Wachten, maar waarop?

Het is even geleden dat we een bericht plaatsten. Als er geen (zeil)nieuws is, valt er weinig te melden. Zoiets. We liggen nog steeds op Las Palmas, wachten op weersomstandigheden die voor ons acceptabel zijn om te vertrekken richting de Kaap Verden. Komen die omstandigheden er? Wij hebben er niet zo veel vertrouwen in. Wat ons dan rest, is accepteren dat de weersomstandigheden anders zijn dan gewenst en toch vertrekken, of andere plannen maken. Wat gaan we doen? We weten het niet. Het antwoord komt vanzelf in de komende weken / maanden.

Geen (zeil)nieuws dus, maar misschien toch aardig om eens inzicht te geven in hoe het er dan aan toe gaat aan boord van deze wachtende bemanning.

Tenerife

We liggen al weer drie weken op Gran Canaria, nadat we hier ook begin december al lagen. Half december voeren we naar Tenerife en bezochten daar onder andere een andere Nederlandse boot die er langdurig ligt vanwege technische problemen. We toerden twee dagen met een huurauto rond en waren erg onder de indruk van het prachtige landschap van Tenerife. Met name het vulkaangebied El Teide met sneeuw op de top en het dorpje Masca ingeklemd tussen hoge groen begroeide rotsen maakten indruk.

Ingenieursbureau Amsterdam

Op Tenerife kwamen we bij toeval mijn oud-collega Katinka en echtgenoot Wouter tegen. Wat een feest om hen weer te zien en mooi om bij te praten over de ontwikkelingen in Amsterdam. Ik hoop dat alle collega’s van het Ingenieursbureau een goede en mooie plek in de organisatie hebben gevonden en vooral ook dat de samenwerking tussen de samengevoegde onderdelen soepel loopt. Het is zo’n prachtige en deskundige organisatie, hopelijk wordt dat in de nieuwe vorm nog mooier. Mocht iemand een nieuw organogram hebben en/of een lijstje met groepsmanagers, zou je het aan mij willen mailen?  sy.antares@yahoo.com.

Planwijziging

Terug naar de Canarische Eilanden. Ons plan was om vanaf Tenerife 25 mijl verder westelijk te varen naar La Gomera, daar een aantal dagen door te brengen en dan te vertrekken richting Kaap Verden. We voeren echter al een tijd met een relatieprobleem rond. Nee, gelukkig niet tussen ons, maar tussen onze Pactormodem en laptop, Die twee moeten innig samenwerken om de SSB aan te sturen, waarmee wij dan op zee weerberichten kunnen binnenhalen.Maar hun relatie is nukkig en regelmatig waren ze het regelmatig met elkaar oneens. De echtelijke ruzies namen steeds verder toe en daarom vonden wij het tijd voor relatietherapie. Daarom zijn we 100 mijl terug gevaren tegen wind en golven in naar Las Palmas, daar woont een 76 jarige Pactor expert. Met zijn hulp is het relatieprobleem –hopelijk langdurig- opgelost.

eerste kerstdag ontbijt op Antares

Ondertussen ontstond er een mooi weather window waarmee we onder redelijke omstandigheden zouden kunnen vertrekken richting de Kaap Verden. Mooi, mooi. Alleen, wij waren nog druk met het oplossen van de Pactorproblematiek, administratieve zaken en andere dingen die geregeld of gerepareerd moesten worden.  We hebben tweede kerstdag in grote haast geprobeerd alles rond te krijgen om de volgende ochtend te kunnen vertrekken. Helaas moesten we vrijdagavond constateren dat we alles niet voldoende af kregen voor de rond 900 mijl lange zeiltocht naar de Kaap Verden. Dus besloten we vrijdagavond om zaterdag niet te vertrekken.

Op een zeilreis kom je jezelf regelmatig tegen. Dit is zo'n moment. Het knaagt behoorlijk als je eigenlijk wilde vertrekken omdat de weersomstandigheden goed zijn, maar je op het laatste moment moet besluiten om niet te vertrekken. Dat is lastig. Met het vooruitzicht dat er een aantal dagen later opnieuw een mooi weergat komt, valt het wel mee. Maar blijft die situatie uit, dan wordt het nog lastiger. Ook al, omdat het vertrekken zelf, het losgooien, altijd moeilijk is. De periode voor vertrek geeft spanning; het is iedere keer weer lastig om de veiligheid en geborgenheid van een haven of ankerplaats te verruilen voor de leegte en eenzaamheid van de zee. Zeker als de tocht die voor je ligt ruim tweemaal verder is dan je ooit eerder hebt gevaren. (ik spreek in de 'je' vorm merk ik... ik zou zo profvoetballer kunnen worden). Anyway. De spanning of alles heel blijft, of de weersomstandigheden o.k. blijven, hoe (on)comfortabel het leven aan boord is. Die zenuwen voelen we altijd sterk voor vertrek en hoe langer dat vertrek dan op zich laat wachten, des te hoger wordt de berg waar we tegenop zien. Je staat er mee op en gaat ermee naar bed.

Wachten

Ons besluit om niet te vertrekken was goed, we waren nog niet klaar. Maar wanneer kunnen we dan wel weg? We hadden de hoop dat we een kleine week later zouden kunnen vertrekken, rond 2 januari. Helaas, harde wind en hoge golven. Dan misschien een aantal dagen later? Nee. Harde wind en hoge golven. Een week later dan, het zag er naar uit dat de wind lange tijd wat minder zou waaien. Maar naarmate die mogelijke vertrekdatum dichterbij kwam, veranderde de weersverwachting weer naar veel wind en hoge golven.

We hadden afgelopen week wederom hoop. De aankomende week zou wel eens goed kunnen zijn. Maar inmiddels ziet het er voor ons helaas weer te onstuimig uit. En volgend weekend vertrekken lukt ook niet, naar verwachting trekt de wind dan aan naar > 35 knopen.

Overweging

Het is ons te veel van het goede. Waar de pilots spreken over (ja, ook in januari) ‘gemiddeld kracht 4, vrijwel nooit boven 6’ zien wij deze weken 5 maar meestal 6 met regelmatig vlagen 7. Ja, soms ook 4, maar steeds voor korte duur en voorafgegaan en gevolgd  door 6 en 7. Spreken de pilots in dit gebied over ‘golfhoogtes >90% van de tijd <3 meter hoog’, zien wij golfhoogtes 80% van de tijd meer dan 3,5 meter. 

stamkroeg van de zeilers in Las Palmas

En wij maar wachten… maar waarop wachten we eigenlijk? Kennelijk zijn dit de weersomstandigheden waarmee we het moeten doen en -dus- moeten we maar ‘gewoon’ vertrekken? We zijn er dan zeker van dat het een erg ongemakkelijke, onstuimige, vervelende tocht gaat worden die (ruim) een week duurt. Dat vinden we een erg onaangenaam vooruitzicht en voor Quirijn zelfs onacceptabel. Wij varen met Q nu eenmaal behoudender dan boten zonder kinderen aan boord of met oudere kinderen aan boord; zo komt de gedachte naar boven dat we misschien een opstapper moeten meenemen? Wie, o wie wil en kan er mee met ons? Wederom, te mailen aan sy.antares@yahoo.com :-)

Lastig vinden we het wel hoor om zo te liggen wachten zonder dat we weten of/wanneer er verbetering komt. Erg, ja errug lastig vinden we het. Er zijn de laatste weken wel wat tranen gevallen aan boord van Antares.

Hoe nu verder? We wachten maar rustig af tot de omstandigheden voor ons acceptabel zijn om richting Kaap Verden te vertrekken. En als die omstandigheden uitblijven, en die kans is best aanwezig... dan wijzigen we onze plannen. En dat is best grappig, want zo hebben wij zelf ook geeeeeen ideeeee waar we over een aantal maanden zijn. Misschien vertrekken we komend voorjaar wel weer naar het Europese vasteland om daar onze zeilreis voort te zetten, of misschien blijven we hier en gaan volgend jaar naar de Carieb? Of misschien toch nog dit seizoen door? Met of zonder opstapper?
 
Mogelijkheden te over. Wat het wordt? De tijd zal het leren, wij zijn reuze benieuwd.

Ondertussen in Las Palmas…

de papagaai van Columbus?

…vermaken wij ons prima hoor. Er liggen hier nog heel wat boten, waaronder overigens behoorlijk wat langblijvers... we moeten er natuurlijk wel voor zorgen dat we ons niet door hen laten beïnvloeden! Regelmatig borrelen we met andere bemanningen. We doen veel klussen aan onze boot. Vlak voor kerst was er een gezamenlijke BBQ, afgelopen vrijdag een pontoonborrel op onze steiger. Quirijn speelt met kinderen van een Franse boot tegenover ons, we wandelen door de stad en de parken, genieten van liveoptredens in de oude stad en poppenkast voorstellingen in het park.
Tijdens mijn verjaardag hadden we andere Nederlanders op de koffie en zijn we ’s avonds met twee andere zeilers uit eten gegaan. Erg gezellig. Vandaag bezochten we een museum over Columbus en leerden veel over zijn reizen.

poppenkast in het park... de spannende avonturen van Roodkapje

Het is hier dus prima, maar een gevoel van onrust en spanning is altijd latent aanwezig in onze maag.