SINT MAARTEN HEINEKEN REGATTA... Zou ik misschien...

... NU WE ER TOCH ZIJN...

Ieder jaar vindt op Sint Maarten de ‘Sint Maarten Heineken Regatta’ plaats. Een zeilrace van drie dagen waaraan een stuk of tweehonderd zeilboten deelnemen. Op de ochtend van onze aankomst varen we door de Simpsom Bay Bridge langs de naastgelegen Sint Maarten Yacht Club; de organiserende club voor de regatta en het terras hangt al vol met Heineken reclame en andere verwijzingen naar de races die een kleine week later zullen starten.

DRUKTE OP DE YACHTCLUB

De regatta draait grotendeels op vrijwilligers, maar alle plekken zijn ver van tevoren al ingevuld, zo weten we van vorig jaar toen we de aanloop naar de regatta meemaakten maar zelf tijdens het evenement in Nederland waren. ‘Toch’, zeg ik tegen Hedda nadat we ons anker laten vallen achter de tweede brug van Sint Maarten, ‘wil ik proberen nog een plekje te vinden. Al is het maar glazen ophalen of vuilnis wegbrengen’. Hedda kijkt me fronsend aan. Twee dagen voor de start van het evenement is het al druk op de jachtclub. Deelnemers halen hun startnummers en andere spullen af, er is een media stand, merchandise, een stand met info over het eiland, de Customs and Immigration staat er, overal reclame, er hangen lijsten met klasse indelingen, deelnemende teams en boten en er heerst, kortom, een mooie sfeer zoals we kennen van bijvoorbeeld de North Sea Regatta.

ALLES VOL...

‘Nee’ is het antwoord op mijn vraag. Uiteraard zijn alle vrijwilligersplekken vergeven, maar ik mag mijn naam op een reservelijst schrijven, inclusief mijn telefoonnummer. ‘Don’t call us, we’ll call you’. Nu hebben wij geen telefoonnummer, dus meld ik mij gewoon de volgende ochend weer op de jachtclub. Nee, er is ook vandaag geen werk voor mij. De volgende ochtend, racedag 1, probeer ik het weer. Nu sta ik al om 6.50 uur op de jachtclub. Maar nee, alles is vol, dus weer geen werk. Maar ik kan even bij de watertaxi’s proberen.

OOK AL GEEN PLEK...

Haast geen plek meer voor je dinghy, zo druk. Gezellig hoor.

Aan de steiger van de yachtclub liggen vijf grote dingies met een vlaggetje ‘watertaxi’. Op de steiger zelf ziet het geel van de mensen. Het tenue van de watertaxi vrijwilligers is een knalgeel polo met ‘watertaxi’ op de rug en een net zo (lelijk...) gele pet. In de gauwigheid tel ik veertien personen in zo’n kanarie-outfit. Stel dat een van die vogels coördinator is, dan is dat op vijf boten een verborgen werkloosheid van drie kanaries. Weinig kans voor mij... Na even vragen beland ik bij een oudere Amerikaanse dame die de touwtjes in handen heeft. ‘Are you a licensed boatdriver?’ vraagt ze nors. Dat ben ik en bovendien gebruiken wij, als zeilcruisers, al 3 jaar onze dinghy als dagelijks vervoermiddel. Ervaring genoeg dus en de juiste papieren bovendien. Ik zie mijn kansen exponentioneel verbeteren. ‘Noooo. We have enough volunteers’ antwoord ze met een blik op de vrijwlligerslijst. 'You can try tomorrow, but I’m sure we have enough volunteers that day as well. If we’ll need you tomorrow, you’ll get a taxidriver shirt and cap then’. Een man achter haar vangt een klein deel van ons gesprek op. Voornamelijk het ‘shirt and cap’ gedeelte. Hij loopt naar een doos, pakt een gele polo en pet en overhandigt dat aan mij, terwijl mevrouw alweer druk is met andere dingen.

BINGO!

Ik trek snel het shirt aan, neem plaats op een stoeltje tussen andere taxidrivers en trek de pet zo ver over mijn hoofd dat mijn gezicht onzichtbaar is voor mevrouw de coördinator. Een kwartiertje later begint het spitsuur voor de watertaxi’s. Deelnemers worden weggebracht naar geankerde raceboten, er moet brandstof worden gehaald en wedstrijdboeien worden weggebracht.

Dan moet iemand naar een startboot worden gebracht, maar is er twijfel of dat wel veilig kan gebeuren. De startboot ligt op volle zee in de golven, dus overstappen is misschien te gevaarlijk. Met de bestuurder van een watertaxi overleg ik dat we het in ieder geval kunnen proberen en als ik nu mee ga als derde bemanningslid, naast zijn hulpje, dan hebben we een paar extra handen. Voor de coordinator het doorheeft hebben we de startbootpersoon aan boord gehesen, van een reddingsvest voorzien en zijn onderweg. Verbaasd kijkt de coordinator ons na. Ik ben binnen.

'He, daar kwam papa voorbij! Echt waar mama, echt waar, ik zag hem in een taxiboot!'

GAS EROP

Bij terugkomst aan de steiger wordt de taxidriver van de boot naast ons gebeld en moet even naar de toegangspoort van de jachtclub om wat af te halen. En zo beschik ik over mijn eigen boot. Zes personen moeten naar ‘team huppeldepup’, die aan een mooring ligt buiten in Simpson Bay. En dan gaat het bijna even mis... onze dinghy heeft een 3,5 pk buitenboordmotor. ‘Mijn’ watertaxi beschikt over een 50pk buitenboordmotor... gewoontegetrouw draai ik de gashandel volledig open. Bij onze dinghy heeft dat het effect dat je, na een paar seconden wachten, langzaam maar zeker een beetje op gang komt. In de taxiboot is dat anders. Iedereen rolt door de dinghy naar achteren, terwijl die met veel geweld achterover helt en er met grote snelheid vandoor spuit. Oeps, sorry! Gelukkig worden buitenboordmotor en ik al snel weer vrienden en aan het einde van de ochtendshift ben ik vanzelfsprekend lid van de watertaxi club. ‘See you tommorow guys!’

PROMOTIE

Zaterdagochtend, racedag twee, ben ik al om 06.45 uur onderweg met mijn vaste hulp ‘Tom, Arizona United States, every year volunteer at the Heineken Regatta – I fly in just for this event’. We zijn mooi op elkaar ingespeeld en bewegen ons soepeltjes door de baai. Om half acht krijgen we drie passagiers die de hoofddsponsor van dit evenement een warm hart toedragen. Zwalkend stappen ze de dinghy in, met een fles Heineken in hun hand. Ze hebben de hele nacht gefeest en gedronken en hopen nog twee uurtjes te slapen voor de start van hun eerste zeilrace... Misschien is het een idee als Roosvice voortaan dit evenement sponsort?

Tom en Walewijn aan het werk als taxidrivers.

Na aflevering van onze last varen Tom en ik even langs de jachtclub om te checken of er nog volk vervoerd moet worden, anders maken we een rondje langs de raceboten in de Lagoon, om te kijken of daar taxiwerk te leveren is. Zodra we in zicht komen, wordt er wild naar ons gezwaaid en gewenkt op de taxi steiger. Ajajaj, moet ik dan toch nog mijn geliefde vrijwilligersbaantje opgeven? En ja hoor, zo blijkt, ik moet mijn taxiboot inleveren. Maar ik word niet ontslagen, sterker, mevrouw de coördinator is not-ammused dat ze mij moet afstaan. De finishboot komt een persoon te kort. En zo heeft de organisatie van de Heineken Regatta bedacht dat het een goed idee is als ik die plaats inneem. DE finishboot! Van DE Sint Maarten Heineken Regatta! Ik weet niet of ik dat wel kan... ik heb helemaal geen – of nauwelijks- wedstrijdzeilervaring. Laat staan dat ik iets van start- en finishprocedures weet. Maar mijn tegenwerpingen ten spijt, mijn promotie is een feit. Via de marifoon meld ik Hedda dat ik een paar uurtjes later thuis ben vandaag, ik zit tot einde van de dag op de finishboot.

De finishboot

SOEPELE SAMENWERKING
De finishboot is een 44 voets catamaran waar we met acht personen op zitten. Ik blijk de boot te delen met zes Nederlanders (goedemorgen!) en een Amerikaanse mevrouw. Coordinator Frank legt mij de finishprocedure uit die blijkt te bestaan uit veel check en dubbelcheck werk. 

Het lijkt mij allemaal erg ingewikkeld, maar als we eenmaal positie hebben genomen op de finishlijn en de eerste boten aan komen denderen, blijkt het allemaal erg professioneel, gestructureerd en overzichtelijk te verlopen. 

Dat moet ook wel, want soms naderen er zeven, acht boten tegelijk en is het spitsuur op de finishboot. Op zondag (de derde en laatste racedag – ja, ik mag weer mee op de finishboot!) hebben we zelfs op een moment veertien boten die zeer kort op elkaar finishen.

Met een verrekijker ontcijfer ik de racenummers van de naderende boten. Die nummers stem ik af met Hoite, die na finishing het nummer van de betreffende boot hard oproept. Zo checken we of we de juiste nummers voor ogen hebben, soms is het moeilijk zichtbaar. 

Daar komen de eerste finishers aan...

Zodra een boot finisht, drukt een van de bootgenoten op een toeter, noteren twee anderen de tijd, Hoite roept het betreffende nummer hard op en nog weer twee anderen noteren het finishende nummer. Dan zit er nog een check in, door een laatste persoon die het finishende schip afstreept op de lijst met deelnemers. En alles wordt ook nog eens gelijktijdig in een computer gezet.

Mijn (werk)plek voor twee dagen.

   

OP DE VOORSTE RIJ

Ik wijd in dit blogbericht verder niet te veel uit over mijn werkzaamheden en ervaringen, ik heb dat uitgebreid verwoord in een artikel waarvan ik hoop dat een van de Nederlandse zeilbladen het wil plaatsen, maar ik kan wel zeggen dat ik twee geweldige dagen heb. 

Het is zo ontzettend gaaf om die racejachten – waaronder een aantal Volvo Ocean Racers en extravagante catamarans – van zo dichtbij te zien finishen. En daarnaast heerst er een geweldige sfeer aan boord met een prachtige concentratie en focus op de wedstrijd wanneer er boten finishen en ruimte voor ontspanning en gesprekken als het even rustiger is.

Concentratie op de finishboot

En bovenal realiseer ik mij op zondagmiddag - terwijl een groot veld raceboten met hoge snelheid op de finishlijn afstormt en ik door mijn verrekijker tuur en nummers doorneem met Hoite - in wat een fantastische situatie ik terecht ben gekomen. Ik moet er een beetje om lachen. Eigenlijk was er helemaal geen plek voor mij op de Heineken Regatta, en nu zit ik op de voorste rij van een van de grootste zeilwedstrijden ter wereld deel uit te maken van het wedstrijdcommitee! Whaha! Wat een gave ervaring! En aan alle collega finishboot genoten; super dank, ‘het waren twee geweldige dagen’! 

En weer een Volvo Ocean Racer op snelheid.

Gevecht op de finishlijn. En ik ziet er met mijn neus bovenop. Zo ontzettend kicken dit!

UITGEBLUST
De Heineken Regatta bestaat naast zeilen ook uit feesten. Op de laatste avond van het evenement treedt UB40 op tijdens het regatta feest. Quirijn en ik zijn te moe om dat nog mee te maken, maar Hedda zingt lekker mee op het strand.