GROTE ZEEHELD IN ANNAPOLIS

We zijn momenteel in de Chesapeake Bay. Dat is een circa 160 mijl lang binnenmeer in de staten Delaware, Maryland en Virginia. Aan de zuidzijde is de baai open naar de oceaan en aan de noordzijde is een kanaal gegraven dat de baai verbindt met de Delaware Bay, via welke wij de Chesapeake zijn ingevaren. In juli voeren we ook al via de Chesapeake, toen crosten we er in drie lange dagen doorheen op weg naar New York. Nu doen we het rustiger aan.

Twee imposante bruggen over de Chesapeake Bay, bij Annapolis

Op het grote open water van de Chesapeake Bay komen veel kreken en riviertjes uit. Dat maakt het een prachtig vaargebied, waar je zo al een jaar zou kunnen rondvaren. Veel riviertjes vertakken ook weer in meerdere kreken. Allemaal zo prachtig, met ontelbaar veel heerlijke woningen op ruime kavels aan het water. We ruiken naaldbos. Heerlijk. Ik vind het de ultieme combinatie: bossen, heuvels en vaarwater. Hier zou ik wel willen wonen, helaas hebben we dit soort gebieden niet in Nederland. Op onze weg naar het zuiden stoppen we op een aantal zijriviertjes. Met grappige namen zoals de Sassafras River. 

Antares als bovenboei voor de Optimisten training

Soms moet je echt even denken waar je ook al weer ligt. Zo liggen we een nacht in een kleine inham van een zijkreek, van weer een zijkreek, van een verzamelkreek, die uitmondt in de Patuxent River, die weer uitmondt in de Chesapeake Bay, die tachtig mijl zuidelijker de oceaan instroomt. Ben je daar nog, beste lezer?

We bezoeken Annapolis, de centrale plek van de zeilsport op de Chesapeake. Voor even zijn wij de centrale plek van de zeilsport, als Antares als bovenboei worden gebruikt voor een wedstrijdtraining voor optimisten.



ONEERLIJK VERDEELD...
Terug naar begin september. Donderdagavond de 8e genieten we in de kuip voor de laatste keer van alle lichtjes van Manhatten. Morgen volgt ons onherroepelijke vertrek. We hadden nog zo graag langer gebleven! 

Quirijn probeert de avond voor
vertrek uit NYC een nieuwe
methode om zijn pannenkoek
af te koelen uit.

En dan lijkt die wens te worden ingewilligd, als we uit onze ooghoek met hoge snelheid een zeilboot zien naderen die -Boem- op onze voorpunt botst. Mijn eerste gedachte terwijl we na de harde klap naar het voordek lopen... 'duurt minimaal een week voor dat herstelt is en we weer verder kunnen...'. Enigszins teleurgesteld (...!) constateer ik dat we naast wat kleine dingen weliswaar een forse schade hebben aan de boeg, maar dat dit ons vertrek niet in de weg hoeft te staan. Nee, dan komt onze opponent er beter vanaf... zijn romp is zwaar beschadigd en een losgerukte stag zweeft doelloos boven dek terwijl de twee opvarenden de mast met lijnen proberen vast te zetten. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld... ;-).

De volgende ochtend spoelen we de Hudson River af, zwaaien naar Miss Liberty en ankeren in Atlantic Highland, om zondag 11 september over zee te vertrekken naar Cape May. We zijn weer op de weg naar het zuiden. Achter ons zien we nog uren lang de skyline van New York, zo geweldig indrukwekkend! Wat is het toch jammer dat we op de heenweg hier 's nachts mist hadden, we hadden de hoop om dan al, tientallen mijlen voor New York, de lichtjes van Manhatten te zien.

EINDELIJK WEER EENS ZEILEN

Mooie zonsondergang onderweg naar Cape May

De dag begint met tegen de 20 knopen wind zodat we eindelijk weer eens kunnen zeilen. Lekker hoor, dat is zo lang geleden! Grootzeil op, voorzeil uitgerold en dan de wind maar volgen die schuin van achteren inkomt. Er staat nog een lange trage deining uit het zuiden, de overblijfselen van orkaan Hermine. Het is bizar druk; om ons heen varen wel zeven andere zeilboten, allemaal net als wij naar Cape May. Ook dat vanwege Hermine, iedereen heeft gewacht tot zij was uitgeraasd.

Quirijn loopt in de avond samen
met Walewijn wacht

Helaas zakt in de loop van de middag de wind weer in en komen we nauwelijks nog vooruit. Dat heeft ook te maken met de aangroei onder onze boot, het is al meer dan een jaar geleden (Trinidad) dat we nieuwe antifouling op het onderwaterschip smeerden, dus die is opper dan op. De motor gaat weer aan en zo varen we de nacht in. 

Onze wachten verlopen erg rustig en maandagochtend zijn we 115 mijl opgeschoten en ter hoogte van Cape May. We besluiten direct door te varen de Delaware Bay door, die 60 mijl naar het noorden voert richting het Delaware Kanaal. Het twaalf mijl lange kanaal was in 1829 gereed, maar volgens de overlevering werden de eerste plannen geschetst in 1661, door 'Dutch mapmaker Agustine Hermann'. Kijk, dat lezen wij graag, ook al klinkt zijn naam allesbehalve Dutch. Het kanaal vormt de verbinding met de noordkant van de Chesapeake Bay.

Antares op het Delaware Kanaal (Foto Ebijmar)

VLIEGEN MEPPEN
De Delaware Bay staat bekend om enorme hoeveelheden vliegen, die nog steken ook, zelfs dwars door kleding. Op de heenweg hebben we er al kennis mee gemaakt en ook nu kunnen we onze meptechniek oefenen. Het is een smerig verhaal. Met een slipper werkt het beste, maar met je hand gaat ook goed. In de kuip gebruiken we voornamelijk de slippermethode. Als je er een gedood hebt, is het beste om die te laten zitten. Andere vliegen storten zich namelijk op hun dode kameraad om daarvan te eten ofzo... en zijn dan minder allert. Die vliegen mep je dan weer makkelijk dood boven op de dode vlieg en zo ontstaat een hoopje waar weer nieuwe vliegen op afkomen. Er zit ook bloed in de vliegen, dus het is een zwarte met rode brij... we voegen maar even geen foto's toe. Binnen slaan we met de hand en hebben onze techniek zo geoptimaliseerd, dat de vlieg wel dood is, maar geen sporen achter laat op het lakwerk.

Zonsopkomst ter hoogte van Cape May. Mooie dag, we varen verder de Delaware Bay op.

Negeren helpt maar eventjes, dan word je weer gek van die dingen. Ik heb een lange broek aan met de broekspijpen in sokken, een trui met lange mouwen, sjaal om mijn nek en pet op mijn hoofd. Omdat we afgelopen nacht wacht liepen, proberen we nog wat bij te slapen maar dat lukt niet vanwege de vliegen, ook niet als ik een soort tentje heb gebouwd van doeken en lakens, want dan zitten er natuurlijk nog een paar vliegen in de tent en als ik die probeer te pakken, stort de hele tent weer in.

We zijn de tel een beetje kwijt geraakt, maar in de kuip scoren we tussen de zestig en tachtig vliegen en in de kajuit rond de vijftig. Ach, het geeft mooie afleiding, want het varen over groot open water, waar je alleen maar zee ziet, dat heb ik nu we ruim twee jaar onderweg zijn wel zo'n beetje gezien. Voor mij tellen vooral nog alle mooie plekken die we bezoeken, de mensen die we ontmoeten en ik vind het nog steeds geweldig om door gebieden te varen waar we dicht langs land varen, en dus ook veel te zien hebben. Maar dat was je, als je ons blog een tijdje volgt, vast al eens opgevallen.

Klassieke zeilschepen onder de maan voor Annapolis

NAVY ACADEMY
In een paar stappen varen we naar Annapolis. Het is een erg fraai oud stadje, met een wat Engelse sfeer. De U.S. Naval Academy (Amerika's marine opleiding met 4400 studenten) huist er ook en ondanks de hoge muren, blijken we de campus te mogen bezoeken. Dat doen we direct, hoewel ik tussen alle uniformen wel erg under dressed ben met mijn te lange en al dagen niet gewassen haar, spijkerbroek met gaten, oud en vaal t-shirtje en op mijn slippertjes. Een paar dagen later gaan we nog een keer en trek ik maar even een overhemd aan.

Typisch Amerikaanse lunch in de Navy kantine

Het terrein straalt grootsheid, heldendom en traditie uit, wat onder meer in de architectuur naar voren komt. 

Het hoofdgebouw heeft wel wat weg van het zomerpaleis van de Russische tsaar, en de kapel roept associaties op met de kathedraal van Chartres en biedt plaats aan 2500 gelovigen. Klassiek alsof het allemaal ergens in de 18e eeuw gebouwd is, maar grotendeels na 1900 gerealiseerd. 

We kunnen ons goed voorstellen dat deze stijl helpt om het juiste gevoel van macht en onoverwinnelijkheid te creëren bij de studenten. 

Indoor sport faciliteiten

Net als de verering van oude Navy helden en van oud studenten die het helemaal gemaakt hebben. Zo leren we dat de school 53 astronauten heeft voortgebracht, 24 Members of Congres, 2 Nobelprijs winnaars, 9 commandanten van het Navy corps en 1 president (Jimmy Carter).

Er zijn heel, heel veel sportvelden en overal zien we sportende studenten. Het is een prachtig mooie campus. 

De memorial zaal doet aan Versailles denken

De huidige directeur van de Navy Academy woont op het terrein in een immense villa en aan hem persoonlijk moeten we eigenlijk toestemming vragen voor de plek waar wij Antares hebben geankerd. Maar dat doen we niet en als de wind de volgende avond naar het oosten draait, vertrekken we als een vijand in de nacht naar een baai een kleine mijl verderop. Zou de Navy ook het weer in de baai beheersen?

Motto van de US Navy

We bezoeken een grote klassieke evenementenhal met aan het plafond nog een vliegtuig van de gebroeders Wright uit 1917.

Verder een museum over de heldendaden van de Amerikaanse marine met veel modelboten die ter plekke worden gebouwd (werk je bij de marine...), een grote kapel en een herdenkingsruimte in de stijl van de balzaal van Versailles. 

Om twaalf uur staan we paraat voor de 'noon meal formations'; een soort wisseling van de wacht met circa 400 studenten in uniform die paraderen onder begeleiding van de marinierskapel. Een fraai en indrukwekkend gezicht.

12.00 uur. Groot theater met fanfare muziek... ter aankondiging van de lunch.

Een 'Wright Biplane', een van de eerste productie vliegtuigen van de gebroeders Wright.

---- ---- ----
Zo. Dat was het belangrijkste wel voor deze keer. Alles hieronder gaat maar over een man. Maar dat is dan wel de grootste held die ooit geleefd heeft... Zo'n beetje.

DAT WE DIE NIET KENDEN ZEG...!
We kwamen op het terrein al een aantal verwijzingen tegen naar een zekere John Paul Jones. Wij hadden zijn naam wel eens eerder gelezen, maar kenden de beste man niet, maar tjonge, we vragen ons nu af hoe we veertig jaar hebben kunnen leven zonder zijn naam de hele dag ronkend onder onze hersenpan?! Wat een... HELD... zeg.

Nieuwsgierig volgen we in de kapel een bordje dat naar de allerlaatste rustplaats van Sjon verwijst. 

De kapel.

Misschien leren we daar ook wel iets over zijn daden, dus laten we eens kijken. Het wijst ons naar een deur en via een trappetje staan we buiten, naast de kapel. We zoeken op het grasperk naar een graf- of gedenksteen of zo, maar vinden niets. Dan zien we trap naar de kapel kelder. Hmmm, misschien hangt daar een memootje die iets over onze Johnny vertelt?

Door twee met goud belegde deuren betreden we een marmeren gang met gouden biezen die ons in een ronde ruimte brengt met zwart-met-witte marmeren kolommen, marmeren vloeren, muren en plafond. We worden even stil van zo veel glamour. Dan zien we in het midden, tussen de zwarte kolommen, een immense sarcofaag in zwart en wit marmer, ondersteund door vier bronzen dolfijnen, verlicht door talloze spots en omringd door teksten in gouden letters ingelegd in het witte marmer.

Goudkleurige kabeltouwen met bronzen paaltjes voorkomen dat te uitzinnige fans de Heilige in zijn allerlaatste rustplaats storen, al kunnen die toch al niet bij deze Keizer Van De Oceaan komen vanwege een tweede cirkel van marmer met bronzen balustrade die de toeschouwer slechts een glimp gunt op Onze Goddelijke Hoogheid.

HOE LIGGEN ANDEREN ER BIJ?
Onze hersenen trekken automatisch een laatje open en tonen in gedachten de laatste rustplaats van Michiel de Ruyter in de Nieuwe Kerk van Amsterdam. Het graf dat daar zo om-de-hoek-tegen-een-muurtje staat. Je kent het wel. Ai, dat is geen vergelijk. Het laatje Napoleon gaat open, Parijs. Dat lijkt er meer op. We moeten John Paul Jones dus niet vergelijken met Michiel de Ruyter, nee dat is een belediging voor Jones. Hij is van het kaliber Napoleon Bonaparte. Hier ligt dus... de Keizer Van De Oceaan.

Allerlaatste rustplaats Jones

HELDENDADEN
Gek dat we daar buiten Amerika nooit zo veel over hebben gehoord. Natuurlijk, John Paul Jones is wel een bekende naam, maar dat de man zo groots was...? Tijd om zijn oeuvre er eens bij te zoeken. In het museum op het Navy terrein leren we over de heldendaden van de oceaankeizer. 

De in Schotland geboren Jones voer als huurkapitein voor diverse naties over de oceanen. We hebben het dan over tweede helft 18e eeuw, rond de periode dat de Verenigde Staten zich onafhankelijk verklaarden. In Frankrijk kreeg Jones een schip toegewezen waarmee hij rond Engeland voer. Aan de Engelse oostkust raakte hij in gevecht met een Engels schip. Dat duel staat op een huizenhoge muur stap voor stap uitgelegd. Bottom line: hoewel het schip van Jones van minder kaliber was dan het Engelse, won hij het duel.

...

Dat is het.

Ja, dat is alles.

Echt, er komt niets meer.

...

Nou, zo verbijsterd waren wij dus ook.

Knap hoor, dat hij met een minder sterk schip dat Engelse schip overmeesterde, maar voor zo ver onze gebrekkige historische kennis ons niet voorliegt, menen wij te weten dat dit in die dagen wel vaker voorkwam. We lezen ook dat Jones de eerste kapitein was die de Amerikaanse vlag op zijn schip voerde. Tja, dat kan best natuurlijk, maar, zo vragen wij ons dan af, hoe weet je nou zo zeker dat hij echt 'de eerste' was, en niet 'een van de eerste'. Dat kun je na zo veel tijd natuurlijk erg makkelijk roepen, niemand die het kan ontkrachten.

HOE HET VERDER GING
Jones voer later nog voor de Russen en overleed in 1792 in Parijs. Hij werd begraven op een in Parijs en vergeten. Tot ca 1900. Dit was de tijd, weet je nog, dat Theodore Roosevelt president was. Die Roosevelt die Amerika op de wereldkaart wilde zetten. De tijd waarin Roosevelt en consorten het Central Station in New York lieten bouwen. Grootser dan in de wereld ooit was vertoond. En de Public Library. Afgeleid van 's werelds grootste bibliotheken, zoals die van Londen en Constantinopel. En het was de tijd... dat Roosevelt opdracht gaf om de grootste marinevloot ter wereld te bouwen.

VERGADERING

Ingang naar de kapel uit 1903-1908.

Zou het... misschien...... heel misschien, zo kunnen zijn gegaan... dat in de Monday-morning-meeting tussen Roosevelt en Navy... nadat Roosevelt zijn plannen voor de grootste marinevloot ter wereld ontvouwde... heel misschien een van de Navy mannen zijn vinger opstak en, wellicht zonder er van te voren te veel over na te denken, en misschien wel tot schrik van zijn meerderen, sprak... 'mijnheer Roosevelt, de grootste marinevloot ter wereld, die kan niet zonder held. Een icoon, wiens naam en daden gelijk staan voor Heldendaad. En Overwinning. Iemand zo groots, zo veel groter dan ons allen hier vandaag bij elkaar, dat wij Hem nooit en te nimmer zullen vergeten. Een Held die, nu en tot in den eeuwigheid, alle US Navy mannen* inspireert en aanspoort om het uiterste uit zichzelf te halen en hen vervult met trots en emotie bij de gedachte om in Zijn voetspoor (kielzog) te mogen treden...?'

*) en vrouwen, maar dat kwam pas veel later.

Ja, zo moet het zijn gegaan. Roosevelt heeft vast instemmend geknikt, waarna hij de twintig aanwezige Navy mannen vroeg welke held zij dan wel in gedachten hadden. Het moet stil zijn geweest in de vergaderzaal. Oorverdovend stil. Lange tijd. Een lepeltje valt op een koffieschoteltje, iemand schuift ongemakkelijk op zijn stoel. Verder allen die stilte. Oorverdovende, lang aanhoudende stilte.

Roosevelt, enigszins uit het veld geslagen door het verloop van de vergadering, zal na afloop een telegram hebben doen uitgaan naar alle Amerikaanse ambassades in de wereld. Met daarin de oproep om te zoeken naar...

We weten niet of het werkelijk zo gelopen is. Wat we wel weten, is hoe ene John Paul Jones van zijn laatste rustplaats op een begraafplaats in Parijs is gelicht en in zijn allerlaatste begraafplaats in Annapolis kwam. Dat ging zo...

GROTE ONTDEKKING!

Bijzetting Jones door Roosevelt

Generaal Horace Porter was, begin vorige eeuw, ambassadeur voor de Verenigde Staten in Parijs. Hij was het, die in 1905 de laatste rustplaats van Jones ontdekte op een Parijse begraafplaats. Wereldnieuws. Na de ontdekking werd Jones in Frankrijk met grote plechtigheid opgegraven en naar de USA verscheept. Daar werd hij groots ontvangen. Natuurlijk werd Jones bijgezet in de Naval Academy Chapel, waarvan de bouw -o, hoe toevallig!- net een jaar voor zijn ontdekking was begonnen en die tot 1908 zou duren. Theodore Roosevelt was er uiteraard bij om de officiële  bijzetting van (de vermoedelijke) Jones te verrichten.


'Vermoedelijk' ja, want helemaal zeker is het niet dat het stoffelijk overschot onder de marmeren deksel daadwerkelijk Jones is. Franse administratie (Jones overleed in de onrustige jaren na de Franse revolutie, een tijd waarin heel wat Fransen omkwamen en naar ik denk de begraafplaatsen overuren maakten) en 113 jaren wissen wellicht wat sporen uit? Maar ach, heel hinderlijk is dat nou ook weer niet, want 'Jones' was toch al niet zijn werkelijke naam. Hij heeft die naam aangenomen nadat hij in Tobago (Carieb) van moord werd verdacht en onder deze valse naam wist te ontvluchten. Met een dergelijke achtergrond zou 'Jones' overigens in het huidige Amerika al tijdens de visumaanvraag geweigerd worden, maar dat terzijde.



BRILJANTE VONDST
Wij vragen ons af. Deze Jones, geboren in Schotland? Een groot deel van zijn leven varend voor Frankrijk, die 1 keer even in Amerika is geweest, maar woonde en overleed in Parijs... Hebben de Amerikanen hem niet gewoon een beetje, echt een heel, heel klein beetje maar... Uhm... gestolen? Of op zijn minst gekregen? Omdat de Fransen toch al genoeg helden hadden? En er best eentje konden missen? En omdat de Schotten wel even wat andere dingen aan hun hoofd hadden dan een 'zeeheld'?

En dan... Een Amerikaanse held van Schotse geboorte... was dat misschien ook om die Engelsen -begin twintigste eeuw de grote wereldmacht- een klein beetje te stangen?

Ik mag het van Hedda niet schrijven (Amerikaanse familie en zo), en ze is het dus (laat dat duidelijk zijn) absoluut niet met mij eens, maar ik moet wel een beeeeeetje lachen om deze vorm van helden (cree)ver-ering. Wat een briljante actie van die Amerikanen een eeuw geleden. En hoe langer het geleden is, des te meer zal iedereen geloven dat Jones De Held van de Zeven Zeeën was. Wij zullen hem iig altijd onthouden. Deze 'Keizer van de Oceaan'. Jones. Of hoe hij ook heeft mogen heten. 'He gave our Navy it's earliest traditions of heroism and victory' lezen we in de gouden letters rond zijn sarcofaag. Opdat Nelson, De Ruyter, Drake, Tromp en alle andere zogenaamde helden voor eeuwig zwijgen...

Kanonnen tellen... 100! Dat is een schip van de British First Grade.

'De marine... helemaal zo gek nog niet'