op alle bewegingen en geluiden van het schip, de situatie van de zee en golven, de wind, alle uitrusting en apparatuur aan boord en de overige scheepvaart. En op onszelf natuurlijk, zorgen dat wijzelf geen schade oplopen als de boot een schuiver maakt en voorkomen dat we zeeziek over oververmoeid raken.

Vooruitzicht

Het is typisch. Voor ons ligt een tocht van ca 230 mijl. Dat is, ter vergelijking, ruim heen en weer van IJmuiden naar Lowestoft. Een hele tocht dus. Maar omdat onze vorige tocht (Faro – Agadir) rond de 430 mijl lang was en omdat we de komende maanden veel langere tochten voor de boeg hebben, voelt deze tocht als een klein stukkie. We zijn overigens blij dat we in een keer van Faro naar Agadir zijn gevaren, zo hebben we al weer meer kunnen wennen aan het varen van lange afstanden. Bovendien hadden we, als we in plaats van Agadir naar onze initieel beoogde bestemming Rabat waren gevaren, nu weer vastgelegen vanwege de harde wind en flinke swell die daar staat. Wij profiteren de komende dagen van naar verwachting NO 4-5, met helaas in de eerste nacht NO 5-6. Dat is ons eigenlijk iets te hard, maar woensdag gaat het ook hard waaien en dan loopt de swell weer flink op. Voor woensdag willen we daarom op Lanzerote zijn. Dinsdag zal de wind naar verwachting afnemen naar NO 2-3.

Dronken stuurautomaat

Hoe dan ook, het is best een afstand die we moeten varen. De eerste uren motoren we omdat er geen wind is. Onze stuurautomaat doet het weer, al slingert hij met grote slagen van links naar rechts alsof hij, in de dagen dat wij met huurauto Marokko bezochten, de complete illegale alcoholvoorraad van Agadir en omgeving erdoorheen heeft gejast. Oh, dat is trouwens best een ding... Wij bezochten in Agadir een supermarkt. En via een zijdeur de aanliggende slijterij. Een goede moslim drinkt natuurlijk geen alcohol. En dus stond de parkeerplaats vol met auto’s, stuk voor stuk met zenuwachtig om zich heen kijkende mannen erin. Af en toe liep er een ander mannetje naar zo’n auto toe, ging een raampje over en werden er tasjes vol flessen drank (auto in) en geld (auto uit) gewisseld. Ook in de slijterij zenuwachtige en opgetogen mannen. Bij de uitgang werd er fooi uitgedeeld, wij denken om ervoor te zorgen dat de winkelier zijn mondje dicht houdt. Wij kochten er twee flessen Marokkaanse wijn, Hedda was de enige vrouw in de toko.

Anyway, een aantal uren na ons vertrek uit Agadir gaat het waaien en kan de motor uit. We varen met gereefd grootzeil en volledig voorzeil de nacht in. Via de marifoon hebben we contact met de Win2Win, zij zijn ook uit Agadir vertrokken en onderweg naar Lanzerote.

Het waait al snel dik NO4 met vlagen 5, later die nacht 5 met uitschieters naar 6 Bf. We reven ook het voorzeil. Vervelend is, dat de golven flink opbouwen. We stuiteren behoorlijk en maken regelmatig een schuiver van een golf af. Binnen is het een flink kabaal vanwege de golven tegen de romp en in de kooi moet je je schrap zetten om te blijven liggen, maar daardoor kom je nauwelijks in slaap. Oncomfortabel en onprettig. De volgende ochtend gaat het nog te keer en bespreken Hedda en ik de situatie. Dit vinden we niet leuk. Hoe houden we dit een week vol, onderweg van de Canarische Eilanden naar de Kaap Verden? Laat staan de tocht erna, circa drie weken naar Suriname? Dat is niet te doen op deze manier! Dit vinden we helemaal niet leuk. Bah, bah, bah. En ja, weer vergeten om foto's te maken tijdens het gehobbel. Of eigenlijk heb ik er wel aan gedacht, maar had niet de energie om foto's te maken. Gelukkig zijn wij niet zeeziek, maar arme Quirijn spuugt drie keer, waarbij hij de laatste keer ook de kuip en Hedda onder spuugt. Van tijd tot tijd hebben we via de marifoon contact met de Win2Win, erg gezellig. Wij hebben tijdens onze reis nog niet eerder meegemaakt dat we opvaren met een andere boot. Het bevalt ons wel goed, vermindert het gevoel helemaal alleen te zijn op de grote, lege, donkere zee.

Uitwijken

Maandag is de hele dag rond NO 5, af en toe iets minder en af en toe wat meer wind. We hobbelen nog altijd behoorlijk. Het voordeel van deze situatie is wel, dat we flink opschieten. We tikken regelmatig 7 of 7,5 knopen aan en lopen verder rond de 6 tot 6,5 knoop. We kunnen gedurende de eerste nacht en dag zelfs de (bij minder wind) snellere Win2Win prima bijbenen, tot onze eigen verassing.  Maandag rond 13 uur hebben we de halve oversteek er al op zitten. Eind van de dag ontstaat een akkefietje met een zeeschip dat maar niet reageert op onze oproepen via de marifoon. Nadat hij op twee mijl afstand van ons wijkt en achterlangs steekt, roept Hedda hem nog een keer op om te checken of hij de Win2Win, die een aantal mijl achter ons vaart, ook wel ziet. De man reageert geïrriteerd waarom wij hem zo nodig al zes mijl geleden opriepen. Tja, zegt Hedda, als hij toen gereageerd had, hadden wij hem verteld dat wij een kleine koerswijziging konden maken en achter hem konden passeren. Dan had hij zijn koers en snelheid kunnen handhaven. Omdat er geen contact was, moesten wij onze koers en snelheid wel vasthouden en moest hij (conform de regels) uitwijken voor ons… Het leidt in ieder geval even lekker af van het gestuiter en zo zijn we een uurtje zoet. Het schip passeert achter ons en voor de Win2Win en daarmee keert de rust weer terug.

Minder wind

Maandag einde van de middag neemt de wind wat af en vlakken ook de golven wat af. Of raken we er aan gewend? Tijdens mijn wacht van 20 uur tot 00 uur neemt de wind, conform de voorspelling, nog even toe maar tegen middernacht zwakt de wind af naar 3-4 Bf. Tijdens de wacht van Hedda (00-04 uur) kan het rif uit het voorzeil. 

In ons grootzeil laten we het rif staan, hoewel we minder snel gaan vaart dat wat ontspannender dan met volledig grootzeil. 

Vanwege het slaapgebrek uit de vorige nacht en het gehobbel op maandag overdag ben ik erg moe als ik aan mijn wacht (04-08 uur) begin. Daarom slaap ik af en toe 5 a 10 minuten met de kookwekker bij de hand. Tijdens de overdracht zegt Hedda in de verte lampen te zien, maar niet te weten wat het is. Op de AIS is niets zichtbaar, misschien zijn het vissers? Gedurende mijn wacht komen we wat dichterbij en bij het licht worden zie ik dat het de lichten zijn van dorpen op Lanzerote. Land in zicht! Omdat de wind behoorlijk afneemt loopt onze bootsnelheid flink terug en loopt de Win2Win snel bij ons vandaan. Zij varen met hun lichtere boot bij minder wind stukken sneller dan wij. Mooi om op de AIS te zien hoe goed zij snelheid kunnen houden, terwijl bij ons de snelheid terugzakt naar 3,5 tot 4 knopen. 

Het is weer lekker varen zo, met afnemende golven en dito wind en in het zicht van de haven. Ons fototoestel komt dus weer aan dek, evenals die van Quirijn.

Land(zarote) in zicht!

  

Worstelen met de Furlex

Een uurtje voor de haven zetten we de motor bij, de wind is te veel afgenomen om nog voortgang te boeken. We krijgen het voorzeil niet ingerold, kennelijk zit er iets klem in de Furlex (dat is het rolsysteem waarmee je het zeil kunt in- en uitrollen). Uiteindelijk halen we het voorzeil met enige moeite helemaal naar beneden en binden het aan de reling vast. Morgen maar kijken wat er aan scheelt. Gelukkig deed dit probleem zich niet voor midden op zee, toen we het zeil moesten reven vanwege de toenemende wind. 

Dinsdag 5 november 12.00 uur leggen we aan in de spiksplinternieuwe Marina Lanzerote. De haven is vorige week officieel geopend. Het ziet er mooi uit, al zijn er nog wat opstartproblemen. We vinden het erg leuk dat we in de deze haven weer tussen andere vertrekkersboten liggen, uit alle landen tot aan Australië en Nieuw Zeeland aan toe.

Arrecife

We liggen nu een week in de Marina van Arrecife. We hebben alle onderdelen van de Furlex uit elkaar gehaald maar nog geen oorzaak en oplossing voor het niet functioneren gevonden. We demonteren alles wat maar los kan en halen ook het hele voorstag los om e.e.a. te inspecteren.  Al vier dagen werk aan gehad, maar helaas nog geen oplossing. Morgen maar eens de mast in, misschien is de voorstag gebroken.

Hier in de haven ligt naast de Win2Win ook de Nederlandse boot Batjar en we ontmoeten de bemanning van de Amerikaanse Gavroche. Die boot kwamen we maanden geleden in A Coruna ook al tegen, maar toen waren zij niet aan boord. Quirijn speelt met hun twee kinderen terwijl wij met de ouders kennismaken en bijkletsen. Helaas vertrekken zij op korte termijn al naar de Carieb en zal het nog wel lang duren voordat wij hen (misschien) weer tegenkomen. Ook ontmoeten we een Duits echtpaar met twee kinderen, waarvan de oudste van Quirijns leeftijd. Hoewel zij twee dagen na onze aankomst alweer vertrekken, liggen onze routes redelijk gelijk en we hopen en verwachten hen de komende tijd ook weer tegen te komen, zodat Quirijn weer een speelmaatje vindt. 

IKEA

Er is hier op Lanzerote een IKEA. Een kleintje weliswaar, maar een echte. Heerlijk zeg! We hebben er lekker in een huiskamer gezeten. Na maanden weer eens op een echte bank gezeten! In een (bijna) echte woonkamer! O.K. de tv wilde niet aan en als we achter ons keken, zagen we allemaal mensen langs onze woonkamer lopen, maar als we de andere kant op keken leek het net echt. Heerlijk! We overwogen om een kopje koffie uit het restaurant te halen en de hele middag met een boekje onder de schemerlamp in de huiskamer te blijven zitten, maar dat hebben we maar niet gedaan.

Naast de Furlex werkzaamheden verdiepen we ons momenteel in luisterboeken, te downloaden van internet. Lijkt ons geweldig om via de Ipod tijdens onze nachtwachten luisterboeken te kunnen afspelen. Zelf boeken lezen verrgoot de kans op zeeziekte dus dat durven we niet echt aan. Bovendien verblindt het lezen je ogen, waardoor je even nodig hebt voordat je in het donker weer kunt zien.

Nu is Hedda binnenkort jarig, dus wie nog een cadeau wil geven… :-)

Roadtrip Marokko

Land van Contrasten
Marokko, een land van contrasten. Adembenemende landschappen. Maar met een bevolking die datzelfde landschap gebruikt als vuilnisbak. 

Grote armoede tegenover ultieme rijkdom in Marakech. Droomvilla's omringd door oases van siertuinen met alle kleuren bloemen en planten. Aan de overzijde van de weg, verdorring, verwoestijning, uitdroging. De siertuinen van de rijken slokken het water op waar zo’n groot tekort aan is in het omringende land. In de oude binnenstad (Medina) probeert de bevolking het hoofd boven water te houden. Iedere dag is het voor deze mensen ploeteren om overeind te blijven. Handkarren, leerlooierijen vol chemische stoffen, bedelaars, parkeerwachters. Zij zijn officieel aangesteld door de overheid, maar zonder salaris. Moeten het hebben van wat de parkeerders hen betalen. Toeristen zijn natuurlijk vogelvrij, die moeten worden uitgebuit. Een enkeling klust bij; of we hashies willen?

Perspectiefloos leven op het dorre platteland. Dorpen vol verveeld hangende mannen langs de grote weg. Soms is er werk, dan haalt een pick up auto de mannen op. Maar meestal is er geen werk en wachten de mannen de hele dag voor niets. Mannen ja. En jongens. Vrouwen zien we op het platteland nauwelijks. Zeker niet alleen. Zij zitten binnen.

Toerisme
En daar rijden wij dan aan voorbij. In een huurauto die voor een week meer kost dan de 2500 Dirham (ca 250 euro) die een goed betaalde ambtenaar hier maandelijks krijgt. Nog zo'n contrast dus. De rijkdom van de toeristen tegenover de armoede van de bevolking. Geen wonder dat bij iedere stop die wij maken, hordes mannen en jongens bedelen om geld. Onprettig vinden we het wel. Erg onprettig. We zijn niemand tegengekomen die zonder bijbedoelingen wilde helpen. Altijd moet er geld tegenover staan.

Schrijnend is het ook. Regelmatig zien we in de middle of nowhere, soms tientallen kilometers van het vorige en volgende dorp, mannen langs de kant van de weg zitten om spullen te verkopen aan toeristen. Nou ja, spullen? Tot aan stenen aan toe. Met een zeiltje op twee, drie stokken beschermen zij zich tegen de koude wind. Een keteltje water op een vuurtje houdt hen misschien warm. Wij passeren met cruisecontrol, airco/verwarming en fototoestel. 

Route
Vanuit Agadir bezochten we vijf dagen met een huurauto het binnenland van Zuidelijk Marokko. Dag 1 reden we via de kustweg naar Essouira en vervolgens door naar Marakech. Dag 2 bezochten we Marakech. Dag 3 reden we door het Hoge Atlasgebergte (over de Tizi n' Tichka pas van 2260 meter hoog) naar Ouarzazate, richting de woestijn. Op dag 4 reden we via een zuidelijke route (de N10) terug naar Agadir. Dag 5 nog even op en neer naar het 180 kilometer zuidelijk van Agadir gelegen Sidi Ifni. In totaal reden we circa 1200 kilometer over voornamelijk keurige en recent verbeterde wegen. Soms slechte wegen, een deel reden we onverhard. Wat een prachtig en afwisselend landschap! Maar wat een - we hebben het helaas niet anders ervaren - onprettige bevolking. 

Onderstaand een fotoreportage van onze roadtrip door Marokko. Je vindt er veel foto's van landschappen. Wij waren diep onder de indruk van de steeds wisselende, maar altijd prachtige landschappen. Op de foto's zie je weinig lokale bevolking. Wij vonden het simpelweg te schrijnend om de mensen in hun armoede te fotograferen. 

Dag 1 - Agadir - Essouira - Marakech

Een prima kustweg brengt ons 175 kilometer noordelijk langs de oceaan naar Essouira. Onderweg komen we een veld met meer dan vijftig dromedarissen tegen, bij elkaar gehouden door twee herders. We hadden Quirijn beloofd minimaal 1 dromedaris of kameel te zien, die belofte hebben we na twee uur rijden al ingelost. 

We rijden door dorpen waar langs de weg kleine winkeltjes staan, garages waar oude auto's als Renault 12, Renault 18, Peugeot 504 en oude Mercedessen rijdend worden gehouden. Veelal taxi's, die binnen eigen regio's tussen de dorpen rijden. 

Auto uit de jeugd van Hedda

Essouira vinden we fraai. De oude Medina is (zoals alle Medina's) ommuurd en vanaf deze muur heb je

een mooi uitzicht over de oude stad en over zee. In de haven bouwt men met de hand houten vissersschepen, zowel groot als klein.

Medina Essouira

Dag 2. Marakech

Dankzij oud-collega Femke Haccou en haar ouders (van wie we een reisgids Marakech kregen) vinden we in deze hectische stad onze weg. De Medina van Marakech is druk! Niet normaal zeg. Nu ja, wel normaal voor de lokale bevolking, zij weten niet anders. Bizar, wat een gekkenhuis. En wat een smerige troep. Vuil op straat, uitwerpselen, een lekkend riool. In de smalle straatjes wemelt het van de mensen, daar tussendoor rijden fietsen, brommers, ezels met karren en af en toe zelfs een auto. Ze toeteren je opzij. Quirijn is het allemaal te druk, hij zoekt steevast de veiligheid van zijn buggy. Sla je van een hoofdroute af een doodlopend steegje in, dan wordt het al iets rustiger. Nog een bochtje om en je loopt tussen blinde muren. Aan het einde een kleine deur. Achter die deur ligt een Riad, in ons geval Riad Amanouz. Een oase in de hectische omgeving. 

Eerst een impressie van de Medina Marakech.

Djemaa el Fna

We bedenken ons, dat ons bezoek aan Marakech eigenlijk sowieso een reis terug in de tijd is. Ik koester altijd al de wens om eens rond te lopen in het Amsterdam van begin 20e eeuw. Hier, in Marakech, opent zich die wereld. Een stad waar alle activiteit plaatsvindt in het oude centrum. Zo was het ook in de Amsterdamse Jordaan van ruim honderd jaar geleden. Armoede, krotten, grote gezinnen wonend in een paar meter verkrotte woning. We bezoeken ook het nieuwe Marakech, maar buiten woningen, hotels en een enkel restaurant en winkel, is daar niet veel. Het economisch en sociale leven speelt zich af in en rond de nauwe, versleten straten van de oude Medina.

Een van die economische activiteiten is de leerlooierij. Hier wordt leer vervaardigd op een wijze waarop dat ook al honderden jaren geleden ging. Het is wederom schrijnend om de mannen aan het werk te zien. Badend in chemische stoffen, omgeven door ongedierte en stank.

Na de hectiek van de stad is het heerlijk om weer het doodlopende steegje in te slaan naar de Riad. Een Riad is een woonhuis, tegenwoordig vaak een hotel. Rondom een open ruimte (buitenlucht) bevinden zich meerdere gesloten vertrekken. Een aantal verdiepingen hoog. Op het dak vaak een dakterras. In de Riad hoor je niets van de hectiek buiten de deur. Het is een oase van rust. Heerlijk om bij te komen van de drukte in de stad. In onze Riad Amanouz worden we zeer hartelijk ontvangen door de gastvrouw. We krijgen een uitgebreide toelichting over de stad. Iedere ochtend staat een heerlijk ontbijt klaar en vertelt de gastvrouw honderduit over Marokko, Marakech, alle sociale en andere mistanden in het land en de stad, de ontwikkelingen die het land doormaken en de problemen waarmee het kampt. Op de ochtend van ons vertrek loopt de sympatieke vrouw helemaal met ons mee de Medina uit naar de parkeerplaats waar wij onze huurauto hebben staan, om de parkeerwachters te vertellen dat zij het niet in hun hoofd moeten halen om ons -toeristen- zo veel mogelijk geld af te troggelen. http://www.riadamanouz.com/

Dag 3 - Groen is het nieuwe rood

Met enige opluchting laten we de volgende ochtend de Medina achter ons. We zijn wel toe aan wat rust en kijken uit naar de lange autotocht door het Hoge Atlasgebergte die we vandaag voor de boeg hebben. We zijn de bocht nog niet om, of worden staande gehouden door een politieagent. We zijn door rood gereden. Althans, volgens oom agent. Of nee, volgens zijn collega, die -zo legt de sympatieke snordrager ons uit- een eind terug zag dat wij door rood reden. In werkelijkheid was daar geen sprake van, reden wij keurig in een rijtje door groen. Maar ja, ons protest heeft natuurlijk geen zin. Ja, hij weet het ook niet, zijn collega, die meldde hem dat. Belachelijk, schandalig, maar onderdeel van de Marokko Belevenis, moeten we maar denken. It's all in the game. We mogen 70 euro afrekenen. Terwijl onze vriend de formulieren invult maken we stiekem een foto van hem (het is in Marokko streng verboden foto's van politieagenten, militairen, overheidsgebouwen en grenzen te maken... maar we willen toch wat genoegdoening voor deze onrechtvaardigheid. Hoewel we de foto maakten, durf ik hem niet op de weblog te plaatsen). 

Deze ervaring dragen we de komende dagen met ons mee. Overal zien we in onze beleving politieagenten op ons loeren. We rijden langzamer dan langzaam om ook maar niet in de buurt te komen van de maximum toegestane snelheid, tot grote frustratie van de Marokanen in hun oude Renaults en Peugeots. Bij ieder stopbord staan we minimaal vijf seconden stil, ook al is er in de wijde omgeving geen ander verkeer te bekennen.

Op het platteland staat bij vrijwel ieder dorp een politiepost waar auto's worden aangehouden en gecontroleerd. Ieder keer houden we ons hart vast. Wat zouden ze nu weer verzinnen? Gelukkig blijft het bij de ene keer in Marakech. 

Hoge Atlas

De doorgaande weg van Marakech naar Ouerzazate leidt ons over de 2260 meter hoge Tizi n' Tichka pas. Het landschap is continu anders. Maar altijd prachtig, adembenemend.

Ook hier wonen mensen. Links onder de woningen ligt was te drogen en een stukje lager lopen twee kinderen naar het dorp.

Einde van de dag bereiken we Ouarzazate. Rond deze stad worden veel films opgenomen. Seven Years in Tibet, Jewel of the Nile, Gladiator etcetera. Grappig, een stad in the middle of nowhere. We slapen er in een hotel uit vervlogen tijden. Het straalt een en al vergane glorie uit. We zien op een vergeeld aanplakbiljet een bedankbriefje van Timothy Dalton (speelde in James Bond). Hij sliep hier ook, maar dat was niet vorige week ... in 1986. Zij zijn er bijna dertig jaar later nog altijd trots op, hoewel de vergeelde foto vrijwel onzichtbaar is geworden. We zijn de enige gasten, verder is het hotel uitgestorven. 

Dag 4 - Ouarzazate - Agadir

Deze dag rijden we ca 400 kilometer over glooiende wegen terug naar Agadir. De eerste honderd kilometer komen we nauwelijks andere auto's tegen. Een deel van de route is onverhard. Af en toe een vrachtwagen die zich moeizaam de berg ophijst, waarbij de snelheid terugloopt naar 5 kilometer per uur. Wij airco-en er in hoog tempo omheen. Gedurende een groot deel van de dag houden we zicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte, we cirkelen op afstand om de Jebel Toubkal heen, met 4167 meter de hoogste berg in Noord Afrika. 

taxistopplaats in een van de dorpen. Iedere regio heeft haar eigen kleuren taxi's, hier groen met wit. En iedere regio heeft haar eigen merk en type. Handig, zo specialiseren de monteurs zich in een type en  kan ook de inkoop van onderdelen specifiek plaatsvinden. 

Geduld, geduld, nog een paar fotootjes . 

Antares net zichtbaar aan de andere kant van de steiger. Om ons heen nieuwe, luxe appartementen. In de achtergrond een tekst die zoiets betekent als 'voor god en vaderland'. Maar misschien staat er ook gewoon 'zo, nu eerst een bavaria'.

 Zo, na een lange maar prachtige dag in de auto zijn we weer terug op onze boot in Agadir. Eltjo en Lilian van de Win2Win liggen ook nog in de haven en dat vinden we reuze gezellig! We praten gezellig bij over onze en hun belevenissen. De Marina is een soort compound. Een haven omgeven met appartementen, afgesloten door een slagboom. Dit is een andere wereld. Voor vrijzinnige Marokkanen een uitje. Sommigen lopen hier zelfs in korte broek. Enkele meisjes en vrouwen met blote schouders. Sommige restaurants hier schenken zelfs alcohol. Een groot contrast met de rest van Marokko.

Dag 5 - Sidi Ifni

We gunnen onszelf geen rust en rijden de volgende dag op en neer naar het ca. 180 kilometer zuidelijker gelegen Sidi Ifni. Tot in de jaren '60 was dit een Spaanse enclave en er moeten nog wat Art Deco gebouwen te vinden zijn en ook de sfeer schijnt er, volgens onze lonely planet, heel relaxed te zijn. Wij vinden het echter nogal tegenvallen, maar misschien hebben we gewoon te veel gezien de afgelopen dagen? In ieder geval is de route ernaartoe ook weer prachtig. 

Links, een van de weinige Art Deco gebouwen, deze in de vorm van een schip.

He, is dat niet de oude auto van Jan?

Overal vuilnis. Zoals hier net buiten een dorp in de bermen, maar vooral links op de foto.

Overal half afgebouwde huizen. Als er weer geld is, bouwt men verder. Dit is een normaal beeld van een stadswijk. Eigenlijk zien wij dit soort beelden thuis op het journaal ook, als de oorlog in Syrie in beeld is. Dan denk ik altijd dat het kapotgeschoten huizen zijn, maar kennelijk kijk ik dan met een te westerse blik.

Vertrek

Zondag 2 november leveren we onze huurauto weer in. We moeten nog een aantal uren wachten totdat we onze paspoorten en zeebrief van de boot weer afgestempeld terug krijgen van de douane en daarna verlaten we Agadir, Marokko. Blij dat we Marokko hebben bezocht, maar ook blij dat we het land weer verlaten. We hadden het gevoel altijd op onze hoede te moeten zijn en we waren het gebedel van de bevolking meer dan zat. We vertrekken eind van de dag richting Lanzerote. Het zal een pittige overtocht worden van twee dagen, ca 230 mijl. Maar daarover in een volgend blogbericht.

Voor nu, hartelijke groeten vanuit het zuiden.