dinsdag 7 februari 2017

DOMINICAANSE REPUBLIEK - PART ONE

De gastenvlag gaat in het want
Wij kennen de Dominicaanse Republiek (kortweg DR) vooral van:

[1] de Last Minute vliegreizen naar de all-inclusive resorts, zoals aangeprezen bij de plaatselijke reisbureaus in Nederland. Massatoerisme met een armbandje om de pols, fraaie stranden en zwembaden, lange rijen hotels met bewaking en grote hekken er omheen. Da's niks voor mij. Daar wil ik niet zijn. Voor geen goud. Nooit van mijn leven...

[2] als lastig toegankelijk voor zeilers. De DR kent geen afzonderlijke inklaringsprocedure voor zeilers en dus moet je door hetzelfde traject als vrachtschepen. En dat betekent langs veel loketten en instanties, waar vage leges moeten worden betaald en de corruptie groot is, waardoor de inklaringskosten kunnen oplopen tot honderden US dollars. Het eerste element is ons wat te toeristisch, het tweede wat te -laten we zeggen- avontuurlijk. Of kostbaar.

Maar toch trekt het land ons. We hebben wel weer eens zin in tropisch regenwoud en (ik) in watervallen. De eilanden die we de komende tijd nog bezoeken hebben dat niet of nauwelijks. Ruim een jaar geleden kreeg ik van Hedda voor mijn verjaardag een 'dagje watervallen' cadeau* en de DR is mijn laatste kans om dat te verzilveren. In het afgelopen jaar kwamen we geen watervallen tegen. En dus zetten we koers naar het land van massatoerisme en corrupte ambtenaren, in de hoop een land te ontmoeten dat onze verwachtingen niet waarmaakt.

*) ik ben dol op watervallen. Het continu stromende, heldere en koude water geeft mij het gevoel dat de wereld volmaakt is. Want wat heb je meer nodig? Je hebt drinken, een douche en kunt je kleren wassen... als je die al gebruikt. Je timmert een klein hutje naast de waterval, plant wat fruitbomen en misschien houd je kippen. Dat is alles wat je nodig hebt voor een volmaakt leven. Zo denk ik er althans over, als ik op een steen zit met mijn voeten in het koude water, het geruis van de watervallen in mijn oren en de geur van bos en waterdamp in mijn neus. Maar Hedda ziet dat anders. Na een minuut of tien bij de watervallen begint ze wat ongemakkelijk heen en weer te lopen en vijf minuten klinkt het 'zullen we gaan?' En dus vroeg ik voor mijn verjaardag een dagje -ongestoord- waterval.

JUISTE WEERGAT
Dat de tocht van de Bahama's naar Luperon prima was, schreven we eerder al. En dat we er goed aan deden om de vier dagen zonder wind te gebruiken om de 380 mijl in 1 keer af te leggen wisten we ook wel. Maar het wordt ons nog duidelijker als in de twee weken na onze aankomst boten binnendruppelen die gelijktijdig met ons uit Georgetown vertrokken, maar er voor kozen om de tocht op te hakken in verschillende delen. Zij kregen, conform de weersverwachting, een sterk koufront over en moesten beschutting zoeken op de handvol matige ankerplekken langs de route. 

We spreken cruisers die twee nachten niet sliepen omdat de boot zo op de golven stuiterde op de ankerplek. We horen over een zeilboot die haar roer verloor toen ze op koraal voeren terwijl ze een baaitje binnenvoeren om te schuilen voor de harde wind. Ze werden door de Coast Guard van boord gehaald en toen ze twee dagen later terugkwamen had de eilandbevolking een groot deel van hun boot gestript. Weer een ander sleepte een zeilboot veertig mijl lang met als gevolg schade aan de eigen motor. En al die tijd genoten wij van het leven op de DR.


We komen vroeg in de ochtend aan, net bij opkomende zon en ruiken ver op zee al de geur van het regenwoud en van stookvuurtjes.

EERSTE KENNISMAKING MET DE DR
het resort bij Luperon is al jaren gesloten.
Luperon is een klein dorpje aan de noordkant van de DR. Het lijkt de laatste decennia een beetje in de vergetelheid te zijn gekomen. Alhoewel... Tijdens onze eerste verkenning stuiten we op een mega groot toeristen resort. 



Oeps! punt [1] van onze vooroordelen... Massatoerisme. Maar nee, dit resort ging tien jaar geleden failliet. Fijn voor ons, maar niet voor de lokale bevolking. Een kwart van de bevolking van Luperon verloor met het faillissement haar baan. Maar als je in het dorp wandelt, lijkt het alsof niemand daar om maalt. 'Olaaaaa!' klinkt er continu vrolijk terwijl we door de hoofdstraat wandelen. Iedereen groet vriendelijk en heeft tijd voor een praatje. 


Deze vissers laten ons vol trots hun generator zien waarmee
ze een lamp laten branden. De brandstof zit in een voormalig
biervat dat met een slangetje op de motor is aangesloten. Met een
honderden meters lange draad duiken ze 's nachts met de lamp
de zee in op zoek naar vis.
Tweederde van de DR bevolking leeft onder de armoedegrens, dus ach, wat zou z'n baantje bij een resort, lijkt de gedachte. Dat geeft alleen maar scheve verhoudingen in het dorp. Nu die banen weg zijn, is iedereen even arm... Of even rijk en zo lijken ze het hier te zien. Natuurlijk ligt de werkelijkheid een stuk complexer, maar de basishouding is dat geld een praktisch middel is maar geen statussymbool. Daar houden wij van!

Vrouwen doen de was in een teil water en gebruiken het hek van prikkeldraad als waslijn. Mannen repareren brommertjes, maken van drie oude ventilatoren een nieuwe of lassen paardenkarretjes in elkaar. Verder drinkt men graag bier terwijl de lokale Merengue muziek hard uit de speakers dreunt. En dus merken we hier helemaal niet van massatoerisme. We zijn de DR binnengekomen via de achterdeur.

En punt [2] dan? Nou, het inklaren verliep vrij gemakkelijk. We leren dat Luperon een uitzondering is binnen de DR. De bevolking hier ziet in dat de cruisers een welkome aanvulling zijn op hun inkomsten, via de lokale winkels, horeca, auto-/motorverhuur en andere zaken. 

Bovendien zijn er diverse Amerikaanse cruisers die hier jaren geleden aankwamen en nooit meer vertrokken. 
Zij hebben gepleit voor transparantie en zo hangt er bij de douane een lijst met de te betalen inklarings leges. Dat zijn er nog altijd heel wat; douane, haven, immigratie, agricultuur (de beambte meldt tijdens de afhandeling van zaken en passant dat zij voor ons tegen betaling de was kan doen), toeristenvisum, maar het is overzichtelijk en met ca 160 USD waren we klaar. Plus wat biertjes voor de zes man die aan boord kwam om de boot te controleren, maar vervolgens niet verder kwam dan onze kuip en blijkbaar vooral uit waren op de drankjes. We moeten nog uitklaren, benieuwd hoe dat verloopt.

HOGE VERWACHTINGEN
Altijd wat te klussen aan boord.
Maar gelukkig heb ik goede hulp
Goed, hebben we de belemmeringen gehad, op naar onze verwachtingen. Tropisch regenwoud gaan we volgende week bekijken (of eigenlijk, terwijl ik dit schrijf, komen daar net van terug, maar de verslagen op onze website lopen natuurlijk een beetje achter bij onze belevingen, dus doen we even gewoon alsof we dat volgende week gaan beleven. Dan gaan we ook basebal spelen tegen de locals, illegaal naar de Davidoff sigarenfabriek, met een jeep off road een berg over en we vinden iets heel bijzonders boven op de berg).

Maar dat is voor later. Eerst de watervallen. Moet je dit horen. Er is hier een bergje en daar hebben ze 27 watervallen. Zevenentwintig. ZEVEN-EN-TWINTIG !!! Hallo! Z e v e n   e n   t w i n t i g   w a t e r v a l l e n   en die liggen achter elkaar; je begint bovenaan en klautert, springt, zwemt en float je weg naar het dal langs -- zevenentwintig watervallen --. En ik wist dat niet eens. Dat ze zoiets hier in de DR hadden. Maar goed ook waarschijnlijk, want je begrijp het vast na mijn ontboezeming over mijn liefde voor de waterval, als ik dit had geweten was ik vanaf Suriname rechtstreeks naar de DR gezeild en hier nooit meer weggegaan. En nog meer goed nieuws, de watervallen liggen slechts op 35km van Luperon! Maar hoe komen we daar?

WHOOOM!!!
Er rijdt een lokale bus van Luperon naar een soort verzamelstadje langs een drukke weg; Imbert. Daar neem je een taxi en die brengt je naar de watervallen, want die kun je zelf met geen mogelijkheid vinden. Aldus het verhaal. Maar het kan ook anders. 

Huur je in Griekenland een 50cc scooter, zoals een bromfiets in Nederland, in de DR gaat dat anders. Voor ons staat een 150cc motorfiets met vijf versnellingen. Als je in Nederland je motorrijbewijs haalt, mag je de eerste jaren maximaal 125cc rijden, hier stap je zonder enig bewijs van je kunsten op een 150cc. Zonder motorpak en helm natuurlijk. En met de hele familie... natuurlijk.



Het gros van de DR inwoners kan zich geen auto veroorloven en dus zit de hele familie op de motor. Vader voorop, twee kinderen in het midden en moeder achterop, met een baby losjes op de arm. Is er nog een vierde kind, dan zit die voor vader, op de tank. We zouden het in Nederland uiteraard niet in ons hoofd halen - en trouwens binnen no-time van de weg worden gehaald, maar we voegen ons graag naar de lokale gebruiken en JA, we rijden heeeeel voorzichtig.



Gaaf is dat trouwens joh. Whooom... slingeren we over een weg tussen palmbomen, fruitbomen en vrolijk gekleurde huisjes. Voor ons rijdt de bemanning van de Blabber, achter ons die van de Wright Away. Na een uur zijn we in Imbert en draaien de grote weg op. Nu rijden we tussen vrachtwagens, bussen en taxi's. Het is druk op de weg. Maar de bevolking is gewend aan motoren en we voelen ons geen moment onveilig. Onder een brug stroomt de kolkende rivier uit de bergen. Dan gaat iedereen in de remmen en slingeren we met een slakkengangetje over de volledige breedte van de weg, om een aantal diepe kuilen heen. Het tegenverkeer wacht tot we gepasseerd zijn en vervolgt dan haar weg. Het gas gaat weer open en een kilometer later slaan we een onverhard pad op naar de Saltos de Damajaguas.
Soms moeten we een stukkie onverhard. Nou ja, moeten... het is vooral erg leuk natuurlijk.









Ooit was er een brug. Maar die ging verloren met hevige regenval. Dus nu is er een pont. Voor een paar cent wandelt de
'pontbestuurder' je door het water naar de overkant.
SAFETY FIRST?
Gaat het motorrijden in de DR er wat nonchalant aan toe voor ons (Europeanen), de watervallen zijn het andere uiterste. Man, man, wat een theater daar. Misschien heeft het ermee te maken dat alle toeristen uit de hotelresorts hier komen, het parkeerterrein staat vol taxibusjes van allerlei resorts met exotische namen. Wij parkeren onze motoren tussen die van de werknemers van de watervallen.

We hebben de afgelopen jaren heel wat watervallen gezien, maar zoals het er hier aan toe gaat zagen we nog nooit. Iedereen krijgt een helm en een zwemvest. Misschien niet zo vreemd voor onze groep, wij gaan naar de 27 watervallen.


Hedda en Quirijn met hun eigen begeleider
Maar wel gek voor Hedda en Quirijn, zij gaan naar het bassin onder de laatste waterval en daar loopt een keurig vlak pad naartoe, met wegwijzers en al. Toch moeten ook zij een helm op, zwemvest aan en moet er een begeleider met hen mee. En dat is toch echt gewoon te belachelijk voor woorden. Zeker als je bedenkt wat voor mega klauterpartijen we in andere landen hebben gemaakt om watervallen te bereiken.

Als Quirijn en Hedda twintig minuten bij de waterval zijn vindt de begeleider het welletjes, ze moeten terug. Dat weigert Hedda, zij wil bij de waterval wachten totdat wij daar (uren later) aankomen. Ze kan bovendien zelf de weg echt wel terugvinden en desnoods, als ze er echt op staan, toch gewoon met onze groep terug naar het 'basiskamp'? Nee, nee, het kan niet en het mag niet. Maar Hedda spreekt opeens geen Engels en Spaans meer en blijft gewoon zitten tot wij terug komen.

DE HEMEL
De man die ons groepje van vijf begeleidt naar de 27 watervallen spreekt alleen Spaans. En omdat hij dit werk al 24 jaar doet, is hij een tikke minder enthousiast en opgetogen over de tocht die we maken dan wij. En omdat hij geld wil verdienen is het voor hem zaak om ons zo snel mogelijk langs die 27 watervallen te loodsen, zodat hij vanmiddag nog een groep kan doen. En dus heeft hij een slechte dag. Want wij nemen het er van. 

We nemen het er echt van. Ieder plasje op de kilometerslange route benutten we ten volle. Da's wel handig van zo'n reddingsvest, je kunt lekker drijven. Ook in plasjes van drie meter lang en ook als het zo ondiep is dat je billen op een rotsblok blijven steken. Iedere meter die we ons door het water kunnen laten drijven, drijven we. 



En zo passeren ons heel wat groepen via het grindpad naast het water, onderweg van de ene naar de andere waterversnelling. Wij niet. Wij genieten van iedere meter. En toch duurt de tocht maar drie uur. Dammmnnnn... Ik zou er een week over kunnen doen. Ik zie het helemaal voor me. Een tent mee die we iedere avond onder een waterval opzetten, iemand die voor ons kookt en dus die watervallen afspringt met (wok)pannen en pollepels rammelend op de rug. Een blik op de kaart bij het kampvuur, waarop we de route voor de volgende dag bekijken. Dat zoiets niet bestaat hier?! Maar misschien ben ik de enige gek.

Ik kan niet beschrijven hoe geweldig ik deze tocht vond. Mocht je eens in de buurt zijn, ga het zelf beleven. Terwijl we in Luperon voor anker liggen houden we het weerbericht goed in de gaten, als er een voldoende lang weergat komt, moeten we vertrekken voor de circa 250 mijl lange volgende tocht naar Puerto Rico. Ik hoop dat dit nog even op zich laat wachten, want dan ga ik nog een keer naar de 27. Mamamia, wat was dit gaaf! De foto's benaderen natuurlijk met geen mogelijkheid de werkelijkheid; de lange vergezichten tussen spelonken door, het bulderende water waar we doorheen schoven, de immens hoge en steile bergwanden die uit de smalle kloof omhoog rijzen. De intense kleuren. Het warme water dat overal uit de bergen in smalle stroompjes in het koude hoofdwater uitkomt. En de 27 watervallen, allen zo verschillend maar even indrukwekkend. De hoogste negen meter. En ook daar sprongen we af. Nee, ik kan niet beschrijven hoe mooi ik het vond.

ENKELE REIS
Toch nog maar wat foto's dan en bedenk er bij; het is in werkelijkheid honderd keer mooier en indrukwekkender. Die 27 watervallen... zo mooi! Als ik dat een aantal jaren eerder al had geweten, dan was ik direct naar het dichtstbijzijnde reisbureau gerend op de hoek van onze Orteliusstraat in Amsterdam voor de eerste de beste Last Minute vliegreis naar een all-inclusive resort in de Dominicaanse Republiek. Zonder retourticket. Voor onbepaalde tijd. Maar ja... dat ik groot fan ben van last-minutes naar all-inclusive resorts, dat schreef ik in het begin al, toch?









1 opmerking:

  1. Wat een coole ervaring de 27 watervallen! Super dat DR jullie bevalt. We kijken uit naar het volgende blog.
    Liefs van de Mallemok

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.