TERUG VAN VAKANTIE

We liggen voor anker in Prickly Bay, aan de zuidkant van Grenada. Hier lagen we begin juni ook ruim een week en toen vertrokken we voor, wat we dachten, drie weken Grenadines. Het werden zeven weken...

In St. Vincent en de Grenadines waren we een maand lang omgeven door kristalhelder blauw water en parelwitte stranden. Het was het Carieb zoals wij dat ons in Nederland hadden voorgesteld. Vervolgens voeren we terug richting Grenada en ankerden voor het stadje Hillsborough op Carriacou. Het is er druk, lokale busjes rijden kriskras door elkaar en staan overal geparkeerd. Luide muziek dreunt uit de speakers, op straat zie je overal mensen, die elkaar en ons vriendelijk groeten. Carriacou is een sympathiek eiland. Prettige, ontspannen sfeer all around. En, het stadje maakt zich op voor de Carriacou Regatta Festival. Dat betekent een aantal dagen zeilwedstrijden in traditionele Carriacou zeilboten, in zeildinghys en moderne zeilboten. we hebben de tijd, dus hoewel het nog een kleine twee weken duurt voor de regatta begint, gaan we daar op wachten.

FLEXIBELE WATERTANK
We blijven een aantal dagen bij Hillsborough en varen daarna naar Tyrrel Bay, maar liefst vier mijl verderop, waar we water tanken en leren dat onze watertank groter is dan we dachten...?! In de specificaties van onze boot staat dat onze watertank 600 liter opslokt. Zodra we aanleggen bij de steiger van de jachtwerf meldt het tankmannetje al dat zijn watermeter door de overheid is goedgekeurd. Dat belooft weinig goeds. Na driekwartier water tanken geeft de meter aan dat we 750 liter hebben afgenomen. Dat is knap, voor een 600 liter tank. Hoewel we weten dat het geen nut heeft, maken we een mooi theater waarin we boos doen tegen het tankmannetje en de hele wereld zullen melden over zijn frauduleuze activiteiten (je leest het, we doen in onze gespeelde boosheid uitspraken die we waarmaken). Tankmannetje goochelt met een vijf liter waterfles die hij vult om aan te tonen dat zijn meter echt correct is en dat gaat met zo veel routine, dat we hem nu helemaal niet meer geloven. ... Dan heeft hij nog een andere verklaring: als boten ouder worden, dan zet de watertank uit. Wha, ha, ha! Die vinden we wel heel mooi. Zou onze Antares ook gegroeid zijn En geen 12 meter, maar inmiddels 15 meter lang zijn? We zullen hem binnenkort eens opmeten...

water tanken in Tyrrel Bay

Later, als we vredig voor anker liggen in de baai, bedenken we dat dit in de vijf jaar dat we Antares hebben, de eerste keer is dat we water tanken met een watermeter er tussen. En, dat de vorige eigenaren op hun website hadden staan dat hun watertank 800 liter inhoud heeft... En, de afwijkende vorm van onze watertank... dat zou best eens 200 liter extra kunnen maken... We kijken elkaar aan en denken terug aan de verontwaardiging die wij over het tankmannetje spoelden.





TYRREL BAY, CARRIACOU

mangrove naast Tyrrel Bay

In Tyrrel Bay willen we twee dagen blijven liggen, maar dat worden er acht... Tja, zo gaat dat hier. We zijn lekker onthaast en tijd speelt een paar maanden nauwelijks een rol, zolang het Hurricane Seizoen duurt (juni-half november). In september willen we naar Trinidad voor onderhoud aan onze boot en vanaf eind oktober, zo tegen het einde van het orkaanseizoen, hopen we voorzichtig weer noordwaarts door de Carieb te kunnen. Tot die tijd blijven we in dit gebied tussen de Grenadines, Grenada en Trinidad, dat zich uitermate goed leent voor verblijf tijdens het Hurricane Seizoen. Er zijn zo veel mooie plekken te zien en er is zo veel te doen in dit gebied dat we nog moeten oppassen dat we het niet te rustig aan doen. 

gestrand in de mangrove van Tyrrel Bay

Direct naast de ankerbaai van Tyrrel Bay liggen mangroves. Dat zijn redelijk beschermde plekken, waar boten bescherming zoeken, mocht er onverhoopt een orkaan over komen. Met onze dinghy varen we door de mangrove van Tyrrel Bay. Leuk, maar we zijn erg verwend geraakt door het oerwoud van Suriname waar we met Antares en ook met onze dinghy doorheen voeren. In de mangrove zien we diverse boten die de laatste orkaan niet ongeschonden doorstonden. Een erg triest gezicht voor bootliefhebbers. 





LOCAL BUS
Het fenomeen local bus kennen we inmiddels. Mini busjes waar tien man in past, zo denken wij althans als we zo'n ding van buiten zien, maar altijd met gemak achttien personen in gaan. Een geluk dat ik niet zo groot ben. Kan ik mijn benen tenminste nog ergens kwijt. Of de loopfiets van Quirijn, of de buggy. Als we een uitstapje maken die tot laat in de avond zal duren, of met veel wandelkilometers, nemen we voor de zekerheid ook de buggy nog maar mee. Dat wordt dan een minibus met achttien man, een buggy en een loopfiets. 'No problem, man' is de reactie van iedere mini-bus-chauffeur die wij onze kind-accessoires voor zwaaien. Dat we de buggy steeds minder vaak gebruiken, blijkt wel uit het feit dat alles zo vastgeroest is dat er een flinke bus WD40 (voor de niet zeilers, olie om vastgelopen onderdelen weer gangbaar te maken) aan te pas komen om, punt 1, de buggy uit te kunnen klappen, punt 2, het zitje gangbaar te maken en, punt 3, de wielen rollend te maken. Dat laatste lukt overigens niet best meer, dus we duwen ons een sportschoolblessure als we buggy met Q erin en loopfiets aan het stuur een steile heuvel op duwen. Heuvel af trouwens ook...

DETOUR

Detour. Even medicijnen afleveren bij het blauwe huisje.
In dit geval langs een verharde weg, dat hobbelt minder en dan
kun je een foto maken met je hoofd, armen en fototoestel
uit het raam van de mini bus.

Goed, de minibus dus. Die rijdt vaste routes, waarbij je in de bus stapt met het busnummer dat de jou gewenste route rijdt. Net als thuis, zeg maar. Op de meeste eilanden zal zo'n busje, als je het even vraagt en tegen een kleine extra vergoeding, een klein stukje omrijden om je voor de deur af te zetten. Zo rijden we wel eens honderd meter een zijstraat in en dan weer terug. Op Carriacou gaat het een tikkie anders. Na zes keer bus 10, kennen we nog steeds niet de officiële route. Wel zien we het grootste deel van het eiland. 'You got one minute' is steevast de aankondiging voor een detour. 

Als we goed en wel zitten, Quirijn op schoot bij Hedda, loopfiets overdwars op mijn schoot met het stuurwiel naast mijn oor, boodschappen- en rugzak daar weer overheen en bovenop de buggy, spreekt de chauffeur de 'YGOM'  woorden en schieten we een onverharde zijweg in. Tien minuten later staan we voor een klein huisje hoog op een heuvel. De chauffeur toetert -maar dat doet hij de hele route al- en even later verschijnt een oude dame met een hoed groter dan haar huisje. Er zitten nog maar zeventien personen in het busje (Quirijn en twee lokale kinderen niet meegerekend), dus mevrouw kan er prima bij. Als zij haar hoofd schuin houdt en ik de buggy met een hand omhoog, lukt het zelfs met hoed op. We rijden bergafwaarts en jumpen de hoofdweg op. Ah, we zitten weer op de normale busroute.

In de mini bus... deze zit maar half vol. :-)

'You got one minute?' Honderd meter verder slaan we weer een zijweg in. De boem-boem muziek dreunt uit de speakers, onze chauffeur heeft continu een mobiele telefoon aan zijn oor en van tijd tot tijd houd hij die voor mijn neus en ik weet inmiddels dat er dan van mij wordt verwacht dat ik die doorgeef aan de hoedmevrouw op de bank achter mij (als ik de buggy even loslaat en zij haar hoofd naar de andere kant beweegt, dan missen buggy en hoed elkaar net). Hoedmevrouw 'paast' de mobiele telefoon naar een man achter haar en hij geeft hem weer een bankje verder naar achteren, aan een jonge vrouw op de achterbank. Nadat zij is uitgebabbeld gaat de telefoon via dezelfde weg retour chauffeur. Dat proces herhaalt zich een aantal keer. 

We stoppen weer bij een huisje. De halve bus stapt uit, zodat een mevrouw van de achterbank de bus uit kan. Iedereen stapt weer in. De bus blijft staan. De mevrouw gaat een poort door en verdwijnt in de tuin. Het wordt warm in de bus. Alle ramen staan open, maar we hebben snelheid nodig om de wind door de bus te laten blazen. We wachten. De mobiele telefoon van de chauffeur gaat weer naar de achterbank. We wachten. De telefoon is nog niet retour chauffeur of daar verschijnt mevrouw al weer. Ze heeft een tasje met groenten opgepikt, stapt met een 'Thank you' weer in en verder gaat de bus. We leveren hoedmevrouw af bij haar zuster, rijden vierhonderd meter op hoge snelheid achteruit een heuvel af terwijl de chauffeur druk telefoneert, stoppen voor een babbeltje bij de brandweerkazerne en pikken lunch op voor de chauffeur en zijn bijrijder.

En iedere keer dat we in zo'n minibus zitten dreunt er een deuntje door mij hoofd dat ik ooit op mijn walkman had, ergens begin jaren negentig... 'What an experience this is for us... two white girls pon a minibus... it's a little too adventurous...'. Ik heb hem even voor jullie opgezocht. Behalve dat het een prachtige terugblik is naar eind jaren '80, begin jaren '90 geeft het nog ontzettend mooi de sfeer weer hoe het er tegenwoordig ook nog in zo'n busje aan toe gaat: 

SOCIAL EVENTS

een steiger vol Dinghy's, dan weet je: een Social Event

Er varen, of liggen eigenlijk, hier veel Amerikanen en die vervelen zich nogal. Dus is er iedere ochtend een netje op de marifoon van de Grenada Cruisers, waarop alle social events van die dag worden genoemd. We hoeven ons niet te vervelen. Kunnen naar de bingo, live muziek uit de jaren 50 en 60, yoga, schildpadden redden, rummikub of domino. Wij vallen niet echt in de doelgroep. Toch hebben wij het ook druk, druk, druk met alle sociale evenementen. Op maandag komen we toevallig in gesprek met wat Fransen, wat eindigt in een gezellige avond. 

Dinsdag krijgen we Nederlandse zeilers van de Kulkuri op de borrel en dat is zo gezellig dat we donderdag bij hen aan boord dineren. Die donderdagmiddag moeten we ook nog even naar een veiling van tweedehands bootspullen, voor een goed doel hier op het eiland. 

Op woensdag bezoeken we een bbq voor cruisers en op vrijdagavond zitten we in een lokaal cafeetje met de bemanning van de Kind of Blue die we eerder in Suriname ontmoetten. Pffff... We zijn blij dat het weekend is, even bijkomen.

Loterij voor het goede doel. Quirijn
mag lootjes trekken

GUYS BIJ SANDY BEACH
Op zaterdag 1 augustus verhuizen we van de Tyrrel Bay naar Sandy Island, een piepklein eilandje voor de kust van Carriacou. Het eiland bestaat uit een zandstrook aan de ene zijde en een rotsbodem aan de andere zijde. Daar tussenin een strook met planten en wat palmbomen. We snorkelen er en Quirijn en Hedda gaan een aantal keren naar het strand, zodat ik allerlei lakwerkzaamheden aan boord kan doen. 

Kokernoot openen... zaag, schroevendraaier en hamer.

Als ze dan weer aan boord komen, vertel ik hen waar ze wel en vooral waar ze niet mogen lopen of zitten. Achter ons ligt een boot met een Amerikaans gezin. Hun jongste zoon is zes en Quirijn en hij spelen met elkaar op het strand. Quirijn speelt ook een middag bij hen aan boord, terwijl Hedda en ik snorkelen bij het prachtige rif bij Sandy Island. Als we weer allemaal terug zijn op de Antares vraagt Hedda aan Quirijn of hij weet hoe het jongetje heet. Quirijn denkt even na en zegt dan, 'o ja, ik weet hoe het jongetje heet. Hij heet guys'. Want, zijn vader zegt steeds 'come on guys'. Logisch toch?

We blijven vier dagen bij Sandy Island waar het heerlijk vertoeven is. Lekker zwemmen, snorkelen en "limen" aan boord en verder niets.
In het weekend start de Carriacou regatta. De start- en finishlijn ligt precies tussen Hillsborough en Sandy Island. We liggen dus "front row". Vooral de traditionele Carriacou sloops zijn prachtig om te zien. Dit zijn houten zeilschepen die in het plaatsje Windward op traditionele wijze worden gebouwd. 
Het gaat er fanatiek aan toe. Echte "guys" die met al hun kracht in de trapeze hangen, maar soms gaat het niet helemaal goed zoals de fotoserie hieronder aantoont:

Hoe klein de wereld is wordt bewezen op dit zeer kleine onbewoonde eiland. Als we op het strand staan wordt Walewijn ineens in vloeiend Nederlands aangesproken door een Duitse man die in Amsterdam woont. Hij zag in het voorbij varen onze Hollandse driekleur en Amsterdam op de achterkant van de boot. Het toeval wordt nog groter als blijkt dat hij ook nog een aantal collega's van Walewijn kent. 

Na dit praatje denkt Walewijn eindelijk een duik te nemen als er een speedbootje het strand opraast met een aantal locals aan boord. Zij zijn vast een weekend uitje aan het maken. Walewijn wordt door een van de mannen in het Engels aangesproken: "where you're from?" "The Netherlands" antwoord Walewijn. De man kijkt ongeloofwaardig, dus Walewijn uitleggen waar The Netherlands precies ligt. "Ja man, dat weet ik. Ik kom uit Den Haag!" is het antwoord van de man die wij als local waande. Hij is hier met zijn hele familie en zijn gezin voor een familiereünie. Zijn oma kwam van Carriacou. Hoe klein is deze wereld?

KNUTSELEN
Soms regent het de hele dag. Dat zijn mooie dagen om te klussen aan de boot, spelletjes te doen en te knutselen. Soms loopt het een beetje uit de hand en zo hebben Quirijn en ik een dag besteed aan het in elkaar knutselen van onze Antares. De ronding van de romp zijn we nog niet uit, maar het dek met de kuip krijgt aardig vorm. 

RETOUR GRENADA
In de navolgende dagen varen we in een aantal etappes terug naar Prickly Bay in Grenada. Een aantal etappes, niet omdat de afstanden zo lang zijn, maar omdat er onderweg nog van alles te doen is. Zo ankeren we bij Ile de Ronde, een onbewoond eiland, vlak bij de onderwater vulkaan Kick 'M Jenny, waar we in ons vorige blogbericht over schreven.

 De volgende ochtend varen we 19 mijl verder, het grootste deel van de dag langs de westkust van Grenada. Er is weinig wind, maar wij zijn zo onthaast dat we de motor niet gebruiken. De hele dag scheuren zeilboten op de motor aan ons voorbij en wij dobberen met een snelheid die regelmatig onder de 1 knoop komt. Bij een overkomende bui accelereert Antares naar zes, zeven knopen om bij het inzakken van de wind weer bijna stil te vallen. Het is prima zo en een heerlijke tocht waarbij we uitzicht hebben op het mooie eiland en van dorpje naar dorpje varen. We hebben echt het gevoel dat we de afgelopen zeven weken vakantie hadden. Sinds we uit Grenada vertrokken bezochten we de Tobago Cays, Union Island, Mayreau, Petit Sint Vincent, Petit Martinique, Palm Island, Ronde Island, Sandy Island en Carriacou.

Onze vakantie is nog niet helemaal voorbij, want in de middag ankeren we bij een 'underwater sculpture park', waar op een paar meter diepte allerlei beelden zijn geplaatst die je al snorkelend kunt bekijken. De Verleiding is er ook en wij hebben, Hollanders als we zijn, de volgende ochtend koffie en koeken meegenomen dus na het snorkelen binden we de dinghys aan elkaar en drinken koffie op zee. Daarna terug naar Antares en varen we een mijl verder, waar we ankeren bij de hoofdstad van Grenada, St Georges. Onze voorraden zijn behoorlijk geslonken dus we gaan die hier aanvullen, je kunt in Sint Georges met je dinghy aanleggen voor de supermarkten en het tankstation, dus dat is een stuk makkelijker dan alle gesleep met boodschappen de afgelopen weken. Het weekend na onze aankomst in Sint Georges is er Grenada Carnaval, maar daarover later meer.