Wir Sind die Hollander….

Het zit de hele middag in mijn kop. Ik krijg het er niet uit… ‘Wir sind die Hollander… Wir kommen mit sin allen… tadadam, tadadam, tadadam… Und wir sind so schon… ‘ We varen in het gebied van de Ria’s. Dit is noordwest Spanje, Galicie, waar vanuit zee verschillende kleine en grote inhammen zijn die tot 20 kilometer diep het land ingaan en waar, tussen heuvels en bergen, prachtige dorpjes en ankerbaaien liggen. Werkelijk een paradijs voor zeilers. Klein detail, onze pilot (dat is een soort reisgids voor zeilers, met informatie over aanloop van havens, ankerplekken, ondieptes, marifoonkanalen etc) meldt dat Galicia Spanjes meest natte regio is. Dat kunnen we inmiddels bevestigen.

Bezoek

We lagen een week in A Coruna. Voor zeilers is A Coruna een ronkende naam; de eerste aanloophaven voor wie de Golf van Biskaje is overgestoken. Jaren probeerden wij ons voor te stellen hoe het zou zijn om na drie dagen Golf van Biskaje de haven van A Coruna binnen te lopen. Mooi is het!  In A Coruna hebben we voor het eerst niet meer een vakantiegevoel, maar echt het gevoel dat we op reis zijn. En passant pikten we het Spaanse ritme ook op. Om 22.00 uur aanschuiven op een zwoel terras tussen de Spanjaarden en genieten van Rioja en tapas. Calamaris, Tortilla, …., …. Allemaal even lekker. Ook Quirijn geniet zo laat van alle eten. We nemen het Spaanse ritme wel erg serieus als we om 00.05 uur nog een laatste ronde gebakken inktvisjes bestellen en de kok, die eigenlijk de keuken al afgesloten had, onder een ‘no problemo’ het fornuis weer opstookt en speciaal voor ons nog een laatste tapasgerecht bereidt. De Spanjaarden in Galicië zijn uitermate vriendelijk en behulpzaam. Zeker voor buitenlandse toeristen want die vind je hier, in tegenstelling tot de Spaanse oostkust, weinig.

Dag een na onze aankomst in Coruna komen we niet verder dan het toiletgebouw, de wasmachine en ons bed. We slapen flink bij. Na twee dagen arriveren maandagavond Hedda’s ouders. Deze trouwe volgers van ons weblog en via Marine Traffic, hoeven we niets te vertellen over onze belevenissen onderweg, ze zijn via alle digitale volgmogelijkheden op de hoogte van onze verrichtingen. En kunnen ons bovendien bijpraten over waar andere Nederlandse vertrekkers zijn. Het lijkt wel een commandocentrum daar bij mijn schoonouders in Frankrijk! Al mijn vragen over hoe het bij hen thuis is, hoe ligt de tuin er bij, valt de drukte met het toerisme in het dorp dit jaar mee, de gezondheid van de buurman… alles wordt steevast beantwoord met een ‘geen idee, wij zitten achter de computer en volgen hoe het jullie en de andere vertrekkers gaat’. Geweldig, zo veel betrokkenheid!  Opa en oma brengen een tas vol cadeaus voor Quirijn mee, voor onderweg tijdens Sinterklaas, Kerst en natuurlijk Quirijns verjaardag. We genieten van drie gezellige dagen met Jan en Anita en op bezoekdag twee nemen zij ons mee uit eten in een prima restaurant. Na afloop lopen we rond middernacht op het oude stadsplein tegen een openlucht concert van een Spaanse operazanger aan, geflankeerd door een professioneel orkest. Met het klassieke decor van het oude stadsplein en de zwoele avond vol met Spanjaarden een prachtige belevenis. 

De volgende dag rijden Jan en Anita met Hedda naar een grote supermarkt zodat we nog weer zware boodschappen kunnen doen en na een avondje eten bij ons aan boord nemen we weer afscheid en kijken terug op hele fijne dagen met onze familie. Quirijn heeft ook erg genoten van alle aandacht van zijn opa en oma.

Ria’s

Vrijdag 8 augustus verlaten we Coruna en varen onder een grijze lucht en elkaar rap opvolgende regenbuien tegen de wind in westwaarts. Een gezegde in de zeilvaart luidt ‘een zeiler met tijd heeft altijd goede wind’. Nu hebben wij de tijd… Maar waarom stampen we dan op de motor tegen een westenwind 3-4 in, met windgolven uit het westen en een deining uit het noorden geeft dat een onrustige zee. Waarom wachten we niet gewoon in Coruna op betere omstandigheden? Welnu, ik laat u niet met vragen zitten… hier volgt het antwoord. Het is een combinatie van twee elementen. Ten eerste hebben we nog steeds niet de rust gevonden om het rustig aan te doen. Dat komt een week later, maar daarover straks meer. Bovendien hebben we een bezoek aan Puff The Magic Dragon gepland. Deze boot van Leon en Frieda ligt een aantal Ria’s verderop en we kijken er naar uit hen weer te ontmoeten nadat we in de afgelopen jaren elkaar regelmatig zijn tegengekomen tijdens alle voorbereidingen voor onze en hun zeilreis.

Als ik door onze Pilot ‘Atlantic Spain and Portugal’ (Imray) blader, dan duizelt het mij een beetje. Over een kustlengte van een kleine honderd mijl bevinden zich voor ons ongeveer acht Ria’s. Omgeven door heuvels en hoge bergen, met een grillige kustlijn die veel mooie ankerbaaien oplevert en waarlangs kleine en grotere dorpen liggen biedt dat een geweldig vaargebied. Als je de definitie van Ria wat oprekt liggen er niet acht, maar zelfs een stuk of vijftien voor ons. Omdat we wat tempo willen maken slaan we de eerste Ria(‘s?) over en varen in een lange en hobbelige stuitertocht naar Camarinas (58 mijl). De Ria ligt beschut tegen de oceaandeining en golven. Eenmaal binnen vlakt de zee af en varen we tussen heuvels en bossen naar de haven. Hedda vindt het hier erg lijken op een aantal binnenmeren in Frankrijk, die zij vroeger met haar ouders in de vakantie bezochten. En inderdaad, het heeft meer weg van een meer dan van een zee.  Bij Camarinas gaan we voor anker en groeten een Engelsman die iets verderop voor anker ligt met een Trintella 45. Vergelijkbaar met ons schip, maar dan een maatje groter. 

Cabo Finisterre

Ook zo’n begrip natuurlijk. Kaap Finisterre. Die gaan we vandaag, zaterdag 9 aug, ronden! De bekende, beruchte kaap. Het meest westelijke punt van het vasteland van Europa. Althans, zo hebben we het altijd geleerd op school. Een mijltje of acht noordelijker ligt echter Cabo Torinana en die ligt toch echt net een tikkie westelijker. Die mag trouwens ook best berucht heten wat mij betreft. Ondanks dat er nauwelijks wind is, zien we de zee flink breken op ruim een mijl (ca 1,6 kilometer) buiten de kaap. De kaart leert ons dat daar onder water rotspartijen liggen en met een grote boog varen we daar maar omheen. ‘Wat is zee breken?’ vraagt Quirijn. Hij vindt het maar raar dat water kan breken. Na onze uitgebreide uitleg zegt hij ‘Ik noem het gewoon dat de zee gaat spatten’. En dat mag natuurlijk ook.

Hoe dan ook, dat ‘meest westelijke punt van het Europese vaste land’ is nog wel een puntje. Heel lang geleden, dat was in… pfff… 1986. Het gezin De Vaal, waarvan ik de jongste was, ging vier weken met de auto op vakantie naar Portugal. Dat was toen nog een hele onderneming. Net 50 kilometer in Spanje hielden de snelwegen op – Europese subsidies hadden de Spaanse en Portugese wegenbouwers nog niet bereikt - en in Portugal moest je ’s avonds stapvoets rijden omdat je zomaar midden op een doorgaande weg een onverlichte ezel-met-kar kon tegenkomen. Andere tijden dus. Lang geleden. Toch herinner ik mij als de dag van gisteren hoe mijn vader Rudolf ons in die vakantie enthousiast meenam naar ‘de echte westelijke punt van het Europese vasteland’. Cabo da Roca in Portugal. Een kleine vijftig kilometer ten westen van Lissabon stond daar een witte vuurtoren met rode top bovenop die kaap. Ik weet het nog zo goed. 

Zo jammer dat hij er niet meer is. Ja, die kaap en vuurtoren zijn er nog wel. Ik bedoel Rudolf. De fascinatie voor geografie heb ik van hem meegekregen. Als wij straks, over circa anderhalve maand, Cabo da Roca ronden, zal ik nog eens extra mijn gedachten laten gaan naar mijn lieve vader waar ik zo trots op was en die zo triest veel te vroeg gestorven is.  Misschien zit Quirijn dan wel op mijn schoot om samen met mij Antares om de kaap te sturen. Dan zal ik hem vertellen dat dit de meest westelijke punt is van het Europese vasteland, zoals zijn opa Rudolf mij heeft geleerd.

Uhm… ik ben afgedwaald he? Finisterre. Daar waren we. Nou, daar hebben wij dus niets van gezien. Potdichte mist. ‘Nou, zullen we dan hier zo maar een foto maken … hebben we in ieder geval een foto’ grapt Hedda wijzend in het potdichte grijs. ‘Daar moet die kaap ergens liggen’. Gek om die beroemde kaap zo dichtbij te passeren zonder er iets van te zien. Even later kraakt onze marifoon. ‘Antares, Antares, hier de White Witch over’. Het is de White Witch, maar dat had u al begrepen.  De WW is ook een Nederlandse vertrekkersboot en zij liggen even verderop achter Kaap Finisterre voor anker. Op de AIS hebben ze ons voorbij zien schuiven en ze vragen wat onze plannen zijn. ‘Wij varen direct door naar Muros’ is onze reactie en met die boodschap aan de WW bent u, beste lezer, gelijk ook op de hoogte van onze eindbestemming van vandaag.

Ria de Muros

Hedda bladert nog maar eens door onze pilot en citeert ‘The whole feeling of Galicia changes as one rounds the Lauro peninsula past Pta Queixal and enters the warmer, softer ria [de Muros, red.] with its immediate sense of increased shelter and temperature, tourism and prosperity’ en voegt daar  knikkend naar de grijze, sombere leegte om ons heen een ‘als dat toch eens waar zou kunnen zijn’ aan toe. We kunnen het ons niet voorstellen, maar inderdaad, zodra we de ria naderen verbetert het zicht naar een paar mijl en komt er zelfs een aarzelend zonnetje door. We varen tussen prachtige bergen waarvan de toppen verhult liggen in het grijs. Op het voorzeil varen we met 6,5 knoop de Ria binnen en gaan een uurtje later voor anker voor het pittoreske Muros. Later op de avond vaart ook de WW binnen, ankert naast ons en schuift aan voor een late borrel in de kuip van Antares.

Zal ik maar een beetje versnellen met dit verhaal? komt ie: zondag 10 augustus bezoeken we Muros. Eerst natuurlijk de speeltuin, die prominent in zicht ligt vanaf onze ankerplek. Daarna het stadje met haar smalle straatjes en steegjes die tegen de berg omhoog kronkelen. Maandag 11 augustus* vertrekken we naar de volgende ria, ria de Aurosa. Daar liggen we drie dagen voor anker. Vervolgens vertrekken we naar Villagarcia waar we een festival willen bezoeken en een dagje naar Santiago de Compostella. 

Zo, dat schiet tenminste op. Vier dagen in vijf zinnen, gevolgd door een vooruitblik in 1 zin. Zo kan het ook Walewijn! Hoofdlijnen, hoofdlijnen.

*) de dag dat we wel denken aan Lia die zo’n bijzondere leeftijd heeft bereikt maar vergeten om haar te bellen… ik beroep mij bij deze op de vier verjaardagskaarten die ik je een paar jaar geleden heb gestuurd. Deze verjaardag valt in kaart drie.

Die Hollander (met umlaut op de o)?

Maar waar kwam nou dat ‘Wir sind die Hollanders’ uit de intro van dit bericht vandaan? Uhm, ja, daarvoor moet ik toch even terug naar maandag 11 augustus en de korte versie van hierboven weer uitermate uitrekken. Daar gaan we…

We hebben aan boord een SSB. Het voert te ver om in detail uit te leggen wat dat is, maar kortweg is het een marifoon maar dan met veel meer zendvermogen en veel meer frequenties waarmee je over grote afstanden kunt communiceren. Wat een marifoon is? Google dat maar. Met een aantal Nederlandse schepen hebben we een vast tijdstip en frequentie afgesproken (iedere avond 22.00 uur, 8.294 mhz USB). Door alle bergen en andere obstakels in dit gebied is het moeizaam maar toch lukt het al aardig om contact te maken met schepen elders.

Wij van de Antares hebben via de SSB afgesproken om de Puff bemanning te ontmoeten in Pobra do Caraminal en daaruit is de gedachte ontstaan om met meer Nederlandse boten daar te ankeren voor een BBQ op het strand. Met die gedachte verlaten wij maandagochtend Muros en varen in de zon (!) richting de volgende Ria. Hedda scant binnen op de kaartplotter de AIS van schepen die in de buurt varen en roept naar buiten ‘he, drie mijl voor ons vaart de Volonte’.  Een paar minuten later voegt zij daar aan toe ‘en de Ojala, die vaart daar weer voor’. Dan zien we in de verte een karakteristiek zeil en mast met oranje top. Het kan niet anders of dat is de… Windover! ‘Antares, Antares, hier de Windover, over’ schalt het door de marifoon. We schakelen over van VHF 16 naar VHF 77 (ja, Bruynzeelers en andere critici, wij houden keurig VHF 16 open voor noodverkeer)  en wisselen met Marielle ervaringen en plannen voor de komende dagen uit. Daarna weer terug naar VHF 16. ‘Volonte, Volonte, hier de White Witch’ gaat het over de marifoon. Kanaal 77. He leuk, wij schakelen gezellig mee. Het blijkt dat de Volonte voor ons en de WW achter ons net iets te ver uit elkaar zitten om elkaar te kunnen verstaan dus fungeren wij als relay voor hen. Of de Volonte ook naar Pobra do Caraminal vaart voor de BBQ? Dat zijn zij niet van plan, zij stoppen bij de eerstvolgende ankerplaats, maar nemen het nog even in overweging. Even later zien we dat de Volonte doorvaart. Gezellig! Zo hobbelen wij rustig door en horen een uurtje later ‘Ojala, Ojala, hier de Verleiding, over’. Nog een Nederlands schip. De Verleiding ligt een eindje verderop voor anker en maakt even een babbeltje met de Ojala en later met ons wanneer wij de ankerplek passeren. Wat een Hollanders hier! ‘Antares, Antares, hier de Puff’.  Hup, door naar VHF 77. Frieda. Of het een beetje goed gaat onderweg, en oh ja, de Tofino en Arvid liggen ook al in de ankerbaai… ´Nog meer Hollanders. Het lijkt hier wel een Hollandse invasie!’ denk ik hardop. Wat een feest…

Kleine intermezzo… ter toelichting Nu zult u, zittend achter uw computer ergens in een – wellicht Nederlandse- huiskamer vast denken… die Walewijn en Hedda, wat zijn dat voor vreemde types? Je gaat toch niet zo’n zeilreis maken om in polonaise achter andere Hollanders aan te varen? Je wilt toch juist andere landen, andere culturen, andere mensen? Ik kan u daar deels gelijk in geven. Maar ik moet u ook de andere kant even uitleggen. Eerst maar het gelijk: inderdaad geven wij, als we een paar weken kamperen in Frankrijk, de voorkeur aan een camping waar zo weinig mogelijk Nederlanders zijn. Een kudde Nederlanders op vakantie, dat is niet echt een prettige combinatie zeg maar… Maar op zo’n zeilreis is het toch echt anders. Misschien bent u niet echt een zeezeiler en dan is het natuurlijk moeilijk om je in onze positie te verplaatsen. Moet ik het even uitleggen. Laat ik het zo zeggen, zeezeilen, dat is een uitermate eenzaam bestaan. Op zee ben je alleen. Soms zie je de hele dag (of dagenlang, straks op de oceaanoversteek) geen andere boot.  In de verste verte geen teken van leven. Wij denken wel eens, zou de rest van de wereld zijn vergaan? Zijn wij de enige overgeblevenen op deze planeet? ‘Hallo, is daar iemand’ roepen we dan en steevast wordt die vraag niet beantwoord. Zie je wel, denken we dan, er is verder niemand meer. Misschien zien we een keer een stipje aan de horizon, wellicht eens een keer een bootje wat dichterbij, maar verder ben je alleen op de wereld.

Kom je dan eindelijk in een haven, dan zijn dat – in tegenstelling tot de eerder genoemde camping- vaak verlaten oorden waar je meestal tussen boten ligt van locals die natuurlijk niet aanwezig  zijn, want dan waren ze wel gaan varen.  In ons geval regent het ook nog wel eens en dan is zo’n stadje ook uitgestorven. De enige die je dan spreekt is de kassajuffrouw bij de supermarkt. En dat is natuurlijk ook niet bepaald voor een goed gesprek. Kortom, je zit continu met je eigen gezinnetje opgescheept en dat is best gezellig maar het is (understatement) ook wel aardig om eens andere mensen te spreken.  Einde intermezzo.

Hedda en ik tellen zeven Nederlandse zeilboten in en rond deze Ria, waarvan er zeker vijf zich straks melden voor de BBQ op het strand… ´Tadadie Hollanders…’ neurie ik terwijl ik onderwijl met mijn voet de maat meetik op de kuipvloer. Hoe ging ie ook al weer? ‘Wir sind die Hollender… wir kommen mit sin allen… wir kommen ein bisschen ballen… und dat ist zo scheun….’ Ofzo. De exacte tekst weet ik niet, maar de melodie lukt aardig en ik heb het reuze naar mijn zin. Met een inmiddels NW 5 crossen we aan de wind met 8,3 knopen grondsnelheid over een volledig vlakke zee (voordeel van zo’n ria, de zee bouwt met de juiste windrichting nauwelijks op) door de ria de Arousa, omgeven door baaien, rotsen, heuvels en bergen. Op naar onze ankerbaai Pobra de Hollandia. Op naar onze vrienden van de Puff, op naar de Tofino met aan boord zoontje Dylano van min of meer de leeftijd van Quirijn, op naar gezellig keuvelen met de Volonte en de White Witch. Op naar de Hollandse Avond op het strand. ´Wir sind die Hollander… wir kommen mit sin allen…’

Relaxed

Het wordt een gezellig avond die langer duurt dan we allen voor ogen hadden. Als we vlees en vis achter de kiezen hebben, is het extreem laagwater (het is springtij) en we moeten uiteindelijk tot 01.30 uur wachten voordat het water weer zo ver gestegen is dat wij onze bijbootjes veilig over de rotsbodem bij het strand kunnen trekken om terug te keren naar onze boten. Q is al die tijd wakker en vermaakt zich de eerste uren heerlijk met de kinderen van de andere NLse boten en als die helemaal uitgeteld zijn, wacht Q braaf met zijn doek en vingers in de mond met grote ogen in de bolderkar totdat we eindelijk weer terug kunnen naar de boot. ‘Ik wil best nu al naar de boot’ verkondigt hij vanaf 00.30 uur met enige regelmaat, maar de brave rakker blijft verder uitermate relaxed in zijn bolderkar loungen totdat het door hem zo gewenste moment van terugkeer daar is. Uiteindelijk ligt hij pas om 2 uur op bed maar in volledige ontspanning en zonder piepen. Gelukkig kunnen we het de volgende dagen rustig aan doen. Deze ria is namelijk de grootste hier aan de Spaanse kust en we zijn van plan hier minimaal een week te blijven. Misschien nog wel langer. Gewoon even vakantie nemen en we hopen daarmee het gehaaste gevoel dat we nog steeds hebben van ons af te gooien. Hoewel we ons dat nog niet kunnen voorstellen omdat we al anderhalve maand met zo’n gevoel onderweg zijn, horen we van de Puffers en de Tofino bemanning die hier nu twee weken liggen dat dit relaxte gevoel hier wel komt. Quirijn heeft het in ieder geval al te pakken, nu wij nog.

We zijn inmiddels vijf weken onderweg. Kleine 1200 mijl gevaren.