ISLANDHOPPEN IN DE BAHAMAS

Na twee maanden eindelijk weer eens een blogbericht met foto's. Onze internettoegang in de Bahama's was zeer beperkt, dus een blogbericht liet nogal op zich wachten. 
En ook nu zit het even tegen... Het laatste deel van dit blogbericht is ook zonder foto's, want het internet laat het weer even afweten. Maat voor de rest, veel kijk en leesplezier!

Antares voor anker in de Exuma's. Soms lig je met 60 boten, soms lig je heerlijk alleen.

Na ons illegaal verblijf in een luxe resort op Bimini voeren we half december in een etmaal 125 mijl naar hoofdstad Nassau. Daar maakten we 's ochtends een pitstop van twee uurtjes om boodschappen te doen en haastten ons weer 45 mijl verder naar de Exuma eilandengroep. Zo maakten we mooi gebruik van twee etmalen waarin er even wat minder wind was en we oostelijk konden varen, tegen de gebruikelijke (noord)oostelijke tradewinds in. Dat is eigenlijk de kern van varen in de Bahama's, zeker in de winter; tussen de harde winden door hoppen van de ene beschutte ankerplek naar de volgende. Gedurende zes weken volgde het weer hetzelfde patroon; dinsdag, woensdag en/of donderdag zijn redelijk rustig met wind rond of onder twintig knopen (4 tot 5 bf), daarna volgt een koufront met harde wind (6 tot 7 bf).

EILANDJESREEKS
De Exuma's zijn (we schreven het al op ons blog in mei 2016) een ketting van eilandjes over een afstand van circa 150 mijl (230 kilometer) met aan de oostzijde honderden meters diep water en aan de westzijde de Exuma Bank van 0.5 tot 5.0 meter. Het eerste deel van die bank is diep genoeg voor onze boot, het tweede gedeelte moet via de oceaanzijde. Het water op de bank is prachtig mooi blauw in alle varianten, de eilandjes zijn laag en behoorlijk kaal (door orkanen krijgt de vegetatie onvoldoende tijd om uit te groeien tot volwassen proporties).

Voor anker bij Allans Cay.

Onze eerste stop op de Exumas is Allens Cay. Daar lopen duizenden iguanas (hagedissen) rond. Ze krijgen druiven gevoerd door toeristen. Wij zijn een beetje jaloers op de iguanas; wij hebben al maanden geen druiven gegeten omdat die voor ons budget veel te duur zijn. 

Iguana strand

We spenderen vanwege het weer noodgedwongen drie dagen aan boord en varen dan naar Huppeldepup Cay. Echt, er zijn zo veel eilandjes hier, dat ik alle namen niet kan onthouden. Deze Cay, o ja Shroud Cay, heeft een groot soort binnenwater, heel ondiep met veel planten die bij laag water droog vallen en bij hoog in het prachtige blauwe water staan.  door een groot binnenwater, deels begroeid met mangroveplanten. 

We dolen er een uur rond in onze bijboot, samen met de Blabber bemanning en wandelen over een lang verlaten strand. Als de ebstroom te veel water wegspoelt vluchten we snel weer naar zee voordat we met onze dinghy vast komen te zitten in het zand.

BOO BOO HILL

Dinsdag 20 december zeilen we op het voorzeil ca 20 mijl zuidwaarts naar Warderick Wells. 

Daar ligt Boo Boo Hill en volgens de overlevering brengt het geluk wanneer je boven op die heuvel een bord met de naam van je schip achterlaat. 

Wij waren hier afgelopen mei ook al en lieten toen net als de bemanning van de Arion (Hi Douglas, Hermonie, Arthur and Alice) een bord achter. We zijn reuze benieuwd of het er nog ligt, want afgelopen september raasde orkaan Mathew over dit gebied. Boven zien we dat de boel door Mathew flink is omgehusseld, het is een ravage. 

Gevonden! ons oude bordje, de tekst
is er helemaal afgesleten.

Toch vinden we ons bordje terug maar helaas is het bordje van Arion onvindbaar. Waarschijnlijk naar beneden gewaaid en verdwenen. Dat slechte nieuws durven we hen natuurlijk niet te vertellen dus gelukkig spreken onze sympathieke Britse vrienden geen Nederlands (for the Arion's: touch the 'translate' button at the right side of our website). Oeps... Now you know... Sorry guys...



GROOTE BEER

Groote Beer

Wij hebben het deze keer goed aangepakt en brachten uit Bimini een grote zware (hurricane proof?) plank mee en verschillende kleuren verf. We zagen een stukje van de plank af want Quirijn wil ook een bordje maken. Hij en zijn knuffel Nijlpaard hebben namelijk ook een boot, de Groote Beer. Vernoemd naar de Grand Banks 36 van onze havengenoten Bert en Yvonne. De bootvorm heeft namelijk wel wat weg van hun boot, vandaar. We zijn even stil en onze gedachten zijn bij Yvonne, zoals vaker deze reis. 


En zo verlaat Antares de volgende ochtend de ankerplaats onder Boo Boo Hill, met in haar kielzog de Groote Beer. Samen op weg naar nieuwe avonturen. (de Groote Beer is dat wit met geel en groene bootje op de foto hiernaast).

Antares

JAMES BOND IN ZES SECONDEN

Strand met zwemmende varkens (niet die twee bij de dinghy)

Even wat eilandjes samenvoegen. We bezoeken een eilandje met wat verlaten gebouwen (zat vroeger een Decca Station), wandelen ruim een kilometer ver de zee op in een baai met kniehoog water en bereiken net voor kerst Big Major Spot, een populaire ankerplaats in de Exuma's. 

Vuilnis brengen we zelf naar de vuilnisbelt.
Vuilnisslingeren is de nieuwe sport.

Hier is het strand met zwemmende varkens, de Thunderball Grotto die in een jaren '60 James Bond film een rol speelde en een in zee neergestort drugsvliegtuigje (de Bahama's waren een aantal decennia geleden belangrijke logistieke steunpunten in het drugstransport). 

Bij Big Major spot treffen we ook de Ebijmar weer, die we eerder in Amerika tegenkwamen. Samen met de Blabber en Endless Summer vormen we haast een Nederlandse enclave. De Endless Summer vaart onder Canadese vlag, de Amsterdammers emigreerden begin jaren '90 naar Canada maar zijn hun Nederlandse verleden nog niet vergeten. Ebijmar ving (zoals haast iedere tocht) mahi mahi en zo hebben we kampvuur met vis. Met kerst houden we een barbecue, samen met de Nederlanders, een groep Canadezen en verschillende Amerikanen.

Sneeuw(zand)ruimen met kerst.

WIEBELIGE KERSTMAN
Amerikanen zijn in de Bahama's nooit ver weg (ze beschouwen het gebied als hun achtertuin en speelplaats) en zo ook in Big Major Spot / Staniel Cay. Er is een kinderkerstfeest in de marina van Staniel Cay. Wij liggen dan wel voor anker, maar daar kan ons kind natuurlijk niets aan doen en dus dinghien we gewoon maar naar die jachthaven toe. Daar heeft een rijke Amerikaan flink uitgepakt en die ochtend twee entertainers laten invliegen uit Florida die de kids komen vermaken met liedjes, dansjes en googeltrucs. Quirijn vind daar niets aan, die is niet zo van al dat theater. Maar het gratis schaafijs vind hij lekker. En de gratis pizza ook. En het waterijs toe. Evenals de snoepjes. En de in de vorm van een piratenzwaard geknoopte ballon. Zo, dat is nog eens een verwen ochtend!


Maar dan blijkt dat de kerstman himself ook de Bahama's heeft weten te vinden. Zijn kleding en baardgroei heeft hij niet aangepast aan de tropische omstandigheden en wij hebben erg met de rood aanlopende zwetende man te doen. 

de toegang tot de cadeaukamer loopt via een fotomomentje.

Even denken we dat de kerstman van zijn stokje gaat in de hitte maar gelukkig weet hij met een fles rum in de hand nog net op tijd het krukje te vinden waar alle kinderen bij hem op schoot mogen voor een foto. Dat is al helemaal niet aan Quirijn besteed, maar het fotomomentje is de toegangssleutel tot de zaal die er achter ligt en die had Quirijn al bij aankomst gezien; die ligt vol cadeaus. 


We legden hem uit dat die cadeaus alleen zijn voor de kinderen in de haven en de kinderen uit het dorp, maar we hadden het mis. Soepeltjes laveren we met het hele tafereel mee en even later staat Quirijn voor de tafel 'boys, 4-8 years'. Hij zoekt een heel groot cadeau uit (kleine zijn er trouwens niet), wat een mega grote tonka brandweerauto blijkt te zijn. 

Van de wankele kerstman is even later geen spoor meer te bekennen, maar geen kind die daar nog om maalt.


VOLGEND KOUFRONT

Het regent zo hard, dat we geen hand voor ogen zien.
De oplossing... een duikbril.

Het is weer puzzelen met de wekelijkse koudefronten. Bij Big Major Spot lagen we redelijk beschut achter het eiland maar nu komt er harde wind uit het westen aan. Dan lig je bij vrijwel alle eilandjes op de Exuma's verkeerd, die liggen allen open naar het zuiden en westen. We hebben nog een paar dagen redelijk rustig weer voordat het volgende koufront overkomt. We hebben nog een flinke lijst met eilanden die we willen bezoeken, maar dat moeten we nu schrappen. Zo gaat dat met zeilen, je bent afhankelijk van de weersomstandigheden. 

Alle was in de dinghy...
Maar waar moeten wij zitten?

We ankeren tien mijl zuidelijker in Black Point, dat volgens de cruisers die hier al jaren varen een geweldige plek schijnt te zijn. Wij vinden het erg tegenvallen, of eigenlijk durven we wel te stellen dat het helemaal niets voorstelt en alleen maar aardig is tegen het gegeven dat er verder zo weinig dorpjes zijn in de Exuma's. Maar we kunnen er de was doen en dat scheelt weer een handwas. De volgende ochtend vertrekken we vroeg en varen 45 mijl zuidelijk, deze keer via de oceaanzijde omdat de Exuma Bank tussen hier en Georgetown (grootste dorp van de Exuma's, op het zuidelijkste Exuma eiland) te ondiep is voor onze boot.

Helaas is de koelkast niet meer gevuld, anders
bleven we een paar dagen.

In de middag bereiken we Lee Stocking Island, een onderzoekscentrum voor oceanografie en andere belangrijke zaken. Vijf jaar geleden is de boel gesloten en alles is zo'n beetje achtergelaten als op de laatste werkdag. Natuurlijk is inmiddels veel verdwenen, maar ik voel me toch als Quirijn in een speelgoedwinkel. 

We nemen nog wat onderzoeksdossiers door. Vinden er o.a.
goede snorkelplekken ronde de omringende eilandjes.

We bezoeken wat huizen (peper, zout en macaroni staan nog in de keukenkastjes - nee, die laten we staan), de eet-/feestzaal, technische ruimte met generatoren en duikfles vulinstallaties (het werkrooster hangt nog aan de muur) en het magazijn dat vol ligt met bruikbare spullen. Met wat souvenirs verlaten we het fascinerende eiland.

Iemand nog een scanner/copier nodig? Of een visboeitje?
Het magazijn staat nog vol.

CHICKEN ISLAND
Een dag of wat voor oudejaarsdag zeilen we onder vol tuig de laatste 40 mijl naar Georgetown op het eiland Great Exuma. Antares loopt mooi op een halve wind en lange trage oceaandeining. Het is een onvoorstelbare grote optocht, rond ons tellen we 14 andere zeilboten. Zoiets hebben we al jaren niet gezien! Het gros van de andere boten zijn Canadezen en Amerikanen. Voor hen is Georgetown het keerpunt van hun reis. Zij blijven drie of vier maanden in Georgetown en varen dan weer terug. Sommigen doen dat eenmaal als een sabbatical, anderen doen dit jaar in, jaar uit. Het resultaat is een dorps gebeuren daar, waar iedereen op het dagelijkse cruisersnetje wel wat te klagen heeft over zijn buurman omdat 'we het zo hier niet doen in Georgetown'. Als de bevoorradingsboot een dag later arriveert vanwege het slechte weer, staan ze 's ochtends vroeg al voor openingstijd voor de winkel te wachten. Zodra de winkel opengaat rennen ze naar binnen, om te constateren dat de schappen nog niet gevuld zijn. Dan lopen ze het magazijn in om daar zelf hun boodschappen te halen. Want zij komen al jaren in Georgetown, dus dan heb je natuurlijk dat recht. De klachten over de trage schappenvullers gaan 's middags weer rond over de marifoon. We horen opvallend veel 'blijvers' zeggen dat ze ooit van plan waren om naar de Caribische Eilanden te zeilen, maar in Georgetown hun paradijs vonden. Dus waarom zou je verder gaan?

Het is ook mooi in eorgetown

Wij weten het antwoord op die vraag wel. Natuurlijk, het water is prachtig van kleur en de stranden zijn mooi, maar verder is er weinig. Wij zouden ons hier dood vervelen. We missen de reuring.

De steden, plaatsen, heuvels, bergen, tropisch regenwoud, fruitbomen, ritmische muziek, contact met de lokale bevolking, het reizen over land, de lokale keuken, ... Zoals een stel cruisers ons anderhalf jaar geleden al eens vertelde: 'The Bahama's is only rocks'. En, zo vertelden deze Amerikanen ons ook, Georgetown is Chicken Island. Zeilers komen aan in Georgetown en durven niet verder. Daarom organiseren ze domino middagen, beachvolleybal en de ARG (Alcohol Research Group - middag zo veel mogelijk soorten drank nuttigen op het strand, echt waar). Om de tijd te doden tot de Amerikaanse winter weer voorbij is.

We begrijpen die zeilers wel. Tot Georgetown kun je in dagtochten zeilen. Maar wil je verder, wil je naar de Carieb, dan liggen er lange afstanden voor de boeg. Pal tegen de heersende tradewinds in. Langs verlaten eilanden, waar je niet kunt bevoorraden, geen beschutte ankerplekken vindt. Eilandjes met namen als Deadmans Cay. Onze pilot (die van overdrijven houdt) van de Bahama's weet het helemaal leuk te brengen... 'Every year a lot of Boats end up wrecked on the reef. Some simply disapeare... This is a mad mans route'. Tja... we hebben wel vaker onze wenkbrauwen gefronst bij deze pilot. Sterker, we vinden de Waterway Guide The Bahama's de slechtste pilot die we de afgelopen jaren hebben gebruikt. Maar wij kunnen de tekst wel met een korreltje zout nemen en dat is natuurlijk veel lastiger als je voor het eerst met zo'n langer zeiltraject wordt geconfronteerd. En dan is het moeilijk losgooien in Georgetown. Zeker wanneer sommige boten vertrekken en later met de staart tussen de benen terugkeren omdat ze een verkeerd vertrekmoment kozen en geconfronteerd werden met de volle oceaangolven nadat ze de luwte van Long Island 25 mijl oostelijk van Georgetown waren gepasseerd. Dan verwordt Georgetown al snel tot het paradijs op aarde. Jammer, want er zijn zo veel mooiere plekken in de Carieb. Maar we kunnen het ons voorstellen, wij kijken ook wel op tegen de route die voor ons ligt. Maar we weten dat we gewoon rustig moeten afwachten tot zich een goed weergat voordoet voordat we verder varen.

VERJAARDAGSCADEAU
En dat duurt nogal. Het ene na het andere koufront komt over. Op mijn verjaardag komt het sterkste koufront tot nu toe van dit seizoen over. Twee dagen eerder is er even weinig wind en verhuizen we Antares naar een ankerplek pal voor Georgetown zodat we genoeg verse voorraden aan boord hebben voor de anderhalve week harde wind, waarin er te veel wind is om naar Georgetown te gaan. Mijn verjaardagscadeau begint in de ochtend met 35 knopen wind en uitschieters in de 40 knopen. Op de marifoon is het een drukke boel; veel ankers krabben en boten moeten een veilig heenkomen zoeken. De hele dag blijft het hard waaien met uitschieters naar 49,8 knopen, windkracht 10. Dat zijn gelukkig maar windvlagen, al met al is het te doen. Helaas blijft het nog lang hard waaien en in anderhalve week tijd kunnen we maar drie keer even van boord. Dat is ook de Bahama's, altijd harde wind. We zijn de Bahama's zat, maar dat had je vast al door. Dan doet zich eindelijk een weergat voor van ongeveer vier dagen. We hebben drie etmalen nodig voor de 380 mijl naar Luperon aan de noordkust van de Dominicaanse Republiek en zoals je eerder op ons blog al kon lezen, dat weergat hebben we gepakt. Volgende verslag over de Dominicaanse Republiek.