NEW YORK CITY EXTENDED

Dit blogbericht gaat (weer eens) niet over reizen, laat staan over zeilen. Een paar bespiegelingen op een fraaie stad.


'New York... This concrete jungle where dreams are made of, there's nothing you can't do, now you're in New Yoooooork...' Alicia Keys dreunt uit mijn koptelefoon terwijl ik alles uit mijn benen pers om de trappers van mijn vouwfiets rond te krijgen. 

Ik fiets de Queenboro brug omhoog, die Manhatten scheidt van Queens. De helling is stijl, de versnelling van onze oude vouwfiets kapot en mijn benen zijn het fietsen ontwent. Maar het uitzicht is fenomenaal. 

Pal naast de brug spiegelt een woontoren van zeker veertig verdiepingen in de zon. Aan de overkant van de rivier flats, kantoorpanden, pakhuizen, industrie en parken zo ver het oog reikt. Het stadion van de New York Yankee's (wat afstamt van het Nederlandse 'Jan Kees') steekt er prominent uit. Daarnaast, al even imponerend, diverse stadions van de US Open, waar momenteel de wereldberoemde tenniswedstrijden worden gehouden. 

Rechts de skyline van Manhatten met wolkenkrabbers, helikopters, statige bruggen en oude fabriekshallen van Brooklyn. Een sleepboot vaart tegen de sterke stroom in naar het noorden, twee ferries vliegen de andere kant op.

Een kabinegondel uit de Oostenrijkse Alpen haalt mij naast de brug in. De gondel maakt deel uit van het New Yorkse openbaar vervoerstelsel en is op weg naar Roosevelt Island, een volgebouwd eilandje midden in de East River. 'These streets will make you feel brand new, big lights will inspire you, that's here in the New York, New Yoooooooork...' zingt Alicia verder.

Roosevelt Island met daarachter Manhatten en Harlem.

HERMINE
Het is onze 19e dag in New York. Van de maximaal twee weken die we onszelf hebben gegund, is weinig terecht gekomen. Natuurlijk. Wij krijgen geen genoeg van deze stad. Al gauw besloten we een derde week te blijven. Maar daarna moest het wel afgelopen zijn, we moeten tenslotte ook weer helemaal terug richting Bahama's en ons visum legt een tijdsdruk op, begin december moeten we het land uit zijn. En dus 'zouden' we vandaag onze mooring bij de 79th Street Boat Basin verlaten en richting Atlantic Highlands aan de monding van de Hudson varen en 'zouden' morgen de oceaan op gaan om in een dag en nacht naar Cape May te varen.

'Zouden' ja. Vijf dagen geleden ontwikkelde zich een tropisch laag in de Golf van Mexico. 'Misschien...', dacht de stedenliefhebber in mij, 'kan dat laag zich een beetje fatsoenlijk ontwikkelen, richting noordoosten bewegen en een beetje gaan storen in dit gebied. Dan kunnen wij nog niet vertrekken...'. En zo gaat het in de navolgende dagen. Het tropisch laag groeit uit tot orkaan Hermine en trekt langs de oostkust omhoog richting New York.

VEILIGE PLEK?
De Hudson rivier waar wij op liggen stroomt hard en met wind-tegen-stroom geeft dat een erg onprettige golfsituatie, die bij harde wind zelfs gevaarlijk wordt. We komen dan vast te zitten aan boord en kunnen geen kant op. Mocht Hermine te dicht bij New York komen, dan zullen we circa vijftig, zestig mijl landinwaarts varen over de Hudson, waar wind en stroming minder sterk zijn.

Extra lijnen voor 'de grote storm'.

Dagelijks houden we de ontwikkelingen van Hermine in de gaten via SSB en gribfiles en zien dat het pad van Hermine bij New York redelijk ver uit de kust zal liggen. In New York naar verwachting niet te veel wind, maar in de kustgebieden zoals Atlantic Highlands moet je absoluut niet zijn. De stedenliefhebber kan tevreden zijn. Maar het wordt nog beter. Hermine zal een aantal dagen voor de kust blijven hangen, wat ons vertrek niet een dag, maar dagen vertraagt. 

En dan wordt het helemaal top... De haven biedt de gemoorde boten een plekje aan de steiger in de haven aan zo lang Hermine in de buurt is. Zo hebben we opeens het gemak van een havenbox en realiseren ons dat we vergeten waren hoe makkelijk het is als je zo van boord stapt om te douchen of boodschappen te doen. Voor anker moet je altijd plannen; wat gaan we allemaal doen op de kant, wat hebben we daarvoor nodig, dan alles in de bijboot en dan naar de kant varen en een plekje voor de bijboot zoeken.

Antares op een plek waar haar bemanning zich prima thuisvoelt. Lekker in de haven midden in NYC,
met metro, bus, fietspad en park op korte afstand en
met douche, wasmachine, droger en ijsblokjesmachine bij de hand. 

BONUSDAGEN
Uiteindelijk liggen we maar liefst vijf nachten in de haven. A 150USD/nacht had ons dat normaal gesproken 750USD gekost, maar nu kost het ons niets extra boven de 25USD/nacht die we voor de mooring betalen. De eerste drie dagen is het notabene heerlijk rustig weer, terwijl bij Cape May (waar we zouden zijn als we na twee weken New York waren vertrokken) windsnelheden van 55-65 knopen worden gemeten met windstoten van 75 knopen en meer. Brrr... Wij krijgen een nacht en dag met flinke wind en stuiteren als een gek in de uren dat de vloedstroom sterk is. Daarna is het weer rustig.



De vijf extra dagen in New York voelen als een bonus. We reizen nog eens naar de uithoeken van de stad en op een rustige zondag pak ik de fietskaart van New York en plan een fietstocht die mij over de Queenboro Bridge naar Williamsburg in Brooklyn brengt. Daarna naar Astoria in Queens, weer over een brug naar een klein eiland tussen de Harlem River en East River en over een volgende brug naar The Bronx. 

Vervolgens via East Harlem terug door Central Park naar the Upper Westside, waar onze boot ligt. 

Het is prachtig zonnig weer. Ik fiets door parken waar de velden vol zitten met picknickende families, barbecues branden, er wordt gehonkbald en gevolleybald. Door wijken waar oude pakhuizen worden omgebouwd tot exclusieve lofts. Langs dichtgetimmerde gebouwen, over een glad fietspad dat twee kilometer lang onder de stenen bogen van een kathedraal achtig spoorviaduct loopt, langs een housemusic festival, via semi-professionele honkbalwedstrijden en door woonstraten met slaperige huizen langs boomrijke straten.

METAMORFOSE
Circa vijfentwintig kilometer op het oude, verroeste vouwfietsje waarvan alleen de hoogste versnelling werkt. Ik krijg er geen genoeg van. Het voelt ook best bizar dat ik hier zo maar kan fietsen. Geen moment voelen wij ons onveilig in het Post-Giuliani New York. Hoe anders was deze stad in de jaren '70 en '80? De stad ging in 1975 failliet. Grote delen -ik vermoed alle delen- die ik vandaag fiets waren absolute no-go areas in en lang na die tijd. Criminaliteit was torenhoog, drie moorden per dag, 'gangs' regeerden de wijken. Onvoorstelbaar wat een metamorfose deze stad doorgemaakte. Het harde optreden in de tijd van burgemeester Giuliani heeft de basis gelegd voor de prettige stad die wij nu zien. Ik herinner mij nog furieuze speeches die hij hield, die ik twintig jaar geleden op tv zag. Geliefd en verguisd, maar fascinerend wat hij heeft bereikt.

Quirijn op zijn nieuwe step in een skatepark in Queens.

De uitvloeiselen van zijn harde lijn zie je nog altijd terug als je er oog voor hebt. 

> Met Antares voeren we langs het gevangeniseiland dat een stad op zich is met circa 20.000 gevangenen. 

> Op politieauto's prijken stickers die melden dat je 10.000USD ontvangt als je iemand aangeeft die een politieman heeft gedood. 

> In de metro hangen posters met een foto van ene Mason die aan de autoriteiten meldde dat een aantal auto's verkeerd stond geparkeerd. Het voelt beklemmend voor ons, Big Brother achtig, maar heeft kennelijk wel het gewenste effect van orde. 'Zo houdt je een stad leefbaar waar we met zijn allen op een kleine ruimte samenleven', roept Mason ons vanaf de metroposter na.


LOWER EAST SIDE

Briefje op een lantaarnpaal: 500USD voor
een verloren kat! We overwegen om een
aantal kooitjes aan te schaffen en iedere
week vier katten te vangen... Mooi handeltje. 

Ook binnen Manhatten waren er veel no-goes. Zoals Lower East Side. We spreken Bill, een local die ook met zijn boot bij 79th ligt. Hij is docent op een highschool in New York en vertelt dat hij het tot in de jaren '90 erg onaangenaam vond om op huisbezoek te gaan in de Lower East. 'Ik liep dan in het midden van de straat in plaats van op het trottoir. Op het trottoir kon je ieder moment bonje krijgen met 'gangs' en als het hen niet beviel werd je in het gunstigste geval in elkaar geslagen'.

Tegenwoordig is Lower East Side semi-hip. Als Hedda, Quirijn en ik er een paar dagen eerder wandelen, zien we dichtgetimmerde panden schouder aan schouder met nieuwe appartementen. We wandelen langs gebouw 'Forward', dat eind 19e eeuw gebouwd is als sociaal centrum, een soort buurtcentrum voor Europese immigranten die in de wijk neerstreken en er in grote armoede leefden. Het hoofd van Karl Marx is in steen uitgehouwen boven de ingang. Nu zitten er appartementen in met koopprijzen rond tien miljoen USD. Wat zou Marx daarvan denken? We kunnen het helaas niet aan zijn gebeeldhouwde kop aflezen.

VERGROENING
Na het terugdringen van de criminaliteit kwam de leefbaarheid op de agenda, niet in de laatste plaats onder de latere burgemeester Bloomberg. 

De stad 'vergroent'; parken zijn prachtig opgeknapt, overal vind je tappunten waar je water kunt drinken of je flesje bijvullen, speeltuinen zijn fraai en verzorgd, er staan palen op straat waar je gratis wifi hebt. Langs de hele westzijde van Manhatten loopt pal aan de Hudson een fietsroute, grote delen door een park. Ook op andere plekken in de stad krijgt de fiets meer ruimte in de vorm van vrijliggende fietspaden. -Maar ook in de mindset van New Yorkers krijgt de fiets kennelijk een plek. In al die dagen dat wij er rondfietsten werd er geen enkele keer naar ons getoeterd, zelfs niet als we over de zes banen brede Avenues crosten tussen de taxi's.- 

Internet paal met wifi hotspot

Een verhoogde voormalige spoorbaan is omgebouwd tot park (Highline). We zien oude foto's van Bryantpark, achter de Public Library aan 42th Street. In de jaren '80 overheersten de junks en drugsdealers en zaten er stoute bioscopen in de omringende gebouwen. Nu staan er honderden tafeltjes en stoeltjes los in het park. Je kunt er kinderboeken lezen en bordspellen spelen, gelieve na gebruik terug te zetten in de daarvoor bestemde kast. Wij verbazen ons erover dat al die tafels, stoelen en andere spullen niet gejat worden. Dagelijks zijn er gratis activiteiten zoals yoga lessen, jongleren en optredens. Iemand speelt op een piano op het gras. De straten van New York zijn geveegd, de ramen gewassen en het koper gepoetst. Jaarlijks bezoeken vijftien miljoen toeristen de stad en een deel van de voormalige gang-boys vindt werk in het verkopen van tickets voor de toeristenbus of musical.





LOW BUDGET MUSEUMBEZOEK

De laatste dino-aanwinst (2014) is zo groot, die
past niet in de daarvoor bestemde ruimte ...

Zo dwalen mijn gedachten over de stad tijdens mijn fietsdagje. Het is al weer bijna donker als ik Central Park uit fiets ter hoogte van het Natural Historical Museum. 

Gisteren bezochten we dat museum, dat met een entreeprijs van 24USD per persoon ver boven ons cruisersbudget ligt. Maar, het aardige van veel musea in New York is, dat de prijzen 'suggested admission' zijn. Een adviesprijs. Je mag ook minder betalen dus en zo wordt een museumbezoek voor ons haalbaar. 

Wij vinden dat we vijf USD p.p. kunnen betalen. Dus 15 voor ons drieën. 'Well' zegt de mevrouw achter de balie 'technically, you can pay 5usd for the three of you together'. Of dat ook goed is? Prima, vinden wij. Als we over vele jaren nog eens een stedentrip naar NYC maken, zullen we de volle prijs betalen.

Quirijn is vandaag de fotograaf en maakt 378 foto's
in het museum...

en solliciteert ook naar een plekje in het museum.

Bij het Metropolitan Museum kan het nog veel creatiever, zo horen we op de haven van Bill. We hebben het zelf niet geprobeerd, maar mocht je eens in de buurt zijn en op een creatieve manier je museumkosten besparen, dit is de truc... Je loopt het museum in, om de kassa's heen en dan wandel je door naar de uitgang. Voor de uitgang is links een muur waar mensen die het museum verlaten een sticker opplakken. Dat is een sticker waarmee je later weer het museum in kunt, als je even een luchtje wilt scheppen ofzo. Je loopt dan volgens Bill naar die muur, doet net of je er stickers op plakt, maar pakt er juist een paar af. Daarmee loop je naar buiten, plakt een sticker op al je reisgenoten en wandelt gezamenlijk zo weer het museum binnen. Bespaart ook tijd omdat je niet in de rij voor de kassa hoeft te staan. Het schijnt een goed gebruik te zijn onder New Yorkers die even een uurtje museum willen.





PLANNEN
Ik vervolg mijn fietsroute naar het Boat Basin over een nieuw aangelegde fietsstrook op de 79th Street. Nog maar drie dagen en New York zit er echt op. 

Laatste bezoekje aan Times Square. Het zit er echt op...

Het afscheid valt ons zwaar, maar aan de horizon liggen nieuwe avonturen. We prijzen ons gelukkig met de mogelijkheid om met onze eigen boot New York te bezoeken. Het is waarschijnlijk de meest betaalbare manier om deze stad te bezoeken en ook nog eens heerlijk om na een lange dag de rust van je eigen drijvend huis te vinden. Om over het uitzicht vanaf het water nog maar niet te spreken. 

Tja, Hedda en ik lieten onze gedachten al even gaan en fantaseerden over een scenario waarin we ooit eens een half jaar met een (zeil)boot hier in New York kunnen verblijven. Lekker een paar maanden stad, afgewisseld met de hele Hudson rivier opvaren het binnenland in, uitgebreid de Long Island Sound bezoeken en Boston en Maine, en... ach, een half jaar is dan alweer veel te kort. 

Moe maar voldaan parkeer ik mijn vouwfiets in het parkje naast de haven, om de volgende dag te constateren dat het zadel gejat is. En zo lijkt New York ook in dat opzicht best op Amsterdam. En dat is best lekker!