CHOCOLADE, NOOTMUSKAAT EN VIS

Njam, njam, njam.... Het is maandagavond, 20 uur. We liggen nog steeds voor anker aan de zuidkant van Grenada. Na twee weken de drukke, volle Prickly Bay hoor ik nu krekels en vogels rond de boot. We liggen in Clarkes Court Bay, even oostelijker van Prickly Bay. Het is hier stil, ruim en fraai. 
We wilden al eerder weg uit Prickly Bay, maar er is iedere keer wel een reden om langer te blijven. 
Een diner aan boord van Kulkuri, waar de helft van de bemanning de hele dag in de kombuis heeft gestaan en de lekkerste sushi maakte die we in jaren aten. Een weerzien van bemanning van een boot die we elders ontmoetten. De ontdekking van het zwembad van de Universiteitsclub direct aan de baai waar we, binnenkomend via de 'achterdeur' (steigertje aan de baai) hoogst illegaal maar heerlijk kunnen zwemmen in zoet (jippiejee!) water. Als we dan toch een dagje langer blijven, laten we dan nog even de was doen. En extra boodschappen. Een verjaardagsfeestje van een Amerikaans jongetje. Als we vandaag nog blijven, is morgen half priced pizza bij de Prickly Bay Marina en kan Quirijn lekker spelen met de andere kinderen die dan ook komen. Zo kom je nooit weg.

CHOCOLADEFABRIEK
Maar, het is dus gelukt en ik neem nog een hapje chocolade. Njam, njam,njam. De laatste
tabletten chocolade kochten wij goedkoop bij de Lidl in Las Palmas, zeven maanden geleden. Chocolade is voor ons schaars geworden en dus een lekkernij. En deze zeker, want die kochten we bij de fabriek zelf.  

'Jouvay Chocolate' maakt sinds 2014 chocolade op een terrein waar nog overblijfselen staan van een suikerplantage zoals o.a. een oude gietijzeren suikerpot. In 1863 is deze suikerplantage overgegaan op cacao. Er staan nog oude cacao droogbakken en cacaoboomgaarden die de fabriek nu in gebruik heeft. Een medewerker leidt ons rond door de fabriek en over de terreinen en legt het productieproces uit. Cacao bomen groeien in Grenada goed omdat ze in vruchtbare vulkaangrond groeien in een tropisch klimaat en omgeven door allerlei andere kruiden- en fruitbomen.

De olie wordt uit de chocolade gehaald en daar maakt men cacao boter van. In de chocolade zelf zit dan geen olie en geen melk, in tegenstelling tot veel chocolade die in Europa wordt verkocht, zeker die belachelijk goedkope (59 cent) rommel die wij van de Antares bij Lidl in dozen tegelijk inslaan. Puur organisch deze Grenada chocolade. Njam, njam, njam!

BOMEN BLUES

Na ons bezoek aan de chocoladefabriek lopen we samen met de bemanning van de Verleiding en de Franse Tiamat waarmee we de fabriek bezochten het bergweggetje af richting het dorp Victoria, waar we een minibus kunnen pakken. Ik ben niet bepaald een bomenkenner. Ja, de treurwilg, de dennenboom met lichtjes erin (of is het een spar?) en de slagboom. Die ken ik. Een appelboom kan ik van een perenboom onderscheiden. Althans, in september / oktober, als er werkelijk appels of peren aan hangen. Dat is het wel.

Maar terwijl we zo de berg afhobbelen richting Victoria realiseer ik mij dat ik de afgelopen maanden veel heb geleerd. We zagen zo veel natuur, dat zelfs ik bomen kan herkennen. Misschien komt het wel omdat je er hier iets aan hebt, om boomsoorten te kennen. In sommige bomen hangen lekkernijen, zo voor het plukken. En ja, dan worden ze wel interessant natuurlijk. Net als de appel- en perenboom rond oogsttijd in Nederland. Onderweg naar Victoria zien we bomen met sinaasappels, bananen, nootmuskaat, broodfruit, avocado , kokos, mango en natuurlijk cacao. Niet alles rijp, lang niet alles binnen handbereik -een minstens tien meter lange ladder zou basisuitrusting moeten zijn voor wandelaars op Grenada- maar we halen toch een sinaasappel, meerdere muskaatnoten, vele avocado's en nog meer mango's uit het bos. Quirijn bedenkt een liedje waarin alle bomen (inclusief de spoorboom) voorbij komen en zingt uit volle borst zijn Bomen Blues terwijl hij op zijn loopfiets de berg afrost. Hollanders als we zijn, smaken de vruchten stukken lekkerder dan die we in de winkel kopen of bij de dametjes-op-de-hoek, die ze uit dezelfde bomen halen.

De bomen die we onderweg tegenkomen:

DE NOOTMUSKAAT
Tien minuten minibussen zuidelijker van Victoria stappen we uit in een plaatsje waarvan ik steeds de naam vergeet. Even wachten, ik zoek het op... Gouyave. Wie kan dat nou onthouden? Ja Hedda, die heeft het geheugen van Google. Steeds als ik andere zeilers vertel dat het de moeite waard is om de nootmuskaatfabriek te bezoeken, vervolg ik met 'in uhm... Hedda, hoe heette dat plaatsje ook al weer? ... Oh ja, Gouyave dus'. We bezoeken de nootmuskaatfabriek. Hier wordt de nootmuskaat gesorteerd naar grootte, vervolgens worden de zinkers van de drijvers gescheiden(sommige nootmuskaten zinken, anderen blijven drijven. Beide soorten worden voor andere doeleinden - tot en met gezichtscrèmes aan toe- gebruikt. Ook wordt de schil van de noot gescheiden, alles wordt  langdurig gedroogd in grote bakken op zolder en daarna verpakt in juten zakken. Het is alsof we een tijdreis maken. Zo moeten nootfabrieken in Nederland er ruim honderd jaar geleden ook uitgezien hebben. We kijken onze ogen uit... op de fabriekszolders waar eindeloze rijen droogbakken staan, vol met noten. Op de productie afdeling waar met mallen eindbestemmingen als 'Hamburg', 'New York' en 'Rotterdam' op de jute zakken worden gekwast. In de pelhoek waar dames de noten van hun schil ontdoen. En op de logistieke afdeling, waar dikbuikige jute zakken met hun bestemming op de rug staan te popelen om door de grote fabrieksdeur de wijde wereld in te trekken.

uitsorteren naar grootte en vewijderen van de schil

de mallen voor op de jute zakken

bestemming Rotterdam

de droogbakken, te vinden op de bovenste twee etages van de fabriek

droogbakken

de fabriek

FISH FRIDAY
Na de nootmuskaatfabriek bezochten we in uhm... Gouyave Fish Friday, waar iedere vrijdagavond op straat vis wordt gefrituurd. In een straat staan zij aan zij tenten waar locals in grote potten en pannen staan te roeren. De geur van de vele gerechten brengt ons het water in de mond. We bestellen heerlijke spiesjes van merlijn en garnaal, gefrituurde broodfruit en banaan. Heerlijk. En als toetje nemen we allemaal nog een beker 
zelfgemaakte ijs bij een ijscomannetje verderop. Plotseling komt de minibus naar St. George voorbij. Deze willen we eigenlijk wel nemen want dit zou weleens de laatste kunnen zijn, maar ja we staan nu allemaal met een grote beker ijs in onze handen. "No problem mahn" is het antwoord van de chauffeur. Als we de bus maar schoonhouden dan is het oké, maar ja wetende wat de gemiddelde rijstijl van een lokale buschauffeur is kan dat nog best een uitdaging zijn. Gelukkig houden we alles schoon en worden we zelfs in de bus getrakteerd op Caribische comedy op een klein tv-schermpje.


GRENADA CARNAVAL
Al met al was het dagje fabrieksbezoeken, bomenwandeling en vis eten, hoewel we van 's ochtends acht tot 's avonds elf uur onderweg waren, een welkome rustdag. Niet omdat deze dag op zich zo rustig was, maar wel in vergelijking met de dagen ervoor. Toen was het Grenada Carnaval. En dat staat gelijk voor overvolle straten en keiharde muziek.

muziekwagen

Om met dat laatste te beginnen. Volgens zeggen zijn de mensen op Grenada vriendelijk en gastvrij. Onze ervaring was anders. Als wij met ze in gesprek zijn, kijken ze geïrriteerd en soms reageren ze gewoon botweg niet als je ze iets vraagt. Sinds carnaval weten we dat dit niets met onvriendelijkheid te maken heeft. Ze horen je gewoon niet. Ze zijn doof. We zullen voortaan in de winkel schreeuwen om een fles rum. Tijdens carnaval zijn er iedere dag minimaal twee optochten. Die bestaat drie dagen lang overigens steeds uit dezelfde stoet. Er rijden vrachtauto's mee met luidsprekers zo hoog, dat ze zichzelf klem zouden rijden in de Coentunnel. Terwijl ze stapvoets voorbij rijden, wappert je shirt rond je buik door de luchtverplaatsing van de speakers. Onze oren doen serieus pijn na een dagje carnaval. Wel lekkere Caraïbische muziek, helemaal passend in het decor.


De straten van hoofdstad Sint Georges zijn direct de eerste nacht al overvol. Die nacht is het Jab Jab en hoewel we zeer nieuwsgierig zijn naar dit evenement waarop symbolisch de kwade geesten worden uitgebeeld en uitgedreven, durven we niet te gaan kijken. Bang om besmeurd met motorolie terug aan boord van Antares te komen. Motorolie ja.

Tijdens Jab Jab besmeurt iedereen zichzelf en elkaar met motorolie. In de ochtend zijn we er vroeg bij. We zien nog heel wat zwarte glimmende mensen rondlopen, de straat is oliezwart en stinkt naar een autosleutelplaats. Het ligt bezaait met kledingstukken, olieflessen, bierblikken en opvallend veel schoenen. Als je je best doet, kun je makkelijk een paar schoenen bij elkaar scharrelen. De tweede schoen ligt meestal binnen honderd meter van de eerste. Kennelijk is het de gewoonte om, als je toch je eerste schoen in de drukte bent verloren, meteen ook maar afstand te doen van je tweede. Ondanks de vele glasscherven van kapotte bierflessen.

We bekijken de optochten en bezoeken het stadion waar alle groepen uit de optochten zich om beurten presenteren. Het is er bij Grenada carnaval niet om te doen om zo netjes mogelijk in de pas te lopen of om zo gelijk mogelijk een dansje op te voeren. 

Tijdens de optocht loopt iedereen maar gewoon door elkaar, is met zijn telefoon bezig en stapt om de haverklap uit de groep om een bekende in het publiek te groeten. Ook op het podium in het stadion huppelt iedereen maar wat door elkaar. Vier meiden eindigen per toevel gearmd voor op het podium en starten verrast door hun eigen samensmelting een huppeltje waarbij het ene been na het andere been naar voren wordt gezwiept. Maar ook dat lukt, tot grote hilariteit van ons, niet simultaan. Choreografie staat in Grenada niet in het woordenboek. 'Vooral doorgaan' zou Berry Stevens bemoedigend uitspreken en hij zou hier nog voor jaren werk kunnen hebben. Amusant is het allemaal wel, wij hebben de grootste lol op de tribune.

NAZENDING
Nou, dat moet het maar weer even zijn. We hebben ook nog watervallen bezocht, maar dat komt wel weer in een volgend blogbericht. Het is alweer diep in de nacht inmiddels. Ik pak nog even een stukje chocolade en herinner mij opeens (chocolade werkt stimulerend voor de hersenen) dat er bij de redactie van deze website onlangs nog een nazending binnenkwam. In ons vorige weblog schreven we over het underwater sculpture park, waar we snorkelden. Er zijn foto's van ter bewijs. 
... Die had ik graag hieronder toegevoegd, maar die staan op een andere computer aan boord. terwijl ik inmiddels ergens zit waar een goede internetverbinding is. Dus, voor een volgend blogbericht dan maar weer...