'TROPISCH' SINT LUCIA

Tropische golf. Dat klinkt lekker toch? Dan zie je blauw, helder water voor je. De zon brandt in je nek. Een wit palmbomenstrand, cocktail met parasolletje en rietje en dan met je enkels in het warme Caraïbische zeewater terwijl die tropische golf aan komt rollen en langs je kuiten omhoog tot aan je knieën verkoeling geeft. Een meter of twee achter je staakt de tropische golf zijn vriendelijke aanval en trekt zich gemoedelijk terug in de oceaan, onderwijl zand meezuigend waardoor je enkels wegzakken.

Wij hebben er nu al drie dagen last van. L A S T, ja. Want in werkelijkheid is zo'n tropische golf, of Tropical Wave zoals het hier heet, niets anders dan een depressie. En dat klinkt even anders, niet? 

HOZEN

Al twee dagen zitten we binnen. Opgesloten in Antares. Alle luiken dicht want de regen komt met sloten tegelijk uit de hemel. Lampen aan, want het is de hele dag donker.  We liggen in Rodney Bay aan de noordwestkant van Sint Lucia. Ja, natuurlijk, we kunnen met de bijboot naar de kant in plaats van de hele dag aan boord blijven zitten. Maar onder deze omstandigheden houden we liever onze boot in de gaten, afgelopen nacht hadden we flinke windstoten en nu is de windrichting gedraaid naar het westen, waardoor we 'lagerwal' liggen; de wind duwt ons nu naar het onveilige strand. Het is, kortom, prachtig weer om het weblog bij te werken. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

------------ kleine onderbreking van het schrijfwerk, momentje geduld A.U.B. --------------------

-------------------------------------------------------------------------------

Zo, we kunnen weer verder, dank voor het wachten. Het onweer kwam zo dichtbij, dat we zekerheidshalve allerlei apparatuur in onze oven hebben gestopt. GPS, handmarifoon, nog wat apparaten, een laptop en de IPad. Onze oven fungeert hopelijk als 'kooi van Faraday', net zoals een auto doet; het metaal geleidt een eventuele blikseminslag waardoor de inzittenden van de auto ongedeerd blijven. Wij proberen zo onze apparatuur te beschermen tegen een eventuele blikseminslag. We hebben gelukkig nog niet hoeven ervaren of het werkt. Ook deze keer liep het goed af, alhoewel de flitsende klappen flink waren.

Met de Ipad en laptop in de over, kon ik even niet verder schrijven aan het weblog. Ik had er trouwens geen tijd voor ook, want onze bijboot dreigde te zinken onder alle water. Met een emmer moesten we onze bijboot blijven hozen om zinken te voorkomen. 
Een geankerd speedbootje waarmee toeristen door de baai worden gesleept (op zo'n banaan) had minder geluk en zonk wel zojuist. Is inmiddels het strand op gesleept en nee, wij hebben deze keer geen rol gespeeld bij dat reddingsproces. Wij waren druk met onze eigen sores.

Genoeg tijd om schoolwerk te doen met dit weer

Eind van de middag knapt het weer een beetje op en varen Quirijn en ik naar het winkelcentrum om boodschappen te doen... Alle winkels zijn echter vanwege het noodweer gesloten. Een deel van de winkels liep onder water, elektra is uitgevallen en straten zijn nauwelijks begaanbaar door het vele water.







De tropische golf groeit een aantal dagen later uit tot Tropische Storm 'Kate'. Zie website NOAA (die site is sowieso een bezoek waard).

DE GROTE KLEINE PITON
Sint Lucia kent twee beroemdheden; 'De Pitons'. Twee rotsen die aan de zuidwestkust van het eiland uittorenen boven de rest van het landschap. De vlag van Sint Lucia is er zelfs op geïnspireerd, zo belangrijk zijn deze reuzen. Op onze navigatiekaart zoek ik een anderhalve week eerder, terwijl we nog op Sint Vincent liggen, de hoogtes op. De 'Gros Piton' is 620 voet hoog en de 'Petit Piton' 714 voet. Hmmm... Daar moet ik even over nadenken... De grote Piton is kleiner dan de kleine en de kleine Piton groter dan de grote... Ingewikkeld. 

Als we donderdag 28 oktober Sint Lucia naderden blijft het mysterie in nevelen gehuld. Letterlijk, want grote regenbuien ontnemen het zicht op de Pitons. Pas op kleine afstand trekt de lucht enigszins open en zien we dat de naam van de Pitons betrekking heeft op hun opvang, of -om in termen te spreken van de naar wij begrijpen weer verhitte Nederlandse huizenmarkt- hun bruto vloeroppervlakte. De lagere Gros Piton is een stuk dikker dan zijn slanke maar hogere wederhelft. Begrijpt u?

De Pitons, nauwelijks zichtbaar door de regen

De Pitons, twee minuten later

We maken foto's van de Pitons, gooien zelfs even de bijboot in het water voor wat shots.

Antares bij de Pitons in Sint Lucia... check!

dubbelcheck

ANKERBAAI OP DE KEUKENTAFEL
Rond de twee beroemde Pitons willen wij niet met onze boot liggen, hoewel je er prachtig kunt snorkelend en achtergelegen warmwater bronnen kunt bezoeken. Maar het is een principe dingetje voor ons. Je mag er niet ankeren maar moet aan een belachelijk prijzige mooring, verder zijn er weer boatboys die geld willen voor het lijntje dat ze door de mooring halen en dan moet je ook nog een permit kopen omdat je in een natuurgebied ligt. 

Wij hebben daar geen trek in en varen door. Ook omdat we naar Marigot Bay willen, een mijl of acht noordelijker. Vier jaar geleden kochten we de pilot 'Atlantic Crossing Guide'. Hij lag een tijd lang op onze keukentafel en we bladerden er regelmatig in. Lazen over de Canarische Eilanden, Kaap Verden en Azoren. En over een aantal Caraïbische eilanden, de gebruikelijke eerste aanlopen in de Carieb (veel zeilers steken over naar Barbados, Martinique of Sint Lucia). Op de kaft van die pilot staat een foto van een prachtige Caraïbische ankerbaai met een laag strandje met palmbomen... Marigot Bay. Vandaag varen we eindelijk naar de plek die we al sinds 2011 kennen van onze keukentafel.

Meestal valt zo'n plek dan tegen, maar deze niet. We varen een smalle baai in, tussen twee hoge en groene heuvels. Halverwege de baai steekt een strand met palmbomen haaks de baai over, er blijft slechts een smalle doorgang over naar de kom die er achter ligt. We weten dat we in die kom niet kunnen ankeren (het ligt er vol moorings, zucht) maar varen toch door want we willen onszelf en Antares op de foto zetten op de 'keukentafelplek'. Tien minuten later gooien we ons anker uit aan het begin van de baai. Hedda wordt spontaan verliefd op deze baai en zal in de naliggende week nog regelmatig suggereren dat we 'dan net zo goed terug naar Marigot Bay kunnen om daar nog een paar dagen te ankeren'.

Marigot Bay van de keukentafel

Marigot Bay gezien vanaf zee met Antares in het midden voor anker.

Gastenvlag Sint Lucia. Het blauw staat voor de zeekleur en ... de blauwe lucht (daar merken wij weinig van).
Het geel/zwart symboliseert de Pitons.

Het zeewater is soms zo mooi helder en blauw. Als je over
het water kijkt zie je dat niet, dan is het net de Noordzee.
Maar kijk je recht naar beneden, dan zie je het mooie blauw.

SLAPEND WERKEN
Hoewel alle landen die we hier bezoeken voorschrijven dat je bij aankomst direct moet inklaren, weten we inmiddels dat we ons daar niet zo veel van hoeven aantrekken. Buiten kantoortijden aanmelden leidt alleen maar tot chagrijnige ambtenaren en extra kosten. Vrijdag 29 oktober melden we ons pas laat in de ochtend bij de instanties. 
Aan het bureau Customs zit een mevrouw die ons goedemorgen groet en de nodige papieren overhandigt die we braaf invullen. Op het bureau van Imigration ligt een mevrouw met haar hoofd op de papieren. Daar komt geen geluid uit. Na de afhandeling bij Customs schuif ik een bureau door naar Immigration. Benieuwd wat er gaat gebeuren. Niets. Ik leg onze scheepspapieren met een klap op tafel, voor de neus van mevrouw. Er gebeurt niets. Schuif met mijn stoel. Geen reactie. Ik kijk Hedda aan, daarna de mevrouw van Customs. Zij roept haar collega twee keer en dan gaat de rechterarm van Immigration omhoog. Ze legt een blaadje voor mij neer. Invullen natuurlijk, dat hoeft ze er niet bij te vertellen en dat doet ze dan ook niet. 

Als ik klaar ben komt ze moeizaam overeind, pakt zwijgend het papiertje, kijkt erna, schudt afkeurend haar hoofd en pakt nog twee witte papiertjes. Ieder bemanningslid moet zo'n briefje invullen. Juist ja. Een half uurtje later staan we buiten, voorzien van de juiste papieren en paspoortstempels. Alleen moeten we nog betalen, bij een kantoor verder. Die deur is op slot. Ook een uur later, een dag later en twee dagen later.

Met de bijboot varen we een rondje door de baai. Achterin bevindt zich een chique resort en als je onder het bruggetje doorvaart, kom je midden in dat resort terecht. En dat doen wij dus, in onze oude vale zwemkleding en onze afgetrapte bijboot. Er liggen ook flinke motorschepen.

ONTDEKKINGSTOCHT
Op de ankerplaats ontmoeten we Nederlanders die al jaren onderweg zijn en waar een snel kopje koffie uitloopt tot een gezellige ochtend. Ze weten een riviertje dat net ten zuiden van Marigot Bay in zee stroomt. Er ligt een drempel, maar daar kun je soms wel overheen. Leuk, leuk, wij zijn reuze benieuwd. 

Another sunday morning. Onderweg naar de Roseau River.

Uitdost als ontdekkingsreizigers stappen we zondagmorgen in ons expeditieschip, die gisteren nog gewoon bijboot heette. Extra brandstof, een groot hoosblik, anker, lange lijn, paraplu's, eten en drinken, koek en thermoskan koffie... We blijven tenslotte Hollanders... Niets zo lekker als zondagmorgen met kopje koffie en koekje drijvend in je expeditieschip op een riviertje ver van huis. De koffie sneuvelt echter al voordat die de bijboot bereikt (ik had de dop niet goed dichtgedaan), waardoor de koffie een uur later op rantsoen verstrekt moet worden.

FRUITBOMEN
We varen met onze 3,5 pk buitenboordmotor de zee op en volgen de rotsen langs de kust totdat we in een strandstrook de monding van de Roseau River zien. Het rivierwater stroomt hard naar buiten, wat in de monding een korte hoge golfslag geeft waar we niet doorheen durven. We landen daarom iets verder op het strand en trekken de bijboot over een lage strandduin naar de rivier. Door de sterke stroming worden we daar bijna zo, huppakee, weer de zee op gespoeld maar we krijgen de buitenboordmotor net op tijd aan de praat en varen de rivier op. 

Veilig op de rivier, achter de zandduin.

koffie en koek. Wat heb je nog meer nodig? niets toch?

Het is een leuke tocht, deels tussen fruitbomen door, we zien mango's, bananen, broodfruit, sinaasappelen en kokosnoten. 

Na een kwartiertje wordt het te ondiep voor onze motor en peddelen we verder. Je merkt dan pas hoeveel kabaal zo'n buitenboordmotor maakt, het is opeens zo heerlijk stil om ons heen. 

We verdelen de schaarse koffie in gelijke partjes en laten ons rustig terugdrijven naar zee. 

Kokos, bananen en broodfruit

(c) Copyright: Quirijn de Vaal

WE ZETTEN EEN NIEUWE TREND
Hedda voelt wat wind en steekt een uitgeklapte paraplu in de lucht. Quirijn volgt met zijn kleine paraplu en zo zeilen we de rivier af. 'Parapluzeilen' dopen we deze nieuwe watersport die na windsurfen van de jaren '80, de waterscooter in de jaren '90 en het Suppen in het eerste decennium van deze eeuw ongetwijfeld de hit gaat worden in het volgend decennium. Hedda bedient de grootparaplu en Quirijn de fokparaplu. Ik ben de stuurman maar bak er niets van. De enige reden dat we niet op de kant botsen is dat de rivier naar zee toe steeds breder wordt. 



Hedda vindt uit dat zij de dinghy kan sturen door haar paraplu voor de bijboot ver naar links of rechts te houden. Zo bereiken we trendsettend de riviermonding, waar golven dreigend het strand op donderen. 

Hedda en ik stappen uit de bijboot en waden tot onze middel door de stroomversnelling en geleiden de boot met een ongeruste Quirijn erin naar zee. Dat gaat boven verwachting goed, de truc is om de bijboot met de neus naar zee toe parallel aan het strand met de stroming mee te laten stromen totdat hij uit de gevarenzone is waar de golven het hardst strijden met het rivierwater. 

Wachten op het juiste moment om de zee weer op te gaan, terwijl de stroming ons hard de rivier af duwt.

CONTRASTVOL CASTRIES
Maandag verlaten we tot verdriet van Hedda Marigot Bay en varen vijf mijl verder naar Castries, de hoofdstad van Sint Lucia. Castries ligt rond een natuurlijke inham. We varen langs een klein vliegveld waar een vliegtuig tot grote pret van Quirijn rakelings (zo lijkt dat altijd als je omhoog kijkt) over onze mast vliegt. 

Vliegtuig, vliegtuig! Waar? Daar!

We passeren een kleine industriehaven en ankeren helemaal achterin de haven, voor vier kantoorgebouwen, wat havencafeetjes, de lokale markt en de avondspits. We zijn de enige zeilboot in de baai, überhaupt de enig boot voor anker. Niet geheel tot geruststelling van Hedda overigens. Ik vind het wel leuk om voor de verandering weer eens in een stedelijke omgeving te liggen zonder andere cruisers of toeristen om ons heen.

ja, hier zie je natuurlijk niet echt veel op. Nog maar een foto dan:

kantoren, overdekte markt, havencafe's en kijk die avondspits eens! De hele kade staat vol met auto's in de file

De volgende ochtend ziet Castries er compleet anders uit. Op de kade lopen mensen met oranje hesjes, er worden dranghekken geplaatst, er staan rijen taxibusjes en er varen taxiboten door de haven. Naast ons ligt, op minder dan vijftig meter afstand, een cruiseschip dat ver boven ons uittorent. Die moet vanochtend zijn aangekomen, we hebben niets gehoord. 

Het is de Celebrity Summit. Grappig, die vaart in de zomer regelmatig vlak langs onze thuishaven in Zaandam, onderweg naar de cruiseterminal in Amsterdam. Even later vaart cruiseschip Britannia (googelen we even... herbergt 3647 passagiers) de baai binnen. 

Boten varen af en aan om de toeristen een plezierige dag te bezorgen. Misschien kunnen wij ook wel een tour aanbieden?

Tijdens ons ontbijt genieten we in de kuip van het georganiseerde theater rond ons. De opvarenden komen in groepjes van de cruiseschepen. Groepje taxibus, groepje catamaranzeilen, groepje vissen, groepje buggy tour, groepje snorkelboot, groepje markt (met gids) en daar tussendoor taxiboten die groepjes vervoeren naar weer andere groepjes. 

Je raakt niet uitgekeken bij zo'n cruiseschip

Als de rust is teruggekeerd roeien wij naar de wal en bezoeken de markt. Volgens een reisgids 'recent door National Geography genoemd in de top drie van markten wereldwijd vanwege de vele kruiden, fruit en groenten'. 

Wij kijken beduusd naar de overload toeristenwinkeltjes en vinden aan de buitenrand van het overdekte complex en daarachter, buiten op een parkeerterrein, een paar  groente- en fruitstalletjes. That's it. 

tshirts en andere souvernirs

Een schoolklas leert alle fruit en groentenamen op de markt

 Fruit en groenten kopen we er ook niet, te duur. Als buitenlander betaal je natuurlijk altijd te veel, maar daar hebben we al lang geleden een trucje op bedacht. Gewoon met de lokale bevolking mee bewegen en goed luisteren als zij vragen wat iets kost. Als die deal dan rond is, dan weten wij wat een local betaalt en willen hetzelfde. Maar op deze markt is alles duur en dus kopen we later in een supermarkt fruit en groente voor veel lagere prijzen.  

Bij ons vertrek zwaaien we even naar de 1001 balkonnetjes

En op naar de volgende ankerbaai

RODNEY BAY
In de middag varen we door naar Rodney Bay. Hier komt ieder jaar de ARC aan, de Atlantic Rally for Cruisers; een georganiseerde zeiltocht waarbij rond de driehonderd zeilboten eind november gelijktijdig uit Las Palmas op Gran Canaria vertrekken om de oceaan over te steken. Voor de schijnveiligheid van zo veel boten om je heen mag je vele duizenden euro's betalen. Maar dan heb je ook wat. Staat iedereen te applaudisseren als je de marina in Rodney Bay in vaart en krijg je 'spontaan' een schaal met fruit en glazen champagne overhandigt als je in de box ligt. Niet ons ding. Maar wel leuk om nu eens de haven te zien die door de ARC zo bekend is geworden. 

Na dagen met stortregen klaart het een middagje op en dan ziet de wereld er meteen een stuk fraaier uit. We hadden al wat lasers en optimisten (voor de niet-kenner, dat zijn zeilbootjes voor kinderen vanaf een jaar of zes) langs Antares varen en nieuwsgierig bezoeken we even later de Sint Lucia Yacht Club.

Optimisten en Lasers varen om ons heen. 

We liggen al bijna een week in de baai voor anker. Zouden graag morgen, maandag, verder varen naar Martinique waar we eind van de week Hedda's verjaardag hopen te vieren. Maar maandag en dinsdag krijgen we weer een flinke Tropical Wave over en, zoals u sinds de intro bij dit blogbericht inmiddels weet, belooft dat weinig goeds. Dus blijven we nog maar een paar dagen langer liggen.