HELP, DE BORDEN SCHUIVEN VAN TAFEL!

Ruim elf maanden geleden vertrokken we uit Nederland en in al die maanden deden we veel verschillende ervaringen op. Maar de wereld die we vorige week betraden is voor ons weer nieuw. Een wereld die we alleen kennen van websites van andere zeilers. Surfend op de laptop op onze bank twee hoog in Amsterdam Bos en Lommer lazen we over baaien met wel vijftig zeilboten voor anker... druk als tweede Pinksterdag op de meubelboulevard... 

Een verslag geschreven door  Hedda en Walewijn.

WORSTELNACHTJE

Vorige week dinsdag verlieten we eind van de middag de rust van een Tobagoaanse ankerbaai en voeren 75 mijl naar Grenada. Halve tot ruime wind 12 tot 15 knopen is iets te weinig voor ons schip, maar toch tikken we regelmatig zes, zeven knopen aan, zeker als de wind in de loop van de avond wat toeneemt. Dan moet je nooit denken 'het gaat best lekker', want dan word je onmiddellijk gestraft. Dus...

Op verzoek van enkelen, bijgaand onze contactgegevens

Prompt valt de wind aan het einde van mijn (Walewijn) wacht weg terwijl de deining blijft staan. Antares dobbert met klapperende zeilen mopperend op de rollende oceaan. Drie knopen, twee komma acht, twee komma drie, twee. Zeil vieren. Voorzeil klappert in de luwte van het grootzeil. Ietsje inrollen maar om het geklap te verminderen. Een punt acht knopen. Damned. Twee punt negen. Drie punt vijf. Zie je wel. Beter zo. Vier. Mooi. Twee punt acht. Wat??? Hoezooo, twee punt acht? Beng! Kolere grootzeil. Grootzeil aan. Ik lazer van de bank. Golven van de andere kant. Pfff... Klik. Reddingsvest vast. Klik. Lifeline vast aan de looplijn op dek. Balanceren over het achterdek, hevig gehinderd door de lifeline. Tsss... Lifeline verkeerd bevestigd. Terug naar de kuip. Lifeline los en opnieuw vast. Weer over het achterdek. Een been op het achterplateau, een been aan dek. Een oog op de zeilen, andere oog op de windvaanstuurinrichting. Ik draai de verstelknop op de windvaan. Vijf graden afvallen, acht graden afvallen. Een hand aan de reling, andere aan de knop. Twee graden erbij.

Focus op de GPS. Koers 15 graden te hoog, 21 graden, 33 graden te hoog. Een golf raast donderend onder Antares door. 23 graden te laag. Wachten. Kijken. Bijstellen. Vasthouden. 10 graden te hoog, 18 graden, 6, 13. 8 te laag, 3 te hoog, 12 te hoog, 6 te laag. Prima zo. Mooie koers. Snelheid? 2.4 knoop. Kut. Voorzeil iets uitrollen. Schoot aantrekken met de lier. Oog genuarail moet veder naar achteren. Lukt niet. Genuaschoot vieren. Oog naar achteren zetten. Genuaschoot binnenlieren. GPS? Mwah. Goed. Redelijk goed. Golf klapt tegen de boeg, over de buiskap heen. Ik duik net te laat weg en krijg een volle laag zeewater over mijn gezicht. T-shirt en broek doorweekt. Zout water, dus dat droogt niet. Wat een geworstel weer. Kan het dan nooit eens rustig en stabiel zijn? Ik bekijk mijzelf van een afstandje. Midden in de nacht, worstelen met een nukkig zeetje, klapperende zeilen vanwege de weggevallen wind. Halverwege Tobago en Grenada... WoW. We zeilen gewoon tussen Tobago en Grenada! Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dit is wel wat anders dan het IJsselmeer. Of de Noordzee. Dit is gewoon f*cking duizenden mijlen van huis. En daar varen wij gewoon. Wat doet het er ook toe, dat geworstel met de zeilen? We varen hier in t shirt en korte broek. Hoe heerlijk is dat!

Toch ben ik blij dat ik een half uur later de wacht kan overdragen aan Hedda. Zeker als ik even later, liggend op de kajuitbank, een forse tropische regenbui hoor overkomen. Zo een die je nat maakt tot op het bot. Die de kuipkussens doordrenkt. De biscuitjes in puddingbrij tovert.  Arme Hedda, denk ik en draai me om. Zet me met extra kussens schrap tegen het rollen en dut in. Veel te, echt, veel te snel hoor ik de klok 4 uur slaan. Of heb ik me vergist? Ja, dat moet het zijn. Ik kan vast nog even slapen. 'Waal, wakker worden, jij mag weer' hoor ik Hedda roepen. Dus toch. Even later zit ik in de natte kuip. Maar er is meer wind en Antares vaart mooi door de zee. Vijf, zes, zeven knopen. Lekker. Een uurtje later kruipt de ochtendgloed over de horizon. Negen uur in de ochtend ankeren we in Prickly Bay, Grenada.

DRIJVENDE CAMPING

In Grenada is het even anders dan we gewend zijn. De drukste ankerbaai waar we tot nu toe lagen was Portimao in de Algarve, met zeventien boten. In Tobago lagen we met maximaal vijf boten in een baai, in Buccoobay zelfs alleen met De Verleiding. 

Na ruim drie maanden hebben we overigens voorlopig afscheid genomen van De Verleiding. Zij zijn naar Union island in de Grenadines. Wij hopen in Grenada een kaart voor onze kaartplotter te kopen en wat onderdelen voor de boot.

De drijvende camping hier is even wennen. Vandaag heb ik geteld met hoeveel boten we de ankerbaai delen. Als ik magertjes inschat... Zijn het er zeventig. ze-ven-tig zeilboten. Zeventig! Mijn god. En dat record zal de komende maanden nog regelmatig sneuvelen, want we varen het gebied in waar duizenden Amerikanen en Canadezen jaren heen en weer hoppen tussen de vele eilanden. We zien veel (te) grote catamarans, grote "pret-a-violier" (zo van de lopende band) jachten onder voornamelijk Amerikaanse of Canadese vlag en boten die jaren geleden hun anker lieten vallen en sindsdien geen meter meer zeilden.

WAAR IS HET FEESTJE?

Maar het wordt nog gekker. Iedere ochtend om half acht is er het Grenada Cruisersnet. We zijn benieuwd en schakelen de marifoon over naar kanaal 66. Luisteren jullie even met ons mee? Komt ie...

Een welbespraakte Engelse dame leidt de cruisers langs de weersverwachting voor de Carieb en het lokale weerbeeld. Da's Handig! Daarna mogen new arrivals zich melden en vertrekkende boten. 'Haaaaiiiiiii everyone, this is Red Leader Fox, we fly back to the States. See you all in December, love you all and special bye, bye to tiffany, the poor little snoozy dog onboard Shining Stars. Have a nice dayyyy'. Hedda en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Daarna volgen de 'social activities' ... Om negen uur mogen we yoga doen, althans, als we een matje meenemen en een 'smile on our face'. Verder kunnen we vandaag weekchampion worden bij de weekly domino contest... Juist ja. Bij Marina huppeldepup is het de hele dag happy hour, ergens anders krijgen we een duikles die niet alleen gratis is, maar bovendien de gezelligste op het hele eiland. En in de weet-ik-veel baai is vanavond een feestje. Compleet met fifties and sixties muziek!

Dan meldt de vriendelijke Engelse dame de vertrektijden en routes van de verschillende 'shopping busses' (OMG!). Er volgt een item 'boat treasures'; een marktplaats voor bootspullen... Dat is dan wel weer handig en we zien grote kansen voor de hangmatten handel van Ron en Joce 😄. Tot slot maakt de lokale business reclame voor de eigen handel. Vooral de taxiboeren. Er blijkt paniek onder de cruisers omdat een taxiboer gisteren meldde dat Taxidriver Jim overleden is. Nee, het gaat niet om Jim van de BigBass taxi - een van de cruisers meldt gisteren nog bij hem in de taxi te hebben gezeten, dus hoe kan hij dan al dagen dood zijn? - maar een ouwe vent die al jaren niet meer reed. Overmorgen is de begrafenis en alle cruisers zijn welkom, worden gratis 'vertaxied' naar de plechtigheid. Aangeboden door taxibedrijf 'the fast drivers'.

Wij hebben ons tot op heden nog niet gemeld bij het item "new arrivals"; we moeten dit theater eerst nog even op ons in laten werken. Hoewel fysiek aanwezig, zijn we mentaal duidelijk nog niet gearriveerd in deze Carieb...

LANDVERKENNERS

Na het ankervallen begon weer het landverkenningsritueel. Eerst zorgen dat we legaal voet op Grenada's grondgebied zetten door met onze paspoorten en scheepspapieren in te klaren bij de douane en de immigratiedienst. Dit ritueel kan zomaar een halve dag duren. Daarna gaan we uitzoeken waar de wasserette is, de watersportwinkel, het tankstation, het watertappunt, afvalpunt, de pinautomaat (ruim een half uur lopen), gratis internet, de supermarkt, groente- en fruitmarkt, de bakker, bushaltes, douches. Nu moet ik (Hedda) ook nog even snel de gastenvlag afmaken. Die van Grenada is toch lastiger dan ik dacht. Helaas hebben we niet voldoende stroom om de naaimachine te gebruiken. Dus moet het met de hand.

We maken een lange wandeling over het eiland, waarbij we een geweldige hardware store vinden waar we veel tijd doorbrengen. Niet in de laatste plaats omdat het buiten plenst van de regen. Als de regen ietsje mindert, vervolgen we onze weg naar een supermarkt. Quirijn heeft het goed. Hij zit lekker in de bolderkar met een regenzeiltje over zijn benen en een paraplu boven zijn hoofd. Het levert hem veel vertederende blikken op van de lokale bevolking.

SCHOMMELBOOT

Als zwervers bepakt en bezakt keren we terug naar de dinghy steiger en laden onze bijboot vol. In de verte zien we de boten op de ankerplek flink schommelen. De wind is toegenomen en de deining staat de baai in. We proberen onze volgeladen dinghy zo recht mogelijk tegen de golven in te sturen, maar krijgen heel wat water over. Het is een hele toer om alles heelhuids aan boord van Antares te krijgen. Het lijkt wel of we midden op zee zitten en koken is een hele opgave. Als we eindelijk aan tafel zitten en alle borden gevuld zijn, zwiept een golf in een keer de borden en glazen van tafel. 

Dit wordt ons te gek en we brengen een hekanker uit om Antares schuin op de deining te leggen. Eerste poging mislukt, als we het anker vasttrekken komt het los van de bodem. We verlengen de tien meter ketting en twintig meter lijn met nog eens vijftien meter lijn en Walewijn brengt het geheel weer uit met de dinghy. Plons, het hele zaakje voor de tweede keer in zee. Door de extra lijn is de hoek die het anker maakt kleiner, waardoor het anker wel goed pakt. We zijn bang dat als we de lijn nu weer met alle kracht op de lier aanhalen we toch het anker weer lostrekken. Daarom stapt Hedda in de dinghy om daarmee met het motortje volgas de kont van Antares tegen de wind in te duwen. Ze duwt de boeg van de dinghy tegen de romp van Antares, geeft volgas en... vliegt met een schaterende lach langs de achterplecht van Antares; Sorry, had niet goed grip. Tweede poging slaagt, Antares draait mooi met haar kont in de wind en ligt mooi op de deining. Wij kunnen wij opnieuw aan tafel.

  

SOCIAL AND OTHER ACTIVITIES

gelijk alle bedrading van de ankerlier en solenoids in kaart
gebracht, dat gaat weer netjes in de computer en in de boordmap

De dagen rijgen zich nog steeds aaneen. Walewijn repareert de solenoïde van onze ankerlier in de hoop dat de elektrische lier weer goed zal functioneren en ik maak de gastenvlag verder af. Ook de Nederlandse vlag achterop onze boot begint te rafelen (heeft Walewijn gekregen van zijn collega's, dus daar moeten we goed voor zorgen!) en ik ben begonnen aan de volgende gastenvlag; van St Vincent en de Grenadines. 

Afgelopen zondag zijn we 'even' ankerop gegaan om verderop in de baai diesel en water te tanken. Ben je zo weer vier uur verder voordat je dan goed en wel terug op je ankerplek ligt.

400 liter diesel tanken duurt even... gelukkig hebben we een krukje.

  

Gisteren zijn we met een local busje naar de hoofdstad St Georges geweest. Een leuk stadje met relatief veel historische gebouwen, voornamelijk uit de tijd dat Grenada een Franse kolonie was en later, toen het onder de Engelsen viel. Daarna hebben we geborreld aan boord van de TiSento, een prachtige Van der Stadt 44 die we voor het laatst tegenkwamen in Lissabon. Leuk om Bas en Agnes weer te zien en bij te praten.

We hebben, kortom, de 'social activities' van het Grenada Cruisersnet helemaal niet nodig want we hebben genoeg te doen. Verder sparen we Grenada op voor een volgende bezoek. We hopen de komende dagen namelijk iets noordelijker, richting de Grenadines, te varen en verwachten daarna weer terug te komen naar Grenada. Maar dan zijn we al weer wat weekjes verder en misschien zelfs al gewend geraakt aan het massale cruisersleven hier? Kunnen we ons dan mooi melden op het Grenada Cruisernet, bij de 'new arrivals'  ;-)