Algarve Forever

‘Walking in the middle of nowhere. Standing here with nothing to do. Walking in the middle of nowhere. Here I am… tum, tum, tum, tum… Walking in the …’. We zijn in de Algarve. En we hebben het hier meer dan gezien. Maar we kunnen niet weg. Het weer houdt ons tegen. Al dagen. Al weken! Nog dagen? Nog weken?

Sightseeing

Op 23 september voeren we de Algarve in. Na twee dagen voor anker bij Sagres en drie dagen bij Alvor, gingen we voor anker bij Portimão. Daarover in ons vorige blogbericht. Zaterdag 4 oktober is het groot feest. We krijgen mijn tante Lia en Quirijns oma Aly op bezoek! In prachtig mooi weer ontvangen we hen op het strand van onze ankerplaats, met een kleine picknick onder de parasol. We ontvangen cadeau’s, kaarten, pindakaas, hagelslag en rookworsten uit Nederland. In de dagen erna trekken we intensief op met Lia en Aly en maken gebruik van de badkamers, wasmachine (yes!) en het zwembad in hun appartement. Bovendien zien we veel van de Algarve. Bezoeken met hen de stadjes Silves, Loulé en Alte en wandelen langs de rotskusten met de karakteristieke roodbruine rotsen en grotten. Vooral Alte vonden wij een prachtig sympathiek plaatsje, wel net zo fraai als haar Nederlandse bijna-naamgenoot Aalten. Al verbleekt de service van de Altese VVV bij de klantvriendelijkheid van de VVV in Aalten, dat moet gezegd. Treft u het echt, dan wordt u in de VVV te woord gestaan door bovengenoemde tante. Dwaal ik af? Ja. Nog even door dan. Alte scoort wel punten met de bejaarde schoenmaker die van zijn huisje een museum-van-de-tijd heeft gemaakt. De beste man verzamelde alles wat hij maar kon vinden en daarmee hangt zijn huis nu vol. We kijken onze ogen uit.  Misschien zou zo’n huismuseum in Aalten ook niet misstaan? Lia, iets voor jou? Een huis zonder waterkoker, dat moet toch een bezienswaardigheid zijn, niet?

Walteam

Tot slot gaan Hedda en ik met de auto van Aly naar de Lidl waar we twee winkelwagens volladen met 75 liter water, tien pakken appelsap, tien pakken sinaasappelsap en ontelbare andere pakken en flessen drinken. Zo, de voorraden zijn weer aangevuld, Antares ligt weer acht centimeter dieper in het water. Op weg naar de supermarkt bedenken we dat rond deze periode in Alicante de Volvo Ocean Race (VOR) start. Bij die race staat in iedere etappeplaats een walteam voor de zeilers paraat, die alle werkzaamheden op zich nemen om de boot en alle bemanningsleden weer in topconditie te krijgen voor de volgende etappe.  Wij zijn zo in de watten gelegd de afgelopen week, dat we Lia en Aly benoemen tot het Antares Walteam. We verwachten hen in al onze volgende etappeplaatsen weer op de steiger.

Troosteloos

Halverwege de bezoekperiode van Lia en Aly verhuizen wij de boot naar de 25 mijl verder gelegen Marine Albufeira. Een dag zonder wind, dus tuffen we op de motor richting Albufeira. Wat een troosteloos oord is dat zeg. Zodra we de haven binnenvaren regent het, dat kan geen toeval zijn hier. De marina ligt afgezonderd van de stad, omgeven door een appartementencomplex. De haven ligt vol achtergelaten boten. Bemanningen zijn teruggevlogen naar Noord Europa en komen misschien volgend voorjaar weer terug. Of komen niet meer terug, zoals het stalen zeilschip uit Nederland dat naast ons ligt. Roest, algen en houtwormen vormen sinds lange tijd de hoofdbewoners. Het is hier echt troosteloos. ’s Avonds tellen we bij zes van de honderden appartementen licht. De rest staat leeg. Het geeft een ontzettend eindeseizoen gevoel. Achter het complex een driebaans brede boulevard. Zonder auto’s. Zonder mensen. De parkeergarage staat vrijwel leeg. Hier en daar een auto volledig onder het stof. De slagboom staat altijd open, wie wil er tenslotte betalen om hier te mogen staan? Wij worden ’s ochtends opgehaald voor weer een fijne dag  met Lia en Aly. Aan het einde van de dag nemen we afscheid van hen op de lege boulevard. Zij vertrekken weer naar Nederland. Via de lege parkeergarage lopen we, schuilend voor de regen, terug naar onze boot. Ik word hier zo triest van. Ervaar de grote leegte om ons heen als metafoor voor de leegte die ik voel. Voor het slapen ga ik nog douchen en loop in de regen over de verlaten boulevard. Het is zaterdagavond. Uit een cafe hoor ik luid gepraat en gelach. Als ik langsloop zie ik dat de gezelligheid uit een televisie komt. De barman is de enige die kijkt, verder is er niemand in zijn zaak. De volgende twee panden staan leeg. Op de hoek, net voor het douchegebouw, nog een café. Een man en vrouw roken aan de bar. Dat mag niet, maar wie maalt er hier om? Ze kijken net zo verveeld als de vrouw achter de bar.

Kunnen we wel verder?

Het weer is enorm omgeslagen sinds anderhalve week. De ene na de andere depressie giert over de Atlantische Oceaan en stuurt uitlopers over ons heen. De afgelopen week kenmerkte zich door grijze tot zwartgrijze bewolking die in hoog tempo voorbij vloog. Dikke regen. Regelmatig onweer. We houden de weerkaarten al een tijd in de gaten, op zoek naar een weergat voor onze meerdaagse tocht naar Marokko. Geen kans. Veel wind. Soms minder wind, maar door de depressies ver weg blijft een deining staan van vier, vijf meter of meer. We zien op de weerkaarten voor de westkust van Portugal zelfs zeven meter deining.

Wij hoopten er op om in deze omgeving al wat stabieler weer te hebben dan we gewend zijn in Noord Europa. Daar is deze week geen sprake van. De weerkaarten veranderen met de dag, wat duidt op erg onstabiel weer. Daar kunnen we geen meerdaagse tocht op plannen. We liggen hier vast. Terwijl voor ons gevoel iedereen al verder is, in Marokko of op de Canaries.

Kunnen we wel door? Of blijft het slecht weer en moeten we in de Algarve blijven hangen gedurende de winter? En dan volgend voorjaar weer verder, of naar de Middellandse Zee en dan over de Franse rivieren terug naar Nederland, iets dat ik altijd nog eens wil doen?

Faro

We moeten weg uit Albufeira, het is hier te leeg. Te triest. Te einde seizoen. Zondag 12 oktober varen we 25 mijl door naar Faro. Dat is een moerasgebied, van de zee afgesloten door een aantal natuureilanden. Prachtig, naar verluid. Wij zien het mooie er niet van en ervaren aan den lijve dat je niet ziet hoe mooi iets is, als je je ogen er niet voor opent. We zijn klaar met de Algarve en willen door, maar kunnen niet vanwege het onstabiele weer. Met dat in het achterhoofd, ziet het waddengebied van Faro er gewoon niet mooi uit. Punt. De tocht naar het gebied is onstuimig. Quirijn houdt zijn ontbijt niet binnen en valt daarna op de kuipvloer in slaap. Door de harde wind hebben wij onze handen vol en sturen Antares door een slingerende geul steeds dieper het gebied in. Langzaam en voorzichtig, want de diepte neemt steeds verder af. Soms hebben we dertig centimeter water onder de kiel. Vlak bij Faro is een wat diepe kuil en daar hebben we onze zinnen op gezet. Met gierende wind en regen gooien we ons anker uit. Om ons heen liggen andere boten, de meeste verlaten, een enkele overwinteraar en nog een paar boten die hier jaren geleden aankwamen en nooit meer verder gingen. De opvarenden wonen nog aan boord, al dan niet met een bord ‘for sale’ aan de reling. We liggen naast Faro Airport en wat ik ook doe, ik zie en hoor alleen maar vliegtuigen vertrekken. Zie je wel, alle toeristen verlaten de Algarve. Het is einde-seizoen. Het zit er op. Vanaf nu alleen maar onstuimig weer en no-way dat wij nog verder kunnen varen.

Gedachten omzetten

We varen met onze dingy naar Faro waar we, in tegenstelling tot de Marina Albufeira, andere mensen zien! Echte mensen, van vlees en bloed. We zien locals die hun boodschappen doen en toeristen die het stadje bekijken. Toeristen! Nog in de Algarve! In Faro nemen we de trein naar Lagos, waar een grote marina is. Daar zien we nog heel wat andere zeilers, onder andere de Tofino, die ook liggen te wachten totdat ze verder kunnen richting Marokko of Canarische Eilanden. Lotgenoten! Het is fijn om te weten dat er elders in de Algarve ook boten wachten op een weergat naar het zuiden, we staan daarin niet alleen. Alle achtergelaten boten,  overwinteraars en langblijvers die we de afgelopen tijd zagen ten spijt.

Terug op onze ankerplek nodigen we de bemanning van de Engelse boot naast ons (overwinteraars, uiteraard, maar toch) uit voor koffie bij ons aan boord. Even wat mensen spreken helpt. Het wordt een gezellige ochtend, waarbij we en passant alle ins en outs te horen krijgen over de overwinteraars en langblijvers op deze ankerplek.

’s Middags wandelen we over de nabij gelegen jachtwerf. Er staat een internationaal gezelschap. We zien Engelse schepen, Duitse, Noorse, Belgische, Nederlandse en Franse. Een groot deel van de mensen woont tijdens het klussen gewoon aan boord... bij sommigen vraag je je af of zij ooit nog verder gaan (zie foto). Het is een druk gebeuren. We spreken een aantal zeilers. De meesten staan hier nog wel de hele winter, maar een enkeling gaat volgende week het water in en wil dan ook nog richting Canarische Eilanden varen. Ook dat nog! We zijn niet alleen. We zijn niet te laat. Er zijn er meer die nog door willen. Dan moeten wij het toch ook kunnen? Toch ook redden?

In het dorp halen we een nieuw weerbericht binnen (we hebben hier maar zeer beperkt internetmogelijkheid, ook omdat onze computer kuren vertoont en als we ergens wifi hebben over het algemeen na vijf a tien minuten weigert om de rest van de middag nog een internetverbinding te maken). Op de Gribfiles zien we dat misschien, misschien, komende week een weergat ontstaat waarin we naar Marokko kunnen?! Erg onzeker nog, maar het geeft een sprankje hoop. Terwijl we in onze dingy terugvaren naar onze boot breekt een waterig zonnetje door. Tussen de wolken zie ik een vliegtuig van Ryanair aankomen. Het heeft de landing ingezet. Over een kwartier stappen honderdtachtig vakantiegangers uit voor een heerlijke herfstvakantie in de warme Algarve. Nee, het seizoen loopt nog lang niet ten einde.