‘Walking in the middle of nowhere. Standing
here with nothing to do. Walking in the middle of nowhere. Here I am… tum, tum,
tum, tum… Walking in the …’. We zijn in de Algarve. En we hebben het
hier meer dan gezien. Maar we kunnen niet weg. Het weer houdt ons tegen. Al
dagen. Al weken! Nog dagen? Nog weken?
Sightseeing
Walteam
Tot slot
gaan Hedda en ik met de auto van Aly naar de Lidl waar we twee winkelwagens
volladen met 75 liter water, tien pakken appelsap, tien pakken sinaasappelsap
en ontelbare andere pakken en flessen drinken. Zo, de voorraden zijn weer
aangevuld, Antares ligt weer acht centimeter dieper in het water. Op weg naar de
supermarkt bedenken we dat rond deze periode in Alicante de Volvo Ocean Race
(VOR) start. Bij die race staat in iedere etappeplaats een walteam voor de
zeilers paraat, die alle werkzaamheden op zich nemen om de boot en alle
bemanningsleden weer in topconditie te krijgen voor de volgende etappe. Wij zijn zo in de watten gelegd de afgelopen
week, dat we Lia en Aly benoemen tot het Antares Walteam. We verwachten hen in
al onze volgende etappeplaatsen weer op de steiger.
Troosteloos
Halverwege
de bezoekperiode van Lia en Aly verhuizen wij de boot naar de 25 mijl verder
gelegen Marine Albufeira. Een dag zonder wind, dus tuffen we op de motor
richting Albufeira. Wat een troosteloos oord is dat zeg. Zodra we de haven
binnenvaren regent het, dat kan geen toeval zijn hier. De marina ligt
afgezonderd van de stad, omgeven door een appartementencomplex. De haven ligt
vol achtergelaten boten. Bemanningen zijn teruggevlogen naar Noord Europa en
komen misschien volgend voorjaar weer terug. Of komen niet meer terug, zoals
het stalen zeilschip uit Nederland dat naast ons ligt. Roest, algen en
houtwormen vormen sinds lange tijd de hoofdbewoners. Het is hier echt
troosteloos. ’s Avonds tellen we bij zes van de honderden appartementen licht.
De rest staat leeg. Het geeft een ontzettend eindeseizoen gevoel. Achter het
complex een driebaans brede boulevard. Zonder auto’s. Zonder mensen. De
parkeergarage staat vrijwel leeg. Hier en daar een auto volledig onder het
stof. De slagboom staat altijd open, wie wil er tenslotte betalen om hier te
mogen staan? Wij worden ’s ochtends opgehaald voor weer een fijne dag met Lia en Aly. Aan het einde van de dag
nemen we afscheid van hen op de lege boulevard. Zij vertrekken weer naar
Nederland. Via de lege parkeergarage lopen we, schuilend voor de regen, terug
naar onze boot. Ik word hier zo triest van. Ervaar de grote leegte om ons heen
als metafoor voor de leegte die ik voel. Voor het slapen ga ik nog douchen en
loop in de regen over de verlaten boulevard. Het is zaterdagavond. Uit een cafe
hoor ik luid gepraat en gelach. Als ik langsloop zie ik dat de gezelligheid uit
een televisie komt. De barman is de enige die kijkt, verder is er niemand in
zijn zaak. De volgende twee panden staan leeg. Op de hoek, net voor het
douchegebouw, nog een café. Een man en vrouw roken aan de bar. Dat mag niet,
maar wie maalt er hier om? Ze kijken net zo verveeld als de vrouw achter de
bar.
Kunnen we wel verder?
Het weer is
enorm omgeslagen sinds anderhalve week. De ene na de andere depressie giert
over de Atlantische Oceaan en stuurt uitlopers over ons heen. De afgelopen week
kenmerkte zich door grijze tot zwartgrijze bewolking die in hoog tempo voorbij
vloog. Dikke regen. Regelmatig onweer. We houden de weerkaarten al een tijd in
de gaten, op zoek naar een weergat voor onze meerdaagse tocht naar Marokko.
Geen kans. Veel wind. Soms minder wind, maar door de depressies ver weg blijft
een deining staan van vier, vijf meter of meer. We zien op de weerkaarten voor
de westkust van Portugal zelfs zeven meter deining.
Wij hoopten
er op om in deze omgeving al wat stabieler weer te hebben dan we gewend zijn in
Noord Europa. Daar is deze week geen sprake van. De weerkaarten veranderen met
de dag, wat duidt op erg onstabiel weer. Daar kunnen we geen meerdaagse tocht
op plannen. We liggen hier vast. Terwijl voor ons gevoel iedereen al verder is,
in Marokko of op de Canaries.
Kunnen we
wel door? Of blijft het slecht weer en moeten we in de Algarve blijven hangen
gedurende de winter? En dan volgend voorjaar weer verder, of naar de
Middellandse Zee en dan over de Franse rivieren terug naar Nederland, iets dat
ik altijd nog eens wil doen?
Faro
Gedachten omzetten
We varen met
onze dingy naar Faro waar we, in tegenstelling tot de Marina Albufeira, andere
mensen zien! Echte mensen, van vlees en bloed. We zien locals die hun
boodschappen doen en toeristen die het stadje bekijken. Toeristen! Nog in de
Algarve! In Faro nemen we de trein naar Lagos, waar een grote marina is. Daar
zien we nog heel wat andere zeilers, onder andere de Tofino, die ook liggen te
wachten totdat ze verder kunnen richting Marokko of Canarische Eilanden.
Lotgenoten! Het is fijn om te weten dat er elders in de Algarve ook boten
wachten op een weergat naar het zuiden, we staan daarin niet alleen. Alle
achtergelaten boten, overwinteraars en
langblijvers die we de afgelopen tijd zagen ten spijt.
Terug op
onze ankerplek nodigen we de bemanning van de Engelse boot naast ons
(overwinteraars, uiteraard, maar toch) uit voor koffie bij ons aan boord. Even
wat mensen spreken helpt. Het wordt een gezellige ochtend, waarbij we en
passant alle ins en outs te horen krijgen over de overwinteraars en
langblijvers op deze ankerplek.
In het dorp
halen we een nieuw weerbericht binnen (we hebben hier maar zeer beperkt
internetmogelijkheid, ook omdat onze computer kuren vertoont en als we ergens
wifi hebben over het algemeen na vijf a tien minuten weigert om de rest van de
middag nog een internetverbinding te maken). Op de Gribfiles zien we dat
misschien, misschien, komende week een weergat ontstaat waarin we naar Marokko
kunnen?! Erg onzeker nog, maar het geeft een sprankje hoop. Terwijl we in onze
dingy terugvaren naar onze boot breekt een waterig zonnetje door. Tussen de
wolken zie ik een vliegtuig van Ryanair aankomen. Het heeft de landing ingezet.
Over een kwartier stappen honderdtachtig vakantiegangers uit voor een heerlijke
herfstvakantie in de warme Algarve. Nee, het seizoen loopt nog lang niet ten
einde.
Hè, hè, eindelijk weer eens wat nieuws. Rookworsten, hagelslag enz. klinkt heel bekend in de oren.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, en ik blijf duimen voor jullie voor beter zeilweer.
Hee Antares!
BeantwoordenVerwijderenLeuk om jullie te volgen. De twijfels over het weer zijn herkenbaar. Maar laat je niet gek maken (door jezelf): er komt altijd een weervenster! En als ik op passageweather.com kijk ziet het er heel goed uit ( 22 oktober vandaag) dus waarschijnlijk zijn jullie al onderweg.
Geniet ervan en behouden vaart!
Hartelijke groeten van team Blauwe Pinquin
ps de thuishaven is niet meer wat het geweest is na jullie vertrek. Onze bijboot is van dek gestolen en de gemiddelde leeftijd aan de koffietafel is verdubbeld :-)