SMULLEN VAN MARY

De Potomac River (wij hebben hem Pokemon River gedoopt, veel makkelijker te onthouden) meandert vanaf de Chesapeake Bay circa 100 mijl noordwest naar Washington D.C. Veel Amerikanen die we onderweg tegen komen zijn verrast dat wij helemaal de Pokemon River opvaren naar Washington, er zijn maar weinig Amerikanen die dat ook doen. Het is dan ook een flinke detour want we moeten dezelfde 100 mijl ook weer terug. 

Quirijn heeft de zelfontspanner van het fototoestel ontdekt.

Maar het lijkt ons de moeite waard en onderweg zijn er ook wel wat aardige kreken waar we kunnen overnachten. De eerste ligt al aan het begin van de Pokemon; de Saint Mary River die ons brengt naar... Saint Mary City. Soms zijn dingen heel logisch. 

Het is nog eens 10 mijl extra detour, maar we lazen dat er een fraai openluchtmuseum is en dat we in de Saint Mary College (een campus met 2200 studenten) tegen betaling mogen mee-eten in de menza.  

SPINNAKER
Op de overgang van Chesapaeke naar Pokemon proberen we met alle mogelijke middelen snelheid uit onze Antares te halen bij de 10 tot 15 knopen wind die ruim inkomt, maar de aangroei van het onderwaterschip is zo fors dat er niet meer tegen op te varen is. We worden er chagrijnig van. Toch maar de kant op binnenkort, alhoewel vijf dagen op de werf in de US evenveel kost als een heel winterseizoen in Nederland (!).

In een poging om nog wat extra snelheid te behalen blazen we onze spinnaker op, die scheurt volledig horizontaal door. Was een prachtig stoer verhaal natuurlijk... als dat allemaal bij windkracht zes a zeven en golven van drie meter gebeurde, maar het is allesbehalve dat. Gewoon een rustig dagje, klein scheurtje dat we wel zagen, maar te laat de boel naar beneden gehaald, en dat alles pal voor een boei waar hij toch al naar beneden moest omdat we daarna hoog aan de wind moesten varen. Eigen schuld dus en maar een keer een zeilmaker opzoeken die er een nieuwe lap inzet. We slepen alle restanten uit het water voordat ze in roer of schroef komen en varen aan de wind met toch nog vijf knopen de Saint Mary River op. 

Uitzicht over de St Mary River

Bijboot met Quirijn's bij-bijbootje 'Groote Beer' aan een
touwtje achter de bijboot. Op de achtergrond, voor anker, de boot.
Dus.

Het landschap is al weer zo ontzettend prachtig. De bomen kleuren langzaam in herfstkleuren, de rivier slingert door het landschap tussen bomen, heuvels, kleine kliffen, hier en daar een strandje en landhuizen. Dan weer is het water smal, even later breed. 

We ankeren voor de zeilschool van Saint Mary College, met naast ons de Nederlandse zeilboot Ebijmar waar we nu al twee weken mee opvaren.

Studenten zeilvereniging St Mary's. Je kunt het slechter treffen in je studententijd...

ACHTERINGANG

Route van de eerste Selttlers

De volgende ochtend bezoeken we het dorpje en een deel van het openluchtmuseum, met onder andere een replica van het Engelse schip 'Dove', dat hier in 1634 aankwam waarna op deze plek 'de vierde Settlement in de nieuwe wereld' werd gesticht. Britse settlement, dat moeten we er wel bij zeggen. Want ieder dorp langs de Amerikaanse oostkust is wel 'de eerste - tweede - derde of vierde settlement in de Nieuwe Wereld', maar dan de ene Brits, de andere Spaans, anderen weer Frans en zo kom je wel aan wat 'eerste nederzettingen'.

Replica van de 'Dove'.

Walewijn spreekt recht...

Maar laten we constateren dat de Amerikanen er gewoon goed in zijn om hun historie te verkopen en wij vinden het allesbehalve erg, want we vinden al die historie reuze interessant. We hebben regelmatig het gevoel dat we door een gratis openluchtmuseum lopen, met overal op straat informatieborden. 

Het openlucht museum van Saint Mary is evenwel niet gratis en nadat wij de 'Dove' uitgebreid bewonderd hebben omdat we er toevallig via een zandpad langs komen, vervolgen we onze route via een vlonder/trap naar boven om bovenaan de trap een groot bord te vinden dat vertelt dat we hier alleen met geldig entreebewijs langs hadden mogen komen. 

... waarna het vonnis wordt uitgevoerd.

Oeps, hebben we toch weer een achteringang gevonden zeg!

Zonsondergang op de St Mary River

LUNCH
Ik zou graag nog wat meer over het openlucht museum schrijven (we bezochten meer delen waarvoor we misschien een kaartje nodig hadden), ware het niet, dat het museumbezoek zwaar werd overschaduwd door onze volgende ervaring: de lunch.

Zoals boven al gemeld, je mag tegen betaling aanschuiven voor de lunch in het schoolgebouw. Nu kennen wij van 'vroeger' (we worden oud) de mensa van de Universiteit van Amsterdam. Menu: voorgerecht keuze uit kippensoep of het-hoofdgerecht-van-gisteren-soep, dan gehaktbal-rodekool-aardappelpuree of ondefinieerbare-vis-nog-iets en een vlaflip na. Zie daar onze verwachting voor vandaag.

We aarzelen dan ook even als we, voordat we ook maar een stap in de mensa hebben gezet, 31 dollar voor ons drieën moeten afrekenen. Maar vooruit, we zijn er die hele Saint Mary River voor opgevaren en hebben bovendien afgesproken met de Ebijmar's. De kassadame vermeldt er nog wel bij dat we alles mogen nemen en zo veel en vaak we maar willen. Tassen moeten buiten het restaurant blijven... anders kun je eten meesmokkelen naar buiten.


PERPLEX
Nietsvermoedend loop ik na betaling de mensa in. Ik sta perplex. Werkelijk aan de grond genageld. Manden vol fruit, schalen vol muffins. Bakken met alle groenten die je maar kunt bedenken en op allerlei diverse manieren klaargemaakt. Pasta's in alle soorten, maten en kleuren. Pizza's zoveel je wilt. Hamburgers, beefburgers, hotdog worstjes, kipschnitzels, meer vlees, en nog meer vlees. Een balie frisdranken en sappen langer dan de Berlijnse Muur. Koffie en thee uit professionele machines. Taarten, toetjes, koeken. En ijs... IJs... Mijn god, wat een IJs. Wij kijken wel eens verlekkerd door etalageruiten naar toonbanken met Italiaans ijs, maar vijf dollar per bolletje zorgt er wel voor dat we tijdens onze reis nooit zo'n ijsjesverkoper vragen de ijslepel door de verrukkelijke bakken te halen.

Hier een bak met drie van de vele ijssoorten.
Klep open en scheppen maar.

Maar hier... hier kunnen we gewoon, hier mogen we gewoon... z-e-l-l-e-f de klep omhoogschuiven, de bolletjeslepel ter hand nemen en chocolade ijs met brokjes chocolade, pistache ijs met stukjes..., mint ijs ook met stukjes... , framboze ijs, crème met stukjes muffin ijs, en weet ik hoe veel andere soorten ijs scheppen. In hoorn, schaal of kartonnen beker. Zo veel als we willen. Zo vaak als we willen. Maar ook softijs in twee smaken mogen we zelf uit de professionele softijs machine toveren. Heb ik in mijn leven zelfs nooit eerder gedaan. En dan een dressing erover van gebrokkelde of hele koekjes, gekleurde feest korrels, chocolade snippels of hagelslag (HA-GEL-SLAG, hallo!). Whaaaaaaaahhhhhhh!

Ik blijf midden in de ruimte staan en kijk om me heen. Ik sta perplex en ben opgetogen.
Ik realiseer mij dat we tijdens onze reis zo op de kosten letten, dat we ons heel veel onthouden qua buiten de deur eten, extraatjes, etcetera. Dat is zo'n tweede natuur en vanzelfsprekendheid geworden, dat ik deze overdaad echt even op me moet laten inwerken. We vinden het geen enkel probleem om onszelf luxe te onthouden (het is de manier waarop we zo'n mooie reis kunnen maken en dat hebben we er erg graag voor over), maar nu die financiële belemmering opeens wegvalt geeft dat een onwerkelijk gevoel.

Een klein stukje van de balie met drinken, koffie, thee en andere dranken.

ALS EEN OSSIE

Whahahahahahahaaaaaaaa......!!!!!!!!

Ik ben verrast door mijn eigen reactie en kijk op dit moment echt even van een afstandje naar mijzelf. Wat voor bijzonder effect dit op mij heeft. Geweldig om dat gevoel te ervaren. Ik voel hoe ik kijk naar de mensen om mij heen en mij er over verbaas dat iedereen het zo volstrekt normaal lijkt te vinden. En dat is het natuurlijk ook. Maar het verbaasd mij. Wat grappig. Kennelijk heeft je brein na twee jaar zuinig aandoen moeite om opeens om te schakelen. Wauw, wat bijzonder om waar te nemen dat ik mij gewoon even geen raad weet met deze situatie. Dit zijn van die momenten die voor mij zo'n zeilreis heel bijzonder maken.


Maar moeilijk om mijn gevoel / verwarring goed voor jullie te beschrijven. Misschien komt deze nog wel het meest in de buurt: ik voel mij hier als een 'Ossie', die in november 1989 met zijn Trabant via Oostenrijk juichend West Duitsland komt binnenpruttelen, door de eerste de beste West Duitser handenschuddend en met een klop op zijn schouder binnenshuis wordt gehaald als het verloren gewaande familielid en dan nietsvermoedend in de eetkamer oog in oog komt met het riante feestmaal dat vanwege zijn komst op de eettafel klaarstaat. Zo dus. Echt waar, ik denk op dit moment echt dat ik weet hoe zo'n Oostduitser zich toen voelde. Bizar toch? Ik vind het geweldig.

NOU, DAN NEMEN WE HET ER MAAR VAN
Tijd voor actie. We pakken het systematisch aan en lopen in ontelbaar veel rondes de toko's af. Als je zou omrekenen hoe veel alles wat we eten in New York zou hebben gekost... nu ja, dat doen we maar niet. We genieten enorm aan de lange tafels tussen alle studenten, die we qua bestede lunchtijd allemaal ruimschoots verslaan.

Muffin tijd

Als we na ijsronde vijfentwintig naar de afrondende fase koffie-met-koek-en-muffin-en-(vooruit)-nog-een-aller-aller-allerlaatste-bakje-ijs neigen, raken we in een geamuseerd gesprek met een Amerikaans stel dat ook met de zeilboot voor anker ligt in de baai en ons al met Quirijn naar de kant hadden zien roeien. Zij schuiven nog even bij Ebijmar en ons aan voor de koffie (wij trakteren) en zijn natuurlijk ook al weer erg onder de indruk dat wij allemaal helemaal de oceaan over zijn komen varen. Dat maakt toch regelmatig grote indruk hier in de Verenigde Staten. Je ziet hier ook niet zo veel cruisers als in de Carieb, waar een oceancrossing een stuk gewoner is.

Het gesprek verloopt langs de bekende lijnen 'verkiezingen Amerika', 'Brexit' en andere ditjes en datjes uit de grote wereld en als we opstappen is het half vijf geweest en hebben we drie en half uur in de menza doorgebracht. Even overwegen we te blijven voor het diner... maar er kan niets meer bij.

Wat een dag!

De ochtend na de lunch. Half zeven 's ochtends, helder, windstil, prachtig.
Het is voorlopig de laatste mooie dag, daarna volgt een week grijs met regen, regen, tegen.

Naschrift: inmiddels zijn we een week in Washington, daarover later meer. We zouden vandaag willen vertrekken, maar er is weer een orkaan onderweg; Mathew. In Washington liggen we hopelijk een stuk beter dan dichter aan de kust, dus wachten we hier nog maar een week of langer af.