INTER COASTAL MARATHON

Deze tekst vinden we mooi! Die houden we er in!

********************************************************************************

Als we 's ochtends vertrekken, staat de maan
nog prachtig aan de hemel.

Half zes. Een nieuwe werkdag begint op Antares, onderweg op de Inter Coastal Waterways. Ketel water op het vuur, routeboek (the Intercoastal Waterway chartbook. Norfolk, Virgina to Miami, Florida. Onze is uit 2007 maar desalniettemin nog altijd erg handig) en handmarifoon naar buiten, motor starten, ankerop. Het is prachtig zo 's morgens vroeg. Zon aan de horizon, pelikanen op het water, dolfijnen die in de verte springen. Het water van de ICW is grijs, dat is even wennen na het prachtige heldere Bahama water. Het is zaterdag 18 juni. Afgelopen woensdag vertrokken we vanaf Canaveral. Met enige haast, want begin juli krijgen we bezoek van Hedda's oom en tante, in Norh Carolina en dat is 713 mijl varen via de ICW. Misschien kunnen we nog stukken via zee, maar met het instabiele weer kunnen we daar niet van uitgaan en dus varen we van zonsopkomst  tot zonsondergang.

Bij St Augustine komen we een piratenschip tegen. St Augustine is de oudste stad van de USA. In het najaar hopen we deze stad te bezoeken.

KENNEDY SPACE CENTER

raketten uit de jaren '50

Eerder in de week, dinsdag 14 juni, hadden we een 'nu we er toch zijn' dag. Geankerd voor Cape Canaveral keken we op internet wat een dagje spacecenter kost. Aj... Toch maar niet. Maar toen kregen we een whatsapp van de Arion bemanning. Zij wilden ons graag meenemen naar Kennedy Space Center, als dank dat we hen naar Canaveral hadden gesleept.

Hier werden de Space Shuttles in elkaar gezet en onderhouden. Nu wordt de hangar omgebouwd voor het volgende hoofdstuk. de SLS

APOLLO
Het werd een erg gezellige dag en een groot feest voor Quirijn om de hele dag met de twee kids van de Arion op te trekken. En, ach ja, dat rare ronde ding hangend aan het dak, waar zijn ouders zo lyrisch over waren -een of andere ouwe schroothoop was het... Ze noemen het de Apollo ofzo... Ze zeggen dat ze er mee naar de maan zijn geweest. Tsss. En da geleufde gij? ... En waar zijn ouders allerlei oersaaie dingen over gingen voorlezen, dat zal dan allemaal wel - maar echt leuk was het natuurlijk dat je echt super hard kon rondrennen door die grote hangar en dat je je kon verstoppen achter alle steunpalen.

We maken 'live' de start van Apollo 11 mee, die naar de maan vloog.

De eerste maanpakken lijken net op ridderharnassen 

En in deze hal kun je dus super lekker rondrennen. Onder een originele Apollo raket, maar wie kan dat wat boeien?

SPACE SHUTTLE
Daarna bezochten we het informatiecentrum over het Space Shuttle Programma. Met een van de drie (van oorspronkelijk vijf) Space Shuttles prominent in de hal opgehangen. Wat ontzettend mooi en indrukwekkend om in het echt te zien. En inzicht te krijgen in de verschillende verblijfsruimtes in de shuttle. De controle cabine met de cockpitramen op de bovenste verdieping, daar onder een verblijfsruimte waar ook het toilet en de 'keuken' is en beneden de slaapruimte. Verder de laadruimte die het grootste deel van de shuttle in beslag neemt en waar satellieten en andere materialen werden meegevoerd. Nu vallen alle beelden die we in de jaren tachtig een negentig via de televisie zagen vanuit de Space shuttle, op zijn plek. We zien in gedachten Wubbo Ockels zijn experimenten live uitvoeren op het Jeugdjournaal. Zien opnieuw de verschillende Space Shuttles opstarten en terugkeren op aarde en denken terug aan de Challenger, die in 1986 verongelukte.

Achter de pedalen van de Space Shuttle

Hedda vertelt ons over het boek over de Space Shuttle dat ze als kind kreeg van haar Ome Derk. 

Quirijn en Arthur besturen zelf een Space Shuttle, we wanen ons in het ruimtevaartstation ISS en in een simulator ervaren we de krachten die gepaard gaan bij een raketlancering. 

Een stijle glijbaan simuleert de g-krachten in de Space Shuttle maar Quirijn bedenkt zich een meter na zijn vertrek en houdt zich krampachtig vast aan de zijrand van de glijbaan, bungelend boven de diepte. Uiteindelijk rolt hij voorover en op zijn buik belandt hij beneden. Ach ja, ook niet iedere maanlanding verloopt soepel.

Oeps! Dat is best hoog.

Quirijn maakt even een ruimtewandeling

Even een kijkje nemen in het ruimtecentrum.

SLS PROGRAMMA

Tenslotte bezoeken we het meest recente project van de NASA, de voorbereidingen voor ruimtevluchten naar Mars met de SLS. Naar verwachting vanaf 2021 en de hangar en het vertrekplatform voor de Space Shuttle worden momenteel omgebouwd voor de SLS. NASA zoekt nog slimme jongen m/v om deze reizen en eventueel langdurig verblijf op Mars mogelijk te maken.

De nieuwe SLS

Iedereen opstellen bij zijn eigen landenvlag! Europese Unie goed vertegenwoordigd... oh nee, toch niet... Nu ja, toen nog wel. 

LANCERING
Woensdagochtend zien we de lancering van een raket die een (aantal?) satelliet(en) de ruimte in brengt. Hoewel de afstand tussen ons en de lancering groot is, doet het felle licht van de raket haast pijn aan je ogen en onze boot trilt door het harde geluid van de raket. Na de lancering gaan wij ankerop en pakken de ICW route op. 

De 'Quirijn Rocket Mk I Cars-edition 2016'

Het is even aftasten hoe veel afstand we per dag kunnen afleggen. Die woensdag vertrekken we om elf uur en varen we ruim vijftig mijl en ankeren in Daytona Beach. We hebben lange tijd stroom mee en kunnen ook het voorzeil bijzetten, waardoor we soms zeven knopen snelheid halen. Donderdag varen we door een afwisselend landschap langs dorpen, landerijen en bossen. We lopen vast in een bocht maar komen gelukkig weer los. Er komt een stuk aan van twintig mijl waar we niet kunnen ankeren en dus is de vraag of we voor dat stuk moeten stoppen, of dat we voor donker nog dat traject kunnen overbruggen. We kiezen voor de laatste optie en ankeren tegen negen uur in de avond bij het allerlaatste daglicht. In het donker varen op de ICW is haast onmogelijk vanwege de onverlichte palen en omdat je in het donker de loop van een kreek of rivier niet kunt zien. 75 mijl gevaren, dat schiet lekker op.

Een pelikaan vliegt bijna een uur met ons mee. 

Daar komt weer een bui. Altijd mooi te zien vanaf het water.

Voorzeil erbij. Schier lekker op.

MARSH, MARSH EN ...
Ook vrijdag leggen we een grote afstand af, 73 mijl. We boffen dat hoogwater in de ochtend en avond valt, zodat we maar een keer per dag laagwater hebben. Rond laagwater is het erg vervelend varen, we varen steeds met het oog op de dieptemeter en moeten soms echt zoeken waar de vaargeul loopt zodat we voldoende diepte houden. Vandaag lopen we weer aan de grond maar komen gelukkig wederom zelf vrij. Wel lastig, om je heen zie je alleen maar water maar toch loopt de dieptemeter snel terug van vijf meter naar drie, 2,5, 2,2, 2,1. We zien het regelmatig in het gebied Georgia, waar we inmiddels varen. Georgia vinden we ook een erg saai stuk. We zijn twee dagen lang alleen maar MARSH; grasland, kreken en moeras. Zo ver je kijkt. 

Alleen maar gras en moeras, zo ver je kijkt

Maar genoeg tijd voor school en knutselen.

Oh je! Hier wordt het weer serieus ondiep.

Vrijdag eind van de dag komt er een front over met naar verwachting veel wind en onweer. Maar om ons heen is alleen maar grasland en we kijken er niet naar uit om in dat weer in het open veld te liggen. Gelukkig vinden we enige beschutting bij de enige struiken die we vandaag zien, precies eind van de dag en vijf minuten voor het slechte weer ons overvalt. We ankeren midden in de ICW -er vaart hier toch niemand- en de wind giert Antares naar alle kanten. 'Oh, het anker krabt' zegt Quirijn terwijl hij spelletje doet aan de navigatietafel en ondertussen op de kaartplotter kijkt. Inderdaad, het anker had te weinig tijd om goed te zetten nu er vlagen van rond vijftig knopen overkomen. Handig, zo'n zoon! We zetten alle ankerketting die we hebben en blijven dan wel liggen.

Daar komt ie dan... Ons anker ligt nog maar net als het front overkomt. Mooie timing.

En op het vlakke water staan opeens golven.

Dit is dus een privesteiger bij een huis.
Met boothuis en gastenverblijf! 

We hebben een uitgave waarin ankerplaatsen en ondiepe stukken langs de ICW staan beschreven (Anchorages along the Intercoastal Waterway). Ik vind deze uitgave van weinig toegevoegde waarde. De ankerplaatsen die er in beschreven staan zijn vaak onbruikbaar voor ons omdat je eerst over een ondiep stuk moet om er te komen en belangrijker nog, wij ervaren dat je vrijwel overal langs de ICW wel kunt ankeren als je even goed naar de kaart kijkt waar je beschut voor wind en stroming kunt liggen.







ALIAS 45000 AUTOKILOMETERS

Quirijn oefent zijn peilkompas skills

Zaterdag zou het naar verwachting de hele dag regenen, maar dat valt gelukkig mee. Alleen wat korte buitjes. We volgen weer nauwkeurig de ICW weg door de vaargeul van boei naar boei en proberen vrij te blijven van ondieptes. Vijftien uur per dag aan het stuur geeft voldoende tijd om wat te rekenen en zo reken ik uit... als we de hele weg via de ICW varen, dan is de afstand van West Palm Beach in Florida naar New York ruim 1250 mijl. Met onze snelheid van circa vijf mijl per uur is dat 250 uur varen. Als je dat omrekent naar een autotocht met een gemiddelde snelheid van 90 km/uur dan staat onze te varen afstand gelijk aan 22.500 kilometer. En dat zelfde eind (stukje verder nog) moeten we ook weer terug naar het zuiden komend najaar, dus dat maakt dan ruim 45000 kilometer met de auto.

Weer stroom tegen...

Lang geleden dat we ons zeilpak droegen

Het raam van de buiskap onder het zout.

De stroom zit vandaag tegen en de hele dag hebben we windkracht 6 a 7 pal tegen. De route voert langs een aantal 'inlets', delta's waar de kreken en rivieren in zee uitmonden. De harde wind staat hier pal naar binnen waardoor er hoge golven ontstaan. We stuiteren door de zee opening naar het volgende deel van de ICW route, waarbij we grote bakken zout water overkrijgen en de snelheid regelmatig naar onder de twee knopen terugloopt. Hoewel we net zo veel uren maken als de afgelopen twee dagen, komen we vijftien mijl minder ver.

Einde dag persen we er alles uit om eindelijk weer eens in een bewoonde omgeving te komen. Echt, we hebben een natuuroverschot gehad in de afgelopen dagen. Wel zagen we zaterdagochtend tot ons plezier een krokodil achter onze boot de vaarroute oversteken (wie heeft er voorrang?) en op de ankerplaats afgelopen nacht zagen we ook twee krokodillen. Heel bijzonder.

Ja echt, dat is hem. De krokodil

Huizen! Bewoonde wereld! Whoehoe !!!!

900 pk aan buitenboordmotoren achter je lichte open bootje...!

Samen tekenen

CHARLESTON
Zondag is de route weer lekker afwisselend over een prachtige rivier langs huizen, landerijen, bossen en stukken grasland en moeras. Stroom hoofdzakelijk tegen en flinke wind tegen, dus afgelegde afstand niet om over naar huis te schrijven. Maar ons doel, Charleston, nadert. Daar hopen we maandagmiddag aan te komen, zodat we even snel boodschappen kunnen doen en dinsdag gebruik maken van een klein weergat om vanuit Charleston via zee een stuk verder te komen.

Wat een prachtige zonsondergang op zondagavond.

Zondagavond valt het anker bij een prachtige zonsondergang en maandag hoeven we nog maar 36 mijl naar Charleston, waar we maandag begin van de middag aankomen. Hier vinden we de Tisento die al tijden wacht op goed weer om buitenom verder te varen, vanwege hun hoge mast is de ICW geen optie voor hen. 

Wij zijn inmiddels aardig uitgeteld en even boodschappen doen leert ons hoe fraai Charleston is. Hedda heeft contact met haar tante om het rendez vous in North Carolina verder te bespreken en dan blijkt dat we nog tijd beschikbaar hebben dan eerst het geval leek. En dat is mooi, want dat betekent dat we niet dinsdagochtend heel vroeg weer verder moeten, maar even op adem kunnen komen in deze fraaie historische stad, waar in 1861 het beginschot van de bloedige vier jaar durende Amerikaanse burgeroorlog klonk. Maar dan hebben we het al weer over ons volgend weblogbericht...

Diesel tanken in Charleston. De romp van Antares is heel vies geel en bruin geworden op de ICW.
Echt, we schreven het al, zo veel natuuroverschot daar...