Spaanse Ria’s

We brengen in augustus veel tijd door aan land, in en rond de Spaanse Ria’s. Dus de lezers die alleen geïnteresseerd zijn in onze zeilavonturen, kunnen dit bericht met een gerust hart overslaan. De dagafstanden zijn hier rond acht mijl en daarna liggen we weer drie dagen voor anker of in een haven. Af en toe een dagtocht van rond de vijftien mijl naar een volgende Ria, dan houdt het wel op. Dit blogbericht gaat over ons landleven... hoewel het er daar ook behoorlijk nat kan zijn, getuige de foto hierboven.

---------

Dank!

Maar voordat ik van start ga richt ik mij, mede namens Hedda, eerst rechtstreeks tot jullie. Beste bloglezers, wij zijn erg blij met jullie! Al ruim 26 duizend keer is onze weblog bezocht. Dat vinden we erg leuk. Bovendien ontvangen we veel reacties van jullie. Dat vinden we geweldig. Als we weer eens ergens internettoegang hebben, dan kijken we er echt naar uit om te zien of we nog reacties hebben gekregen. Dat geeft ons het gevoel dat we de reis een beetje samen met jullie maken. En we ervaren dat we dat heel leuk vinden. Hadden we van tevoren niet zo bedacht, maar zo werkt dat kennelijk. Dus, heel erg bedankt voor alle reacties. Gezien het beperkte internettoegang kunnen we niet de reacties beantwoorden, maar we waarderen het enorm! Dus blijf reageren.

--------

Santiago de Compostella

Een bezoek aan Noord Spanje is niet compleet zonder een bezoek aan de bedevaartsplaats Santiago de Compostella. In Villagarcia (Ria de Arousa) nemen we vrijdag 15 augustus de trein naar

Santiago. Daar slenteren we de hele dag tussen de pelgrims die de ‘Camino di Santiago’ (de voettocht naar Santiago) hebben gelopen; een pelgrimstocht vanuit heel Europa naar Santiago de Compostella. Mooi gezicht op het plein voor de Kathedraal, mensen vallen elkaar huilend in de armen omdat ze de tocht volbracht hebben.

Wij proberen ‘de echte’ bedevaarders te onderscheiden van ‘de neppers’.  Dat is vrij eenvoudig. De eerste

categorie is geweldig uitgerust met diverse soorten schoeisel bungelend aan de tas, bruine koppen van weken zon, wandelstokken die ooit nieuw waren, pleisters op voeten en/of verband om kuiten. De neppers komen frisgewassen, met een flink tempo en de borst vooruit het plein opgesjouwd. Zij doen de dagtocht van twintig kilometer. Hun auto staat in de parkeergarage naast het plein. Nee, wij voelen ons meer verbonden met de echte lopers, die al weken of maanden onderweg zijn.
De reizigers. Zij hebben afgezien. We voelen de pijn in hun voeten als onze pijn, we voelen de last van hun bagage op onze schouders drukken. Tja, logisch, wij hebben dan ook al zeker vijf kilometer geslenterd vandaag… Dus uhm, dan doe je natuurlijk goed mee met de grote jongens he? In tegenstelling tot die dagjesmensen die maar twintig louzy kilometertjes gesloft hebben. Nee, dan onze V-i-j-f  Ki-lo-me-terssssss, die tellen natuurlijk… uhm… oh nee, toch niet… In de trein terug naar Villagarcia bedenk ik mij dat ons gevoel van verbondenheid met de bedevaarders komt omdat wij met onze zeilboot langzaamaan ook het vakantiegevoel kwijt zijn en ons reizigers voelen.

Santiago is absoluut de moeite waard. Zeker wanneer je je even verdiept in de historie van het gebeuren. Terug naar Villagarcia verbazen wij ons hoe veel jongeren er in de trein zitten. Waar gaan die naartoe? Op het station van Villagarcia ziet Hedda dat een aantal van hen waterpistolen en drank bij zich heeft. Aha, nou begrijpen we het. Zij komen voor het Festa de Auga dat hier morgen plaatsvindt. ‘Dat kan niet’, zegt wijsneus Walewijn, ‘want ze hebben helemaal geen slaapspullen bij zich’. Daar heb ik best een punt, zo vind ik zelf. Scherpe analyse. Maar onjuist, zo blijkt die nacht.

San Roque in Villagarcia

Ieder jaar vindt op 16 augustus in Villagarcia een processie plaats, San Roque. Met aansluitend het Festa de Auga. Daarom zijn wij nu hier. Het waterfeest. Dat gaat zo. Vijftien minuten nadat de heilige San Roque door de straten is gedragen, start een massaal watergevecht in de stad. Om de zoveel honderd meter staat een brandweerauto met op het dak twee brandweermannen die de waterslangen vol open gooien en de menigte nat spuiten. Op straat duizenden mensen bewapend met waterpistolen, emmers en waterslangen. Iedereen gooit en spuit elkaar nat.

Samen met de bemanning van de Volonte en White Witch, die beide twee kinderen aan boord hebben, bezoeken we het waterfeest. Het is een geweldig evenement en de sfeer is bijzonder goed, iedereen spuit de ander vol enthousiasme nat maar ontvangt met evenveel plezier een volle laag van een ander. Nou ja, iedereen? Er is één klein mannetje die, gewapend met de plantenspuit van zijn ouders, er grote schik in heeft om iedereen die hij voor zijn vizier krijgt van een volle laag nat te voorzien, maar die het bij ontvangst van ook maar het kleinste druppie op wang, shirt of schoenveter op een ongekend brullen zet. Onze Quirijn. Hij heeft het ‘wie kaatst kan de bal verwachten’ nog niet helemaal begrepen, zeg maar. Of, als ik het tegen de achtergrond van mijn rol als opvoerder voor mijzelf wat gunstiger schets; wij hebben hem geleerd dat het in het leven belangrijker is om te geven dan om te ontvangen.

  

Arme Quirijn heeft het ook niet makkelijk, hij krijgt een volle emmer water frontaal in zijn gezicht. De vijftigduizend festivalbezoekers  blijken stuk voor stuk (als onze steekproef van 5 personen representatief mag zijn voor de 50.000) echter erg sympathiek want steevast komen ze Quirijn troosten als hij in huilen uitbarst. We vinden het opmerkelijk met hoeveel ontspanning en goede sfeer deze happenning verloopt. Nergens kwade gezichten, iedereen doet enthousiast mee. En dat terwijl een groot deel van de aanwezigen al de hele nacht heeft gefeest! Dat zit zo...

Nachtje doorfeesten

Toen wij vrijdagavond terug uit Santiago de Compostella terugliepen naar onze haven, zagen we tot onze schrik dat naast het haventerrein grote geluidsboxen waar opgesteld. En als ik zeg groot, dan bedoel ik ook echt groot. Dus niet zo van, ‘ja, voor die Walewijntje is iets al snel groot, dat kleine mannetje’ nee, groot!  We weten inmiddels dat die Spanjaarden kunnen feesten. In Muros (waar eerder lagen) ging een Heavy Metal groep tot vijf uur in de ochtend door. Ze zullen hier toch ook niet tot vijf uur doorgaan? Gelukkig zien we in het programma dat DJ Jose Vargas tot 03.00 uur draait. Best laat, maar dan slapen we morgenochtend wel uit. Die nacht horen we om 3 uur onze Jose zijn publiek bedanken, afgesloten door een ‘Adios’. Zo. Kunnen we eindelijk slapen. Maar nee, er volgt een andere DJ. De muziek gaat nog een tikkie harder en we dreunen in ons bed. Ook om vijf uur klinkt weer het adios, maar ook daarna gaat het door. Wij liggen nog steeds in ons bed te dreunen en begrijpen niet waarom die DJ’s doorgaan. Iedereen zal toch al van vermoeidheid (of van de drank) zijn omgevallen? Er staat vast niemand meer te luisteren op het grasveld? In onze verbeelding zien we de DJ voor een groot leeg grasveld zijn nummers afdraaien. 

Als het een uurtje later licht wordt, steek ik mijn hoofd boven het schuifluik om het tafereel van het lege grasveld te aanschouwen.  Het veld staat nog bomvol feestende jongeren. Ook de boulevard naast de marina staat vol. Die jongeren in de trein uit Santiago hebben geen slaapspullen meegenomen omdat ze toch de hele nacht doorfeesten! De muziek draait uiteindelijk door tot de start van het waterfeest, 12 uur, en heeft dan vijftien uur achtereen gedreund.

Natuurlijke zwembaden

Na het mooie avontuur in Villagarcia zijn wij ouwe lullen toe aan wat rust en verhuizen we terug naar de eerdere ankerplek en maken een wandeling naar de Picines Naturais. Een wandeling van twee uur bergopwaarts, langs huizen met grote tuinen en uitzichtpunten over de baai. Na anderhalf uur lopen houdt de weg op en begint de echte klim naar de picines over een bergpaadje. Het laatste stuk moeten we over rotsen klimmen en kan de buggy (waar Quirijn tot dat moment steeds in zat) niet meer rijden. Quirijn klautert zelf over alle rotsen en neemt het liefst de meest ingewikkelde subpaadjes met de hoogste rotsen. 

De beloning is prachtig. Vanuit de bergen stroomt een bergbeek tussen de rotsen door naar beneden. Op verschillende plekken stroomt dat water in een klein bekken tussen de rotsen, waardoor de natuurlijke zwembaden ontstaan. We vinden een mooi plekje op de rotsen en zwemmen in het heldere, koude water. Heerlijk om eens in fris zoet water te zwemmen, ter afwisseling van het zoute water dat we normaal rondom onze boot hebben.

En zo voorts…

de vuurtoren van Isla Ons steekt nog
net boven de mist uit

Ria de Arousa ligt nog in de zon. Op
de achtergrond de bergrivier met
de natuurlijke zwembaden

Donderdag 21 augustus verlaten we de Ria de Arousa na tien dagen en varen richting de volgende Ria; Ria de Pontevedra. We willen bij het eiland Ísla Ons ankeren, maar zodra we de Ria uitvaren zien we dat het eiland in de mist ligt. Daarom besluiten we een plaatsje eerder te ankeren, bij Pedra Negras. Ook daar trekt het behoorlijk dicht, maar tussen de vlagen door kunnen we (met behulp van kaartplotter en radar) onze weg nog vinden. Begin van de avond trekt de mist op en maken we een wandeling langs de prachtig gevormde rotsen en over het strand.

Wij hadden hoge verwachtingen van de Spaanse Ria’s, maar die zijn in de afgelopen weken ruim overtroffen! Wat een prachtig gebied is dit om te varen, ankeren en om te genieten van de uitzichten op rotsen, bossen, heuvels en bergen. Veel afwisseling qua cultuur en culinair en uitermate vriendelijke mensen. Je vind hier voornamelijk Spaanse toeristen en natuurlijk op en rond het water de cruisers uit Noord Europa, onderweg naar het zuiden. Ongekend dat hier (nog?) geen bedrijven zijn die op grote schaal zeilboten verhuren, zoals in Kroatië, Griekenland en Turkije.

Vrijdag 22/08 varen we naar het einde van Ria de Pontevedra waar we ons anker uitgooien naast de White Witch. Met hen eten we ’s avonds op een terras in het oude vissersdorpje Combarro. Quirijn mag een nacht logeren aan boord van de White Witch en slaapt samen met Wouter en Myrthe in de punt van de White Witch. Op de foto is te zien hoe hij dat vond.

Galicia Atlantic National Parks

23 en 24 augustus liggen we een aantal dagen voor anker bij Isla Ons. Dit eiland maakt, net als een aantal andere eilanden hier, onderdeel uit van Galicia Atlantic National Parks. Voor de zeilers die (de komende jaren) ook nog eens deze kant op gaan: je moet vooraf een registratie aanvragen via de website (www. iatlanticas.es),vergezeld van kopies van paspoorten, registratie van je schip (zeebrief oid) en vaarbewijs schipper. Je ontvang dan een inlogcode waarmee je je via de website een paar dagen voordat je een van de eilanden bezoekt aanmeldt.  Overdag komen er toeristen met ferries naar de eilanden, maar ’s avonds gaan die allemaal weer weg en genieten wij in stilte van een heldere sterrenhemel, de lichtjes van de dorpjes tegen de heuvels van het vaste land in de verte en het door plankton oplichtende water als er een vis doorheen schiet. We ruiken de bossen en horen de krekels op het eiland. Zo is het mooi!

Vanuit Isla Ons varen we door naar de meest zuidelijker Ria in Spanje; Ria de Vigo. Daar willen we de gelijknamige stad bezoeken en wellicht nog een aantal ankerbaaitjes.  Vervolgens nog Isla Cies (ook een van de nationale parken) en dan is het zo langzamerhand tijd om Spanje te verlaten en richting Portugal te varen. Maar dan zitten we al weer in het volgende blogbericht…

Antares onderweg op de Ria de Pontevedra, met dank aan bemanning White Witch