Roadtrip Marokko

Land van Contrasten
Marokko, een land van contrasten. Adembenemende landschappen. Maar met een bevolking die datzelfde landschap gebruikt als vuilnisbak. 

Grote armoede tegenover ultieme rijkdom in Marakech. Droomvilla's omringd door oases van siertuinen met alle kleuren bloemen en planten. Aan de overzijde van de weg, verdorring, verwoestijning, uitdroging. De siertuinen van de rijken slokken het water op waar zo’n groot tekort aan is in het omringende land. In de oude binnenstad (Medina) probeert de bevolking het hoofd boven water te houden. Iedere dag is het voor deze mensen ploeteren om overeind te blijven. Handkarren, leerlooierijen vol chemische stoffen, bedelaars, parkeerwachters. Zij zijn officieel aangesteld door de overheid, maar zonder salaris. Moeten het hebben van wat de parkeerders hen betalen. Toeristen zijn natuurlijk vogelvrij, die moeten worden uitgebuit. Een enkeling klust bij; of we hashies willen?

Perspectiefloos leven op het dorre platteland. Dorpen vol verveeld hangende mannen langs de grote weg. Soms is er werk, dan haalt een pick up auto de mannen op. Maar meestal is er geen werk en wachten de mannen de hele dag voor niets. Mannen ja. En jongens. Vrouwen zien we op het platteland nauwelijks. Zeker niet alleen. Zij zitten binnen.

Toerisme
En daar rijden wij dan aan voorbij. In een huurauto die voor een week meer kost dan de 2500 Dirham (ca 250 euro) die een goed betaalde ambtenaar hier maandelijks krijgt. Nog zo'n contrast dus. De rijkdom van de toeristen tegenover de armoede van de bevolking. Geen wonder dat bij iedere stop die wij maken, hordes mannen en jongens bedelen om geld. Onprettig vinden we het wel. Erg onprettig. We zijn niemand tegengekomen die zonder bijbedoelingen wilde helpen. Altijd moet er geld tegenover staan.

Schrijnend is het ook. Regelmatig zien we in de middle of nowhere, soms tientallen kilometers van het vorige en volgende dorp, mannen langs de kant van de weg zitten om spullen te verkopen aan toeristen. Nou ja, spullen? Tot aan stenen aan toe. Met een zeiltje op twee, drie stokken beschermen zij zich tegen de koude wind. Een keteltje water op een vuurtje houdt hen misschien warm. Wij passeren met cruisecontrol, airco/verwarming en fototoestel. 

Route
Vanuit Agadir bezochten we vijf dagen met een huurauto het binnenland van Zuidelijk Marokko. Dag 1 reden we via de kustweg naar Essouira en vervolgens door naar Marakech. Dag 2 bezochten we Marakech. Dag 3 reden we door het Hoge Atlasgebergte (over de Tizi n' Tichka pas van 2260 meter hoog) naar Ouarzazate, richting de woestijn. Op dag 4 reden we via een zuidelijke route (de N10) terug naar Agadir. Dag 5 nog even op en neer naar het 180 kilometer zuidelijk van Agadir gelegen Sidi Ifni. In totaal reden we circa 1200 kilometer over voornamelijk keurige en recent verbeterde wegen. Soms slechte wegen, een deel reden we onverhard. Wat een prachtig en afwisselend landschap! Maar wat een - we hebben het helaas niet anders ervaren - onprettige bevolking. 

Onderstaand een fotoreportage van onze roadtrip door Marokko. Je vindt er veel foto's van landschappen. Wij waren diep onder de indruk van de steeds wisselende, maar altijd prachtige landschappen. Op de foto's zie je weinig lokale bevolking. Wij vonden het simpelweg te schrijnend om de mensen in hun armoede te fotograferen. 

Dag 1 - Agadir - Essouira - Marakech

Een prima kustweg brengt ons 175 kilometer noordelijk langs de oceaan naar Essouira. Onderweg komen we een veld met meer dan vijftig dromedarissen tegen, bij elkaar gehouden door twee herders. We hadden Quirijn beloofd minimaal 1 dromedaris of kameel te zien, die belofte hebben we na twee uur rijden al ingelost. 

We rijden door dorpen waar langs de weg kleine winkeltjes staan, garages waar oude auto's als Renault 12, Renault 18, Peugeot 504 en oude Mercedessen rijdend worden gehouden. Veelal taxi's, die binnen eigen regio's tussen de dorpen rijden. 

Auto uit de jeugd van Hedda

Essouira vinden we fraai. De oude Medina is (zoals alle Medina's) ommuurd en vanaf deze muur heb je

een mooi uitzicht over de oude stad en over zee. In de haven bouwt men met de hand houten vissersschepen, zowel groot als klein.

Medina Essouira

Dag 2. Marakech

Dankzij oud-collega Femke Haccou en haar ouders (van wie we een reisgids Marakech kregen) vinden we in deze hectische stad onze weg. De Medina van Marakech is druk! Niet normaal zeg. Nu ja, wel normaal voor de lokale bevolking, zij weten niet anders. Bizar, wat een gekkenhuis. En wat een smerige troep. Vuil op straat, uitwerpselen, een lekkend riool. In de smalle straatjes wemelt het van de mensen, daar tussendoor rijden fietsen, brommers, ezels met karren en af en toe zelfs een auto. Ze toeteren je opzij. Quirijn is het allemaal te druk, hij zoekt steevast de veiligheid van zijn buggy. Sla je van een hoofdroute af een doodlopend steegje in, dan wordt het al iets rustiger. Nog een bochtje om en je loopt tussen blinde muren. Aan het einde een kleine deur. Achter die deur ligt een Riad, in ons geval Riad Amanouz. Een oase in de hectische omgeving. 

Eerst een impressie van de Medina Marakech.

Djemaa el Fna

We bedenken ons, dat ons bezoek aan Marakech eigenlijk sowieso een reis terug in de tijd is. Ik koester altijd al de wens om eens rond te lopen in het Amsterdam van begin 20e eeuw. Hier, in Marakech, opent zich die wereld. Een stad waar alle activiteit plaatsvindt in het oude centrum. Zo was het ook in de Amsterdamse Jordaan van ruim honderd jaar geleden. Armoede, krotten, grote gezinnen wonend in een paar meter verkrotte woning. We bezoeken ook het nieuwe Marakech, maar buiten woningen, hotels en een enkel restaurant en winkel, is daar niet veel. Het economisch en sociale leven speelt zich af in en rond de nauwe, versleten straten van de oude Medina.

Een van die economische activiteiten is de leerlooierij. Hier wordt leer vervaardigd op een wijze waarop dat ook al honderden jaren geleden ging. Het is wederom schrijnend om de mannen aan het werk te zien. Badend in chemische stoffen, omgeven door ongedierte en stank.

Na de hectiek van de stad is het heerlijk om weer het doodlopende steegje in te slaan naar de Riad. Een Riad is een woonhuis, tegenwoordig vaak een hotel. Rondom een open ruimte (buitenlucht) bevinden zich meerdere gesloten vertrekken. Een aantal verdiepingen hoog. Op het dak vaak een dakterras. In de Riad hoor je niets van de hectiek buiten de deur. Het is een oase van rust. Heerlijk om bij te komen van de drukte in de stad. In onze Riad Amanouz worden we zeer hartelijk ontvangen door de gastvrouw. We krijgen een uitgebreide toelichting over de stad. Iedere ochtend staat een heerlijk ontbijt klaar en vertelt de gastvrouw honderduit over Marokko, Marakech, alle sociale en andere mistanden in het land en de stad, de ontwikkelingen die het land doormaken en de problemen waarmee het kampt. Op de ochtend van ons vertrek loopt de sympatieke vrouw helemaal met ons mee de Medina uit naar de parkeerplaats waar wij onze huurauto hebben staan, om de parkeerwachters te vertellen dat zij het niet in hun hoofd moeten halen om ons -toeristen- zo veel mogelijk geld af te troggelen. http://www.riadamanouz.com/

Dag 3 - Groen is het nieuwe rood

Met enige opluchting laten we de volgende ochtend de Medina achter ons. We zijn wel toe aan wat rust en kijken uit naar de lange autotocht door het Hoge Atlasgebergte die we vandaag voor de boeg hebben. We zijn de bocht nog niet om, of worden staande gehouden door een politieagent. We zijn door rood gereden. Althans, volgens oom agent. Of nee, volgens zijn collega, die -zo legt de sympatieke snordrager ons uit- een eind terug zag dat wij door rood reden. In werkelijkheid was daar geen sprake van, reden wij keurig in een rijtje door groen. Maar ja, ons protest heeft natuurlijk geen zin. Ja, hij weet het ook niet, zijn collega, die meldde hem dat. Belachelijk, schandalig, maar onderdeel van de Marokko Belevenis, moeten we maar denken. It's all in the game. We mogen 70 euro afrekenen. Terwijl onze vriend de formulieren invult maken we stiekem een foto van hem (het is in Marokko streng verboden foto's van politieagenten, militairen, overheidsgebouwen en grenzen te maken... maar we willen toch wat genoegdoening voor deze onrechtvaardigheid. Hoewel we de foto maakten, durf ik hem niet op de weblog te plaatsen). 

Deze ervaring dragen we de komende dagen met ons mee. Overal zien we in onze beleving politieagenten op ons loeren. We rijden langzamer dan langzaam om ook maar niet in de buurt te komen van de maximum toegestane snelheid, tot grote frustratie van de Marokanen in hun oude Renaults en Peugeots. Bij ieder stopbord staan we minimaal vijf seconden stil, ook al is er in de wijde omgeving geen ander verkeer te bekennen.

Op het platteland staat bij vrijwel ieder dorp een politiepost waar auto's worden aangehouden en gecontroleerd. Ieder keer houden we ons hart vast. Wat zouden ze nu weer verzinnen? Gelukkig blijft het bij de ene keer in Marakech. 

Hoge Atlas

De doorgaande weg van Marakech naar Ouerzazate leidt ons over de 2260 meter hoge Tizi n' Tichka pas. Het landschap is continu anders. Maar altijd prachtig, adembenemend.

Ook hier wonen mensen. Links onder de woningen ligt was te drogen en een stukje lager lopen twee kinderen naar het dorp.

Einde van de dag bereiken we Ouarzazate. Rond deze stad worden veel films opgenomen. Seven Years in Tibet, Jewel of the Nile, Gladiator etcetera. Grappig, een stad in the middle of nowhere. We slapen er in een hotel uit vervlogen tijden. Het straalt een en al vergane glorie uit. We zien op een vergeeld aanplakbiljet een bedankbriefje van Timothy Dalton (speelde in James Bond). Hij sliep hier ook, maar dat was niet vorige week ... in 1986. Zij zijn er bijna dertig jaar later nog altijd trots op, hoewel de vergeelde foto vrijwel onzichtbaar is geworden. We zijn de enige gasten, verder is het hotel uitgestorven. 

Dag 4 - Ouarzazate - Agadir

Deze dag rijden we ca 400 kilometer over glooiende wegen terug naar Agadir. De eerste honderd kilometer komen we nauwelijks andere auto's tegen. Een deel van de route is onverhard. Af en toe een vrachtwagen die zich moeizaam de berg ophijst, waarbij de snelheid terugloopt naar 5 kilometer per uur. Wij airco-en er in hoog tempo omheen. Gedurende een groot deel van de dag houden we zicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte, we cirkelen op afstand om de Jebel Toubkal heen, met 4167 meter de hoogste berg in Noord Afrika. 

taxistopplaats in een van de dorpen. Iedere regio heeft haar eigen kleuren taxi's, hier groen met wit. En iedere regio heeft haar eigen merk en type. Handig, zo specialiseren de monteurs zich in een type en  kan ook de inkoop van onderdelen specifiek plaatsvinden. 

Geduld, geduld, nog een paar fotootjes . 

Antares net zichtbaar aan de andere kant van de steiger. Om ons heen nieuwe, luxe appartementen. In de achtergrond een tekst die zoiets betekent als 'voor god en vaderland'. Maar misschien staat er ook gewoon 'zo, nu eerst een bavaria'.

 Zo, na een lange maar prachtige dag in de auto zijn we weer terug op onze boot in Agadir. Eltjo en Lilian van de Win2Win liggen ook nog in de haven en dat vinden we reuze gezellig! We praten gezellig bij over onze en hun belevenissen. De Marina is een soort compound. Een haven omgeven met appartementen, afgesloten door een slagboom. Dit is een andere wereld. Voor vrijzinnige Marokkanen een uitje. Sommigen lopen hier zelfs in korte broek. Enkele meisjes en vrouwen met blote schouders. Sommige restaurants hier schenken zelfs alcohol. Een groot contrast met de rest van Marokko.

Dag 5 - Sidi Ifni

We gunnen onszelf geen rust en rijden de volgende dag op en neer naar het ca. 180 kilometer zuidelijker gelegen Sidi Ifni. Tot in de jaren '60 was dit een Spaanse enclave en er moeten nog wat Art Deco gebouwen te vinden zijn en ook de sfeer schijnt er, volgens onze lonely planet, heel relaxed te zijn. Wij vinden het echter nogal tegenvallen, maar misschien hebben we gewoon te veel gezien de afgelopen dagen? In ieder geval is de route ernaartoe ook weer prachtig. 

Links, een van de weinige Art Deco gebouwen, deze in de vorm van een schip.

He, is dat niet de oude auto van Jan?

Overal vuilnis. Zoals hier net buiten een dorp in de bermen, maar vooral links op de foto.

Overal half afgebouwde huizen. Als er weer geld is, bouwt men verder. Dit is een normaal beeld van een stadswijk. Eigenlijk zien wij dit soort beelden thuis op het journaal ook, als de oorlog in Syrie in beeld is. Dan denk ik altijd dat het kapotgeschoten huizen zijn, maar kennelijk kijk ik dan met een te westerse blik.

Vertrek

Zondag 2 november leveren we onze huurauto weer in. We moeten nog een aantal uren wachten totdat we onze paspoorten en zeebrief van de boot weer afgestempeld terug krijgen van de douane en daarna verlaten we Agadir, Marokko. Blij dat we Marokko hebben bezocht, maar ook blij dat we het land weer verlaten. We hadden het gevoel altijd op onze hoede te moeten zijn en we waren het gebedel van de bevolking meer dan zat. We vertrekken eind van de dag richting Lanzerote. Het zal een pittige overtocht worden van twee dagen, ca 230 mijl. Maar daarover in een volgend blogbericht.

Voor nu, hartelijke groeten vanuit het zuiden.