VLIEGWEL EDDY

Tja, dit valt mij zwaar. In Trinidad is een grote vriend van ons weggenomen. Een vriend waarmee ik volgend jaar, 2016, een twintig jaar jubileum zou vieren. Sinds 1996 voeren wij samen op. Beleefden onze eerste gezamenlijke zeilavonturen in een Friendship 22 op de Friese meren. Vele gezellige weekenden zeilend samen met mijn studiegenoten Rosemarijn, Pien en Jan Willem. Mijn vriend immer op zijn favoriete plek aan boord; boven op de vlaggenstok.

Later, toen Hedda in het spel kwam, draaide mijn gevleugelde makker de eerste tochten jaloersig zijn snavel af van de kuip. Maar al snel klikte het geweldig en werden ze de grootste vrienden. Toen Hedda en ik onze eerste zeilboot kochten, had hij een belangrijke stem in de keuze. Het werd een Beneteau First 30 'Zeno', want de rode striping van die boot kleurde zo prachtig bij zijn roze veren, vond hij.

Toen wij met Zeno steeds vaker de Noordzee bevoeren haakte mijn gabber af. Dat grote water was niets voor hem. Een aantal jaren verbleef hij op zolder in een doos, zijn hoofd op een kussentje en lekker ingestopt onder een dekentje.

Toen we hem vijf jaar geleden vertelden over ons plan voor een lange zeilreis, vroeg hij bedenktijd. Een week later klopte hij tegen zijn doosdeksel. Met wat voor een boot we dan dachten die reis zo nodig te moeten maken. Dat weekend namen we hem mee op Antares. Met zo'n boot, vond hij, kun je alle oceanen aan. Hij ging mee!

Sinds vorig jaar zat hij weer op zijn favoriete plek aan boord. De vlaggenstok. Hij was de koning te rijk, want waar hij op Zeno zijn stok moest delen met de nationale driekleur, daar had hij op Antares het rijk voor zich alleen. De vlag hangt bij Antares aan de radarpaal. Bovendien staat de vlaggenstok op Antares links, wat hij een prima statement vond voor zijn politieke voorkeur. Hij bekende dat hij zich op Zeno altijd een beetje proleet had gevoeld, bovenop zijn vlaggenstok op rechts.

Hij was in zijn element aan boord. Alhoewel de zeilreis hem wel zwaar viel, dat kon je zien. De jaren gingen tellen, het knalroze was al lang verdwenen. Zijn veren werden grijzer. Maar hij genoot. Volop. In ons blogbericht over de Commewijne- en Cotticarivier had hij nog een prominente rol.

Vorige week was het opeens leeg achterop Antares. Geen vlaggenstok. Geen vogel. Geen Eddy. Eddy is weg. Verdwenen. Foetsie. We vrezen dat een sympathieke Trinidadiaan onze vogel heeft weggenomen. Gejat. Gestolen. Inclusief vlaggenstok. Het enige dat we terug vonden, was het borgtouwtje dat zijn poot verbond met de zeerailing.

Na negentien jaar zeil-lief-en-leed te hebben gedeeld, moet ik zonder Eddy verder. Maar ik troost mij bij de gedachte dat hij vertrok op het verste punt van onze zeilreis. Dat is niet zo maar. Dat is Eddy. Altijd bereid om de verste uithoeken te onderzoeken. Dat was al zo toen hij in de verste uithoek van Friesland overboord kukelde. En er is meer... 
In een eerder blogbericht schreven wij al over het Asa Wright Nature Centre op Trinidad. Het mekka voor vogelspotters. 166 soorten vogels vliegen daar rond. 166? Nee, zo lezen we zojuist op hun website. Er wordt gefluisterd dat er een nieuwe soort is ontdekt. Nog niet officieel, nog niet wetenschappelijk goedgekeurd, maar toch. De vogelwereld is in rep en roer. En de Asa brochure, waar je de door jou gespotte soorten kunt aanvinken, is alvast aangepast!


Eddy, F.I.P. (fly in peace)