Breaking news: we hebben gezeild!

Onder zeil en ondergaande zon langs Cabo San Vicente

We hebben gezeild. Dat zou geen nieuws moeten zijn op een zeilreis, maar dat is het wel. Daarom nog een keer: we hebben gezeild! Waar we tussen alle depressies met harde zuidelijke winden door van Baiona (laatste stop in Spanje) tot aan Lissabon vrijwel alles op de motor hebben moeten varen, daar konden we na Lissabon gewoon zeilen!

Bezoek in Oeiras

Maar eerst even Lissabon, of Oeiras in ons geval. Oeiras is een voorstad van Lissabon aan de monding van de Taag. Hier lagen we negen dagen in een haven, terwijl de ene na de andere depressie voorbij trok, in de beschutte haven windsnelheden van veertig knopen werden gemeten – volgens sommigen vijftig-, de pier afgesloten werd vanwege de golven die er met grote kracht overheen klapten, dikke regenbuien overtrokken en soms uren aanhielden en de avonden verlicht werden door onweer. Het was hier begin september, zeg maar, een ietsiepietsie andere weerbeeld dan bij jullie in Nederland. Maar wij gunnen het jullie van harte hoor J.

de kleine reporter aan het werk

De marina van Oeiras is prima, iedere ochtend trakteerde de haven ons op verse broodjes in de kuip en we konden gebruikmaken van een naastgelegen zwembad. Verder brengen ze je desgewenst met de auto naar de supermarkt, luchthaven, treinstation. Dat alles heeft een prijskaartje natuurlijk, negen dagen liggen kostte ons 249 euro en dan hadden we nog twee dagen gratis gelegen ook. 

We hebben een aantal bezoeken aan Lissabon gebracht. Met de herinnering aan Porto nog vers in ons geheugen, vonden we Lissabon erg tegenvallen. Misschien had ik mijn verwachtingen ook wat te hoog gesteld op basis van mijn bezoek aan Lissabon met mijn ouders, 26 jaar geleden. Er verandert natuurlijk wel wat in een kwarteeuw. Zeker wanneer een land in de tussentijd tot de EU is toegetreden, terwijl het in 1986 nog maar nauwelijks opgekrabbeld was van de revolutie in april 1974 die een einde bracht aan langdurige dictatuur. ... klinkt goed he? die Walewijn kent zijn geschiedenis wel... nu ja, ik heb 'In Europa' van Geert Mak weer even nagelezen. Hoe dan ook, het ongepolijste wat ons zo aansprak in Porto, vinden we in Lissabon niet terug. Alsof de ziel van de stad ontbreekt. We hebben ons rotgezocht en heel wat Lisabonianen gevraagd waar het nou echt te doen is in deze stad, maar we hebben het niet gevonden.

prettig, relaxed cafe in Lissabon

Negen dagen stilliggen geeft ruimte om wat werk te doen, dus hebben we lekker alle was weggewerkt in een wasmachine van de haven (wat een luxe!) en aan de boot geklust. Op zaterdagochtend heb ik hardgelopen langs de boulevard met in mijn kielzog Quirijn op zijn loopfiets. Heeft hij altijd al bekijks met zijn loopfiets, nu, zo op tempo achter zijn hardlopende vader aan, was hij helemaal een bezienswaardigheid. Halverwege onze negen dagen Oeiras, kregen we een grote verassing! Op de kade stonden Cees en Wanda, havengenoten uit onze Bruynzeelhaven in Zaandam. Zij waren met hun camper in Portugal en ach, dan is het natuurlijk wel leuk om even naar Lissabon te rijden om de bemanning van de Antares te bezoeken, nietwaar? Wij vonden het reuze leuk om dit bezoek te ontvangen. Cees en Wanda, wat geweldig dat jullie ons opgezocht hebben!

 

Zeilen!

Q heeft een drive-in bioscoop gemaakt

Maandag 22 september vertrokken we uit Lissabon. De eerste drie, vier uur –als vanouds- op de motor. Maar toen kwam er een briesje uit de juiste richting. Grootzeil erbij, motor een tikkie terug. Voorzeil erbij. Motor uit. en... zeilen maar! Wat een rust! Geen monotoon, eeuwigdurend geronk uit de motorruimte. Maar rrrrrrrrrrrust in de boot! Kabbelend water. We glijden met 3,5 knopen door de zee. Niet snel, maar we zeilen! En genieten. Van de rust, van de boot die door het water glijdt. Van de golfjes die aan de romp knabbelen. Ons derde oor schakelt uit. Derde oor? Ja, dat is altijd alert als de motor loopt. Hoor ik afwijkende geluiden? Loopt de motor gelijkmatig? Komt er nog koelwater uit de uitlaat? 

W met nieuwe joggingbroek
dezelfde als Q

Dat oor vindt nu na ruim tweehonderd mijl op de motor rust. we gaan 2,5 knoop. Rust, rust, rust. 2 knopen, 1.9 knoop. Het ruisen van de golfjes langs de romp gaat over in fluisteren. … het gaat steeds langzamer. Maar, we zeilen! Klap. Nu ja, klap? Klapje. En dan nog een klapje. Het is het grootzeil. Krijgt te weinig wind om het goed bol te staan. Rtss, rtss, het voorzeil sluit zich aan bij het protest. 1,5 knoop, afnemend. Met dit tempo duurt het nog een kleine … honderd uur voordat we bij Kaap Sint Vicente zijn, het meest zuidwestelijke punt van Portugal. Daar gaan we ‘de hoek om’ en varen de Algarve binnen.  Na een half uurtje dobberen zetten we toch maar weer de motor bij… maar een uur later kan deze al weer uit want nu zet de wind serieus door. Met ruim vijf knopen, soms meer, varen we na zo veel tijd alleen maar motoren, eindelijk weer eens onder zeil de rest van de dag door, grotendeels in de zon terwijl boven het land dreigende wolkpartijen voorbij trekken. Later lezen we in een lokale krant dat deze maandag de zwaarste regenbuien van dit jaar over Portugal trokken. De ochtend- en avondspits in Lissabon komen volledig stil te liggen vanwege de grote hoeveelheid regen.

Begin van de avond gaan we voor anker bij Sines, ongeveer halverwege Lissabon – Algarve. Door de deining liggen we onrustig, de boot wiebelt en hobbelt de hele nacht. Na een onrustige nacht zeilen we verder zuidwaarts. Twee uur voor ons vaart een hele armada aan Nederlandse zeilboten; de Verleiding, Ojala, Puff, Volonte en White Witch. Na ons vertrekt uit Sines de snellere Win2Win die ons in de loop van de dag voorbij vaart. De Nederlandse colonne twee uur voor ons vaart in regenbuien en waterhozen en heeft de eerste uren de wind pal tegen, zo horen we via de marifoon. Wij hebben vandaag kennelijk geluk want wij zeilen hoog aan de wind pal richting Kaap Vicente. Onder het genot van een in Lisboa vers gekochte CD met Fado muziek van Amalia Rodrigues varen we ver uit de kust de zee op, om de dreigende wolken waar we ook regelmatig windhozen uit zien ontstaan, te omzeilen en dat lukt gelukkig. Weer een dag onder zeil. Na het ronden van Kaap Vicente zetten we de motor weer aan voor de laatste mijlen naar de ankerbaai Sagres, waar we in het donker het anker laten vallen.

Stranddag

De deining zorgt wederom voor een onrustige nacht, we slingeren zo erg dat ik mij 's nachts bedenk dat het eerste wat ik morgenochtend doe is, ankerop gaan uit deze schommelige rotbaai. Maar als we ’s ochtends wakker worden blijkt dat we in een prachtige omgeving liggen. geflankeerd door hoge kliffen ligt voor onze voeten een prachtig strand. Na ons ontbijt melden Aranka, Myrthe en Wouter van de White Witch dat zij naar het strand gaan. Of Quirijn mee wil. Dat wil hij en even later toert hij met hen in hun bijboot naar het strand. Wij krijgen ondertussen Leon en Frieda van de Puff op de koffie. Als we twee uur later op het strand komen, liggen daar al vijf hollandse bijboten. Quirijn heeft het reuze naar zijn zin. De kinderen van de White Witch en de Volonte hebben een grote kuil voor hem gegraven waar hij inzit terwijl de golven zijn privé zwembad steeds bijvullen.

Alvor

Donderdag 25 september varen we door naar Alvor. Er is weinig wind, maar de vaarafstand is met 25 mijl kort dus we hebben geen haast. We hijsen het grootzeil als we nog voor anker liggen en gaan zonder de motor te gebruiken ankerop.  We varen vrij ver de kust uit en vinden daar genoeg wind om met 5 tot 7 knopen richting Alvor te zeilen. Ondertussen slalommen we langs visnetten, die hier en trouwens voor de hele Portugese kust veel liggen. Na twee uurtjes neemt de wind af en loopt onze snelheid terug. We halen voor het eerst op deze reis de spinaker bovendek en varen de rest van de middag met de spinaker op. Eerst als halfwinder gehesen met een schoothoek vast op de boeg, later vliegend gehesen zonder spiboom en tot slot met de spiboom uitgeboomd.

Einde van de dag komen we in de lagune aan die leidt naar Alvor. We gaan bij de ingang van deze lagune voor anker en eten ’s avonds met de bemanning van de Puff en Volonte aan boord bij de Volonte. Quirijn kan weer lekker spelen met de jongens van de Volonte en vermaakt zich tot 23 uur. Vrijdag 26 september varen we met onze bijboot naar een droogvallende zandbank in de lagune en drinken daar op de zandbank koffie met de bemanning van de Puff en Volonte. We vinden het een geweldige ervaring om zo midden in de verstilde natuur op de zandplaat rond te lopen en te picknicken.

 
 

Portimao

Nou, dan zijn jullie weer bijna bij. Zaterdagmiddag varen we naar het zes mijl verderop gelegen Portimao waar we voor anker gaan in de haveningang. We drinken een borrel met Leon en Lotte van de Trintella 44 Rogue, die een dag na ons uit Nederland vertrokken en die we de eerste twee weken van onze reis regelmatig tegenkwamen maar daarna niet meer. Het is een leuk weerzien na ons laatste contact in Trequier. Voorlopig zien we hen niet meer, want de volgende ochtend vertrekken zij naar Marokko.

Wij liggen nu bijna een week in Portimao voor anker en blijven hier nog even liggen. Eind deze week komen Lia en Aly op bezoek uit Nederland. Quirijn telt de dagen af totdat hij zijn oma Aly weer kan zien. Nu nog twee nachtjes slapen…

In de Algarve willen we nog het 35 mijl verder gelegen gebied rond Faro bezoeken, dat is een waddenachtig gebied met mooie ankerplekken en wellicht aansluitend de Guadiana rivier op, de grensrivier tussen Spanje en Portugal. 

Ankerplaats bij Portimao. Wij liggen helemaal links

Benidorm

bier & bitterballen

Nee, daar zijn we niet (in Benidorm), maar het heeft er veel weg van hier. In Portimao struikelen we over de Engelse en Nederlandse badgasten, zo veel massatoerisme hebben we tijdens onze reis nog niet eerder gezien. Op het strand voor onze ankerbaai is zelfs een strandtent waar je in het Nederlands bitterballen kunt bestellen. 

administratie bijwerken

Terwijl wij op een bankje op de boulevard lunchen met ons zojuist in een supermarkt gekochte brood met beleg, trekken massa's rijkelijk getatoeëerde Engelse pensionados aan ons voorbij. Aan de kleur van hun benen te zien zijn ze, net als wij, gisteren in Portimao aangekomen. Voorzien van gekleurde polsbandjes zien ze er volgens Hedda uit alsof ze even een paar uurtjes mogen luchten vanuit hun vermaakparadijs. Wij vragen ons af waarom zij ons al net zo verbaasd aankijken als wij hen, totdat Hedda bedenkt dat wij er, zo met een bouwpakket van losse broodjes, beleg, water en fruit, vanuit een hotellevenblik uitzien alsof we vanochtend bij het lopend ontbijt in het hotel clandestien onze lunch bij elkaar hebben gescharreld en dat nu stiekem op de boulevard oppeuzelen. Zullen wel weer Hollanders zijn, zie je hen denken. Het is mooi. Twee hele verschillende werelden die elkaar hier op de boulevard zo even tegenkomen. 

Hedda bedenkt op de boulevard dat wij toch maar een bijzondere reis maken. Altijd hebben we ons eigen vertrouwde huisje bij ons als stabiele factor, maar onze omgeving verandert steeds. Waar wij komen stappen we, bijna letterlijk, van onze eigen wereld af en aanschouwen de wereld waarin we terecht komen. En die wereld is steeds heel anders. Zelfs hier in Europa zijn de verschillen groot. Dat wordt straks, verder weg, natuurlijk nog meer het geval. Het is als een kijkdoos, zo vindt Hedda. Een kijkdoos waarin we een aantal uren of dagen rondlopen maar waarvan we geen onderdeel uitmaken. We blijven toeschouwers en dat voelt prima. Na een aantal uren stappen we weer aan boord van ons eigen universum, onze Antares. 

Zo, met deze filosofische beschouwing van Hedda, stuur ik jullie het weekend in. Goed weekend en tot het volgende bericht.