GASTBLOG: GUADELOUPE leven op een zeilboot door de ogen van een opstapper

Op Guadeloupe hebben we een geweldige tijd gehad met Jolie, die ons twee weken lang vergezelde aan boord van Antares. Zo leuk om weer gewoon lekker de draad op te pakken, alsof er geen anderhalf jaar zat tussen de laatste keer dat we elkaar zagen. 
We kijken met veel plezier terug op de prachtige weken met Jolie en we zijn weer een inzicht rijker, namelijk dat wij best een raar leven leiden momenteel. Dat waren we even vergeten. Lees maar hieronder, het mooie verslag van Jolie.

---------------------------------------------------------------
Verslag: Jolie 

Te gast op de Antares

Op 4 december was het na maanden wachten eindelijk zover. Uitgerust met een trolley én een backpack vol pepernoten, marsepein, gevulde speculaas, tekeningen, brieven, kaarten, (Sinterklaas)cadeaus en de nodige oer-Hollandse producten waaronder Douwe Egberts snelfiltermaling (rood!), Rinse appelstroop, rookworsten, stroopwafels, hagelslag en drop vertrok ik richting Guadeloupe.

Het doel van de reis was voor mij het weerzien met Hedda, Walewijn en Quirijn, die ik inmiddels al ruim anderhalf jaar niet meer gezien had. Daarnaast was ik reuze nieuwsgierig naar hun leven aan boord: hoe zien hun dagen eruit? Hoe redden ze zich op zo’n klein oppervlak? Hoe vind je de juiste haven vanaf open zee? Hoe gaat dat in- en uitklaren in z’n werk? Hoe weten ze precies waar ze moeten varen tussen al die koralen? Enzovoorts. Middels dit gastblog zal ik proberen een indruk te geven van hun leven aan boord door de ogen van een landrot.

Budget

Speciaal voor mijn komst was er een auto gehuurd waarin Walewijn mij als een echte local (o.a. hand uit het raam om chaotisch verkeer van rechts te stoppen) naar de jachthaven van Point-á-Pitre vervoerde. Een luxe, werd mij meteen medegedeeld want normaal gesproken gaat de Antares voor anker om dure liggelden te vermijden. De aankomstdag was daarmee meteen ook mijn laatste kans op een ‘normale’  douche voor de komende twee weken. In het vervolg zou het kort afspoelen met een tuinslang op het achterdek worden. Dit relatieve gebrek aan westerse luxe leverde één van de hoogtepunten van de vakantie op: douchen onder een heldere sterrenhemel met uitzicht over prachtige baaien. De Antarescrew vond het regelmatig te koud, maar ik sloeg geen avond over al waaide ik soms bijna van het achterdek. Dan vraag je je af: wat is luxe eigenlijk? Zo onder de tuinslang voelde ik me de koning te rijk. Daarbij past een citaat dat Hedda boven de navigatietafel heeft gehangen en waarvan ze geen kans onbenut laat om dat uit te spreken: 'wie rijk wil zijn moet niet zijn vermogen vergroten, maar zijn hebzucht verminderen', citaat van Plato. Of de eenvoudige variant: 'collect moments, not things'. 

Acrobatiek

Voor mij als landrot was me bewegen aan boord een uitdaging. Altijd één hand vast is het devies van de crew, dus daar hield ik me aan. Alleen was het meest voor de hand liggende object om vast te grijpen de bimini (de overkapping tegen de zon die over de kuip is gespannen). En mocht dat nou juist een enigszins kwetsbaar en niet zo stevig onderdeel van de boot zijn, het enige dat nou juist níet als vastgrijp-object dient… Al snel vond ik met enig afkijkwerk de juiste plekken om me aan vast te grijpen: de (strakgespannen) grootschoot, stagen en de ‘granny-bars’. Juist ja, dat dacht ik ook…

De bimini, van levensbelang tegen de brandende zon, stond behoorlijk in de weg bij het in en uit de kuip komen. Ik moest me er echt tussendoor vouwen. Wonder boven wonder kreeg ik er toch handigheid in, al is er hartelijk gelachen (ook door mijzelf) om al mijn blauwe plekken. Hedda was zo lief om het gebrek aan blauwe plekken aan hun kant te verklaren door hun zongebruinde benen. Maar feitelijk is het gewoon zo dat zij ontzettend handig zijn in het klauteren op de boot.

Navigeren

De langste tocht die we gemaakt hebben was een tocht van 20 nautische mijlen (nm voor de kenners) van Grosier naar het île des Saintes, een liefelijk eiland voor de kust van Guadeloupe. Ik mocht de boot sturen en voer voor mijn gevoel wel 40 nm door alle bochten die ik maakte: het was echt een hele kunst om koers te houden. Volgens de crew deed ik het uitstekend en lag het aan de deining dat ik maar bleef bijsturen. Maar wetende hoe aardig Hedda en Walewijn zijn ben ik toch bang dat ze mij vooral gerust wilden stellen…

            Het binnenvaren van de baai vereiste een groot formaat detailkaart in de kuip waarop boeien en ondieptes te zien waren, en af en toe een tripje naar de navigatietafel om te kijken op de zogenaamde plotter voor nog exactere informatie. Tegelijkertijd moesten we goed opletten op een mijnenveld aan kleine, nauwelijks zichtbare boeitjes waaraan kreeftenkooien vastgebonden zaten. Opperste concentratie voor mij, maar de crew bleek een goed getraind oog voor deze boeitjes te hebben waardoor we uiteindelijk geen kreeftenmaal aan boord hebben gehaald.

Iles de Saintes

 

snorkelen bij Iles de Saintes

Eten aan boord

Hoewel de Antares is uitgerust met een koelkast, kan deze alleen gebruikt worden wanneer de motor draait. De zonnepanelen geven ruim voldoende energie om alle apparatuur te laten werken (inclusief het opladen van laptops, ipads, mobiele telefoons en fototoestellen), maar de oude koelkast laten draaien is net teveel gevraagd. Om toch verse producten te kunnen eten hebben Hedda en Walewijn een getraind oog ontwikkeld voor het spotten van de dichtstbijzijnde supermarkt, bij voorkeur de budget variant Leader Price (een begrip in de Caraïben). Ik durf te stellen dat zij na hun reis 80% van alle Leader Prices in hun vaargebied van binnen hebben gezien ;-).

In het keukentje aan boord werden de lekkerste gerechten gemaakt, van simpele (maar overheerlijke) pannenkoeken tot roti en tortilla’s. Zelf heb ik ook geprobeerd een bijdrage te leveren, maar dat was weinig succesvol. Vol bewondering heb ik voornamelijk toegekeken hoe Hedda met grote handigheid gebruik wist te maken van de kleine ruimte. Quirijn was de helpende hand voor het overboord gooien van alle schillen en pitjes, maar als hij even niet oplette kiepte Hedda dit regelmatig zelf zo hup door het keukenraam. Hartstikke handig!

Rollen

Wat associeert u met rollen? In het gras rollen? Vetrollen? Een rolletje drop? Ga een weekje bij de Antares aan boord en u zult het voorgoed associeren met het rollen van de boot, oftewel het van links naar rechts deinen. En als u denkt dat dat een lekker schommelend gevoel is, beeldt u zich dan in dat u een hele nacht met gespreide armen en benen op uw buik in bed ligt om te voorkomen dat u uit uw bed valt. Toch hebben we er hard om kunnen lachen, en bood een hekanker de nacht daarop uitkomst. We hadden het ook kunnen weten, Chris Doyle had over de betreffende baai in zijn pilot geschreven, maar omdat hij wel meer dingen heeft opgeschreven die niet kloppen, namen we dit (helaas) niet al te serieus.

De pilot van Chris Doyle

Zoals eerder genoemd is de pilot een soort bijbel voor zeilers. Het staat vol met allerhande praktische zaken: waar kun je in- en uitklaren en wat kost dat? Waar is de dichtstbijzijnde supermarkt en hoe kom je daar? Waar kun je je afval kwijt? Welke oplichtingstechnieken worden er gebruikt? En wat doe je daar tegen? Etc. etc. etc. De lijst aan tips & tricks is eindeloos. De pilot voor het vaargebied waar wij voeren was geschreven door Chris Doyle, een zeiler met meer dan 30 jaar ervaring in het gebied die in zijn pilot ook nog wat ruimte had gevonden voor het beschrijven van bezienswaardigheden en excursies.

Hoewel Hedda en Walewijn de meest recente versie (2013) hadden gekocht, bleek dat de nieuwe editie hooguit was aangevuld met nieuwe informatie, zonder de oude informatie te controleren. Zo vertelden H&W dat ze tevergeefs op zoek waren geweest naar een prachtig koloniaal plantagehuis dat toen ze het na lang zoeken vonden overwoekerd en in staat van verval verkeerde. Tsja, de jungle is meedogenloos, maar zo’n deterioratie in twee jaar tijd lijkt toch wat onwaarschijnlijk.

Pepernoten eten tussen de rotsen van de
tropische rivierbedding

Toch startten we, naief of niet, vol goede moed aan een door Chris beschreven wandeling. Er zou een pad zijn en dat bleek ook te kloppen, zeker 50 meter konden we normaal lopen. Daarna was het kilometers lang klauteren (waar de crew dus heel goed in is) door een rivierbedding. Optimistisch als de crew is, was de loopfiets van Quirijn meegenomen. Ook sjouwden we water, fototoestellen, zonnebrand, brood en… pepernoten mee… op onze slippers! 

de route wordt steeds lastiger

De route was uiteindelijk drie keer zo lang als Chris ons had voorgehouden en met het aanstaande vallen van de duisternis in gedachten liep ons stressniveau aardig op. Maar we kwamen veilig terug en genoten vervolgens van een zeer welverdiende cocktail.

Tot slot

Dankzij Jolie gaat Quirijn
eindelijk snorkelen

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, bijvoorbeeld over hoe Quirijn bezig is letters en cijfers te leren en hoe speels Hedda en Walewijn dat aanpakken, hoeveel onderhoud er en passant toch plaatsvindt (hangt Walewijn opeens in de mast, of zit hij urenlang het teakdek te vervangen), hoe het zout en de warmte  alle spullen aantast, hoe ze bijna geen kerst op Antigua zouden vieren omdat het weer opeens verslechterde (en ze mij niet de laatste twee dagen alleen op Guadeloupe wilden achterlaten). Maar dan zou dit blog te lang worden.

Ik vond het een eer om twee weken lang deelgenoot te mogen zijn van het leven van Walenwijn, Hedda en Quirijn. Bovendien was het ontzettend gezellig, en heerlijk tropisch warm. Bedankt jongens! 

Arme Jolie... ben je op vakantie, breng je je 'stranddag' grotendeels door in supermarkt, shopping mall
en Decathlon sportwinkel, omdat de Antres crew de voorraden moet aanvullen...
Jolie weet Quirijn goed te vermaken in de Decathlon, zodat Hedda en Walewijn de voorraden kunnen aanvullen. 

Fijne kerstdagen!

Terwijl er in de kajuit van Antares druk geknutseld wordt aan een kerstboom, valt de avond over Falmouth Bay op Antigua. Als we een uurtje later buiten komen, zien we een paar honderd meter verderop tientallen kerstbomen glinsteren in het donker. 'Wat is dat dan?' verwoordt Quirijn onze gezamenlijke gedachte. We realiseren ons al gauw dat het de druk verlichte superyachts

zijn, aan de steiger bij Antigua Yacht Club.

de kerststal, de drie wijzen zijn al onderweg.

We bezochten tijdens onze reis niet eerder een plek waar meer dan twee superyachts bij elkaar lagen. In deze baai, waar we afgelopen zaterdag aankwamen, liggen er meer dan twintig. Overdag al een indrukwekkend gezicht, maar in het donker is het spektakel zo mogelijk nog groter. En helemaal passend bij de tijd van het jaar... kennelijk schrijft de mode in superyachtland voor dat je je boot 's nachts fel verlicht. Dus sieren schijnwerpers alle zalingen. En pronken er boven op de masten rode toplichten; dat is verplicht vanaf een bepaalde masthoogte (ongeveer het dubbele van ons), als waarschuwing voor de luchtvaart. Jaren geleden was dat vast  het ultieme statussymbool voor superyachts: mijn mast is zo hoog dat ik een vliegtuigwaarschuwer moet plaatsen. Maar die tijd is al lang voorbij, tegenwoordig heeft iedereen hoge masten.

Per saldo hebben wij dit jaar in onze achtertuin twintig schommelende kerstbomen. Met schijnwerpers op zalingen als kaarsjes op takken. Met verlichte verstagingen in verschillende kleuren (rode verstaging is momenteel hip, wij wisten niet eens dat het bestond) als rond de boom gedrapeerde slingers. En met de rode lampen bovenop de mast als pieken op kerstbomen.

Weet je wat, we maken gewoon een kerstkaart van al dit toepasselijke tafereel. Tekstje erbij, paar sterretjes als feestelijke versiering en huppakee, daar is ie:

DOMINICA 'THE AMERICAN WAY'

Amerikanen. We zien ze regelmatig door dorpen wandelen, in taxibusjes of op speedboten. Ze komen van een cruiseschip die 's ochtends in de baai arriveert, waarna de Amerikanen naar de juiste taxibus / boot / huifkar rennen en om 16 uur stipt weer terugkeren aan boord. De toeter van het cruiseschip bromt al over het eiland; iedereen terug aan boord, het cruiseschip vertrekt! Wij voelen altijd een mengeling van weelde (wat heerlijk dat wij toch alle tijd hebben!) en onrust (moeten we ook niet wat hoger tempo aanhouden?). Nu, op Dominica hebben we niet zo veel tijd, dus huren een auto om in een dag zo veel mogelijk te zien. Dominica the Amarican Way, dus. 
---

Onderweg van Dominica naar Guadaloupe. Beetje onstuimig

Verslag: Hedda Visser

Dominica, velen zijn er lyrisch over en hebben het hoog op hun wensenlijstje staan van te bezoeken eilanden in de Carieb. Het is een eiland met prachtige natuur en daar zijn ook wij benieuwd naar. Echter na ons goed te hebben ingelezen in de pilot van Chris Doyle verdwijnt bij ons ieder enthousiasme. Chris Doyle stelt in zijn gids maar liefst 12 lokale boat boys voor met namen als Cobra, Spagetti, Seacat en Lawrance of Arabia, waarmee je absoluut zaken dient te doen. Zij zijn uitermate servicegericht, zo wordt u al op 2 mijl voor uw bestemming opgewacht en begeleidt naar een vrije mooring, uw landvast wordt voor u door de mooring gehaald, daarna zullen zij u naar Customs brengen en regelen voor u de tours over het eiland. Ook kunnen zij voor u uw was wegbrengen, brood halen etc. Ze hebben zich verenigd in een groep genaamd PAYS ( spreek uit als pay us!!). Soms gaat er een mooring op drift en dan is een van de boatboys, Marcus, zo klantvriendelijk om uw boot te redden, maar omdat dit niet in zijn functieomschrijving staat wordt van u wel verwacht dat u hem rijkelijk beloond voor de gedane moeite. We geloven onze ogen niet. Wat is dat voor eiland? Is het echt zo erg? Wij zijn nogal allergisch voor boatboys. En dus varen we met tegenzin naar Dominica. Walewijn hoeft er al helemaal niet heen, maar ik wil toch wel proberen om die 12 boatboys te omzeilen en toch iets op eigen houtje van het land te zien.

Boatboys??
We varen naar Rosseau, de hoofdstad van Dominica. Als we 6 mijl van Rosseau zijn roept Walewijn ineens: "daar begint de ellende". Een bootje komt met hoge snelheid onze richting uit. Tjongejonge het bereik van die boatboys wordt steeds groter! Als hij een paar meter van ons verwijderd is mindert hij vaart en steekt vriendelijk zijn hand omhoog. " Welcome in Dominica" en geeft weer gas. Verbaasd kijken we hem na, waarschijnlijk heeft hij een grotere en luxere boot gespot, maar nee hij vaart richting een paar drijvende petflessen en begint daar een visnet omhoog te halen; een doodgewone visser dus. We varen de baai binnen en verder geen boatboy te bekennen. O ja, toch wel een, maar als we melden dat we een mooring oppikken van het Dominca Marine Center, wenst hij ons een fijn verblijf en scheurt weg. Gaat dat echt zo gemoedelijk?

Boatboys bij Rosseau. Ziet u ze? Wij ook niet.
 De regen afgelopen zomer heeft veel weggespoeld op Dominica. Misschien ook de bootjes van de boatboys.

Toeren, maar hoe?
Vanwege bezoek op Guadeloupe hebben we voor Dominica maar 4 dagen. Direct na aankomst en inklaren zoeken we het toeristenbureau op. Hoe zit het met de lokale bussen? Die blijken niet regelmatig te gaan. De meeste vertrekken 's morgens vanuit de dorpen naar Rosseau en keren in de middag weer terug. Dat wordt niks. Dan hebben we een hele dag nodig om alleen de Trafalgar Falls te zien. We willen meer zien, Emerald pool, Titou Gorge, misschien Middleham Falls. Walewijn bladert in een gids over Dominca en wordt steeds enthousiaster. Dat redden we nooit in 4 dagen. Een auto huren zou praktisch zijn, maar op dit eiland huur je geen auto voor € 20,- per dag. Vanaf 50USD/dag. Vanaf ja. En je dient zelfs nog voor 12USD een lokaal rijbewijs te kopen. We laten de informatie even bezinken en lopen door het stadje.

Rosseau vinden we een prettige stad. Relaxte sfeer, veel gekleurde huizen wat het straatbeeld vrolijk kleurt. De meeste huizen zijn gebouwd om (gedeeltelijk) een orkaan te kunnen doorstaan; een half verdiept liggende kelder gemaakt van steen, met daar bovenop het werkelijke huis in hout. Voorraden worden bewaard in de stenen onderkant en daar verschanst men zich ook als er een orkaan komt. Het houten bovenhuis waait dan waarschijnlijk weg, maar men bouwt men gewoon opnieuw.

op deze foto zie je goed zo'n houten huis met stenen onder verdieping, rechts op de foto, achter de rode auto.

Wifibomen
Het valt ons op hoe vriendelijk de mensen zijn en hoe gemoedelijk de sfeer is. Het stadje straalt ook sfeer uit. Er staan nog vele authentieke Caribische pandjes met balkonnetjes en versierd met siersnijwerk. We lopen naar de Botanische tuin, een prachtig park met bijzondere bomen o.a. een Baobab die tijdens een hurricane in 1979 omgeblazen werd en een schoolbus verpletterde. De schoolbus was gelukkig leeg en ligt nog steeds onder de immense stam.
 
Een zeer bijzondere soort is de Wifiboom. In het gehele park is gratis WiFi. Daar worden cruisers blij van.

wifi boom. 

Nog een wifiboom in de botanische tuin. Zouden alle ministammetjes als antenne werken?

Uiteindelijk besluiten we toch maar een auto te huren. Dat scheelt tijd. Zo kunnen we in 1 dag 3 plekken bezoeken en het is goedkoper dan een toer met een lokale gids.

Nog even lekker voetballen en dan het eiland verder bekijken.

Emerald pool
De volgende dag worden we door het verhuurbedrijf opgehaald bij het Marine center. Wat een service, ik word er argwanend van, maar echt het zit bij de prijs inbegrepen! -Mag ook wel voor die prijs trouwens- Zelfs het lokale rijbewijs zit in de prijs.
Om half negen zijn we op pad. We bezoeken als eerste de Emerald pool. Een waterval die zich uitstort in een poel gelegen in het tropisch regenwoud. Als we daar aankomen zijn we de eerste en enige bezoekers.

Regelmatig wordt Dominica aangedaan door cruiseschepen. Die spuien in een mum van tijd een lading toeristen over het eiland uit, waardoor het bij de natuurattracties dringen geblazen is. En daar waren wij wel bang voor. Wij doen deze dag namelijk een toer langs de meest bekende plekken van Dominica. Maar gelukkig bij de Emerald pool blijft het rustig.

De wandeling naar de Emerald pool vind ik een verademing vergeleken met het geklim en geklauter bij de andere watervallen die wij bezochten in Suriname, Tobago, Trinidad en Grenada. Daar kwam je bezweet en uitgeput aan. Hier niet, hier loop je in 10 minuutjes over een mooi aangelegd pad met routebordjes en zelfs vuilnisbakken. Maar als we aankomen bij de poel stel ik direct mijn mening bij. Het water is koud, ijskoud!! En omdat we nu niet bezweet en afgepeigerd aankomen, is het niet echt de heerlijke verfrissing. Even snel maar wat foto's nemen en door naar de volgende attractie, Titou Gorge.

er voert gewoon een aangelegd pad inclusief bruggetjes naar deze watervallen! Dat zijn we niet gewend.

en op het pad vinden we allemaal bordjes, bankjes en een prullenbak. Het lijkt wel de Efteling!

Nijlpaard mag vandaag van Quirijn ook mee

Dit is um dan.

Titou Gorge

de vermaakbus (nu ja, een van de vier die we tegenkomen)

Het is niet moeilijk om de weg naar Titou Gorge te vinden. We rijden achter 3 vermaakbusjes die zojuist een lading toeristen hebben opgepikt bij het cruiseschipdock. We willen niet met deze horde dringen bij de Titou Gorge, dus nemen we nog een detour.

De Titou Gorge is een waterval in een grot, je zwemt eerst door een spleet in de rotsen en komt via een aantal tussen'kamers'vervolgens bij de waterval uit. 

Bij de waterval staat een sterke stroming en dus vind een jongen die volgens zijn shirt de lifeguard is dat wij kurkjes om moeten. Voor ik het in de gaten heb sta ik met een blauw kurkending om mijn middel. Tjongejonge, zo'n ding heb ik sinds dat ik zes was niet meer gedragen. "Two USD", mompelt hij. Wacht even...is dit echt nodig? Hij staat half voor een bord met regels. Ik kan nog net het wordt "recommended" lezen. Dat is iets anders dan " prohibited". Ik vraag door. "Als ik alleen voor de grot blijf zwemmen dan hoef ik niet zo'n ding om". Op dat moment komt een stel uit de grot gezwommen zonder enige hulpdrijfstukken. Ik doe mijn kurkjes af en zeg dat ik het wel red zonder. Met Quirijn op mijn rug zwem ik de grot in. De stroming wordt richting de waterval sterker. Met Quirijn op mijn rug red ik het niet om helemaal bij de waterval te komen. Had ik dan toch maar......? Gelukkig redt Walewijn het wel en maakt een mooi filmpje. Het schijnt dat op die plek ook een scène is opgenomen van Pirates of the Caribean.

ingang naar de grot

Trafalgar Falls
De laatste attractie voor vandaag zijn de Trafalgar Falls. We hebben geen idee wat we daarvan moeten verwachten. De reisgidsen hebben het over 2 watervallen. De papa en de mama met daaronder een poel waar je in kan baden. Maar ook dat het heel toeristisch is.



Wat we zien is overweldigend. Twee hoge watervallen die met een geweld naar beneden denderen naar een vallei bezaaid met immense rotsblokken. Wat een natuurgeweld moet hier zijn geweest en waarschijnlijk nog niet eens zo lang gelegen. Dominica werd namelijk afgelopen augustus getroffen door tropische storm Erika. In een korte tijd viel 254mm regen waardoor er van de bergen verwoestende massa's water naar de valleien stroomden en flink wat dorpen schade heeft toegebracht. 

zo veel rotsen, daar voelen we ons nietig bij.

Een mooiere speeltuin bestaat niet. Voor vader en zoon het ultieme speelpaleis. We blijven zo lang, dat de parkeerplaats helemaal leeg is en alle toeristenwinkeltjes gesloten tegen de tijd dat wij vertrekken. 

Op de terugweg zien we welke sporen het heeft nagelaten. Een weg is compleet weggeslagen, we zien af en toe een autowrak langs de rivierbedding en huizen die gedeeltelijk zijn weggezakt.

Uhm... ja. We kunnen niet verder. De weg is weg, door de grote regenval van afgelopen zomer. Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe brug. Wij keren om, we hebben te weinig tijd om te wachten tot de nieuwe brug klaar is...

auto naar beneden gespoeld

Uit eten

Als we terugkomen bij de ankerplek zien we een grote Nederlandse vlag wapperen. De Verleiding is ook gearriveerd tot onze verrassing. Wij hadden verwacht dat zij nog een tijdje op Martinique zouden verblijven en zij dachten dat wij al weer door waren naar Guadeloupe. Niet dus. We besluiten om met elkaar in het stadje wat te gaan eten. Het is vrijdagavond en het blijkt zeer moeilijk te zijn om een restaurantje te vinden dat open is. 

Een typische Cruiseschip reiziger

We komen uiteindelijk terecht bij een bar dat zichzelf ook uitgeeft als restaurant. Het zit op een hoek in een oud pandje op de eerste verdieping met een balkon over de gehele hoek. Het interieur is "authentiek". De vloer is bekleed met diverse restanten vinyl en het meubilair zijn volgens mij overblijfselen van een evenement. Er is geen menu. Ze hebben gefrituurde vis met patat. Dat zien wij niet zo zitten. Dan blijkt kip ook wel mogelijk. Walewijn ziet een van de personeelsleden met een portemonnee onder haar arm richting supermarkt lopen. Daar wordt dus onze kip gehaald. Dan is die in ieder geval vers. Echter wordt alles flink in hetzelfde frituurvet gebakken zodat alles hetzelfde smaakt. Bij zulke gerechten dien je cola of bier te drinken. Dat dood de ergste bacteriën.

De volgende dag varen we naar de meest noordelijke baai van Dominica, Portsmouth. De volgende dag vertrekken wij richting Point-a-Pitre op Guadeloupe. Waar wij op 4 december bezoek uit Nederland ontvangen. En nee...het is niet Sinterklaas.

Onstuimige overtocht
De tocht naar Guadeloupe is onstuimig. De wind blaast behoorlijk door en er staat een flinke deining. Wel hebben we sinds een lange tijd weer vol tuig staan. Tijdens de oversteek misten we 2 zeillatten bovenin. Die waren gebroken, waardoor het grootzeil niet helemaal vlak getrokken werd. Daardoor voeren we meestal al snel met een rif in het zeil om het klapperen tegen te gaan. Nu konden we zelfs met 23 knopen nog steeds met vol tuig varen. En hard dat we gingen!!! Maar het was wel een gestuiter en flinke golven kwamen over dek. Hieronder een impressie.

Bijschrift toevoegen

... deze foto kent u al van helemaal boven aan dit blogbericht. Maar ach, in zw/wt is ie ook leuk.