HELP, DE BORDEN SCHUIVEN VAN TAFEL!

Ruim elf maanden geleden vertrokken we uit Nederland en in al die maanden deden we veel verschillende ervaringen op. Maar de wereld die we vorige week betraden is voor ons weer nieuw. Een wereld die we alleen kennen van websites van andere zeilers. Surfend op de laptop op onze bank twee hoog in Amsterdam Bos en Lommer lazen we over baaien met wel vijftig zeilboten voor anker... druk als tweede Pinksterdag op de meubelboulevard... 

Een verslag geschreven door  Hedda en Walewijn.

WORSTELNACHTJE

Vorige week dinsdag verlieten we eind van de middag de rust van een Tobagoaanse ankerbaai en voeren 75 mijl naar Grenada. Halve tot ruime wind 12 tot 15 knopen is iets te weinig voor ons schip, maar toch tikken we regelmatig zes, zeven knopen aan, zeker als de wind in de loop van de avond wat toeneemt. Dan moet je nooit denken 'het gaat best lekker', want dan word je onmiddellijk gestraft. Dus...

Op verzoek van enkelen, bijgaand onze contactgegevens

Prompt valt de wind aan het einde van mijn (Walewijn) wacht weg terwijl de deining blijft staan. Antares dobbert met klapperende zeilen mopperend op de rollende oceaan. Drie knopen, twee komma acht, twee komma drie, twee. Zeil vieren. Voorzeil klappert in de luwte van het grootzeil. Ietsje inrollen maar om het geklap te verminderen. Een punt acht knopen. Damned. Twee punt negen. Drie punt vijf. Zie je wel. Beter zo. Vier. Mooi. Twee punt acht. Wat??? Hoezooo, twee punt acht? Beng! Kolere grootzeil. Grootzeil aan. Ik lazer van de bank. Golven van de andere kant. Pfff... Klik. Reddingsvest vast. Klik. Lifeline vast aan de looplijn op dek. Balanceren over het achterdek, hevig gehinderd door de lifeline. Tsss... Lifeline verkeerd bevestigd. Terug naar de kuip. Lifeline los en opnieuw vast. Weer over het achterdek. Een been op het achterplateau, een been aan dek. Een oog op de zeilen, andere oog op de windvaanstuurinrichting. Ik draai de verstelknop op de windvaan. Vijf graden afvallen, acht graden afvallen. Een hand aan de reling, andere aan de knop. Twee graden erbij.

Focus op de GPS. Koers 15 graden te hoog, 21 graden, 33 graden te hoog. Een golf raast donderend onder Antares door. 23 graden te laag. Wachten. Kijken. Bijstellen. Vasthouden. 10 graden te hoog, 18 graden, 6, 13. 8 te laag, 3 te hoog, 12 te hoog, 6 te laag. Prima zo. Mooie koers. Snelheid? 2.4 knoop. Kut. Voorzeil iets uitrollen. Schoot aantrekken met de lier. Oog genuarail moet veder naar achteren. Lukt niet. Genuaschoot vieren. Oog naar achteren zetten. Genuaschoot binnenlieren. GPS? Mwah. Goed. Redelijk goed. Golf klapt tegen de boeg, over de buiskap heen. Ik duik net te laat weg en krijg een volle laag zeewater over mijn gezicht. T-shirt en broek doorweekt. Zout water, dus dat droogt niet. Wat een geworstel weer. Kan het dan nooit eens rustig en stabiel zijn? Ik bekijk mijzelf van een afstandje. Midden in de nacht, worstelen met een nukkig zeetje, klapperende zeilen vanwege de weggevallen wind. Halverwege Tobago en Grenada... WoW. We zeilen gewoon tussen Tobago en Grenada! Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dit is wel wat anders dan het IJsselmeer. Of de Noordzee. Dit is gewoon f*cking duizenden mijlen van huis. En daar varen wij gewoon. Wat doet het er ook toe, dat geworstel met de zeilen? We varen hier in t shirt en korte broek. Hoe heerlijk is dat!

Toch ben ik blij dat ik een half uur later de wacht kan overdragen aan Hedda. Zeker als ik even later, liggend op de kajuitbank, een forse tropische regenbui hoor overkomen. Zo een die je nat maakt tot op het bot. Die de kuipkussens doordrenkt. De biscuitjes in puddingbrij tovert.  Arme Hedda, denk ik en draai me om. Zet me met extra kussens schrap tegen het rollen en dut in. Veel te, echt, veel te snel hoor ik de klok 4 uur slaan. Of heb ik me vergist? Ja, dat moet het zijn. Ik kan vast nog even slapen. 'Waal, wakker worden, jij mag weer' hoor ik Hedda roepen. Dus toch. Even later zit ik in de natte kuip. Maar er is meer wind en Antares vaart mooi door de zee. Vijf, zes, zeven knopen. Lekker. Een uurtje later kruipt de ochtendgloed over de horizon. Negen uur in de ochtend ankeren we in Prickly Bay, Grenada.

DRIJVENDE CAMPING

In Grenada is het even anders dan we gewend zijn. De drukste ankerbaai waar we tot nu toe lagen was Portimao in de Algarve, met zeventien boten. In Tobago lagen we met maximaal vijf boten in een baai, in Buccoobay zelfs alleen met De Verleiding. 

Na ruim drie maanden hebben we overigens voorlopig afscheid genomen van De Verleiding. Zij zijn naar Union island in de Grenadines. Wij hopen in Grenada een kaart voor onze kaartplotter te kopen en wat onderdelen voor de boot.

De drijvende camping hier is even wennen. Vandaag heb ik geteld met hoeveel boten we de ankerbaai delen. Als ik magertjes inschat... Zijn het er zeventig. ze-ven-tig zeilboten. Zeventig! Mijn god. En dat record zal de komende maanden nog regelmatig sneuvelen, want we varen het gebied in waar duizenden Amerikanen en Canadezen jaren heen en weer hoppen tussen de vele eilanden. We zien veel (te) grote catamarans, grote "pret-a-violier" (zo van de lopende band) jachten onder voornamelijk Amerikaanse of Canadese vlag en boten die jaren geleden hun anker lieten vallen en sindsdien geen meter meer zeilden.

WAAR IS HET FEESTJE?

Maar het wordt nog gekker. Iedere ochtend om half acht is er het Grenada Cruisersnet. We zijn benieuwd en schakelen de marifoon over naar kanaal 66. Luisteren jullie even met ons mee? Komt ie...

Een welbespraakte Engelse dame leidt de cruisers langs de weersverwachting voor de Carieb en het lokale weerbeeld. Da's Handig! Daarna mogen new arrivals zich melden en vertrekkende boten. 'Haaaaiiiiiii everyone, this is Red Leader Fox, we fly back to the States. See you all in December, love you all and special bye, bye to tiffany, the poor little snoozy dog onboard Shining Stars. Have a nice dayyyy'. Hedda en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Daarna volgen de 'social activities' ... Om negen uur mogen we yoga doen, althans, als we een matje meenemen en een 'smile on our face'. Verder kunnen we vandaag weekchampion worden bij de weekly domino contest... Juist ja. Bij Marina huppeldepup is het de hele dag happy hour, ergens anders krijgen we een duikles die niet alleen gratis is, maar bovendien de gezelligste op het hele eiland. En in de weet-ik-veel baai is vanavond een feestje. Compleet met fifties and sixties muziek!

Dan meldt de vriendelijke Engelse dame de vertrektijden en routes van de verschillende 'shopping busses' (OMG!). Er volgt een item 'boat treasures'; een marktplaats voor bootspullen... Dat is dan wel weer handig en we zien grote kansen voor de hangmatten handel van Ron en Joce 😄. Tot slot maakt de lokale business reclame voor de eigen handel. Vooral de taxiboeren. Er blijkt paniek onder de cruisers omdat een taxiboer gisteren meldde dat Taxidriver Jim overleden is. Nee, het gaat niet om Jim van de BigBass taxi - een van de cruisers meldt gisteren nog bij hem in de taxi te hebben gezeten, dus hoe kan hij dan al dagen dood zijn? - maar een ouwe vent die al jaren niet meer reed. Overmorgen is de begrafenis en alle cruisers zijn welkom, worden gratis 'vertaxied' naar de plechtigheid. Aangeboden door taxibedrijf 'the fast drivers'.

Wij hebben ons tot op heden nog niet gemeld bij het item "new arrivals"; we moeten dit theater eerst nog even op ons in laten werken. Hoewel fysiek aanwezig, zijn we mentaal duidelijk nog niet gearriveerd in deze Carieb...

LANDVERKENNERS

Na het ankervallen begon weer het landverkenningsritueel. Eerst zorgen dat we legaal voet op Grenada's grondgebied zetten door met onze paspoorten en scheepspapieren in te klaren bij de douane en de immigratiedienst. Dit ritueel kan zomaar een halve dag duren. Daarna gaan we uitzoeken waar de wasserette is, de watersportwinkel, het tankstation, het watertappunt, afvalpunt, de pinautomaat (ruim een half uur lopen), gratis internet, de supermarkt, groente- en fruitmarkt, de bakker, bushaltes, douches. Nu moet ik (Hedda) ook nog even snel de gastenvlag afmaken. Die van Grenada is toch lastiger dan ik dacht. Helaas hebben we niet voldoende stroom om de naaimachine te gebruiken. Dus moet het met de hand.

We maken een lange wandeling over het eiland, waarbij we een geweldige hardware store vinden waar we veel tijd doorbrengen. Niet in de laatste plaats omdat het buiten plenst van de regen. Als de regen ietsje mindert, vervolgen we onze weg naar een supermarkt. Quirijn heeft het goed. Hij zit lekker in de bolderkar met een regenzeiltje over zijn benen en een paraplu boven zijn hoofd. Het levert hem veel vertederende blikken op van de lokale bevolking.

SCHOMMELBOOT

Als zwervers bepakt en bezakt keren we terug naar de dinghy steiger en laden onze bijboot vol. In de verte zien we de boten op de ankerplek flink schommelen. De wind is toegenomen en de deining staat de baai in. We proberen onze volgeladen dinghy zo recht mogelijk tegen de golven in te sturen, maar krijgen heel wat water over. Het is een hele toer om alles heelhuids aan boord van Antares te krijgen. Het lijkt wel of we midden op zee zitten en koken is een hele opgave. Als we eindelijk aan tafel zitten en alle borden gevuld zijn, zwiept een golf in een keer de borden en glazen van tafel. 

Dit wordt ons te gek en we brengen een hekanker uit om Antares schuin op de deining te leggen. Eerste poging mislukt, als we het anker vasttrekken komt het los van de bodem. We verlengen de tien meter ketting en twintig meter lijn met nog eens vijftien meter lijn en Walewijn brengt het geheel weer uit met de dinghy. Plons, het hele zaakje voor de tweede keer in zee. Door de extra lijn is de hoek die het anker maakt kleiner, waardoor het anker wel goed pakt. We zijn bang dat als we de lijn nu weer met alle kracht op de lier aanhalen we toch het anker weer lostrekken. Daarom stapt Hedda in de dinghy om daarmee met het motortje volgas de kont van Antares tegen de wind in te duwen. Ze duwt de boeg van de dinghy tegen de romp van Antares, geeft volgas en... vliegt met een schaterende lach langs de achterplecht van Antares; Sorry, had niet goed grip. Tweede poging slaagt, Antares draait mooi met haar kont in de wind en ligt mooi op de deining. Wij kunnen wij opnieuw aan tafel.

  

SOCIAL AND OTHER ACTIVITIES

gelijk alle bedrading van de ankerlier en solenoids in kaart
gebracht, dat gaat weer netjes in de computer en in de boordmap

De dagen rijgen zich nog steeds aaneen. Walewijn repareert de solenoïde van onze ankerlier in de hoop dat de elektrische lier weer goed zal functioneren en ik maak de gastenvlag verder af. Ook de Nederlandse vlag achterop onze boot begint te rafelen (heeft Walewijn gekregen van zijn collega's, dus daar moeten we goed voor zorgen!) en ik ben begonnen aan de volgende gastenvlag; van St Vincent en de Grenadines. 

Afgelopen zondag zijn we 'even' ankerop gegaan om verderop in de baai diesel en water te tanken. Ben je zo weer vier uur verder voordat je dan goed en wel terug op je ankerplek ligt.

400 liter diesel tanken duurt even... gelukkig hebben we een krukje.

  

Gisteren zijn we met een local busje naar de hoofdstad St Georges geweest. Een leuk stadje met relatief veel historische gebouwen, voornamelijk uit de tijd dat Grenada een Franse kolonie was en later, toen het onder de Engelsen viel. Daarna hebben we geborreld aan boord van de TiSento, een prachtige Van der Stadt 44 die we voor het laatst tegenkwamen in Lissabon. Leuk om Bas en Agnes weer te zien en bij te praten.

We hebben, kortom, de 'social activities' van het Grenada Cruisersnet helemaal niet nodig want we hebben genoeg te doen. Verder sparen we Grenada op voor een volgende bezoek. We hopen de komende dagen namelijk iets noordelijker, richting de Grenadines, te varen en verwachten daarna weer terug te komen naar Grenada. Maar dan zijn we al weer wat weekjes verder en misschien zelfs al gewend geraakt aan het massale cruisersleven hier? Kunnen we ons dan mooi melden op het Grenada Cruisernet, bij de 'new arrivals'  ;-)

Liming in Tobago

En dan liggen we alweer bijna 3 , nee 4 weken op Tobago. Wij hebben duidelijk het cruiserstempo aangenomen. Tijdens onze reis komen we zeilers tegen die al meer dan 10 jaar reizen. Langzamerhand begrijpen we wel hoe dat komt. Alles gaat trager. Deels door de hitte, deels omdat het gewoon niet sneller hoeft :-) maar, zo ervaren we in Tobago wederom, ook omdat het lokale tempo je daartoe dwingt.

BUSJE KOMT ZO

Het heeft ons bijvoorbeeld 3 dagen gekost om met de lokale bus het dorp uit te komen om hoofdstad Scarborough te bezoeken. 

Arme Q onder de blauwe plekken

Dag 1 zoeken we de locatie waar we bustickets kunnen kopen, we bezoeken alvast de bushalte en proberen het tijdschema van de bus te achterhalen. Dag 2 staan we samen met de bemanning van de Verleiding keurig om kwart voor acht bij de bushalte voor de bus van acht uur. Half negen. Niets aan de hand. Er staan ook veel locals bij de halte. De bus is wel vaker verlaat. Negen uur. Uhm? De eerste particuliere auto's verschijnen aan de bushalte. Af en toe stapt een local in bij zo'n auto. Kwart over negen. 'Er lagen twee verslaafden, samen in de goot... De ene hallef levend en de ander hallef dood. Toen kwam er een agent aan, die zij wat moet dat hier. Wij wachten op het busje dat komt over een kwartier...' Zou dat? Zou ie er over een kwartiertje zijn? Vragen wij ons af. 'Busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo... Eventjes geduld nog want het buuuuusje komt zo...' Half tien. Er staan nog steeds locals bij de bushalte te wachten, maar de meeste zijn met lokale auto's vertrokken. Wij geven de bus nog een kwartiertje blessuretijd en vinden het dan mooi geweest voor vandaag. Morgen weer een dag.

Dag 3. Om kwart voor acht landen we weer met onze bijboot op het strand bij de bushalte. Direct na ons landt een grote golf op het strand en met een klap in de dinghy. Quirijn zat in de dinghy maar zit na de golf achter de boot in het zand. Uiteraard (opa's, oma's en andere bezorgden) met zwemvest aan. Flinke klap, hij houdt er een bont en blauw gezicht aan over. 

En een nat pak, net als ik (Walewijn). Snel scheur ik met de bijboot terug naar Antares om droge kleren te halen. Zul je net zien, dat de bus vandaag op tijd rijdt... Maar nee, dat is een te westerse gedachte. Bij de bushalte drogen we onze schoenen in de zon als de bus, slechts een half uur te laat, onder gejuich arriveert. Het voordeel van een onbetrouwbare busdienst: de mensen zijn blij als hij wel rijdt.

De busrit is prachtig, we rijden langs de kliffen aan de oostkant van het eiland. We hebben vanuit de bus prachtig uitzicht over de baaien en de kleine eilandjes die voor de kust liggen, zoals o.a. Little Tobago. We passeren schilderachtige plaatsjes als Speyside en Roxborough. En dat allemaal voor €1,15 inclusief 2 dagen voorpret. 

SCARBOROUGH

... is een aardig stadje maar niet meer dan dat. We vinden er een heerlijk ge-aircoed café met Italiaanse koffie, - ijs en - broodjes. En geweldige internetverbinding. Zoveel luxe, daar worden cruisers blij van. 

museumterrein

We wandelen in 30+ graden een berg op naar een voormalig fort waar nu een museum is. Prachtig uitzicht en een erg netjes verzorgt museum(terrein). Het valt op dat veel (overheids)instellingen in Tobago nieuw en netjes zijn. Trinidad en Tobago zijn behoorlijk rijke landen en dat komt omdat er olie en gas wordt gewonnen rond de eilanden. Ik las dat al in 1867 door de Britten (waarvan T&T een kolonie was) olie werd gewonnen.

Nu we toch in de geschiedenis duiken, T&T zou op 31 juli 1498 door Columbus en zijn mannen zijn ontdekt. Tobago noemde men 'Bella Forma' wat prachtige formatie betekent en daar sluiten wij ons volledig bij aan. Later werd dit Tobago, vermoedelijk ontleend aan tabak.

We hebben een hele actuele pilot (reisgids voor zeilers) van T&T en daar staat een prachtig kleurrijk cotton house in. Vanaf het fort op de berg wandelen we naar de kust en vervolgens een half uur langs een kustweg naar het befaamde cotton house. Dat blijkt echter gesloten en te zien aan de begroeiing die langzaam bezit neemt van de tuin en zelfs al van het huis, al enige tijd. We zullen de pilotschrijver een mailtje sturen voor zijn volgende uitgave. 

Het Cotton House was ooit een heel aantrekkelijke bestemming... 

Nu we toch het dorp, o sorry, de hoofdstad uit zijn gelopen, wandelen we gelijk maar een aantal kilometers door naar een volgend kruispunt, waar de bus terug naar Charlotteville ook stopt. Of, zou moeten stoppen. Dat is het eigenlijk. Zou moeten stoppen, zou hij rijden... Want we wachten een uur, twee uur en dan nog geen bus. Inmiddels is het donker. Zo langs de weg staan herinnert mij aan de tijd dat ik veel liftte. Wat een geweldige tijd was dat! Jammer dat het liften in Nederland is uitgestorven, op enkele louche, stinkende oost Europese  straatmuzikanten met dreadlocks na... Hoe dan ook, het liftersgevoel bekruipt mij weer en ik steek mijn duim omhoog. Na een tijdje stopt er een busje waarin al elf personen zitten. Hmmmm... Ze hadden in het donker niet gezien dat wij met vier volwassenen en een kind zijn, maar ach, een beetje inschikken en wij kunnen ook mee. Zo komen we die avond toch nog terug in Charlotteville

SNORKELEN

Pirates Bay (je maakte twee blogberichten geleden al even kennis met deze baai) ligt op vijf minuten dinghy varen van onze ankerplek. We brengen er een aantal dagen door met zwemmen, voetballen op het strand en snorkelen. het is een heerlijke plek met een prachtige onderwaterwereld. Quirijn kijkt onderwater met een oud zwembrilletje van Hedda. Later kopen we voor hem een echte eigen snorkeloutfit. Nu maar oefenen. 

En zo gaan we dan op stap...Quirijn brengt ons terug naar de boot.

Mooi koraal

Een rog! Foto gemaakt door Ron van de Verleiding.  Ik (Walewijn) ben niet zo'n held en bleef aan de
oppervlakte toekijken terwijl hij naar beneden dook voor een mooie close-up foto.

Dat smaakt naar meer!

Quirijn met zijn een eigen snorkelset

POLITIE BRASSBAND

Een aantal dagen later stopt een aantal politieauto's, een politie vrachtwagen en een politiebusje in Charlotteville. Oei, dat ziet er ernstig uit. Voorzichtig bekijken we de handelingen van afstand. Zo veel politie overmacht. Zouden ze het dorp komen ontzetten? Wonen hier alleen maar boeven? De vrachtwagen gaat open en wij verwachten een horde ME die stormend en schietend de straat op denderen. Maar nee, de laadbak staat vol geluidsboxen, trommels, saxofonen en microfoons. De heren en dames van de sterke arm verzorgen vanavond een muziekoptreden! Dat vind ik nog eens reclame voor de veiligheid van je land... Dat de politie zich zo verveeld, dat ze een professioneel orkest in stand kunnen houden. Dan heb je het goed voor elkaar! 

WATERVALLEN

Lekker spelezwemmen met bamboestokken en reddingsboei

Helemaal veilig is het overigens niet hier. Wij bezoeken een dagje de Argyle watervallen, waar we heerlijk zwemmen in het natuurbad wat onder aan de watervallen is ontstaan. Aan de kant vinden we dikke bamboe die we als bootje, drijvers en fierljepstok gebruiken. Het lijkt wel een dagje pretpark. We zijn lekker vroeg en hebben het rijk voor ons alleen. Na een uur komen er veel toeristen. En een gids, die geërgerd de bamboe buizen uit het bad vist. Jammer voor de toeristen die zij meenam, want het verhoogd de pret enorm.

Een aantal dagen later lezen we in de lokale krant dat er bij de Argyle Falls twee mannen zijn opgepakt die toeristen hadden beroofd. Kijk, zo kom ik weer terug bij het politie fanfarekorps. Misschien twee trompettisten continu bij de Falls plaatsen? Als er iets aan de hand is, kunnen ze op hun trompet blazen en is iedereen gewaarschuwd.

SEXY VISSER

In de avond genieten we van de politieband, met prachtige zang, ritmisch dansen en de voor de Carieb kenmerkende steelpans. Er vindt een wining (Caribische dans waarbij flink met de kont en heupen gedraaid wordt) dansbattle plaats tussen de inwoners van Charlotteville en Speyside, een dorpje aan de andere zijde van de berg. Een visser uit Charlotteville steelt de show. Maar dat doet hij vooral voor Hedda, aan wie hij twee dagen eerder zijn liefde verklaarde. 

Hedda is gorgeous. Na zijn show komt hij stoer babbelen bij Hedda. Ik hang een beetje de vader uit en wandel met Quirijn mee die op zijn nieuwe fiets rondjes rijdt. De volgende dag haal ik water bij een tappunt op de steiger en staat Hedda's visserman zijn boot te poetsen. Nadat hij klaar is, start hij de motor en vaart volgas een rondje om Antares, om Hedda zijn grote bezit te tonen. Hedda loopt sindsdien een beetje naast haar schoenen..eh slippers ;-)

BUCCOOREEF

Liming (rondhangen) in Tobago,
met Coole Quirijn

Twee dagen later verlaten we Charlotteville.... wat wil je, met zo veel concurrentie ;-) ... We varen in een dagje naar Buccooreef, aan de zuidwestzijde van het eiland. 

De invaart naar Buccoo is vrij lastig, tussen een zandbank en het rif door. De pilot zegt het volgende: "if you're not a first rate reef navigator, give it a miss'. We varen voorzichtig naar binnen en zien aan stuurboordzijde de golven breken op het rif, waardoor we een prima ijkpunt hebben. 

Eenmaal binnen liggen we mooi op 4 meter diepte. Er staat deining in de baai, daarom brengen we een achteranker uit. Maar dan lig je ook in een werkelijk mooie omgeving, met blauw water en witte stranden. 

Alleen de snorkelmogelijkheden vallen ons wat tegen, die waren bij Charlotteville een stuk mooier.

Aanloop Bucoo Bay, rechtsboven.

Hedda op de voorpunt, om te kijken waar ondieptes liggen

We bezoeken strand en dorp. In het dorp is het grootste en meest luxe geitenracestadion ter wereld! Ik schreef het al, die eilandbewoners van Trinidad en Tobago hebben gewoon (te) veel geld door de oliewinning. 

Hoewel de omgeving mooi is, valt er niet zo veel te beleven hier. Op zondag vindt de Sundayschool plaats wat, in tegenstelling tot de naam zegt, een grote openlucht disco inhoudt. Leuk om even te zien.

Geitenrace stadion

Sinds vorige week hebben we twee wieltjes achter op de bijboot (naast de moor) die we naar beneden klappen als we de boot het strand optrekken. Scheelt een zere rug al is het nog steeds een heel gesleep. Onze volgende bijboot wordt een hoovercraft.
En hoe vinden jullie mijn nieuwe T-shirt?

Antares aan de horizon

Liming in de hangmat

WORDT ER DAN ECHT NIET MEER GEWERKT?

Hedda maakt de gastenvlag van Grenada. Lilian van de
Win2Win leerde ons in Marokko hoe je verschillende
kleuren laag over laag gezamenlijk stikt.

Jawel hoor! Het is best afzien zo'n reis. Alleen tonen we dat niet. We laten niet zien dat we 's nachts wakker worden als de wind toeneemt en de boot flink rolt door de golven die de baai binnenkomen. Of dat we ons bed uitgaan om te kijken of het anker houdt. We tonen niet het sjouwen met boodschappen en het gesleep met de bijboot in de hitte. De warmte in de boot. 

De zorgen die we hebben en maken over... van alles. Een beroemde zeiler, Tristan Jones, verwoordde dat gevoel in de jaren '70 als volgt: 'steeds als er iemand, meestal staande op een pier in de plezierige ochtendzon, naar beneden mijn kajuit in kijkt en na een groet en een praatje over koetjes en kalfjes zegt dat hij mij benijdt, omdat ik geen zorgen of problemen heb en dat ik zomaar zorgeloos kan wegvaren de opkomende zon tegemoet, moet ik stiekem even lachen. Wat weet zo iemand van de ingewikkelde voorbereiding, de nauwgezette aandacht voor de kleine details die nodig zijn om een klein jacht klaar te maken voor de oceaan? Als men ook maar een belangrijk detail over het hoofd ziet, kan het heel goed leiden tot een ramp of zelfs de dood. Wat weet zo'n persoon van de zorgvuldige en overwogen aandacht die nodig is om er zeker van te zijn dat je alles aan boord hebt, voor welk denkbaar ongeluk of gebeurtenis dan ook? Wat weet hij ervan hoe je leert hoe je je eigen tanden trekt, of zonodig je eigen blinde darm verwijderd? De lange-afstandzeiler is zijn eigen advocaat, dokter, ingenieur, loodgieter, timmerman, tandarts en diplomaat'.

De komende maanden verwachten we o.a. Grenada en Trinidad te bezoeken. Daar zijn veel faciliteiten voor booteigenaren, dus ziet het er goed uit. We kunnen dan een hoop van onze kluslijst verwerken en hopelijk weer afstrepen. Maar nu zijn er ook iedere dag genoeg klussen en klusjes te doen. 

In Buccooreef hadden we bijvoorbeeld een probleem. In Suriname is onze handbediening van de ankerlier kapot gegaan. We hebben dat geprobeerd te laten maken bij een werf, maar daar lagen de onderdelen twee weken voor niets omdat de lassers ziek waren. Ik heb zelf een noodoplossing gemaakt die redelijk werkt, maar onder druk faalt. Nou gebruiken we normaliter de elektrische ankerlier, dus niks aan de hand. Het zou wel erg toevallig zijn als gelijktijdig ook de elektriek de geest zou geven... En ja hoor, in Buccooreef gebeurde dat. 

Kaduke ankerlier. Ik leer weer
van alles over solenoids,
koolborstels en  commutators

Ook de buitenboordmotor vertoont kuren.
Probleem met de carburateur. Had ik ook
al eens met mijn brommer toen ik zestien
was, die kennis komt nu mooi van pas.

Aj aj. Het heeft ons ruim een uur gekost om met de hand het anker weer binnenboord te krijgen, tussendoor met de motor steeds een tikkie vooruit als de boot net recht achter het anker ligt, waarna deze weer verder doordraait door wind en golven. Gelukkig lagen we maar met dertig meter ketting in vijf meter water, de vorige ankerplek in Charlotteville lagen we met zeventig meter ketting en lijn in 20 meter diepte.



PARADISE FOUND
Dit kopje had misschien bij de fotos van Buccooreef moeten staan? Maar nee, inmiddels liggen we een baaitje verder, Store Bay. Hier zijn de toeristenhotels maar over het algemeen is Tobago nog behoorlijk unspoiled. Een fraai en prettig eiland, zeker de noordkant die bergachtig is en vol tropisch regenwoud. 

Aan boord hebben we een Lonely Planet van de Carieb. Het boek heeft maar een paar kleurenfoto's en eentje toont, paginagroot, een wit strand, blauwe zee en palmboom. 'Paradise found' staat erbij. Locatie: Pigeon Point, Tobago. En dus wil Hedda op zoek naar die ene palmboom, die we na een lange wandeling langs het strand ook vinden. 

Bijgaand het resultaat, oordeel zelf.

Pigeon Point

Pigeon Point

Paradise Found!!

HOE NU VERDER?

'The most beautiful view in the world'... de grapjassen.
Nooit verder geweest dan hun eigen baaitje. Of zou er een
speciale commissie van UNESCO zestig jaar lang de wereld
over getrokken zijn om alle baaien op een rijtje te
zetten en onderling te vergelijken? Ja, dat zal het wel zijn.

Het baart ons wel wat zorgen hoor... Als dit het paradijs is, dan valt de rest van de Carieb natuurlijk hartstikke tegen! 

In Charlotteville hadden we ook al even die gedachte... Bij Pirate's Bay was het zo mooi snorkelen, kan dat nog worden overtroffen? En niet te vergeten de zorg van Hedda... Vind ik nog wel een mooiere visserman dan mijn Charlotteville's Vissertje? 

Kortom, veel vragen en maar één manier om antwoorden te vinden: doorvaren naar de volgende eilanden. 
Dat gaan we dan ook doen, maar niet vandaag. Want zoals jullie inmiddels weten, wij leven het cruiserstempo.

Zo. Weer een blogbericht klaar. Ron, heb jij nog een koud Parbobiertje uit jullie koelkast?