De Grenadines, paradijs?

We zijn aangekomen in de Grenadines, naar horen zeggen het mooiste stukje Carieb. Inmiddels zijn we hier alweer ruim 2 weken. Op vrijdag 19 juni klaarden wij uit uit Grenada en voeren naar een baai aan de westkant van Grenada, Dragon Bay. Prachtige baai, heel rustig. De volgende ochtend vertrokken we vroeg voor de tocht van 32 mijl naar Union Island. Een kippeneindje na de afgelopen tochten. Dus vol goede moed vertrokken we. De wind zou rond de 20 knopen zijn uit het oosten met af en toe vlagen van 23 knopen.

KIPPENEINDJE...?
De eerste 10 mijl varen we langs de westkust van Grenada en genieten van de prachtige kliffen met daartussen kleine verscholen baaitjes en her en der schilderachtige dorpjes. De laag hangende ochtendnevel maakt het beeld sprookjesachtig.
Helaas werkt de windrichting nog niet mee en motorzeilen we dit stuk. Als we uit de luwte komen van het eiland nemen de windvlagen toe. We zetten daarom nog een extra rif, maar snelheid krijgen we niet, hoogstens 3,5 knoop en de wind blijft ook pal tegen. We snappen er niks van, zit er iets in de schroef, is het toch de aangroei op het onderwaterschip? De pilot van dit gebied zegt niets over stromingen. De zeekaart geeft alleen wat stroomgegevens tussen de eilanden. Toch trekken we de conclusie dat we last hebben van een sterke tegenstroom. We worden met zo'n 2,5 knoop de Caribische zee ingeduwd. Dat kippeneindje wordt zo toch nog een flink eind. Union Island halen we niet voor donker (ja hier wordt het al om 6 uur donker). 


We besluiten om nog een stop te maken op het eiland Carriacou. Deze hoort nog bij Grenada en aangezien we al uitgekaard zijn, liggen we hier illegaal. Krijgen we controle, dan hebben we zogenaamd iets in de schroef... en dat is ook wel een beetje zo. Tijdens de tocht vandaag hebben we een flnke hoeveelheid zeewier in de schroef gekregen. We slaan onderweg even achteruit waardoor een deel los komt en op de ankerplaats verwijdert Walewijn de rest.

UNION ISLAND

in- en uitklaren betekent steeds
weer veel formulieren invullen

De volgende dag kruipen we hoog aan de wind langs het eiland Carriacou oostwaarts om vervolgens over te steken naar Clifton, Union Island. Hier klaren we in voor het gebied St. Vincent en de Grenadines.


 

Clifton is een leuk, maar toeristisch plaatsje helemaal gericht op de charterboten die hier af- en aanvaren. In Clifton liggen we achter een rif met uitzicht op Palm Island, een luxe resort met kamers vanaf 800 US dollar per nacht. Een prachtig plaatje als de zon doorkomt. Helaas is dat maar van korte duur. We krijgen een "tropical wave" over oftewel een depressie met veel regen, donkere wolken en stevige windvlagen. Er komt nog meer aan en daarom verkassen we naar de lijzijde van het eiland... Naar Chatham Bay.

POSTBOOT ANTARES
Chatham Bay... Is dat niet de plek waar we toevallig toch moeten zijn? Jawel, we popelen al weken om naar die baai te varen. We hebben namelijk bij ons vertrek uit Nederland een pakketje meegekregen van een gezin uit onze thuishaven, om af te leveren in deze baai. Onze havengenoten waren hier 3 jaar geleden met een gehuurde zeilboot en hebben op Union Island kennisgemaakt met een gezin dat een strandtent runt in Chatham Bay.
Chatham Bay is een prachtige ruime baai omgeven door hoge bergen met een lang strand. Er is hier geen dorp en slechts een onverharde weg die hier naartoe leidt. Dus verborgen voor het massatoerisme.

We ankeren dichtbij het strand en speuren het strand af naar de betreffende strandtent. Helaas blijkt die gesloten. Het zal toch niet dat die nu voor het laagseizoen gesloten is?
De volgende dag komt er een goedlachse ietwat gezette dame met rastavlechtjes in een dinghy langszij. We vragen of zij de eigenaresse is van de Sun beach & eat restaurant. Na haar bevestiging vertellen wij haar dat we zo langskomen en een verrassing voor haar hebben. Een bulderende lach overstemd de baai "ohhhh no man...you ought to tel me now.....!!! Maar nee dat doen we niet, we bouwen de spanning op. Even later gaan we gewapend met het pakketje en filmcamera op de strandtent af. Zie onderstaand filmpje.
http://youtu.be/ulUaEw0VQsk 

CHILL AND PLAY IN CHATHAM BAY
We blijven nog een aantal dagen in Chatham Bay en genieten van de rust en ruimte. We vullen de dagen met broodbakken, zwemmen, snorkelen, klussen doen aan de boot, lezen en spelletjes. We spelen sinds kort iedere ochtend een potje mens-erger-je-niet met Quirijn. Ook proberen we Quirijn aan het snorkelen te krijgen, maar hij vindt het toch het leukst om op mijn rug (Hedda) mee te varen en af en toe mijn snorkel onder water te duwen omdat dat zo'n grappig geluid geeft...


VISSEN
Op een ochtend maken we een dinghytochtje door de baai. Ik, geïnspireerd door mijn visserman uit Tobago, gebruik deze gelegenheid om nu eens te experimenteren met onze zelfgemaakte paravaan (een houten plankje met vislijntjes met haakjes aan een lange lijn achter de boot). In Nederland hebben we hier nooit iets mee gevangen, maar in deze baai springt zoveel vis in het rond dat het nu toch wel zou moeten lukken. Ik gooi het plankje overboord en een paar tellen ligt deze al op z'n kop wat een teken is dat je beet hebt, maar onze ervaring is dat je dan een plukje zeewier hebt gevangen. Maar deze keer niet! Argghh een echte vis...maar euforie maakt snel plaats voor leed. Dat arme spartelende beestje en zo klein. Gelukkig slaat het visje zichzelf los zodat ik dat niet op mijn geweten hoef te hebben en tuimelt naar de bodem. Hier was ik nog niet op voorbereid, maar we gaan het zeker nog een keer proberen.
Daarna gooien we het anker van de dinghy uit in een hoek van de baai. We snorkelen wat en hebben lunch meegenomen. We genieten van deze unieke lunchplek.

MAYREAU, SALT WHISTLE BAY

kruisrak

Na de 3 dagen Chatham Bay varen we door naar het volgende eiland, Mayreau. Dit eiland ligt op een steenworp afstand van de Tobago Cays.
De afstand van Chatham Bay naar Salt Whistle Bay op Mayreau is slechts 5 mijl. Echter door de stroom moeten we flink opkruisen. In werkelijkheid leggen we 11 mijl af. We realiseren ons dat we tijdens deze reis nog niet zo hebben gekruist. We genieten ervan omdat de afstand nu niet zo groot is.


Na een mooie zeiltocht arriveren we in de loop van de middag in Salt Whistle Bay. Zo poëtisch als de naam klinkt zo mooi is de baai. Een kleine ronde baai omgeven door een parelwit strand met wuivende palmen. Het water is helder turquoise blauw. Dit is zoals we de Carieb hadden voorgesteld. Het helpt dat op deze dag de lucht ook strakblauw is.
De baai is klein, er liggen nu 9 boten, maar we kunnen ons indenken dat in het hoogseizoen deze baai te overvol raakt. Ook de grote charterboten doen deze baai aan als stop-over op weg naar de Tobago Cays.

THE AMERICAN WAY OF CRUISING
Op het strand ontmoet ik een aantal Amerikaanse papa's. We raken aan de praat. Ze vragen waar wij vandaan komen. Ik vertel dat we vanuit Nederland vertrokken zijn en de Atlantische oceaan zijn overgestoken naar Suriname. Bij het horen van Suriname worden er allerlei vragen op mij afgevuurd. Hoe is het land? Hoe is het vaargebied? De veiligheid? Enthousiast vertel ik in geuren en kleuren onze belevenissen in Suriname. Zij spelen ook met de gedachte om richting Suriname te gaan. Er schijnt in september een rally die kant op te gaan en ze denken erover om daaraan mee te doen. Ik krijg een uitnodiging om samen met de rest van mijn crew de volgende avond langs te komen voor een "sundowner" oftewel een borreltje aan boord van een 44 voets catamaran.
De crews van de andere 4 boten zijn ook uitgenodigd. Het blijkt dat zij al een hele tijd als een soort flottielje met elkaar opvaren. Allemaal in, volgens de Amerikaanse betekenis van het woord, compleet uitgeruste catamarans. Alles waar je niet zonder kunt, is aan boord. De kinderen verdwijnen in de grote rondzit in de salon voor de grote flatscreen met popcorn binnen handbereik. Quirijn is de rest van de avond in trance.

mooi kerkje op Mayreau

Het gesprek tussen de mannen gaat over of ze "twenty" of "thirty" doen. Walewijn en ik kijken elkaar niet begrijpend aan. Gaat het nu over snelheid in knopen? Even later snappen we dat het gaat over de hoek tot de wind. Tja daar kunnen wij niet over mee praten, wij hebben geen wind(hoek)meter aan boord. Die blijkt cruciaal aan boord van de Amerikanen, zonder weet je niet hoe je moet varen. Het gesprek tussen de dames gaat over hoe vaak ze een "load" doen.  
Verbazing moet van mijn gezicht te lezen zijn. Deze dames hebben gewoon hun eigen wasmachine aan boord. Niks tobben met een tobbe. Een wasmachine is natuurlijk ook vanzelfsprekend aan boord, net als de watermaker om de benodigde hoeveelheid water te produceren.

Wij vertellen over Suriname en laten wat kaarten zien. We vertellen dat Suriname wel een speciale bestemming is, een beetje "off the beaten track".  'Ohh that's us...' zegt er een; 'wij houden van gek, ik werd eens op een ochtend wakker en dacht ik wil nu naar Hawaï en toen zijn we gewoon gegaan... Zo lekker avontuurlijk...' We zullen zien of ze met z'n allen richting Suriname gaan. Misschien weerhoudt de mogelijkheid om op de modderige rivier de watermaker te gebruiken hen ervan... Met twee keer douchen op een dag en de wasmachine op volle toeren is de watertank snel leeg.

HERENIGING MET ONS FLOTTIELJE
De volgende ochtend worden we wakker en ik zet gelijk de marifoon aan op 16. Gisteravond hadden we eigenlijk een afspraak om met Ron van de Verleiding contact te hebben, maar vanwege de sundowner bij de Amerikanen is dat niet gelukt (niet vanwege de drank, maar vanwege het feit dat we niet op tijd terug aan boord waren).
Even later roept Ron ons op. Zij zijn van Bequia onderweg naar Mayreau. We doen meteen de koelkast aan en zetten een Djogo koud. Leuk om hen weer te zien.

Ook ontmoeten we in deze baai boten die we in Europa hebben ontmoet zoals de Gavroche die we op Lanzarote ontmoetten. Een Amerikaans gezin die hun boot in Frankrijk kochten van een Nederlander en daarmee naar de Carieb zijn gevaren. Quirijn en hun zoontje zijn bijna even oud dus we hopen ze nu vaker tegen te komen zodat Quirijn een speelkameraadje heeft. Ook ontmoeten we de Pangae Ultima van een Zweeds echtpaar. Hen ontmoetten we in Las Palmas en later op de Kaapverdische eilanden. Met hen hadden we dagelijks radiocontact via de SSB tijdens de Atlantische oversteek.

TOBAGO CAYS
In Mayreau wachten we op goed weer om naar de Tobago Cays te gaan. Goed weer betekent dan ZON, veel zon en een windkracht niet meer dan 20 knopen. Helaas blijft het weer wisselvallig; buien afgewisseld met zon. We besluiten dan toch maar naar de Cays te vertrekken.
De Tobago Cays zijn 4 onbewoonde eilandjes omgeven door een groot rif, de Horseshoe reef. Daarbinnen anker je in ondiep blauw water.

Helaas als wij daar aankomen worden de blauwtinten vertroebeld door de grijze lucht. Zodra we voor anker liggen stappen we in de dinghy en varen naar het einde van de twee eilanden waartussen wij voor anker liggen. Ron en Joce komen achter ons aan scheuren en even later ook de Fransen die naast ons liggen. We besluiten naar het eilandje Baradal te gaan waar de schildpadden moeten zitten. Ron en Joce gaan eerst even terug naar hun boot om die af te sluiten. Even later komen ze aan met koude blikjes bier. Wauw, wat een mooie borrellocatie! Met uitzicht op Petit Tabac, het eilandje waar scenes voor de film Pirates of the Caribean zijn opgenomen.

lichtblauw water, zelfs onder een grijze lucht! Snorkelen vanuit de bijboot.

PARADIJS?...
....alleen als de lucht ijs en ijsblauw is. De Tobago Cays is betoverend. Zodra de zon doorkomt krijgt het water de meest diepste en felle schakeringen van blauw, maar als de zon verdwijnt dan is de betovering weer weg. De onderwaterwereld is bijzonder. De schildpadden en roggen zwemmen op hun dooie gemakje rond. Totaal niet schuw. Op het eilandje Baradal lopen landschildpadden, rooie krabben en leguanen rustig rond.
Helaas is het weer niet beter geworden en zijn we nu zelfs weer verhuisd naar Mayreau vanwege sterke voorspelde wind, maar we zijn zeker nog niet uitgekeken hier. We'll be back!

schoolwerk op Antares