Oh, je bent
er nog? Laatste waarschuwing… weet je echt waar je aan begint?
Nou, vooruit
dan maar. Voor de moedige lezer die wel doorleest, daar gaan we dan … een
illustratie van een doorsnee was-weg-werk-activiteit op de Antares.
Proloog
Wij van de
Antares kampten al lange tijd met gebrek aan wasmachines. Ja natuurlijk, dan
wassen we echt wel op de hand, maar de grote dingen zijn lastig omdat we
beperkte ruimte hebben aan boord en alles aan boord zo zout is, dat de was niet
goed schoon wordt en/of droogt.
Ergens in augustus lagen wij voor anker in Pablo de Caraminal en daar ging het gerucht op de
ankerplaats dat er in de naastgelegen marina een wasmachine en droger stond.
Maandag Wasdag
10.00 uur.
We hebben veel was te doen, dus sorteren alles uit op soort en kleur, maar
vooral op wat echt noodzakelijk gewassen moet worden en waar we eventueel nog
wel zonder zouden kunnen. Want, hoewel we vol vertrouwen zijn dat we vandaag alle
was kunnen wegwerken, weet je maar nooit.
10.30 uur.
We laden alle was in de bijboot en varen daarmee naar de marina. Omdat onze
boot niet in de marina ligt, mogen we eigenlijk geen gebruik maken van de
wasmachine, dus leggen we onze bijboot zo onopvallend mogelijk tussen twee
aangemeerde boten aan een steiger. Vervolgens lopen we met drie volle tassen
was naar het havenkantoor. We hebben een sleutel nodig voor het washok en na
enig navragen weten we dat we die bij de bar moeten halen. Daar spreekt niemand
iets anders dan Spaans maar na wat gebaren ontvangen we de sleutel. We willen
ook geld wisselen voor de wasmachine, maar na nog meer uitvoerige handgebaren
blijkt dat we gewoon kunnen wassen en na afloop betalen aan de bar.
11.00 uur.
We staan we oog in oog met de wasmachine. Het blijkt een vrij klein ding te
zijn constateren we enigszins teleurgesteld. Dat kost minimaal vier wasrondes
voordat we onze was hebben gedaan. Nu ja, de dag is nog lang. Er zit een andere
was in de wasmachine en alle knoppen die kunnen knipperen, knipperen. Behalve
de knop ‘on’. Hij /zij zal toch niet? Zo
veel onnozelheid… de eigenaar van het wasgoed is vergeten de aan knop in te
drukken? Wij zijn de beroerdste niet, zeker niet als eigenbelang in het spel
is, dus drukken wij voor hem of haar op de bewuste knop waarna de machine
enthousiast aan zijn opgave begint en ons via het display dat zijn buik siert
laat weten 1:47 nodig te hebben voor de schone taak. O.K. Dan moeten wij om
12.45 uur weer terug zijn om onze was er in te doen. Terug naar de bijboot breng ik Hedda en
Quirijn eerst naar het strand (we hebben Quirijn al dagen geleden beloofd om
naar het strand te gaan maar door allerlei andere werkzaamheden aan boord komt
het er maar niet van. Nu het arme kind al twee dagen vanaf onze ankerplek op
het mooiste strand van de wereld uitkijkt is hij niet meer te houden). Ik vaar
door naar de Antares voor wat schrijfwerk.
12.30 uur.
Ik tuf weer met de bijboot naar de haven. Op de steiger moet ik moeite doen om
de havenmeester te ontlopen.
12.50 uur.
Ik heb zonder kleerscheuren de wasmachine bereikt. Hoewel wij een volle waszak
op de wasmachine hadden gezet, codetaal voor wassers, wat zo veel betekent dat
wij de eerstvolgende klant zijn, vond iemand kennelijk dat drie minuten na het
verstrijken van de laatste wasbeurt te veel ongebruikte wasmachine tijd
opsnoept en heeft zijn of haar was in de wasmachine gestopt. Wel zeer sympatiek,
hij/zij koos het korte wasprogramma. Dat duurt 26 minuten en de afteller staat
nu op :25. Was ik een minuut te laat om herrie te schoppen tegen de
voordringer. Een half uur wachttijd, dat is precies de tijd die ik nodig heb
voor een retourtje wasmachine-Antares, zodat er niets anders opzit dan een half
uur doelloos rondhangen rond de wasmachine, maar weer niet zo doelloos dat het
argwaan zou kunnen wekken bij de havenmeester en hij in de verleiding komt te
informeren van welke in zijn haven geparkeerde boot ik wel net ben.
13.25 uur.
Van de voordringer is natuurlijk geen spoor te bekennen, dus mieter ik haar
(het moet een zij zijn, mannen dringen niet voor bij de wasmachine)schone was
in de plee… Nu ja, dat had ik willen doen maar gemakshalve gooi ik het op de
droger. De plee is aan de andere kant van het gebouw, anders had ik zeker… Mijn was kan er in, nu ja, inderdaad een klein
kwart van de totale hoeveelheid was die wij in voorraad hebben.
13.30 uur.
Alle knoppen op de wasmachine knipperen behalve de ‘on’ knop en ik druk op de
‘on’ knop. Voor de zekerheid blijf ik nog vijf minuten staan kijken en zie dat
de wasmachine keurig haar werk doet. Ik tuf in de bijboot terug naar Antares en
ga weer achter de computer zitten om verder te schrijven aan een blogbericht
als ik via de marifoon hoor ’Antares,
Antares, hier Hedda, over’. Hedda heeft de handmarifoon mee naar het strand
en meldt dat zij het wel welletjes vindt daar. Bovendien moeten we nog
boodschappen doen, dus of ik direct even de boodschappentassen mee wil nemen. En
de bolderkar omdat we nogal veel boodschappen nodig hebben en we die dan naar
de bijboot kunnen rijden. Dus tuf ik tien minuten later in een volle bijboot
naar het strand. Als ik op het strand blijf, kan Quirijn nog even spelen en
ondertussen gaat Hedda boodschappen doen. Ik geef haar een tijdslot van 30
minuten, daarna moeten we de boodschappen naar Antares brengen en daarna ik
weer door naar de wasmachine.
15.00 uur.
Alle boodschappen zijn – in supersnel tempo- gehaald en met de bijboot
inclusief strandspullen naar Antares gebracht. Het achterdek staat nu vol met
boodschappen en strandspullen. Omdat ik wat in het oog van de havenmeester ben
gekomen, besluiten we dat het beter is dat Hedda nu even naar de wasmachine vaart.
15.30 uur.
Hedda stapt aan boord van Antares. Zij trof de wasmachine in een
alomknipperende staat, alleen de ‘on’ knop knipperde niet… terwijl ik notabene
de wasmachine vijf minuten had geobserveerd om mij er zeker van te stellen dat
mijn vriend zijn zo vertrouwde taak uitvoerde. Hedda heeft maar weer op de startknop
gedrukt en hoopt dat het nu wel goed gaat. De rest van de middag besteden we
aan het inruimen van onze boodschappen. Een hele klus omdat we behalve
dagelijkse boodschappen ook nog wat voorraden aan boord halen. Die voorraden
krijgen naar gelang het soort een vaste plek in lastig toegankelijke kasten aan
boord en worden stuk voor stuk genoteerd in een voorradenmap, met inbegrip van
de houdbaarheidsdatum. Zo houden we
overzicht van onze voorraden, vooral belangrijk als we meerdaagse of straks
meerweekse oversteken maken.
17.15 uur. Hedda
stapt vol goede moed in de bijboot naar de marina.
17.30 uur.
De wasmachine heeft zijn taak volbracht. Resultaat: de was is schoon. Mooi,
mooi. Hedda doet de was in de droger en is een kwartiertje later weer aan
boord, met de overige vuile was waarvan we besloten hebben om die hier maar
niet te gaan wassen. Dat zou nog dagen duren in dit tempo maar we moeten morgen
van onze ankerplek weg in verband met veranderende weersomstandigheden.
18.25 uur.
De droger heeft zijn taak gedaan, maar de was is nog niet droog. Wel iets
minder nat. Nog maar een beurtje.
19.20 uur.
Er zijn wel wat dingen droog na de tweede droogperiode. Dat gaat, net als alle
nog natte was, in de waszak. Hedda levert de sleutel in bij de bar en betaalt
voor het gebruik van wasmachine en droger, althans, dat is haar intentie. Maar
in de bar is niemand te vinden. Twintig minuten later is ook dat gelukt en tuft
Hedda terug naar Antares
20.00 uur.
Hedda is terug aan boord en daar hangen we de kajuit en voorkabine van Antares
vol met alle nog natte was. Daarna vouwen we tussen de natte
was de droge op en kijken terug op een wasdag waarin we zo maar 25% van onze
wasvoorraad hebben weggewerkt en dat in slechts tien uur tijd. Voor het gemak rekenen we de resterende droogtijd van de natte
was rond ons maar even niet mee.
Maandag weer Wasdag, maar nu een weekje later
VIGO, een week
later. Sinds Pablo do… hebben we geen wasmachine meer gezien en ook in enigszins
gedateerde marina van Vigo is geen wasmachine. Maar de havenmeester weet een
wasserette op nog geen tien minuten lopen van de haven en dat is haast te mooi
om waar te zijn! Op een plattegrond krabbelt hij een kruisje op de hoek van
de Rua Rosalia de Castro en Rua de
Calexon H. Botana de Balado.
We gaan er
eerst maar eens kijken, voordat we alle was mee die kant opnemen. Op de
betreffende hoek vinden we niets dat op een wasserette lijkt. Op de
tegenovergelegen hoek wel een dichtgetimmerd winkelpand, misschien zat daar
ooit? Als we het pand van dichtbij bestuderen, lijkt het eerder een sigarenboer
te zijn geweest. We kijken eens verder in de omgeving en lopen een paar rondjes
maar vinden geen wasserette. We vragen maar eens in ons beste Spaans, maar een
wasserette vinden we niet.
ZOEKTOCHT
De wasnood
is na ruim drie weken zonder wasmachine behoorlijk groot. We vinden een
aangrenzende lange straat met een wat rafelachtig winkelpatroon. Van alles door
elkaar, van goed verzorgd tot uitermate louche. Dat zijn kansrijke straten als
het gaat om het scoren van een wasserette, zo weten wij bootreizigers. Aan het
begin van de straat vinden we een speeltuin waar Hedda en Quirijn achterblijven
terwijl ik de lange straat en alle aanliggende zijstraten en een parallel
gelegen straat afstruin. Ik kom onderweg van alles tegen, koop brood voor de
lunch, nog wat fruit.
Het Spaanse
woord voor wasserette ken ik niet, wat dat betreft komt Hedda hier veel beter
uit haar woorden, maar toch weet ik een aantal Spanjaarden duidelijk te maken
wat ik zoek (ik trek aan mijn shirt, maak een beweging alsof ik hem in een
wasmachine stop, sluit de deur van de fictieve wasmachine en draai dan heel
hard met mijn hand rondjes waarbij ik zuuuuuuuuuuu zeg). De Spanjaarden die ik
aanspreek weten ook niet waar een wasserette is. Of ze weten het wel, maar ik
begrijp hun antwoord niet. Of ze weten het wel, maar willen het niet zeggen.
Tenslotte hebben wij Hollanders ooit nog eens de Spanjaarden ons land
uitgeknokt (eind zestiende eeuw?), dat zit die Spanjaarden vast nog altijd
dwars en nu kunnen ze eens lekker revanche nemen op mij. Dat zal het wel zijn.
Hoe dan ook, ze vinden mijn toneelvoorstelling uitermate amusant maar ik kom
geen steek verder. Ik blijf wat langer ronddwalen in de omgeving van een ‘Casa
de Seniorras’, een woonkazerne voor alleenstaande seniorras, daar moet toch een
wasserette geld aan kunnen verdienen?
Uiteindelijk
keer ik onverrichter zaken terug naar Hedda en Quirijn.
VIJF KANSEN
Hedda pakt
het een stuk professioneler aan dan ik. Die avond speurt zij via de zeer trage
internetverbinding naar ‘lavanderia Vigo’.
Hedda vindt er vijf.
De volgende
ochtend laden we gezamenlijk de bolderkar in. Vier volle zakken was stapelen we
op elkaar. Bovenop komt Quirijn. Het is laag water, dus de steigerplank loopt
erg steil naar de kade. We tillen samen de bolderkar naar de kade. Vanaf daar
moet Hedda het verder zelf redden.
Ik ga eens
uitgebreid Antares schoonmaken. De romp, het dek, de kuip, daarna alle lopende
delen ontzouten en wat kleine klusjes aan het dek. Ik doe extra mijn best om
Antares er goed uit te laten zien, want vanmiddag komen Klaas en Carla een
borrel drinken. Gisterenavond zagen we hier in de haven hunTrintella 44 liggen en hebben we even aangeklopt. We werden gelijk aan boord
uitgenodigd en bij deze gezellige mensen koffie gedronken. Ik keek mijn ogen
uit, het interieur van deze T44 is het mooiste interieur van alle Trintella 44’s
die ik tot nu toe heb gezien. Die afgeronde kasten! Wauw... Klaas en Carla, mochten jullie ooit aan verkopen
denken. Denk dan aan ons :-) …
zo gaan mijn gedachten op de loop terwijl ik onze trots schrob en boen.
Hedda houdt
mij per telefoon op de hoogte van haar ontwikkelingen. Wasserette 1 bestaat
niet meer. Wasserette 2 ligt al fors de heuvel op. Ze is er bijna, wacht even…
oh nee toch? Gesloten in de maanden juli en augustus… tjonge jonge. Naar nummer
3 dan maar. Maar dat is echt balen, want het gaat hier nu echt stijl omhoog.
Hedda sleept de bolderkar achter zich aan en zweet zich een ongeluk. Haar kleren
kunnen straks ook de machine in, als ze er een vindt althans. Hedda gaat nu
ophangen ze heeft twee handen nodig oom de volle bolderkar mee te trekken. Ja,
Quirijn zit er nog bovenop, het is hier te stijl voor zijn loopfiets. Die
bungelt nog ergens achterop de bolderkar. Tot straks…
Ik verplaats
mijn poetsactiviteiten naar het interieur van onze Antares en ben daar zo nog
twee uur zoet. Direct ook maar weer even alle ruimtes onder de vlonders gecontroleerd
op lekkage en/of andere onvolkomenheden en gezellig verwend met een emmertje
sop. Klaas en Carla zullen tijdens de
borrel echt niet onder onze vloer kijken, maar het kan maar weer schoon zijn
daar.
Mijn
telefoon gaat. Hedda. Ze heeft het gehad, maar ook gevonden! Gehad heeft ze het
met alle gesleep met de bolderkar. Gehad heeft ze het met de Vigoianen.
Ongelofelijk! Sleept ze zich een ongeluk met die volle
bolderkar-met-(jammerend?)-kind-en-aangehangen-loopfiets over het trottoir de
berg op, hebben die trottoirgebruikende Spanjolen en tegenovergestelde richting
niet eens het fatsoen een stapje opzij te doen voor het zwaartransport
bergopwaarts. Hedda is gestopt met uitwijken, ze beukt gewoon tegen de
neerdalers op als die weigeren opzij te gaan. Het zijn toch kleine mannetjes en vrouwtjes hier, die kan ze
hebben… Maar ze heeft het ook gevonden! Wasserette nummero 4. Open. Wasmachines vrij. Wasdrogers vrij. Check! Yes! Alle, ja Walewijn, alle was zit er al in en over …
1:27 is de was klaar en gaat de hele handel de drogers in. Quirijn zit nu op
het terras aan de appelsap, Hedda geniet aan hetzelfde tafeltje van koffie. Halve liter
water heeft ze net al op.
EUFORIE
Anderhalf uur
later gaat weer de telefoon. Er is ergens iets minder goed gegaan, maar wat dat
iets is, wordt mij niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook, zit de meeste was nu
in de drogers. En Hedda en Quirijn
zitten aan een welverdiende lunch. Lunch? Ik kijk op de klok. Half drie alweer.
De tijd vliegt hier in Spanje, lijkt wel veel harder te gaan dan thuis. Ik pak
ook maar even wat brood maar gun me eigenlijk geen tijd want ik wil de boot
schoon en netjes hebben en ook nog het kastje met alle telefoonladers, usb
kabels, 12v laders en andere kabels herorganiseren. Nu is het zo, dat een grote
kluwe kabels je grijnzend aankijkt als je het kastdeurtje opent. No way dat je
zonder worsteling het juiste kabeltje te pakken krijgt. Dat irriteert mij al zo
lang we onderweg zijn. Gelukkig hebben we de afgelopen jaren wel eens chinees
of Indonesisch gegeten en heb ik alle bakjes (je weet wel, die witte met doorzichtige
deksels) bewaard. We hebben een flinke stapel aan boord en als een soort
origami sorteer ik alle kabels in een aantal bakjes. Functie bij functie,
lekker overzichtelijk. Ik ben helemaal blij met het resultaat. De kleine geneugten
van een cruiser…
Hedda belt.
Ze loopt bergafwaarts terug naar de marina. Een deel van de was hangt over de
bolderkar te drogen, een ander deel natte was broeit in een tas, maar het
grootste deel is droog. Alles is schoon. Bergafwaarts gaat soepel, Hedda hoeft
eigenlijk alleen maar te sturen. Niet alle Vigonaren stappen op tijd opzij voor
de denderende wastrein, een enkeling incasseert een bolderkar in zijn buik. Het
mag de pret niet drukken. We hebben schone was, we hebben schone was! Als Hedda
weer op de haven aankomt, hoef ik haar niet te helpen van de kade af de steiger
op. De loopplank ligt nu recht. Het is hoogwater. Daaruit weten we; Hedda en Quirijn waren zes uur bezig met vier
volle zakken was. Zo snel was het ons nog niet eerder
gelukt! We hangen de overgebleven natte was aan een waslijn op het dek, als slingers ter viering van ons record.
indrukwekkend verhaal dat behoorlijk bekend lijkt. Wij hebben het "havenmeester ontwijken" ook geoefend in Pobra do Caraminal toen wij probeerden onze watertank te vullen vanuit de ankerplek.... groeten van Sesimbra waar wij net familiebezoek hadden (was voor lagos gepland maar die moesten in verband met de weersverwachting naar Sesimbra komen) en nu ook al weer zes dagen liggen... Anna en Maarten, SY Ojalá
BeantwoordenVerwijderen