KLUSSEN IN TRINIDAD. 'AJETO BUURMAN !'

We zijn in Trinidad om onderhoud te doen aan onze Antares. Een paar dagen na onze aankomst in Trinidad is het onafhankelijkheidsdag. Een mooie aanleiding voor een eerste kennismaking met het land. En dus nemen we samen met de bemanning van De Verleiding voor 50 cent p.p. een minibus (die hier anders dan op Grenada maxibus heet, maar waar desondanks minder mensen in gepropt worden dan in Grenada... Snapt u het nog? Wij niet meer) naar de hoofdstad Port of Spain.

PORT OF SPAIN

stem op mij!

T&T (Trinidad & Tobago) werd in 1962 onafhankelijk van het Britse Koninkrijk en vormt sinds 1976 een republiek. Over een week zijn er verkiezingen en we zien veel 'stem op mij' reclameborden langs de weg. In Port of Spain stappen we uit de bus en lopen door een vrij lege straat op zoek naar daar waar het gebeurt. Een mevrouw spreekt ons aan en helpt ons vriendelijk op weg. Even later paraderen we als enige blanken over een soort boulevard zoals die in Nederland vast in de jaren '50 te vinden waren. In de paar dagen dat we hier zijn valt ons al de andere sfeer op dan op de Caribische eilanden die we tot nu toe bezochten. Hier proef je weer meer Zuid Amerika, wat niet zo gek is want dat ligt hier maar een tiental kilometer vandaan. 

Het valt mij op dat hier in Port of Spain voornamelijk creolen zijn, waar de bevolkingsopbouw in dit land juist heel gemixt is. Die bestaat naast Creolen voornamelijk uit Hindoestanen, zoals we ook in Suriname zagen. En, zo leerden we al in Suriname, er zijn dan ook banden tussen de twee landen. Er zijn heel wat Surinamers die naar Trinidad verhuisden om hier te werken, voornamelijk in het onderwijs, de gezondheidszorg en de olie industrie.

klein kantoorgebouwtje. Mag nauwelijks
naam hebben. Gespiegeld in de maxibus en
geflankeerd door Q's hand

Hoewel er voor de 1,3 miljoen inwoners ruim voldoende plek is op dit grote eiland, zien we in Port of Spain een aantal hoge kantoor- en woontorens staan. Kennelijk bedoeld om te laten zien hoe goed het economisch met dit land staat. Trinidad en Tobago zijn omgeven door grote olie- en gasvelden waar (toen door de Engelsen) al sinds de tweede helft van de 19e eeuw olie wordt gevonden. Het is dan ook een vrij rijk land. Echt, het ligt hier letterlijk voor het oprapen; in het zuiden borrelt het natuurlijk asfalt zo uit de grond. Geloof je dat niet? Wij ook niet, dus we zijn zelf maar even gaan kijken. Daarover straks meer.
De inwoners van Trinidad zijn trots op hun torens en noemen Port of Spain het 'New York van de Caraiben'.

We slaan een zijstraat in waarin de kleine winkeltjes met kleding, slippers en prullaria zich aaneenrijgen. Hedda wordt er helemaal blij van. Hier moeten we in de komende weken zeker nog een keer terugkomen. Trinidad heeft ook meerdere (nu citeer ik Hedda) 'echte shoppingmalls' en daarmee bedoelt ze de centra zoals we die in Europa kennen. Via wat omzwervingen wandelen we door een klein park op zoek naar een lunchplek.



ONGENODE WELKOME GASTEN

iedereen heeft zijn eigen parkeerplaats.
De organist, de priester, de bisschop...
en wie zou er dan boven op het bordes
mogen parkeren...?

We lopen af op het geluid van een steelpanband (waar muziek is, is eten) en via een verlaten parkeerplaatsje en smal paadje komen we bij de voordeur van de Trinidad Cathedral. Er staan grote tenten, waaronder het vol zit met mensen die swingen op de muziek en meezingen met de zanger. We kijken een tijdje rond, waarna we worden aangesproken door een van de aanwezigen. Als we tickets kopen, mogen we aanschuiven en mee eten. Dat komt mooi uit, want we waren op zoek naar lunch. En de omgeving waar we in beland zijn is zo uniek, daar willen we nog wel even van genieten. Even later zitten we aan de lange tafels tussen de locals en klappen net zo hard mee aan het eind van ieder lied.

De reden van deze bijeenkomst blijft een raadsel. 'Een bijeenkomst van de vrouwenbeweging', is de eerste verklaring die we horen. Ik voel mij op slag ongemakkelijk, als een vijandige indringer tussen de "verbroederden''. Of beter, ''verzusterden''. Naarmate ik meer mannen in het gezelschap ontwaar, ebt het ongemakkelijke gevoel weg. 'Vanwege onafhankelijkheidsdag' is een tweede verklaring. Vinden we logisch. 'Vanwege de aankomende verkiezingen'. Klinkt ook logisch. De mensen zijn voornamelijk in rood gekleed, misschien een partijkleur? Maar we zien geen partijleuzen. Nu ja, we vermaken ons prima. De lunch zelf valt erg tegen, maar misschien is dat omdat we er zo lang op hebben moeten wachten. De middag wordt afgesloten met een miss verkiezing, ritmisch uitgevoerd door dames van boven pensioengerechtigde leeftijd, waarbij een mevrouw van 103 jaar oud de oeuvreprijs ontvangt.

in de rij voor de lunch

Dan volgt een afsluitend gebed waarbij ook wij plechtig gaan staan. We nemen afscheid van 'nieuwe vrienden' en we verlaten het terrein, deze keer via de hoofdingang. Daar zien we vier man security de poort bewaken tegen ongenode gasten. Nu begrijpen we opeens de verbaasde en  verschrikte blikken toen wij begin van de middag via de achterdeur het toneel betraden. 'Waar komen die whities vandaan?' 'Wie heeft die toegelaten hier?' moet iedereen vast gedacht hebben.

Eind van de middag rijden we weer in een mini -sorry maxi- busje terug naar Chaguaramas, waar onze boot ligt. Ik probeer een gesprek tussen locals te volgen in de bus, maar hoewel zij Engels spreken, heb ik grote moeite om het te verstaan. Later lees ik ergens dat men in Trinidad een van de meest sexy accenten ter wereld heeft, volgens een onderzoek van CNN uit 2012. Ik vind het maar moeilijk te volgen en vraag als ik in gesprek ben met een local steeds maar weer of ze wat langzamer kunnen praten. Wat ze overigens graag, maar kortstondig, doen.

de hoofdingang van het terrein met een hoge muur/hek en een toegangspoort, de hele middag geflankeerd door vier security mannen...
Wij kwamen via de achterdeur

KLUSSEN
Tja, leuk dat onafhankelijkheidsdag, maar we kwamen hier om te klussen aan de boot.

Chaguaramas is wat dat betreft een Walhalla. Meerdere werven liggen schouder aan schouder aan de waterkant en de onderlinge concurrentie zorgt ervoor dat de klantvriendelijkheid, in ieder geval bij 'Power Boats' waar wij de kant op gingen, top is. We hoeven maar een kik te geven en alles wordt door de werf voor ons geregeld. Extra steigers worden direct gebracht als we er om vragen. Een verloopstekker voor ons Europese 220V kabel wordt niet alleen direct gebracht, maar ook voor ons op onze kabel geschroefd. Een eigen waterslang wordt gebracht zonder dat we er überhaupt om vroegen. 

Power Boats is groot geworden met ... powerboats. ze staan nog altijd 3 verdiepingen hoog opgestapeld.

We willen wat werk in de mast laten doen. Iets dat we zelf ook best zouden kunnen als de mast op de kant ligt, maar hangend in een bootmansstoeltje niet voor elkaar zullen krijgen, zo vertellen we de baliemedewerkster. 'Natuurlijk kan Power Boats een monteur regelen', zegt de mevrouw, maar als we het liever zelf doen mogen we ook gratis gebruik maken van een lift die zij hebben. 'Wanneer wenst u de lift naast uw boot, meneer De Vaal?'. En dat alles voor een prijs flink beneden Nederlands peil.

CAMPING MARITIME
Via de mail kregen we van verschillende mensen de vraag waar wij verbleven terwijl Antares op de kant stond. Wij sliepen gewoon aan boord. Dat is trouwens best oppassen, we merken dat sommige dingen zo'n automatisme zijn geworden aan boord. Etensresten over boord gooien, het toilet leegpompen, water door de gootsteen weg laten lopen. Allemaal dingen die potentieel leiden tot boze passanten onder de boot. Dus dalen we van tijd tot tijd een ladder af -het dek bevindt zich op ruim twee meter boven de grond- en klepperen op onze slippertjes naar het toiletgebouw.

Om ons heen staat het vol met andere zeilboten. Altijd leuk om andere boten te kijken en dus wandel ik regelmatig met Quirijn op de loopfiets of met de voetbal onder de arm het terrein rond. Even kijken bij een bijzondere boot of een groot klusproject, een babbeltje maken hier en een oude bekenden terugzien daar. Brood halen bij de supermarkt, een wasje draaien in de wasmachine, mail checken in de internetruimte. Het is hier, kortom, als op een Franse camping. Alleen het opstapje om de caravan in te komen is een beetje hoger, zeg maar.

Rondje over de camping...

De aircowww wordt gebracht!

Het enige wat nog ontbreekt is een zwembad en Koos Konijn, verder is het camping plaatje compleet. De werf naast Power Boats heeft trouwens wel een zwembad. Nu ja... als je aan de ene kant het bad induikt, stoot je aan de overzijde je neus tegen de rand. 
En die werf heeft weer niet wat Power Boats wel heeft en waar wij zo ontzettend blij van worden. 

W-e   h-e-b-b-e-n   g-e-w-o-o-n   a-i-r-c-o-n-d-i-t-i-o-n-i-n-g   a-a-n   b-o-o-r-d ! ! ! Ohwwww en dat is zo ontzettend lekker!

Airco boven het voorluik. En een beetje rommel op dek.

KORAALRIF
Tja, want je zou met al dat camping gevoel bijna vergeten waarom we hier staan. Na vijftien maanden in het water en tegen de zevenduizend mijl varen is de zelfslijpende antifouling wel op. En dus moet er gewerkt worden om het onderwaterschip weer in goede staat te brengen en werken we andere klussen van onze lijst af.

Voor de niet-watersporters, antifouling is een middel dat je op het onderwaterschip aanbrengt om ervoor te zorgen dat je niet (te veel) aangroei van algen, kokkels en ander zeeleven aan de boot krijgt. Want dat remt de boot enorm af. We merkten dat wel de laatste tijd, dat de aangroei behoorlijk snelheid kostte. In Grenada heb ik nog drie ochtenden met een snorkelset en een krabber het grootste deel van de aangroei weggekrabt, in het water gaat dat makkelijker dan als de boot al even op de kant staat en alles is opgedroogd. Sinds Tobago in mei hadden we overigens ook twee pilotvissen onder aan onze boot hangen, die steeds tevoorschijn kwamen om te eten zodra wij wat etensresten overboord gooiden. 
Deze vissen zuigen zich vast aan de romp, iets dat ze normaalgesproken bij haaien doen. Zij reisden met ons mee van Grenada naar Union Island, de Tobago Cays (een beetje verwarrend liggen die niet bij Tobago), Carriacou en weer terug naar Grenada. Maar door mijn ochtend krabsessies zijn ze kennelijk toch wel erg geschrokken en vertrokken. Verder hadden we ruim meer dan tien krabben continu aan onze boot hangen, net rond de waterlijn. Die reisden ook vrolijk mee op het varend koraalrif in wording. Als we dan met een sponsje of krabber de waterlijn schoonmaakten (wat we regelmatig doen op een ankerplek), dan vluchtten ze weg, soms in de huiddoorvoeren van de boot. Dat zijn de openingen waar de aan-/ afvoer van toilet, gootstenen, koelwater e.d. op uitkomen. We hebben er ook wel eens eentje gezien die door de buis naar boven was gekropen en bij de gootsteen uitkwam. Tja, soms is er gewoon iets te veel natuur in zo'n natuurlijke omgeving.

TROPISCHE OMSTANDIGHEDEN
In Nederland sta je altijd in de winter of het vroege voorjaar verkleumd en verregend in de kou aan de boot te werken. Je handen vastgeklemd om de kwast, door de kou krijg je ze niet meer los.

Werken aan de mast, vanuit de lift van de werf

Nu was het anders. Het begint al als je 's ochtends wakker wordt. Ik rol omhalen zeven mijn bed uit, trek mijn vieste korte broek en t-shirt aan (echt vies... Hedda loopt de laatste dagen met een boogje om mij heen) en huppakee, ik kan gelijk aan het werk. In de ochtend is het heerlijk koel.  Onderwaterschip afkrabben, anodes verwijderen, afsluiters nalopen, romp wassen, opbouw wassen, een laag Primacon (primer) op het onderwaterschip en daarna drie lagen antifouling.

Dankzij de handelsgeest van Dick van de Kind of Blue en Ron van de Verleiding (die een tot enkele weken voor ons op de werf stonden) kennen we de truc om de Jotun antifouling extra goedkoop (1000TTD, ca 140 euro/gallon) te verkrijgen. Met drie blikken scheelt dat toch weer een kleine 100 euro tov de normale prijs. Prettig, zeker gezien de hoge prijzen voor de antifouling in de rest van het Carieb, soms wel meer dan 300 euro een gallon.






In de zon wordt het als snel te warm om te klussen, maar als je het een beetje goed uitdenkt dan kun je, meebewegend met de loop van de zon, de hele dag in de schaduw werken. En er is altijd wel een klusje te bedenken dat in de schaduw van de boot kan worden uitgevoerd, of gewoon binnen in Antares waar het met de airco heerlijk koel is. 

Of in de workshop waar werkbanken staan en een bankschroef, waar ik de windvaanstuurinrichting een servicebeurt geef, anodes uitboor, een nieuw dekraam op maat maak en voormonteer en een andere zeiler help met het uit elkaar halen van zijn ankerlier. Dat nieuwe raam is prachtig, het oude was gecraqualeerd en nu kunnen we gewoon naar buiten kijken en hebben een stuk meer daglicht binnen. 

het nieuwe raam, nog keurig afgeschermd...
tegen eventuele beschadigingen :-(

Helaas ben ik zo stom om thinner op het raam te gebruiken... Dom, dom, ik veeg het weg met een doek en prompt zit er nu een erg lelijke, grote doffe plek op het spiksplinter nieuwe raam! Aaaaaaaaahhhhhhh! Ik ben niet blij, ik ben niet blij. Nu maar eens bedenken of we dat nieuwe, geruinieerde, raam, toch weer redelijk fraai kunnen krijgen.

Nou, ik had nog drie pagina's met klussen uitgeschreven maar Hedda zij -terecht- dat dat een beetje te veel van het goede werd. Dus een deel hierboven samengevat en de rest laten we gewoon achterwege.




OLIE RAMP!?
Zo blijft er nog ruimte over voor ons uitstapje tijdens de week dat Antares op de kant stond. Zondag is rustdag en die hebben wij -natuurlijk- in acht genomen. In plaats van te klussen, zijn we die dag bij De Verleiding in de auto gestapt en hebben ons naar Pitch Lake laten rijden, een van de drie  natuurlijke asfaltmeren ter wereld. Zo bizar. 

Op deze plek komt natuurlijk asfalt uit de aarde omhoog en overal liggen asfaltplakaten, in verschillende stadia van stolling. Het ruikt er als op de A2 tussen Amsterdam en Utrecht, ten tijde van de uitbreiding van twee naar zes rijstroken. En dat alles is... natuur! Zo gek. Er is sprake van een unieke natuurlijke omgeving, met bijzondere grassen en bloemen die prima gedijen op het asfalt, vogels die rondhuppelen op de plakkaten en wat verder van het meer groeien bomen op het asfalt. In mijn denkwereld zijn die twee nauwelijks te verbinden. Mijn hersenen zijn van mening dat hier in de jaren '60 van de vorige eeuw een olietanker is gestrand. Het is een unieke ervaring om over de grote plakken asfalt te lopen. Zonder gids is het levensgevaarlijk, want er zijn stukken waar je zo in wegzakt, terwijl andere vloeibare delen worden bedekt met een dunne korst waar je overheen kunt lopen. We zien delen die tegen elkaar aandrukken en waartussen kraakhelder water stroomt, waarin we tot onze knieën baden.

prachtige natuur met oliezwart water

sommige delen zijn hard, andere stroperig zacht.

Iedere dag wordt er 300 ton hoogwaardig asfalt gewonnen uit (de randen van) het meer. Het is een zwaar en warm karwei voor de werknemers, die het asfalt via een smalspoortje naar de naastgelegen fabriek vervoeren. Het hele omliggende gebied is wat onstabiel door de bewegende bodemlagen en langs de weg naar het meer zien we dan ook verschillende verzakte of ingestorte huizen en verzakte weggedeelten.

SCHUDDEN VOOR GEBRUIK?

klaar!

Afgelopen woensdag was het werk klaar. Tevreden stap ik de ladder op, om het heugelijke nieuws aan Hedda en Quirijn te melden. Quirijn heeft een verwenmomentje en zit lekker een Buurman&Buurman filmpje te kijken op de computer. Ik stap de kajuit binnen, trek mijn mond open en dan klinkt uit de computer van Quirijn 'Ajeto Buurman... da's mooi voor mekaar!'. En zo is het!

De nacht voor de tewaterlating was nog wel bijzonder. Ik werd wakker van hevig schudden van de boot. Een aardbeving? Ja, een aardbeving. Groningers en Limburgers daargelaten, is dat voor een Nederlander natuurlijk best een bijzondere gebeurtenis. Niet voor de mensen hier, de oostelijke caraiben zijn immers ontstaan op het scheidingsvlak van twee continentale platen. Vulkaanuitbarstingen en aardbevingen zijn onderdeel van het dagelijks leven. Antares bleef keurig staan op haar vijf steuntjes en ik sliep snel weer in. Was het voorval al bijna weer vergeten, totdat het voorval 's ochtends op de radio genoemd werd.

Sinds gisteren ligt Antares weer in het water en we missen nu de airco al! Wat was het lekker aan boord de afgelopen week. We sliepen zelfs onder een lakentje, voor het eerst sinds meer dan een half jaar. We zijn van plan om hier nog zeker twee weken te blijven en hebben een hele lijst met dingen die we nog op het eiland willen bezoeken en doen.

Daar gaat ze weer. Op naar het water.