Maandag Wasdag

*) LEES DIT BERICHT NIET! Echt, doe het niet… Het is slechts het aanhangsel bij het blogbericht dat hierboven staat. Een uitwerking van een activiteit (de was doen) die in het blogbericht hierboven gewoon in 1 zin beschreven is; zo kan het ook.  Dus lees gewoon dat bericht en als je jezelf dan echt niet kunt bedwingen, echt nog zin hebt om een avond met je neus voor de computer te hangen, dan mag je hieronder verder lezen.

Oh, je bent er nog? Laatste waarschuwing… weet je echt waar je aan begint? 

Nou, vooruit dan maar. Voor de moedige lezer die wel doorleest, daar gaan we dan … een illustratie van een doorsnee was-weg-werk-activiteit op de Antares.

Proloog

Wij van de Antares kampten al lange tijd met gebrek aan wasmachines. Ja natuurlijk, dan wassen we echt wel op de hand, maar de grote dingen zijn lastig omdat we beperkte ruimte hebben aan boord en alles aan boord zo zout is, dat de was niet goed schoon wordt en/of droogt.

Ergens in augustus lagen wij voor anker in Pablo de Caraminal en daar ging het gerucht op de ankerplaats dat er in de naastgelegen marina een wasmachine en droger stond.

Maandag Wasdag

10.00 uur. We hebben veel was te doen, dus sorteren alles uit op soort en kleur, maar vooral op wat echt noodzakelijk gewassen moet worden en waar we eventueel nog wel zonder zouden kunnen. Want, hoewel we vol vertrouwen zijn dat we vandaag alle was kunnen wegwerken, weet je maar nooit.

10.30 uur. We laden alle was in de bijboot en varen daarmee naar de marina. Omdat onze boot niet in de marina ligt, mogen we eigenlijk geen gebruik maken van de wasmachine, dus leggen we onze bijboot zo onopvallend mogelijk tussen twee aangemeerde boten aan een steiger. Vervolgens lopen we met drie volle tassen was naar het havenkantoor. We hebben een sleutel nodig voor het washok en na enig navragen weten we dat we die bij de bar moeten halen. Daar spreekt niemand iets anders dan Spaans maar na wat gebaren ontvangen we de sleutel. We willen ook geld wisselen voor de wasmachine, maar na nog meer uitvoerige handgebaren blijkt dat we gewoon kunnen wassen en na afloop betalen aan de bar.

11.00 uur. We staan we oog in oog met de wasmachine. Het blijkt een vrij klein ding te zijn constateren we enigszins teleurgesteld. Dat kost minimaal vier wasrondes voordat we onze was hebben gedaan. Nu ja, de dag is nog lang. Er zit een andere was in de wasmachine en alle knoppen die kunnen knipperen, knipperen. Behalve de knop ‘on’. Hij /zij zal toch niet?  Zo veel onnozelheid… de eigenaar van het wasgoed is vergeten de aan knop in te drukken? Wij zijn de beroerdste niet, zeker niet als eigenbelang in het spel is, dus drukken wij voor hem of haar op de bewuste knop waarna de machine enthousiast aan zijn opgave begint en ons via het display dat zijn buik siert laat weten 1:47 nodig te hebben voor de schone taak. O.K. Dan moeten wij om 12.45 uur weer terug zijn om onze was er in te doen.  Terug naar de bijboot breng ik Hedda en Quirijn eerst naar het strand (we hebben Quirijn al dagen geleden beloofd om naar het strand te gaan maar door allerlei andere werkzaamheden aan boord komt het er maar niet van. Nu het arme kind al twee dagen vanaf onze ankerplek op het mooiste strand van de wereld uitkijkt is hij niet meer te houden). Ik vaar door naar de Antares voor wat schrijfwerk.  

12.30 uur. Ik tuf weer met de bijboot naar de haven. Op de steiger moet ik moeite doen om de havenmeester te ontlopen.

12.50 uur. Ik heb zonder kleerscheuren de wasmachine bereikt. Hoewel wij een volle waszak op de wasmachine hadden gezet, codetaal voor wassers, wat zo veel betekent dat wij de eerstvolgende klant zijn, vond iemand kennelijk dat drie minuten na het verstrijken van de laatste wasbeurt te veel ongebruikte wasmachine tijd opsnoept en heeft zijn of haar was in de wasmachine gestopt. Wel zeer sympatiek, hij/zij koos het korte wasprogramma. Dat duurt 26 minuten en de afteller staat nu op :25. Was ik een minuut te laat om herrie te schoppen tegen de voordringer. Een half uur wachttijd, dat is precies de tijd die ik nodig heb voor een retourtje wasmachine-Antares, zodat er niets anders opzit dan een half uur doelloos rondhangen rond de wasmachine, maar weer niet zo doelloos dat het argwaan zou kunnen wekken bij de havenmeester en hij in de verleiding komt te informeren van welke in zijn haven geparkeerde boot ik wel net ben.

13.25 uur. Van de voordringer is natuurlijk geen spoor te bekennen, dus mieter ik haar (het moet een zij zijn, mannen dringen niet voor bij de wasmachine)schone was in de plee… Nu ja, dat had ik willen doen maar gemakshalve gooi ik het op de droger. De plee is aan de andere kant van het gebouw, anders had ik zeker…  Mijn was kan er in, nu ja, inderdaad een klein kwart van de totale hoeveelheid was die wij in voorraad hebben.

13.30 uur. Alle knoppen op de wasmachine knipperen behalve de ‘on’ knop en ik druk op de ‘on’ knop. Voor de zekerheid blijf ik nog vijf minuten staan kijken en zie dat de wasmachine keurig haar werk doet. Ik tuf in de bijboot terug naar Antares en ga weer achter de computer zitten om verder te schrijven aan een blogbericht als ik via de marifoon hoor ’Antares, Antares, hier Hedda, over’. Hedda heeft de handmarifoon mee naar het strand en meldt dat zij het wel welletjes vindt daar. Bovendien moeten we nog boodschappen doen, dus of ik direct even de boodschappentassen mee wil nemen. En de bolderkar omdat we nogal veel boodschappen nodig hebben en we die dan naar de bijboot kunnen rijden. Dus tuf ik tien minuten later in een volle bijboot naar het strand. Als ik op het strand blijf, kan Quirijn nog even spelen en ondertussen gaat Hedda boodschappen doen. Ik geef haar een tijdslot van 30 minuten, daarna moeten we de boodschappen naar Antares brengen en daarna ik weer door naar de wasmachine.

15.00 uur. Alle boodschappen zijn – in supersnel tempo- gehaald en met de bijboot inclusief strandspullen naar Antares gebracht. Het achterdek staat nu vol met boodschappen en strandspullen. Omdat ik wat in het oog van de havenmeester ben gekomen, besluiten we dat het beter is dat Hedda nu even naar de wasmachine vaart.

15.30 uur. Hedda stapt aan boord van Antares. Zij trof de wasmachine in een alomknipperende staat, alleen de ‘on’ knop knipperde niet… terwijl ik notabene de wasmachine vijf minuten had geobserveerd om mij er zeker van te stellen dat mijn vriend zijn zo vertrouwde taak uitvoerde. Hedda heeft maar weer op de startknop gedrukt en hoopt dat het nu wel goed gaat. De rest van de middag besteden we aan het inruimen van onze boodschappen. Een hele klus omdat we behalve dagelijkse boodschappen ook nog wat voorraden aan boord halen. Die voorraden krijgen naar gelang het soort een vaste plek in lastig toegankelijke kasten aan boord en worden stuk voor stuk genoteerd in een voorradenmap, met inbegrip van de houdbaarheidsdatum.  Zo houden we overzicht van onze voorraden, vooral belangrijk als we meerdaagse of straks meerweekse oversteken maken.

17.15 uur. Hedda stapt vol goede moed in de bijboot naar de marina.

17.30 uur. De wasmachine heeft zijn taak volbracht. Resultaat: de was is schoon. Mooi, mooi. Hedda doet de was in de droger en is een kwartiertje later weer aan boord, met de overige vuile was waarvan we besloten hebben om die hier maar niet te gaan wassen. Dat zou nog dagen duren in dit tempo maar we moeten morgen van onze ankerplek weg in verband met veranderende weersomstandigheden.

18.25 uur. De droger heeft zijn taak gedaan, maar de was is nog niet droog. Wel iets minder nat. Nog maar een beurtje.

19.20 uur. Er zijn wel wat dingen droog na de tweede droogperiode. Dat gaat, net als alle nog natte was, in de waszak. Hedda levert de sleutel in bij de bar en betaalt voor het gebruik van wasmachine en droger, althans, dat is haar intentie. Maar in de bar is niemand te vinden. Twintig minuten later is ook dat gelukt en tuft Hedda terug naar Antares

20.00 uur. Hedda is terug aan boord en daar hangen we de kajuit en voorkabine van Antares vol met alle nog natte was. Daarna vouwen we tussen de natte was de droge op en kijken terug op een wasdag waarin we zo maar 25% van onze wasvoorraad hebben weggewerkt en dat in slechts tien uur tijd. Voor het gemak rekenen we de resterende droogtijd van de natte was rond ons maar even niet mee.

Maandag weer Wasdag, maar nu een weekje later

VIGO, een week later. Sinds Pablo do… hebben we geen wasmachine meer gezien en ook in enigszins gedateerde marina van Vigo is geen wasmachine. Maar de havenmeester weet een wasserette op nog geen tien minuten lopen van de haven en dat is haast te mooi om waar te zijn! Op een plattegrond krabbelt hij een kruisje op de hoek van de  Rua Rosalia de Castro en Rua de Calexon H. Botana de Balado.

We gaan er eerst maar eens kijken, voordat we alle was mee die kant opnemen. Op de betreffende hoek vinden we niets dat op een wasserette lijkt. Op de tegenovergelegen hoek wel een dichtgetimmerd winkelpand, misschien zat daar ooit? Als we het pand van dichtbij bestuderen, lijkt het eerder een sigarenboer te zijn geweest. We kijken eens verder in de omgeving en lopen een paar rondjes maar vinden geen wasserette. We vragen maar eens in ons beste Spaans, maar een wasserette vinden we niet.

ZOEKTOCHT

De wasnood is na ruim drie weken zonder wasmachine behoorlijk groot. We vinden een aangrenzende lange straat met een wat rafelachtig winkelpatroon. Van alles door elkaar, van goed verzorgd tot uitermate louche. Dat zijn kansrijke straten als het gaat om het scoren van een wasserette, zo weten wij bootreizigers. Aan het begin van de straat vinden we een speeltuin waar Hedda en Quirijn achterblijven terwijl ik de lange straat en alle aanliggende zijstraten en een parallel gelegen straat afstruin. Ik kom onderweg van alles tegen, koop brood voor de lunch, nog wat fruit.

Het Spaanse woord voor wasserette ken ik niet, wat dat betreft komt Hedda hier veel beter uit haar woorden, maar toch weet ik een aantal Spanjaarden duidelijk te maken wat ik zoek (ik trek aan mijn shirt, maak een beweging alsof ik hem in een wasmachine stop, sluit de deur van de fictieve wasmachine en draai dan heel hard met mijn hand rondjes waarbij ik zuuuuuuuuuuu zeg). De Spanjaarden die ik aanspreek weten ook niet waar een wasserette is. Of ze weten het wel, maar ik begrijp hun antwoord niet. Of ze weten het wel, maar willen het niet zeggen. Tenslotte hebben wij Hollanders ooit nog eens de Spanjaarden ons land uitgeknokt (eind zestiende eeuw?), dat zit die Spanjaarden vast nog altijd dwars en nu kunnen ze eens lekker revanche nemen op mij. Dat zal het wel zijn. Hoe dan ook, ze vinden mijn toneelvoorstelling uitermate amusant maar ik kom geen steek verder. Ik blijf wat langer ronddwalen in de omgeving van een ‘Casa de Seniorras’, een woonkazerne voor alleenstaande seniorras, daar moet toch een wasserette geld aan kunnen verdienen?

Uiteindelijk keer ik onverrichter zaken terug naar Hedda en Quirijn.

VIJF KANSEN

Hedda pakt het een stuk professioneler aan dan ik. Die avond speurt zij via de zeer trage internetverbinding naar ‘lavanderia Vigo’. Hedda vindt er vijf.

De volgende ochtend laden we gezamenlijk de bolderkar in. Vier volle zakken was stapelen we op elkaar. Bovenop komt Quirijn. Het is laag water, dus de steigerplank loopt erg steil naar de kade. We tillen samen de bolderkar naar de kade. Vanaf daar moet Hedda het verder zelf redden.

Ik ga eens uitgebreid Antares schoonmaken. De romp, het dek, de kuip, daarna alle lopende delen ontzouten en wat kleine klusjes aan het dek. Ik doe extra mijn best om Antares er goed uit te laten zien, want vanmiddag komen Klaas en Carla een borrel drinken. Gisterenavond zagen we hier in de haven hunTrintella 44 liggen en hebben we even aangeklopt. We werden gelijk aan boord uitgenodigd en bij deze gezellige mensen koffie gedronken. Ik keek mijn ogen uit, het interieur van deze T44 is het mooiste interieur van alle Trintella 44’s die ik tot nu toe heb gezien. Die afgeronde kasten! Wauw... Klaas en Carla, mochten jullie ooit aan verkopen denken. Denk dan aan ons :-) … zo gaan mijn gedachten op de loop terwijl ik onze trots schrob en boen.

Hedda houdt mij per telefoon op de hoogte van haar ontwikkelingen. Wasserette 1 bestaat niet meer. Wasserette 2 ligt al fors de heuvel op. Ze is er bijna, wacht even… oh nee toch? Gesloten in de maanden juli en augustus… tjonge jonge. Naar nummer 3 dan maar. Maar dat is echt balen, want het gaat hier nu echt stijl omhoog. Hedda sleept de bolderkar achter zich aan en zweet zich een ongeluk. Haar kleren kunnen straks ook de machine in, als ze er een vindt althans. Hedda gaat nu ophangen ze heeft twee handen nodig oom de volle bolderkar mee te trekken. Ja, Quirijn zit er nog bovenop, het is hier te stijl voor zijn loopfiets. Die bungelt nog ergens achterop de bolderkar. Tot straks…

Ik verplaats mijn poetsactiviteiten naar het interieur van onze Antares en ben daar zo nog twee uur zoet. Direct ook maar weer even alle ruimtes onder de vlonders gecontroleerd op lekkage en/of andere onvolkomenheden en gezellig verwend met een emmertje sop.  Klaas en Carla zullen tijdens de borrel echt niet onder onze vloer kijken, maar het kan maar weer schoon zijn daar.

Mijn telefoon gaat. Hedda. Ze heeft het gehad, maar ook gevonden! Gehad heeft ze het met alle gesleep met de bolderkar. Gehad heeft ze het met de Vigoianen. Ongelofelijk! Sleept ze zich een ongeluk met die volle bolderkar-met-(jammerend?)-kind-en-aangehangen-loopfiets over het trottoir de berg op, hebben die trottoirgebruikende Spanjolen en tegenovergestelde richting niet eens het fatsoen een stapje opzij te doen voor het zwaartransport bergopwaarts. Hedda is gestopt met uitwijken, ze beukt gewoon tegen de neerdalers op als die weigeren opzij te gaan. Het zijn toch kleine mannetjes en vrouwtjes hier, die kan ze hebben… Maar ze heeft het ook gevonden! Wasserette nummero 4. Open. Wasmachines vrij. Wasdrogers vrij. Check! Yes! Alle, ja Walewijn, alle was zit er al in en over … 1:27 is de was klaar en gaat de hele handel de drogers in. Quirijn zit nu op het terras aan de appelsap, Hedda geniet aan  hetzelfde tafeltje van koffie. Halve liter water heeft ze net al op.

EUFORIE

Anderhalf uur later gaat weer de telefoon. Er is ergens iets minder goed gegaan, maar wat dat iets is, wordt mij niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook, zit de meeste was nu in de drogers.  En Hedda en Quirijn zitten aan een welverdiende lunch. Lunch? Ik kijk op de klok. Half drie alweer. De tijd vliegt hier in Spanje, lijkt wel veel harder te gaan dan thuis. Ik pak ook maar even wat brood maar gun me eigenlijk geen tijd want ik wil de boot schoon en netjes hebben en ook nog het kastje met alle telefoonladers, usb kabels, 12v laders en andere kabels herorganiseren. Nu is het zo, dat een grote kluwe kabels je grijnzend aankijkt als je het kastdeurtje opent. No way dat je zonder worsteling het juiste kabeltje te pakken krijgt. Dat irriteert mij al zo lang we onderweg zijn. Gelukkig hebben we de afgelopen jaren wel eens chinees of Indonesisch gegeten en heb ik alle bakjes (je weet wel, die witte met doorzichtige deksels) bewaard. We hebben een flinke stapel aan boord en als een soort origami sorteer ik alle kabels in een aantal bakjes. Functie bij functie, lekker overzichtelijk. Ik ben helemaal blij met het resultaat. De kleine geneugten  van een cruiser…

Hedda belt. Ze loopt bergafwaarts terug naar de marina. Een deel van de was hangt over de bolderkar te drogen, een ander deel natte was broeit in een tas, maar het grootste deel is droog. Alles is schoon. Bergafwaarts gaat soepel, Hedda hoeft eigenlijk alleen maar te sturen. Niet alle Vigonaren stappen op tijd opzij voor de denderende wastrein, een enkeling incasseert een bolderkar in zijn buik. Het mag de pret niet drukken. We hebben schone was, we hebben schone was! Als Hedda weer op de haven aankomt, hoef ik haar niet te helpen van de kade af de steiger op. De loopplank ligt nu recht. Het is hoogwater. Daaruit weten we;  Hedda en Quirijn waren zes uur bezig met vier volle zakken was. Zo snel was het ons nog niet eerder gelukt! We hangen de overgebleven natte was aan een waslijn op het dek, als slingers ter viering van ons record.